หว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก

อากาศที่หนาวเย็นกระทบผิวกาย ทำให้หญิงสาวที่นอนขดตัวในผ้าห่มดึงกระชับผ้าห่มนวมผืนหนาให้ขึ้นมาปิดถึงคอ วันหยุดแบบนี้เธออยากนอนต่ออีกนิด

กลิ่นหอมของผ้าห่มไม่คุ้นเอาเสียเลย พลางคิดว่ามารดาของตนเปลี่ยนผงซักฟอกหรือไม่

‘แต่ผ้าห่มบ้านเราไม่ใช้เนื้อผ้าแบบนี้นี่’ เมื่อนึกได้ดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง

เยี่ยฟางรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ภายในห้องสีควันบุหรี่ที่ไม่คุ้นตา

ความทรงจำสุดท้ายคือตอนที่เธออยู่ในงานเลี้ยงต้อนรับลูกค้า ที่เข้ามาดูวัตถุโบราณที่เตรียมจะประมูลในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า และถูกลูกค้ากลุ่มนั้นคะยั้นคะยอให้ดื่มไวน์ไปหลายแก้ว เธอจึงดื่มเพื่อเอาใจพวกเศรษฐีเอาแต่ใจพวกนั้น จากนั้นภาพก็ตัดมาอยู่ที่นี่

“ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความราบเรียบและหงุดหงิดนั้น ทำให้หญิงสาวหันไปมอง

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า อยู่ในชุดสูทราคาแพงในรูปแบบชาติตะวันตกที่กำลังเป็นที่นิยม ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“ท่านประธานอี้” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นนึกได้ว่านี่อาจจะเป็นห้องของเขา และเธอกำลังนอนสุขสบายอยู่บนเตียงของเขาอยู่ จึงยกผ้าห่มดูพบว่ากี่เพ้ารัดรูปที่เธอสวมใส่ยังคงอยู่ดี แล้วรีบลุกออกมายืนต่อหน้าแล้วค้อมตัวลงขอโทษเขา

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เธอรีบอธิบาย เกรงว่าเขาจะเข้าใจว่าเธอเป็นหนึ่งในหญิงงามหลายคน ที่พยายามจะปีนขึ้นเตียงของเขาเพื่อรวยทางลัด

อี้เฟิงเป็นเจ้าของบริษัทหลี่โถวค้าวัตถุโบราณที่เธอทำงานอยู่ เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่โดดเด่นในธุรกิจซื้อขายวัตถุโบราณ และกำลังเป็นที่น่าจับตามองอยู่ในตอนนี้

“เมื่อคืนคุณเมามาก และก่อเรื่องเอาไว้ในงานเลี้ยง ผมเลยให้คนพาคุณมาพักที่นี่ก่อน” น้ำเสียงนั้นกล่าวอย่างไร้อารมณ์ แววตาที่มองมานั้นดูเย็นชาราวกับว่าการช่วยเหลือเธอนั้นเป็นสิ่งที่เขาจำใจทำ

‘แล้วใครให้คุณช่วยกันเล่า ยื่นมือมาช่วยเองแท้ๆ แล้วมาทำเป็นบ่น’ หญิงสาวได้แต่นึกบ่นในใจ แต่แสดงสีหน้านอบน้อมเพราะรู้ดีว่าคนอย่างอี้เฟิงไม่ควรทำให้เขาโกรธ

“ฉันต้องรีบกลับก่อน ขอบคุณที่ช่วยเหลือเอาไว้ค่ะ” เยี่ยฟางกล่าวด้วยความรู้สึกที่ซาบซึ้งในการช่วยเหลือ และอับอายที่เมาแล้วสร้างปัญหาเมื่อคืนนี้

ดวงตาคู่งามกวาดหากระเป๋าถือของตนไปรอบๆ ห้อง เมื่อเห็นแล้วก็รีบเดินไปคว้าเอาไว้ แล้วค้อมศีรษะคำนับก่อนที่จะรีบออกไปจากห้องของเขา ที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารสำนักงานของบริษัท

อี้เฟิงมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ที่อีกฝ่ายจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ก็คงรู้ในอีกไม่ช้านี้แน่

เยี่ยฟางรีบกลับไปที่บ้านของตน โชคเข้าข้างที่พ่อแม่เข้าใจว่าเธอยังไม่ตื่นนอน จึงรีบย่องขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาวตัวโปรด แกล้งทำเป็นว่าตนเองเพิ่งจะตื่นแล้วลงมาอาบน้ำ

“สวัสดีตอนสายค่ะ พ่อ แม่”

“รีบอาบน้ำเถอะ แม่จะอุ่นอาหารให้” กู่เหมยในชุดกี่เพ้าแบบเรียบง่ายตามครอบครัวหัวโบราณที่อนุรักษนิยม เธอบอกแก่บุตรสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

ในขณะที่เยี่ยชงลดหนังสือพิมพ์ในมือลง แล้วมองใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางนั้น แล้วจ้องจนเยี่ยฟางรู้สึกว่าความลับที่เธอเพิ่งกลับมาจะถูกเปิดเผย

“แต่งหน้านอนด้วยเหรอ จะรักสวยรักงามเกินไปแล้ว”

“เอ่อ เมื่อคืนนี้กลับดึกค่ะพ่อ เปลี่ยนชุดแล้วก็นอนเลย” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่คุมไม่ให้สั่น เวลาโกหกบิดาทีไรก็เกรงว่าจะถูกจับได้ทุกที

“รีบไปอาบน้ำเถอะ” กู่เหมยย้ำแก่ลูกสาว

เยี่ยฟางจึงรีบเข้าห้องน้ำไปก่อนที่จะถูกสงสัย

ในขณะที่อาบน้ำ หญิงสาวก็สำรวจร่างกายของตนอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าไม่ถูกล่วงเกิน แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่อี้เฟิงเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำในสิ่งที่บังคับฝืนใจใคร

‘ไม่สิ เขาเป็นประเภทไม่สนใจผู้หญิงเสียมากกว่า ไม่ใช่เพราะความเป็นสุภาพบุรุษอะไร แต่ก็ยังใจดีพาฉันออกมาจากงานเลี้ยงนั้น ว่าแต่ทำไมถึงเป็นเขาที่ช่วยฉันล่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะเราก็ปลอดภัยดีแล้ว ต้องขอบคุณเขาถึงจะถูก’

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวก็เลือกเสื้อคอจีนสีฟ้าหม่น คอเสื้อตั้งขึ้น สาบเสื้อเฉียงไปด้านข้างติดกระดุมผ้าสองเม็ดที่ด้านบนและสองเม็ดที่ข้างลำตัว แขนเสื้อทรงกระบอกแขนยาว จับคู่กับกระโปรงจีบรอบสีเข้ม

เป็นชุดที่บิดาเธอต้องการให้สวมใส่ ทั้งๆ ที่เธออยากใส่เสื้อผ้าตามสมัยนิยมตามอิทธิพลของต่างชาติ แต่ก็ต้องเชื่อฟังบิดาเลือกใส่เสื้อผ้าแบบดั้งเดิม

หญิงสาวลงจากห้องนอนแล้วนั่งที่โต๊ะอาหาร ตรงหน้ามีอาหารสามอย่างและซาลาเปาที่มารดาอุ่นให้ แต่ดูก็รู้ว่าซาลาเปานี่ไม่ใช่ฝีมือเธอแน่

กู่เหมยนั่งลงตรงข้ามลูกสาว แล้วยิ้มมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้จ้องซาลาเปาตาไม่กะพริบ จึงถามไถ่ออกไปเพื่อดึงความสนใจ

“งานเลี้ยงเมื่อคืนสนุกไหม”

“ไม่สนุกเลยสักนิดค่ะ ลูกค้ามีแต่พวกคนเศรษฐีอวดรวยนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจจะเอานั่นเอานี่ไม่หยุด” หญิงสาวเล่าให้ฟัง พร้อมคีบอาหารใส่ถ้วยข้าว แล้วพุ้ยข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้เล่าเหตุการณ์อื่นๆ ให้มารดาไม่สบายใจ

“กินช้าๆ คำเล็กๆ ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย”กู่เหมยดุบุตรสาวคนเดียว จ้องมองด้วยใบหน้าที่ดูมีอะไรในใจต่างจากทุกครั้ง

เยี่ยฟางมองดูมารดา ริ้วรอยที่เหี่ยวย่นบนใบหน้าตามกาลเวลา ไม่ได้ทำให้ความงามของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย

“วันนี้แม่เป็นอะไรคะ ดูหน้าเครียดเชียว” เธอถามด้วยความห่วงใย

ผู้เป็นมารดาถอนหายใจ ตนคงปิดอาการไม่มิดสินะ “ไม่มีอะไรหรอก รู้สึกว่าช่วงนี้แม่ปวดท้องบ่อยน่ะ”

“งั้นก็ไปหาหมอสิคะ ลูกสาวแม่มีงานทำแล้วนะคะ อย่าลืมสิ พ่อกับแม่ไม่ต้องทำงานหักโหมแล้ว”

“แค่อยู่ในช่วงเป็นพนักงานฝึกหัดไม่ใช่เหรอ”

“ลูกสาวแม่เก่งขนาดนี้ ยังไงก็ต้องรับเป็นพนักงานประจำในเร็วๆ นี้แน่ค่ะ ดังนั้นแม่เอาเงินไปรักษาตัวเถอะนะคะ”

“แม่รู้ แม่รู้ แต่แม่ก็อยากเก็บเงินเอาไว้เผื่อได้ใช้ในยามที่จำเป็น” กู่เหมยเสียดายเงินในการรักษา

“ตอนนี้ก็จำเป็นแล้วค่ะแม่” เยี่ยฟางยื่นมือไปกุมมือของมารดาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตน จ้องมองใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยจางๆ ปรากฏให้เห็นในวัยสี่สิบห้า

มารดาวัยกลางคนยิ้มรับคำพูดที่ห่วงใยของบุตรสาว จากนั้นก็พยักหน้ารับให้อีกฝ่ายสบายใจ แต่ในใจก็ยังคงคิดต่อต้าน

อย่างไรตนก็ไม่อยากไปรักษาอยู่ดี โรคที่เธอเป็นมันไม่ใช่เงินแค่ห้าหยวนหรือสิบหยวนก็จะรักษาให้หายขาดได้ อย่างน้อยก็หนึ่งพันหยวน นั่นเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านได้หลายเดือนเลยทีเดียว

เงินเดือนลูกสาวและสามีรวมกันเดือนละสองร้อยหยวนจะไปพออะไร

************************