บททั้งหมดของ ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: บทที่ 191 - บทที่ 200

กงกงรับคำเขากระแอมหลายครั้งก่อนร่ายคำออกมายืดยาว"องค์หญิงสิบสามไม่ชอบอยู่ในกฎเกณฑ์เมื่อพระธิดาผู้อื่นเมื่ออายุครบห้าชันษาต้องตื่นตั้งแต่ยามอวิ๋น*เพื่อมาฝึกคัดอักษรในตำหนักไทเฮา องค์หญิงสิบสามกลับได้รับการยกเว้นด้วยข้ออ้างว่าไทเฮาไม่ทรงโปรดองค์หญิง อีกทั้งองค์หญิงสิบสามไม่ชอบวิชาโคลงกลอน ตำราวิชาการทั้งหลายอีกทั้งกฎเกณฑ์ในการเป็นองค์หญิงที่เคร่งครัด องค์หญิงสิบสามกลับหนีเรียนไปยิงนกตกปลาอยู่เป็นนิจฝ่าบาทก็ไม่เคยตำหนิ เพราะองค์หญิงสิบสามอยากฝึกเพลงดาบฝ่าบาทเกรงว่าจะเป็นที่ครหาหากก้าวก่ายงานในวังหลัง จึงได้แต่ส่งท่านอาจารย์ฝีมือดีมาฝึกสอนฉางอ๋องอีกทั้งยังสั่งให้ฉางอ๋องแอบสอนองค์หญิงสิบสามอย่างลับๆ จนองค์หญิงกลายเป็นสตรีที่เยี่ยมยุทธ์ในที่สุด ท่านอาจารย์ที่สอนวาดภาพนั้นเพราะองค์หญิงสิบสามมีความสามารถด้านนี้ฝ่าบาทลงลายพระหัตถ์เขียนเชิญด้วยตนเองแม้จะบอกว่าเพื่อองค์หญิงใหญ่นั่นก็เป็นเพียงข้ออ้างที่มีต่อฮองเฮาเท่านั้น ด้านหลังตำหนักความจริงแล้วเป็นเพียงป่ารก เมื่อฝ่าบาทเห็นว่าองค์หญิงสิบสามชอบไปที่นั่นอีกทั้งโปรดพุทรานักจึงแอบสั่งให้คนนำต้นพุทรามาปลูกปรับปรุงสถานที่ให้ปลอดภัยโดยไม่มีผู้ใดรู

นางจะแลกสิ่งนี้กับชีวิตขององค์หญิงสิบสามได้หรือไม่ แล้วฝ่าบาทนั้นระหว่างบุตรสาวกับอำนาจในมือสิ่งใดจะสำคัญกว่ากันสำหรับพระองค์ฮูหยินผู้เฒ่าคิดไม่ตกแล้วก่อนที่จะเอ่ยคำใดออกมาอีก เสียงหนึ่งพลันดังขึ้น"ทูลฝ่าบาทแม่ทัพหยางมีเรื่องสำคัญจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ"หลังรับรายงานเรื่องการตายของสายลับแคว้นเว่ยจากหยางเอ้อหลางฝ่าบาทมีสีพระพักตร์เคร่งเครียดพระองค์มอบตำแหน่งหัวหน้าสืบราชการลับให้กับหยางเอ้อหลางพร้อมกับประทับตราในราชโองการลับนี้"ต่อไปเรื่องในวังข้ามอบให้เจ้าสอบสวน เรื่องเกี่ยวพันระหว่างแคว้นนอกจากเจ้าแล้วเราไม่เห็นว่าจะมีผู้ใดเหมาะสม เจ้าไม่ต้องห่วงหลังเสร็จเรื่องนี้เราจะปล่อยให้เจ้าใช้ชีวิตตามที่ใจปรารถนา""รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"หยางเอ้อหลางคุกเข่ารับราชโองการ อย่างน้อยความตั้งใจเดิมของเขาที่ต้องการสละทุกสิ่งในราชสำนักไปเสียฝ่าบาทคงเห็นใจอยู่บ้าง จึงได้ตรัสเป็นคำมั่นออกมา"ราชบุตรเขย"นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฝ่าบาทเรียกหยางเอ้อหลางด้วยคำว่าราชบุตรเขย"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท" หยางเอ้อหลางประหลาดใจนัก ท่าทางของฝ่าบาทคล้ายมีเรื่องกลุ้มพระทัยอยู่กระนั้น"ช่วงนี้เราฝันประหลาดนัก เราฝันเห็นท่านยายขอ

อาชิงคิดว่าตนเองคงชี้แนะได้เพียงเท่านี้ นางกินให้เขาดูเป็นตัวอย่างพร้อมกับเป็นฝ่ายป้อนหมั่นโถวให้กับองครักษ์ฝาน เขาผู้นั้นไม่ขัดข้องอ้าปากกินอย่างว่าง่ายแต่ว่าอาชิงมองว่าเขาช่างดูไร้วิญญาณชะมัดปากอวบอิ่มของอาชิงที่อ้าปากกินหมั่นโถวนั่นยั่วยวนเกินไปแล้ว นิ้วมือเล็กๆ ที่เขาบังเอิญได้สัมผัสเมื่อยามนางป้อนเขาอ่อนนุ่มจนเขาไม่อยากปล่อยยิ่งนางงดงามยิ่งนางใสซื่อองครักษ์ฝานยิ่งเจ็บปวด เขาชอบทุกสิ่งที่เป็นนางแล้วจะให้เขาปล่อยวางได้อย่างไรคนผู้นั้นมีใบหน้าเป็นอย่างไร องอาจเพียงใดจึงทำให้อาชิงต้องตาต้องใจได้เพียงนั้น จู่ๆ องครักษ์ฝานก็อยากเห็นหน้าคนผู้นั้นนัก"ท่านอย่าบอกว่าวันนี้ยอมตื่นเช้าเพียงเพื่อมาต่อแถวซื้อหมั่นโถวนี่หรอกนะ"หยางเอ้อเอ่ยถามพลางยื่นมือไปรับถุงหมั่นโถวจากภรรยาพร้อมกับล้วงเจ้าก้อนกลมสีขาวนุ่มนิ่มออกมา ก่อนจะเป่าหมั่นโถวเบาๆ ไล่ความร้อนออกไปจนอุ่นดีแล้วจึงป้อนให้องค์หญิงสิบสาม นางอ้าปากรับพร้อมกินอย่างมีความสุข เมื่อชิมรสชาติของหมั่นโถวที่สามีทั้งเป่าทั้งป้อนให้จนหมดไปทั้งลูกแล้วจึงเอ่ยว่า"ไม่ใช่เท่านี้เพียงแต่ว่าข้าเห็นว่าหากท่านออกจากราชการแล้วเราควรค้าขายดีหรือไม่ ข้าว

เถ้าแก่เหลาน้ำชาออกมาต้อนรับประดุจพวกเขาเป็นลูกค้าปกติทั่วไป ยามเช้าผู้คนในเหลาน้ำชาแน่นขนัดด้วยเป็นเหลาขึ้นชื่ออันดับหนึ่งในต้าชิงข้างในจึงคึกคักยิ่ง เห็นได้ชัดว่ากิจการดีและทำเงินได้มากเพียงใด ความจริงองค์หญิงสิบสามก็เคยมาที่นี่บ่อยครั้งเมื่อครั้นฉางอ๋องยังประจำการที่เมืองหลวงเถ้าแก่ร้านน้ำชาจึงรู้จักนางเป็นอย่างดี แต่คิดไม่ถึงว่าบุรุษเช่นหยางเอ้อหลางที่อาศัยอยู่ชายแดนมายาวนานจะดูสนิทสนมกับเถ้าแก่ได้เพียงนี้หยางเอ้อหลางจูงมือภรรยาตามเถ้าแก่เข้ามาในห้องรับรองห้องหนึ่งแยกจากห้องโถงรวมเพียงเข้ามาในห้องนี้เสียงด้านนอกที่ดังจอแจโหวกเหวกพลันเงียบสนิทองค์หญิงสิบสามมองไปรอบๆภายในห้องอบอุ่นและตกแต่งอย่างงดงามอีกทั้งยังสะอาดเรียบร้อย"ท่านพี่ที่นี่เหมือนห้องพักในโรงเตี๊ยมมากกว่าเป็นเหลาน้ำชา" นางเอ่ยเบาๆ เมื่อเถ้าแก่ส่งพวกเขาแล้วหยางเอ้อหลางก็ไม่ได้สั่งสิ่งใดเพียงแต่พยักหน้าคนผู้นั้นก็ออกจากห้องทันที "ข้ามีบางสิ่งต้องการให้ท่านเห็น"เขาเอ่ยพลางเดินไปที่เตียงนอนองค์หญิงสิบสามเดินตามสามีมาพบว่าด้านข้างเตียงถูกประดับด้วยเครื่องปั้นสลักลายผลทับทิมงดงามนักหยางเอ้อหลางใช้สองมือหมุนเครื่องปั้

รูปร่างของเขาที่ว่าขณะสวมอาภรณ์นั้นงดงามมากสมบูรณ์แบบมากแล้วแต่ผู้ใดจะรู้ว่ารูปร่างที่แท้จริงภายใต้อาภรณ์นั้นกลับสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าภาพวาดบุรุษหนุ่มที่งดงามในหนังสือเสียอีกมัดกล้ามแข็งเป็นลอนไหล่กว้างน่าซบช่างเป็นบุรุษที่มีรูปโฉมที่แม้แต่เทพบนสวรรค์ยังต้องริษยาหยางเอ้อหลางมองใบหน้างามล้ำของภรรยาที่แดงระเรื่อนิ้วมือเรียวขาวผ่องที่ลูบไล้บนอกของตนแม้จะมีอาภรณ์หนากั้นกลางกลับส่งผ่านความเร่าร้อนเข้าไปด้านในจนเขากำลังรู้สึกว่าผิวกายบริเวณนั้นกำลังโดนลวก เขาต้องการนางจนไม่อาจรอช้าจึงพานางกระโดดเหาะขึ้นกลางอากาศด้วยเร่งร้อน นางยิ้มบางใบหน้ายังคงแดงระเรื่อดุจสีของกลีบกุหลาบยิ่งมองตัดกับภาพหิมะที่ขาวโพลนอยู่รอบกายช่างดูงามล้ำจนเขาแทบลืมหายใจองค์หญิงสิบสามแท้จริงแล้วนางงดงามยิ่งกว่าหญิงงามล่มเมืองที่เขาได้เชยชมมา มีหญิงงามในอ้อมกอดอีกทั้งเป็นหญิงที่เขาทั้งรักทั้งทะนุถนอมเช่นนี้ความต้องการในตัวนางของเขาจึงมีมากจนแทบคิดว่าตนเองตะกละตะกลามอย่างน่าละอายช่วงล่างของเขาบัดนี้แข็งแกร่งจนดันอาภรณ์ออกมาโชคดียังมีเสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมร่างไว้ไม้ให้มันออกมาอวดความใหญ่โตด้านหน้าให้อับอายไปมากกว่านี้สุดปล