Semua Bab ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Bab 211 - Bab 220

หลินฮุ่ยหมินใช้มือโอบรอบอาวุธของเขาไว้ หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้ว่ามือเดียวของนางไม่พอโอบรอบ จึงใช้สองมือประคองมันเอาไว้แล้วเริ่มรูดดึงช้าๆ สัมผัสของนางที่โอบล้อมค่อนข้างรุนแรงตามอารมณ์ที่ต้องการลงโทษเขา ความฉ่ำชื้นไหลออกมาจากปลายยอดอวบ องค์หญิงสิบสามใช้น้ำลื่นใสของเขาละเลงไปจนทั่วโคนใหญ่ เขาครางแหบโหยด้วยสุขล้ำ ปากร้องซี๊ดเมื่อนางขยำมันเบาๆ"ข้าจะลงโทษท่าน"หยางเอ้อหลางร้างครางเสียงต่ำเมื่อนางอ้าปากกว้างแล้วดูดกลืนเขาเอาไว้ทั้งลำ ปากเล็กๆ ของนางกลับสามารถยัดความใหญ่ยักษ์เข้าไปจนหมด องค์หญิงสิบสามใช้สองมือกุมลำของเขาเอาไว้แน่นเพราะฤทธิ์สุราทำให้สติของนางนั้นหลุดลอย ได้ยินเพียงเสียงครางแหบโหยของสามีที่กระตุ้นตนเองให้ฮึกเหิมนางดูดกลืนเขาอย่างรุนแรงกระหายอยากจะให้หยางเอ้อหลางครางยิ่งกว่านี้ กระตุ้นนางมากกว่านี้นางตวัดเลียเขาซ้ำๆ กระทั่งถุงทองสองข้างนางยังไม่ละเว้น หยางเอ้อหลางยินยอมแล้วต่อให้สตรีอื่นมาทอดกายเขาก็คงมองพวกนางเป็นเพียงก้อนหินใบไม้ คงมีเพียงภรรยาที่ร้อนแรงของเขาเท่านั้นที่หยางเอ้อหลางจะยินยอมได้เพียงนี้มือขององค์หญิงสิบสามรูดแก่นกายไม่หยุด ปากแม้จะยังกลืนส่วนนั้นนางก็ยั

หยางเอ้อหลางกลืนน้ำลายเหนียวเขากระหายในตัวภรรยายิ่ง ไม่ต้องร่ำไรเมื่อเขาพุ่งลิ้นลงมาปาดเลียบนกลีบบุปผาแดงฉ่ำของนางเข้าเต็มๆ "อ๊า..ท่านพี่"เสียงร้องด้วยความตกใจของนางเป็นเสียงครางหวานล้ำ เมื่อหยางเอ้อหลางเกี่ยวแขนตวัดโอบสะโพกของนางแล้วยกสูงขึ้นอีก เขาอ้าปากปักลิ้นลงมาที่ปลายเกสรงดงามปากของเขาดูดเม้มกลีบหอมหวานที่ขยายบวมรอรับดูดดึงกลีบรวบเกสรเข้าไปในโพรงปากที่ร้อนระอุ เขาทั้งเม้ม ดูด ตอด แหย่นางด้วยปลายลิ้นร้าย เขาเลียนาง รักนางด้วยการลากลิ้นเลียช้าๆ ยาวๆ จนองค์หญิงสิบสามมีอาการสะอึกด้วยความเสียวจนเกือบถึงที่สุดเขารวบดูดแรงขึ้นกดลิ้นลงมาแล้วจ้วงลึกเข้าไปในโพรงหวานฉ่ำ องค์หญิงสิบสามครางเสียวไร้ซึ่งยางอาย นางกดเรียวขาหนีบเขาเข้าหาสัมผัสกับใบหน้าอ่อนนุ่มที่มีไรเคราของบุรุษบางๆ ชวนให้อารมณ์เตลิดช่วงปลายคางแข็งแรงของเขาฝังลึกอยู่กับกายของนาง ในขณะที่เขาเลียนางคล้ายกำลังกินอาหารที่สวรรค์ประทานมาให้เขาหมุนลิ้นควงใส่กลีบเกสรอีกทั้งดูดเม้มส่วนปลาย น้ำหวานฉ่ำเยิ้มของนางถูกหยางเอ้อหลางกินจนไม่เหลือ เขากระหายราวกับสัตว์ป่าแสนดุร้าย ทั้งปากทั้งลิ้นกระหน่ำรักนางไม่ยอมหยุด คละเคล้าไปกับเสียงคร

เพียงคำตอบเดียวหลินฮุ่ยหมินพลันพบว่าด้านหน้าของนางเป็นถ้ำที่งดงามแห่งหนึ่งด้านในถ้ำมีเพชรนิลจินดา อีกทั้งทองคำเครื่องประดับล้ำค่ากองพะเนินมากมายแทบจะเป็นภูเขาลูกย่อมๆ อยู่หลายลูก นางตาโตพลางคิดว่าหากทั้งหมดนี่เป็นของนางเช่นนั้นนางก็ไม่กลัวลำบากแล้ว นางตื่นเต้นดีใจจนเหงื่อท่วมมือ หลินฮุ่ยหมินอดใจไม่ได้ที่จะกระโดดเข้าไปแหวกว่ายในกองเงินกองทองตรงหน้า อย่างสนุกสนาน นางร่ำรวยและมีความสุขแล้ว"ชอบหรือไม่""ชอบมากเจ้าค่ะ" องค์หญิงสิบสามตอบอย่างกระตือรือร้นที่สุด "ทั้งหมดเป็นของเจ้า""จริงหรือเจ้าคะ"หลินฮุ่ยหมินตาโตนางกำสร้อยมุกในมือแล้วหว่านเล่นอย่างสนุกสนาน อีกทังเพชรนิลจินดาเหล่านั้น ที่อยู่แทบเท้าสมบัติล้ำค่าและมากมายจนสุดลูกหูลูกตา"จริงทุกสิ่งขอเพียงแต่เจ้าต้องยอมสละหยางเอ้อหลางทิ้งเสีย อยู่กับข้าที่นี่ทุกอย่างจะเป็นของเจ้า"หลินฮุ่ยหมินครุ่นคิด นางยอมรับว่าลังเลแล้ว นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่นางจึงเอ่ยว่า"หากไม่มีท่านแม่ทัพ ชีวิตของข้าแม้จะมีเงินทองมากมายคงไม่มีความสุขข้าไม่เอาของเหล่านี้แล้ว ข้าอยากอยู่กับสามีของข้า""เช่นนั้นเจ้าจะยอมละทิ้งสิ่งของเหล่านี้เพื่ออยู่กับหยางเอ้อหลางหรือ"

องค์หญิงสิบสามกัดนิ้วพลางครุ่นคิด ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง"อาชิงข้าจำได้แล้ว""จำสิ่งใดได้เพคะ""จำได้ว่าข้าพบคนผู้หนึ่ง นางเรียกข้าว่าลูกแม่เช่นนั้นนางย่อมเป็นท่านแม่ของข้า""จริงหรือเพคะ พระนางมาหาองค์หญิงแล้วทรงบอกสิ่งใดหรือไม่เพคะ" เป็นครั้งแรกตั้งแต่ท่านแม่ขององค์หญิงจากไปที่นางจะฝันเห็นกระมัง"ข้า...ข้า.." องค์หญิงสิบสามกัดนิ้วอีกรอบ นางต้องใช้สมาธินักภาพในฝันเช่นนั้นช่างรางเลือนนัก ท่านแม่ของนางบอกสิ่งใดกับนางกัน"เหมือนท่านแม่จะบอกบางสิ่ง แต่อาชิงข้าลืมไปแล้วจำไม่ได้แล้ว" องค์หญิงสิบสามกลัดกลุ้มยิ่ง บางสิ่งที่สำคัญมากท่านแม่ได้บอกไว้ เหตุใดนางจึงลืมเช่นนี้"ไม่เป็นไรเพคะ องค์หญิงค่อยๆ คิดบางทีอาจมีสิ่งใดที่สำคัญที่พระนางบอกกับองค์หญิง นิมิตขององค์หญิงไม่อาจละเลยสิ่งที่เกี่ยวข้องล้วนมีความจริงในนั้น" อาชิงได้แต่ปลอบโยนหวังว่าหากจิตใจสงบองค์หญิงสิบสามจะจดจำได้บ้างเรื่องนี้ทำให้องค์หญิงสิบสามใช้เวลาเกือบทั้งวันในการนั่งทบทวน นางคิดจนศีรษะโตก็คิดไม่ออก จวบจนพลบค่ำพลันในใจก็เกิดความกระจ่าง นางวิ่งไปหาอาชิงถึงเรือนพบว่าองครักษ์ฝานก็อยู่ที่นั่นด้วย อาชิงกำลังใ

ทหารผู้นั้นชะงัก เขามองหยางเอ้อหลางเมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพพยักหน้า จึงได้แต่รออยู่อย่างเงียบเชียบเพื่อฟังคำสั่งต่อไป คนผู้นั้นนอนร้องครวญครางอย่างทรมานเพียงชั่วครู่ก็สลบไปหยางเอ้อหลางตั้งใจจะหยิบตำราจันทราขึ้นมากลับถูกท่านย่าห้ามเอาไว้ ท่านย่านำห่อผ้าออกจากอกตน หยางเอ้อหลางเห็นเป็นผงแป้งสีขาว ฮูหยินชราโปรยผงขาวลงไปที่ตำราจันทราแล้วมองนิ่งๆ โดยไม่สัมผัสมันอีก"ตำรานี่อาบยาพิษไว้ คนที่สัมผัสจะมีอาการปวดแสบปวดร้อนหลังจากนั้นบริเวณที่สัมผัสจะเป็นแผลพุพองและเผาไหม้อย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟเผา อีกทั้งพิษจะซึมไปทั่วร่างภายในอวัยวะทั้งห้าจะปวดแสบปวดร้อนยิ่งเช่นนี้แล้วคนผู้นี้จึงไปไหนไม่ได้""แล้วผงนี่""เป็นผงสลายพิษ เพียงโรยใส่ตำราทิ้งไว้สักครู่พิษก็สลายแล้ว" หยางเอ้อหลางพลันกระจ่างด้วยเหตุนี้ท่านย่าจึงไม่ให้เขาติดตามคนออกมา เห็นดังนี้หยางเอ้อหลางยิ่งเคารพและนับถือท่านย่ายิ่ง ความจริงแล้วคนที่คอยสอนวรยุทธ์ให้เขาตั้งแต่หยางเอ้อหลางจำความได้ก็คือท่านย่าของเขานั่นเอง ท่านย่าเพื่อให้แน่ใจว่าพิษได้สลายไปแล้ว จึงดึงมือคนร้ายที่นอนสลบอยู่ด้านข้างมาสัมผัสตำราอีกครั้ง พบว่ามือข้างนี้ของเขาไม่มีสิ่งผิ