Semua Bab เด็ก..บ้านนอก: Bab 11 - Bab 20

เข้มนอนอ่านเอกสารประวัติของฝนอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย นัยน์ตาเป็นประกายเข้มขึ้น ยิ่งได้รู้เรื่องราวของเธอแล้วเขายิ่งอยากปกป้องและครอบครองเธอนางสาวฝน การเวก อายุ ยี่สิบปี เกิดวันที่ 13 เมษายน พศ.25...เป็นบุตรของนายสอนและนางฉวี การเวก เป็นพี่สาวคนโตของบ้านมีน้องสาวสองคน ครอบครัวมีฐานะยากจน จบการศึกษาแค่ ม.ปลายเท่านั้น หนี้สินของทางบ้านรวมแล้วประมาณสองแสนบาท เป็นหนี้ของ ธกส.ทั้งหมดโดยเอาโฉนดที่ดินเข้าไปจำนองไว้ และขาดส่งดอกเบี้ยมาหลายปีแล้ว เมื่ออ่านจบเขาจึงเอากระดาษแผ่นนั้นไปเก็บไว้ในรถและมานอนรอเธอที่เปลไม้ไผ่ต่อ"คุณเข้มไปกันเถอะค่ะ"ฝนอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เตรียมไปทำงานที่ผับต่อเลยหลังจากที่แวะเอาสิ่งของจำเป็นไปให้แม่ที่โรงพยาบาลแล้ว เข้มจึงลุกขึ้นและขอไปล้างหน้าล้างตาเพื่อความสดชื่นและเขาอยากจะเข้าห้องน้ำด้วย ฝนจึงพาเขาไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ในบ้าน"ห้องน้ำอยู่ทางนี้ค่ะ เป็นแบบคอห่านนะคะไม่ใช่ชักโครก คุณเข้มเข้าได้ไหม ?"เขาพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องน้ำปิดประตู "ฝนไปรอข้างนอกนะคะ"บอกเขาเสร็จแล้วก็ชวนน้อง ๆ ออกไปนั่งรอเขาที่แคร่หน้าบ้าน เข้มสังเกตบ้านของเธอทุกซอกทุกมุม บ้านเก่ามากแล้

หลังจากที่แดนเซอร์ทุกคนซ้อมเต้นจนเข้าขากันได้ดีแล้ว ก็ได้เวลาขึ้นเวที สามทุ่มตรงนักร้องสาวสวยเดินถือไมค์ไฟส่องหน้าขึ้นเวทีไปก่อน ตามด้วยแดนเซอร์สาวสวยเอวดีอีกห้าชีวิตอมรเดินถือแก้วแวะทักทายลูกค้าโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะที่ใกล้กับหน้าเวทีมากที่สุด จึงนั่งลงเพื่อสนทนากับเพื่อนรัก ผงกหัวให้พี่ดำเป็นการทักทาย แล้วก็หันไปคุยกับเพื่อน"วันสองวันมานี้หายหัวไปใหนมาวะ ?"เข้มมองหน้าเพื่อนก่อนจะตอบออกไป"ตามหาหัวใจ"อมรเมื่อได้ฟังคำตอบจากเข้มเขาก็หัวเราะก๊าก "แกกลายเป็นคนตลกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย ฮ่า ๆๆๆ"เข้มไม่ได้สนใจกิริยาของเพื่อนที่ล้อเลียนเขาเท่าไหร่นัก ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกตามปกติ ส่วนสายตาก็มองการแสดงบนเวที"ดาราบอกว่าเอ็งไปหาข้าที่บ้าน""ใช่"เข้มก็ยังพูดน้อยเหมือนเดิม อมรร่ำ ๆ ใกล้จะหมดความอดทนก่อนที่เขาจะอดยันโครมไปที่ตัวเพื่อนไม่ได้ เขาจึงถามเข้ม"ไปหาข้าทำไม ? แล้วอีกอย่างกลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง กว่าจะอ้าปากพูดได้แต่ละคำ""อย่าเพิ่งหงุดหงิดซี ที่ไปหาแค่อยากได้บ้านซักหลัง แต่นึกไปนึกมา เห็นว่าเอ็งยุ่ง ให้พี่ดำจัดการให้แล้ว""บ้านที่แกอยู่ตอนนี้มั

หกโมงเช้าฝนงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก แต่เข้มที่ตื่นก่อนเธอนานแล้วไม่ยอมให้เธอลุก ใช้แขนและขาของเขาพันธนาการตัวเธอไว้ ฝนที่พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเขาจนเหนื่อยจึงหยุดไปเอง เธอมาคิดทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอมานอนอยู่บนเตียงของเขาได้อย่างไร เหลือบตามองเขาที่ยังหลับอยู่ เธอไม่กล้าดิ้นแรงเดี๋ยวเขาตื่น เข้มได้แต่แอบขำในใจเพราะเขาแค่แกล้งหลับ อยากเห็นท่าทางของเธอ อยู่ในสภาพล่อแหลมแบบนี้เธอจะทำตัวอย่างไร ฝนรู้ว่าเธอโป๊ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้ใส่อะไรเลย และดูเหมือนว่าเขาก็คงจะไม่ได้ใส่อะไรเลยด้วยเหมือนกัน น่าอายชะมัดเธอลองทบทวนดูและจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอดื่มเบียร์ไปหลายแก้ว เธอน่าจะเมาจนไม่ได้สติและ..เขาก็คงพาเธอมานอนที่นี่ นอนบนเตียงเดียวกันกับเขา เธอดิ้นหยุกหยิกเข้มเองก็เริ่มจะทนไม่ไหว เพราะเวลาที่เธอขยับตัวอะไรต่อมิอะไรมันก็ถู ๆ ไถ ๆ ใกล้ชิดกันมากขึ้น เขาจึงแกล้งหลับต่อไปไม่ไหวแล้ว พลิกตัวขึ้นคร่อมเธอด้วยความรวดเร็ว ฝนตกใจเพราะเมื่อกี้เขายังหลับอยู่เลยทำท่าจะดิ้นรนและเตรียมจะพูดอะไรออกมาแต่เข้มก็ใช้ริมฝีปากบางของเขาประกบริมฝีปากอวบอิ่มของเธอไว้ ใช้มือข้าง

ฝนแวะไปหาพ่อกับแม่ที่โรงพยาบาลเพื่อปรึกษาเรื่องหารถที่จะพาพ่อกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ เข้มจึงอาสาที่จะเป็นธุระจัดการให้เอง นางฉวีขอบคุณเข้มเป็นอย่างมาก กำชับให้ลูกสาวดูแลเจ้านายให้เป็นอย่างดี นางฉวีเล่าให้ตาสอนฟังด้วยว่าเจ้านายของฝนเป็นคนดีมีน้ำใจ "ตั้งแต่แกเข้าโรงพยาบาลก็ได้เจ้านายคนนี้แหละเป็นธุระจัดการให้หลายอย่างเลยนะแก"พูดกับสามีของนางด้วยความชื่นชม"เออ ๆ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าก็คงต้องขอบคุณเขาสักหน่อยแหละ"ตาสอนยังไม่เคยเห็นหน้าเข้มเพราะเขาไม่เคยเข้าไปเยี่ยมตาสอนในห้องพักผู้ป่วยเลย เนื่องจากหมออนุญาตให้แค่ญาติของคนไข้เท่านั้นเข้าไปเยี่ยมได้ นางฉวีเข้าใจว่าเข้มเป็นเจ้าของผับที่ฝนไปทำงานด้วยเพราะเข้มเคยบอกนางฉวีว่าเขาเป็นเจ้านายของฝนกว่าจะออกจากโรงพยาบาลก็เกือบ ๆ สองทุ่มแล้วเมื่อมาถึงหมู่บ้านของฝนก็สามทุ่มพอดี น้อง ๆ ของฝนกำลังจะเข้านอน เขาช่วยเธอขนของที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันเข้าไปในบ้าน ที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันเขาเอาให้เธอหมดเลย"คุณเข้มหิวไหมคะ เดี๋ยวฝนต้มมาม่าให้กิน"เข้มพยักหน้า ไอ้หิวก็ไม่เท่าไหร่หรอกแค่อยากอยู่ใกล้ชิดเธอเพิ่มขึ้นอีกนิดเท่านั้นเอง ฝนจึงเข้าครัวและต้มมาม่าใส

"ขึ้นรถก่อนค่อยคุยกัน"เมื่อขึ้นรถเรียบร้อยฝนกำลังจะอ้าปากถามเขาอีกครั้ง แต่เข้มใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของเธอไว้ เธอจึงเงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงพร้อมเขาในวันนั้น แล้วเธอก็หน้าแดง เพราะนั่นมันคือจูบแรกของเธอ เข้มเห็นเธอเงียบเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป จนเมื่อมาถึงตลาดหนองวัวซอฝนจึงบอกให้เขาจอดรถเพื่อลงไปซื้อกับข้าว เธอซื้อหมูกะทะไปด้วยห้ากิโลฉลองที่พ่อได้ออกจากโรงพยาบาล อีกอย่างน้อง ๆ ทั้งสองก็บ่นอยากกินด้วย"หมูกะทะค่ะ คุณเข้มน่าจะชอบ"เข้มพยักหน้า เมื่อเธอวางของไว้ที่เบาะหลังและนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว เข้มก็ออกรถ เขาไม่ได้ลงไปซื้อของกับเธอด้วยเพราะฝนบอกว่าไปแค่แป๊บเดียวอากาศร้อนให้เขารออยู่ในรถดีกว่า ไม่นานก็มาถึงบ้านของเธอ มีคนอยู่ด้วยหลายคนเพราะชาวบ้านมาเยี่ยมและถามไถ่อาการของตาสอน เมื่อฝนกับเข้มเดินลงจากรถมาจึงตกเป็นเป้าสายตาของบรรดามนุษย์ป้าข้างบ้าน ฝนยกมือไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นั่น เข้มจึงทำตามเธออย่างไม่เคอะเขิน"พุบ่าวตี้อิหล่า คือหล่อแท้ ?"ป้าคนนึงถามตรง ๆ แบบไม่เกรงใจ ฝนทำหน้าไม่ถูก "ใช่ครับ"