All Chapters of เด็ก..บ้านนอก: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากที่ลงจากเวทีแล้ว ฝนก็ไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับห้องพักที่ทางเจ๊นกจัดไว้ให้ เนื่องจากหมู่บ้านของฝนไกลจากตัวจังหวัดถึง 45 กม. ดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่สะดวกเดินทางกลับเจ๊นกจึงจัดห้องพักให้เธอพักที่นี่ก่อนแล้วเดี๋ยวจะไปส่งเธอที่บ้านในตอนเช้าเพราะเธอต้องขายน้ำแข็งไสในตอนกลางวัน และหากมีงานอีกเจ๊ก็จะไปรับเธอในตอนเย็น ๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก ๆ ที่เธอทำงานเป็นแดนเซอร์ให้เจ๊นก ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ทำ ซึ่งช่วงหลัง ๆ เธอมาทำงานให้เจ๊นกเฉลี่ยอาทิตย์ละสี่คืน คือ คืนวันพฤหัสถึงคืนวันอาทิตย์"ทำไมเอ็งไม่มาทำประจำเลยวะฝน นี่ถ้าเอ็งเต้นไม่เก่งและหาคนแทนได้นะเจ๊จะไม่เรียกแกเด็ดขาดขี้เกียจไปรับไปส่ง พักที่นี่เลยสิเอ็งจะได้ไม่ต้องเทียวมาเทียวไปให้เหนื่อยด้วย ทำประจำไปเลยเงินดีจะตาย ดีกว่าขายน้ำแข็งใสเป็นไหน ๆ เผลอ ๆ อาจจะมีเสี่ยเลี้ยง รูปร่างหน้าตาอย่างเอ็งเนี่ยผู้ชายชอบจะตาย ถึงจะไม่สวยมาก แต่ก็สวยคมมีเสน่ห์ ถ้าแกยิ้มให้มันเก่ง ๆ พูดจาเอาอกเอาใจคนหน่อยนะ ขี้คร้านพวกเฒ่าหัวงูจะตามเอ็งต้อย ๆ ถ้าเอ็งมานะเจ๊จะจัดห้องพักให้เอ็งต่างหาก จะได้ไม่ต้องพักรวมกับคนอื่น ๆ"เจ๊นกเคยถามและเคยบอกกับเ

เมื่อเข้มขับรถมอร์เตอร์ไซค์วนกลับมาที่หมู่บ้านแรกที่เขาผ่านมา ไม่นานก็เจอปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่มากทางฝั่งขวามือ เขาต้องวนรถเพื่อขับเข้าไปในปั๊มแห่งนั้น ถ้ามาจากตัวอำเภอปั๊มแห่งนี้จะอยู่ทางฝั่งซ้าย เข้มวนรถเข้ามาและหาที่จอดได้ตรงหน้าร้านกาแฟพอดี เขาจึงเดินไปถามแม่ค้าที่ร้านกาแฟ "ขอโทษครับ ผมมาหาแม่ค้าขายน้ำแข็งใสที่ชื่อฝน ไม่ทราบว่าร้านเธออยู่ตรงใหน"ฟองจันทร์ละมือจากการชงกาแฟชั่วคราว เงยหน้าขึ้นก็เจอกับชายหนุ่มคนหนึ่งอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเพชรสามีของเธอ บวกลบก็ไม่น่าจะเกินหนึ่งปี ผู้ชายอายุ 35 ปีนี่หล่อกันทุกคนเลยหรือไงนะ ฟองจันทร์คิดในใจ (ติดตามเรื่องเพชรกับฟองจันทร์ได้ในเรื่อง 'กลับบ้านเรารักรออยู่' นะคะ เรื่องนี้จบแล้ว)"ทางโน้นค่ะ"เข้มมองตามมือแม่ค้ากาแฟที่ชี้ไปทางร้านค้าหลาย ๆ ร้านในเพิงสังกะสี เขาผงกหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ และเดินไปทางนั้นทันทีเพชรที่เดินมาหาเมียพอดีทันเห็นหลังเข้มไว ๆ จึงถามขึ้น"ลูกค้าประจำเหรอ ?"เสียงไม่พอใจนิด ๆ ฟองจันทร์ยิ้มแล้วเดินมาหาสามีทันที ดึงแขนเขาเข้าไปในกระท่อมที่ตกแต่งให้เป็นร้านกาแฟ มองซ้ายมองขวา เมื่อไม่มีใคร เธอก็จุ๊บแก้มสากเขาไปทีหน

คืนนี้ผับของอมรก็ยังคึกคักไปด้วยผู้คนเช่นเคย โดยเฉพาะคืนนี้เขาจ้างนักร้องลูกทุ่งหญิงชื่อดังมาสร้างสีสันให้กับนักเที่ยวด้วย ผับของเขาก็แทบจะไม่มีที่ให้ยืน ส่วนโชว์ของฝนนั้นเล่นคั่นเวลาระหว่างรอให้นักร้องดังมาขึ้นเวที "เอ้าทุกคนเตรียมตัวขึ้นเวทีได้"เจ๊นกตะโกนบอกเด็ก ๆ ให้เตรียมพร้อมเพื่อขึ้นโชว์บนเวที และหันไปกำชับกับนักร้องเพราะนักร้องคนนี้เป็นตัวสำรองที่มาแทนนักร้องตัวจริงที่โดนผัวซ้อม ส่วนคนอื่น ๆ นั้นก็มืออาชีพกันอยู่แล้ว ทุกคนจึงเดินเรียงแถวกันขึ้นเวที นักร้องก็แสดงเต็มที่ ส่วนแดนเซอร์ก็ลีลาสุดยอด "ไงวะเข้ม เคลียส์เสร็จแล้วเหรอเรื่องเอ็งกับแม่สาวเอวเด้งคนนั้นน่ะ"อมรพยักเพยิดไปทางฝนที่กำลังออกลีลาส่ายสะโพกอยู่บนเวทีเป็นเชิงถามเพื่อนรัก เข้มส่ายหน้า แล้วก็ยกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวหมดแก้ว "เฮ้ยใจเย็น ๆ ก่อนจะรีบไปใหน"อมรร้องเสียงหลง ขืนกินดุแบบนี้เขากลัวว่าเพื่อนจะน็อคไปซะก่อน "ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้จิ๊บ ๆ "เข้มก็ยังยกแก้วไม่มีแผ่วเลย หวังให้ความเย็นของน้ำแข็งและรสชาดของเหล้าช่วยดับความร้อนรุ่มในใจของเขาให้มันลดลงบ้าง ซึ่งอาการร้อนรุ่มนี้เข้มเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่

หกโมงเช้าพอดีดำก็มาถึงจุดหมายปลายทาง เขาโทรหาเจ้านายเพื่อจะบอกว่าเขามาถึงหน้าบ้านแล้วช่วยมาเปิดประตูบ้านให้เขาด้วย แต่เข้มไม่ยอมรับโทรศัพท์ ด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย ดำจึงปีนรั้วบ้านเข้าไปสำรวจรอบ ๆ ตัวบ้านทันที รถมอร์เตอร์ไซค์ก็จอดอยู่ในที่จอด แสดงว่าเจ้านายเขาอยู่บ้าน ประตูหน้าต่างปิดเรียบร้อยไม่มีร่องรอยของการถูกงัด เมื่อดูรอบ ๆ บ้านถี่ถ้วนแล้วเขาก็กลับมาที่ประตูบานใหญ่หน้าบ้าน ดำลองเขย่าประตูดูมันก็ล๊อคปกติ เขาจึงสะเดาะกุญแจเองด้วยความสามารถเฉพาะตัว แค่นี้ไม่คณามือไอ้ดำหรอก และเมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปได้ ดำก็คลำวัตถุสีดำมะเมื่อมข้างเอว นำมันขึ้นมาไว้ในอุ้งมือในท่าเตรียมพร้อม แสงแดดในตอนหกโมงเช้าของหน้าร้อนแบบนี้มันสว่างมากพอที่สายตาของดำจะมองเห็นอะไร ๆ ได้ชัดเจนมากพอ เขาสอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วห้องรับแขกและสะดุดตากับอะไรบางอย่างที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟา เท้าที่เบาแทบไม่มีเสียงนั้นค่อย ๆ ย่างเข้าไป ในมือที่ถือ .22 แม็กนั่มนั้นเตรียมพร้อมเต็มที่ หากเกิดอะไรขึ้นเขาแน่ใจว่าไม่พลาดแน่นอน และในขณะที่เขากำลังจะก้าวเข้าไปถึงเป้าหมายที่นอนอยู่บนโซฟานั้น สันหลังเขาก็เย็นวาบรู้สึกได้ถึงวัตถุเยืน

ช่วงที่ฝนกับแม่เข้าไปเยี่ยมพ่อและคุยกับนางพยาบาลอยู่นั้น พี่ดำก็ติดต่อมาเพราะประวัติของฝนดำสืบมาได้หมดแล้ว เข้มจึงให้ดำเข้ามาหาที่โรงพยาบาลเพื่อเอาข้อมูลของฝนที่ดำสืบได้มาให้เขา พร้อมทั้งขอยืมรถพี่ดำมาใช้ด้วย ส่วนมอร์เตอร์ไซค์ของเขานั้นให้ดำเอากลับไปจอดไว้ที่บ้านพัก"พี่ดำ ให้คนส่งรถยนต์ของผมมาให้ด้วย ส่วนรถของพี่ผมขอยื้มก่อน"ดำจึงส่งกุญแจ BMW ให้กับเจ้านายไป จะยื้มทำไมเพราะคนที่ซื้อรถคันนี้ก็คือเจ้านายอยู่แล้ว เมื่อคุยกันอีกสองสามคำดำก็ขอตัวออกมาและโทรหาคนที่อยู่กรุงเทพ ฯ เพื่อจัดการเรื่องรถของเจ้านาย ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาดไม่น่าจะเกินเที่ยงคืนรถคันโปรดของเจ้านายก็น่าจะมาถึง เกือบชั่วโมงทั้งคู่จึงได้มาถึงหมู่บ้านของฝน ระหว่างที่ขับรถมาฝนกับเข้มไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะฝนหลับมาตลอดทาง เมื่อเขาจอดรถที่หน้าบ้านของเธอเรียบร้อยแล้วเข้มจึงปลุกเธอ โชคดีที่เข้มจำบ้านของฝนได้ถึงแม้ว่าเขาจะเคยมาแค่ครั้งเดียวก็ตาม "ตื่นได้แล้ว"ฝนงัวเงียตื่นขึ้นมา"ถึงแล้วเหรอ ?"เข้มจึงพยักหน้าพร้อมกับโน้มตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เมื่อทั้งคู่ลงมาจากรถ น้องสาวทั้งสองของฝนก็วิ่งมาหา "พี่ฝน พ่อเป็นยังไงบ้าง