Semua Bab พ่ายรักนางบำเรอ: Bab 181 - Bab 190

“คุณคิรินส่งหยีแค่ตรงนี้ก็พอค่ะ”หญิงสาวพูดในขณะที่รถสปอร์ตสุดเท่ห์เคลื่อนตัวเข้ามายังหน้ามหาวิทยาลัยของเธอแต่ทว่าเขาไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย แถมยังเคลื่อนตัวเข้าไปยังหน้าคณะของเธออีกด้วย‘เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเรียนอยู่คณะนี้??’ในเมื่อเขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจเรื่องของเธอแม้แต่น้อย“จะนั่งบื้ออีกนานไหม ลงไปสิ เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสียเมื่อหญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่ปนความไม่พอใจอยู่เธอก็หลุดจากภวังค์และรีบจับกระเป๋าของเธอและก้าวลงจากรถทันที เมื่อเธอลงจากรถเรียบร้อยแล้วในขณะที่เธอกำลังจะกล่าวขอบคุณเขานั้น จู่ๆ เขาก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว“ขะ ขอบคุณ”บรื้นนน!!!!‘เขาไม่ยอมรอฟังคำกล่าวขอบคุณจากเธอแม้แต่น้อย ทำไมเขาถึงเย็นชากับเธอได้ถึงเพียงนี่นะ’ เมื่อเธอนึกน้อยใจขึ้นมา หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอก็รู้สึกหน่วงๆ ออกมาทันที“แกจะรักผู้ชายคนนั้นจริงๆ เหรอ ยาหยี เขาไม่เคยสนใจแกด้วยซ้ำ” เธอยืนพูดเตือนตัวเองเบาๆ และสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกสติ และเดินก้าวเข้าไปหาเพื่อนเธอในคณะทันที“ยาหยี ใครมาส่งเหรอ??” กันต์เพื่อนชายในกลุ่มที่รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมา

“คะ คุณคิริน!!! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ??” หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเจอว่าที่สามีของเธอในอนาคตอยู่ที่นี่“ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่ตอนนี้ฉันควรถามเธอมากกว่าว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง??” ชายหนุ่มพูดพร้อมบีบข้อมือของหญิงสาวด้วยความโมโหจนสุดแรง“โอ้ย!!! คุณคิริน ปล่อยหยีก่อนนะคะ”“ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะบอกฉันมา มาเธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่??”“หยีมาเลี้ยงฉลองวันเรียนจบกับเพื่อนค่ะ”“เลี้ยงฉลอง?? แล้วทำไมถึงมาที่แบบนี้ ที่อื่นก็มีตั้งเยอะทำไมไม่ไป”“ก็เพื่อนหยีอยากมาที่นี่ หยีก็เลยต้องตามใจ อีกอย่างคุณหญิงมาลัยก็อนุญาตให้ยาหยีมาที่นี่แล้วด้วยค่ะ” เธอพูดอธิบายชายหนุ่มออกมา“กลับบ้าน!!!”“ไม่เอา หยีไม่กลับ ปล่อยหยีนะ หยีเจ็บ หยีจะไปหาเพื่อนค่ะ” เธอพูดและพยายามดิ้นออกมาจากข้อมือแกร่งของชายหนุ่มที่บีบแขนของเธอเอาไว้“ฉันให้เวลาเธอห้านาที ไปบอกเพื่อนเธอซะ ว่าจะกลับบ้าน และหลังจากนี้หยุดติดต่อกับไอ่หน้าอ่อนที่นั่งอยู่ข้างเธอนั่นด้วย เพราะอีกไม่นานเธอจะต้องแต่งงานกับฉัน และฉันก็ไม่อยากให้ใครมาด่าว่าฉันโง่ที่โดนเด็กเหลือขออย่างเธอสวมเขา”“คุณคิริน ถึงหยีจะต้องแต่งงานกับคุณ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบ่

รุ่งเช้า!!!วันนี้คุณหญิงมาลัยลงมาเพื่อเตรียมใส่บาตรตอนเช้าและรอนั่งทานเข้ากับลูกชายตั้งแต่เช้าตรู่ตามปกติแต่ที่ไม่ปกติเพราะว่าคุณหญิงกำลังมองหาหญิงสาวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กนั้น ไม่ได้มาเตรียมของใส่บาตรให้กับเธอเหมือนทุกๆ วันนั่นเองแต่เมื่อเธอนึกได้ว่าเธออนุญาตให้หญิงสาวนั้นออกไปฉลองกับเพื่อน ก็นึกโล่งใจ เพราะกลัวว่าหญิงสาวนั้นจะไม่สบาย จึงทำตัวตามปกติอย่างเช่นทุกวัน แต่ที่ไม่ปกติก็มีแต่เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของหล่อนนี่แหละที่ทำหน้าตาบูดบึ้ง แถมยังมองไปยังห้องของหญิงสาวไม่ยอมหยุด“มีอะไรหรือเปล่า ตาคีย์!! แม่เห็นลูกมองห้องของยาหยีตั้งนานสองนานแล้วนะ”“เปล่านี่ครับ ใครมองกัน ผมแค่สังเกตุดูว่าบ้านเราต้องทาสีบริเวณนั้นใหม่หรือเปล่า เพราะผมรู้สึกว่าสีผนังตรงนั้นมันซีดไปนิดหน่อย”“ซีดอะไร แม่ก็เห็นว่ามันปกตินะ เดี๋ยวนี้หัดเป็นคนสนใจของในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??”“ผมก็แค่รู้สึกว่ามันแปลกตาไปนิดหน่อยครับ งั้นเราไม่ต้องทำใหม่หรอกครับ ผมคงคิดไปเอง” พูดจบชายหนุ่มก็ยกแก้วกาแฟดำที่แม่บ้านชงให้ขึ้นมาดื่มแค่กๆ!!!“ใครเป็นคนชงกาแฟแก้วนี้??” ชายหนุ่มที่ดื่มกาแฟถึงกับสำลักออกมา“เอ่อ น้อยเอ

ด้านคิริน...ผมที่เพิ่งกลับมาจากดูงานต่างประเทศหลายวัน ก็เดินทางบินกลับมาถึงที่ไทยก็ปาไปเที่ยงคืน เพื่อกลับมางานแต่งงานและนี่ก็เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสของใครหลายๆ คน ยกเว้นผม เพราะวันนี้คือวันแต่งงานของผมกับยัยเด็กเหลือขอนั่นเองพิธีงานแต่งของผมกับเธอจัดขึ้นแค่เล็กๆ เท่านั้น โดยปราศจากนักข่าวต่างๆ และมีเฉพาะญาติคนสนิทเท่านั้นที่มาร่วมงาน เพราะผมไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าคนอย่างผมต้องมาแต่งงานกับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่คุณแม่ของผมเลือกให้เมื่อผมตื่นมาช่วงเช้าก็พบว่ามีช่างแต่งตัวมารอผมอยู่ที่ด้านล่างพร้อมกับชุดเจ้าบ่าวเรียบร้อยแล้ว ผมใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวแค่ใส่ชุดและเซทผมเล็กๆ น้อยๆ เพียงแค่นั้น ก็เดินออกมาต้อนรับแขกญาติสนิททั้งหลายที่มาแสดงความยินดีกับผมและยัยเด็กนั่น ซึ่งผมก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มและขอบคุณทุกคนมาร่วมงานแต่งที่ผมไม่เต็มใจที่จะแต่ง และไม่นานก็มีเสียงร้องดังมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ ปรากฎว่ายัยเด็กเหลือขอ เจ้าสาวของผมนั้นก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้านบน พร้อมกับเพื่อนของเธอ ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนของเธอนั่นน่าจะชื่อเมย์ ผมรู้ชื่อเพื่อนของเธอได้ยังไงนะเหรอ?? ก็เพราะหลังจากผับคืนนั้นก็

รุ่งเช้า...หญิงสาวตื่นขึ้นด้วยสภาพอิดโรยเป็นอย่างมาก เพราะเธอแอบนอนร้องไห้เกือบทั้งคืน และไม่รู้เลยว่าเผลอแอบหลับไปตอนไหน เมื่อเธอลุกขึ้นมาจากโซฟาและหันไปมองบนเตียงก็พบว่า บนเตียงนั้นว่างเปล่า ไม่มีคนที่พูดจาทำร้ายเธอเมื่อคืนแล้ว“ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ??”เธองัวเงียอยู่สักพักก็หันไปเหลือบมองนาฬิกา แต่ปรากฎว่าเพิ่งจะหกโมงเช้า แต่ทว่ามันสายสำหรับเธอไปเรียบร้อยแล้ว เพราะปกติเธอต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าและไปเตรียมจัดของใส่บาตรและทำอาหารเช้าให้คุณหญิงมาลัยทานแล้ว“บ้าจริงเลย ยาหยี เธอตื่นสายได้ยังไงกัน??” พูดกับตัวเองขบก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ววันนี้เธอใส่เดรสสีชมพูหวาน แขนตุ๊กตา น่ารักสดใสและใบหน้าของเธอก็ถูกแต่งเติมด้วยลิปกลอสสีมพูหวานหวานและปัดแก้มบลัชออนสีชมพูเบาๆ ให้เข้ากับลุคในวันนี้ และใช้คอลซีลเลอร์ปิดบังดวงตาที่บวมและคล้ำจากการร้องไห้เมื่อคืนที่ผ่านมา เพราะว่าเธอจะต้องลงไปเตรียมของและไปทำงานที่บริษัทกับชายหนุ่มนั้นเองตึกตัก!! ตึกตัก!! ตึกตัก!!เธอเดินลงมาจากห้องหอของเธออย่างรวดเร็ว และวิ่งลงมายังชั้นล่าง เร่งผีเท้าไปยังห้องครัว แต่ปรากฎว่าอาหารทุกอย่างนั้นถูก