All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 81 - Chapter 90

"หยางเอ้อหลาง ตัวข้าหามีสิ่งใดดีเลยท่านหย่ากับข้าเถิดถึงแม้ในใจของข้าไม่ได้อยากหย่าเท่าใดนักแต่ข้ารับปากพี่หญิงใหญ่เอาไว้แล้วอย่างไรเสียข้าก็ไม่อาจแตะต้องท่านได้ หยางเอ้อหลางท่านรู้หรือไม่แม้ข้าจะเป็นองค์หญิงแต่เงินทองขาดมือนักหลายครั้งต้องแอบทำเรื่องต้องห้ามเพื่อหาเงินมาใช้ในตำหนัก ชีวิตเช่นนี้ของข้าช่างน่าอดสูนัก ตั้งแต่แต่งออกมาข้ารู้สึกเหมือนกำลังตกถังข้าวสาร เรื่องเงินทองไม่ขาดมืออีกเช่นนี้ข้าก็ไม่อยากหย่าแล้ว แต่เพราะแต่เพราะข้าจำเป็นต้องหย่า ท่านเข้าใจหรือไม่"นางร้องไห้ออกกล่าววกวนไปมาจวบจนนางผละจากร่างของเขาแล้วไปกอดเสาต้นใหญ่ภายในห้อง หยางเอ้อหลางลุกขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ เขาเดินมาหยุดข้างกายนางพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ องค์หญิงสิบสามมองใบหน้าของเขาช่างซ้อนกันหลายหน้าดูสับสนเหมือนหัวใจของนางเช่นนี้"ท่านไม่อยากหย่าก็ไม่ต้องหย่า เหตุใดจึงทุกข์ใจเช่นนี้ท่านจะบอกข้าถึงเหตุผลนั้นได้หรือไม่"เสียงนุ่มทุ้มของเขากำลังโอบประคองหัวใจที่แสนวุ่นวายของนาง หลินฮุ่ยหมินส่ายหน้าร้องไห้โฮออกมา "ไม่ได้ ความลับหากเจ้ารู้เจ้าอาจจับข้าขังก็เป็นได้ ข้ายังไม่อยากตายข้ายังมีสิ่งที่ต้องดูแลข้าไม่อาจวางใ

“ข้าเพียงแต่ให้สาวใช้รั้งนางไว้ก่อน แล้วรีบมาดูท่านในเรือนองค์หญิงบัดนี้คิดว่านางไม่พบองค์หญิงคงจะออกตามหาเช่นกันขอรับ”“ส่งคนไปอารักขานางด้วย สตรีออกมานอกจวนมืดค่ำไม่ปลอดภัย”“ขอรับ”องครักษ์ฝานพุ่งตัวหายไปทันที หยางเอ้อหลางยังยืนอยู่ตรงนั้น หลังจากที่เขาหลับไปได้ไม่นานเป็นองครักษ์ฝานที่นำยาแก้พิษผงยานอนหลับมาให้ อาการแปลกๆของภรรยาที่เกิดขึ้นวันนี้อยู่ในสายตาของหยางเอ้อหลางมาตลอดเพียงแต่เขาคิดไม่ตกถึงเหตุผลที่นางวางยานอนหลับเขาแล้วหายไปเช่นนี้ พลันหยางเอ้อหลางได้ยินเสียงกระพรวน เขาจึงติดตามออกมาด้วยนึกสงสัยตามหาอยู่นานจวบจนกระทั่งบังเอิญพบฉางอ๋องกับเจ้าแมวน้อยเข้าเรื่องราวยิ่งแปลกมากขึ้นไปอีกเมื่อแมวน้อยตนนั้นกลับมีกระพรวนที่ขาเช่นกันในขณะที่องค์หญิงสิบสามหายตัวไป ฉางอ๋องแอบหนีออกมาจากชายแดน เรื่องพวกนี้ยังเป็นปริศนาสำหรับเขานัก เพราะเช่นนี้ความมั่นใจว่าองค์หญิงสิบสามสามารถแปลงกายได้จึงเกิดขึ้นฉางอ๋องนำองค์หญิงสิบสามกลับมาที่จวนของตนเองอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้นางวิ่งเล่นอยู่ในห้องที่เขาจัดเตรียมไว้ให้นางจวบจนใกล้รุ่งสางได้เวลาที่นางคืนร่างองค์หญิงสิบสามจัดแจงอาภรณ์เสร็จนางจึงเปิ

กล่าวจบนางก็กลับไปนอนที่เตียงตนเอง ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างตั้งใจนอนต่ออย่างสบาย หยางเอ้อหลางลุกขึ้นอีกทั้งยังเดินตรงไปที่เตียงเตาของนาง เขาเลิกผ้าห่มขึ้นสอดกอดเข้าไปภายในดึงร่างของนางเข้ามากอดอย่างว่องไว“เอ๊ะ ท่าน”องค์หญิงสิบสามตีมือเขาที่กำลังวุ่นวายกับร่างของตน ด้านข้างหูได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นพลันชะงักงัน"เหตุใดร่างของภรรยาข้าจึงเย็นเช่นนี้เล่า แอบไปซุกซนที่ไหนมาโดยไม่บอกกล่าวสามีใช่หรือไม่"ภายใต้แสงอ่อนจางองค์หญิงสิบสามเห็นมุมปากของหยางเอ้อหลางขยับเล็กน้อย นางถอนหายใจเบาๆ คิดหาคำแก้ตัวให้ตนเองไปมา ฉับพลันสมองอันชาญฉลาดของนางก็คิดได้"ร่างกายจะไม่เย็นได้อย่างไรข้าเมานอนหลับกับท่านเมื่อคืนไม่ได้ห่มผ้า อากาศก็เย็นนักตัวข้าไม่ค่อยถูกกับอากาศหนาวร่างกายจึงเย็นง่าย""หากเป็นเช่นนี้เห็นทีว่าต้องรีบทำให้ร่างกายของภรรยาอบอุ่นแล้ว"เขากล่าวออกมารั้งร่างของนางให้แนบชิดมากยิ่งขึ้นจวบจนองค์หญิงสิบสามรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก นางวางกับดักตนเองแท้ๆ "ข้าอุ่นมากแล้วท่านไม่ต้องกอดแน่นเช่นนี้ อึดอัดนัก" ลมหายใจของนางติดขัดนัก ร่างกายอบอุ่นของเขา กลิ่นหอมจางๆ โอ๊ย ทำให้นางกำลังจะเป็นบ้าเพราะไม่

คนที่อดทนไม่ได้ที่สุดแล้วคืออาชิง นางยืนคอยืดคอยาวอยู่ด้านหน้าเรือนพลางกัดเล็บจิกนิ้วองครักษ์ฝานเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างเขาเพียงเห็นองค์หญิงสิบสามกลับเข้าจวนได้ไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็มีเสียงดังโครมครามภายในห้องเสียแล้ว เขามั่นใจว่าท่านแม่ทัพไม่มีทางลงมือกับสตรีแต่องค์หญิงสิบสามผู้นั้นคงไม่โลเลที่จะลงมือกับท่านแม่ทัพ "เจ้าจะทำสิ่งใด" เขาคว้าตัวอาชิงไว้ทันใดเมื่อหญิงสาวทำท่าจะเดินตรงเข้าไปภายในเรือน"ข้าเป็นห่วงองค์หญิงเสียงดังเช่นนี้เห็นชัดว่าต่อสู้กันองค์หญิงหาใช่คู่ต่อสู้ของท่านแม่ทัพ""องค์หญิงเจ้าไม่ต้องห่วง คนที่ควรห่วงคือแม่ทัพของข้า""เหตุใดกล่าวเช่นนี้"อาชิงหันมามององครักษ์ฝานดวงตากลมโตของนางเบิกกว้างดูน่าเอ็นดู ปากเล็กๆของนางขบเม้มเข้าด้วยกันสีแดงระเรื่อคล้ายมีสีกุหลาบเคลือบอยู่ อาชิงผู้นี้ความจริงมีใบหน้าที่งดงามยิ่ง องครักษ์ฝานมองพลางยิ้มจวบจนถูกนางตีเข้าที่ต้นแขนเขาจึงได้สติ"เพราะปกติท่านแม่ทัพไม่ชอบเสียงดังการที่ปล่อยให้องค์หญิงทำเสียงดังเช่นนั้นได้แปลว่าท่านแม่ทัพแพ้แล้ว""ที่เจ้าพูดมา ข้าไม่เข้าใจท่านแม่ทัพจะแพ้ได้อย่างไร ข้าก็จะเข้าไปช่วยองค์หญิง"องครักษ์ฝานดึงมือของน

เขากำลังถูกท่าทางยั่วยวนของนางทำให้หลงใหลแล้ว สติที่เคยมีบัดนี้พร่าเลือนนักท่านแม่ทัพรู้สึกว่าตนเองนั้นพลาดบางสิ่งเขาขอภรรยาน้อยไปหรือไม่เป็นเพราะไม่คิดว่านางจะตกปากรับคำได้โดยง่ายจึงยังไม่อยากละโมบตอนนี้เห็นท่าทางที่นางมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกายหลงใหลแล้วจึงคิดจะเอ่ยปากขอเพิ่ม แต่วาจาที่หลุดออกมาจากปากของนางทำให้เขาถึงกลับต้องหัวเราะออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้"ท่านยามนี้งามนักหากข้าวาดภาพท่านแล้วนำไปขายคงได้ราคาดีมากทีเดียว""นายน้อยหัวหน้าธิดาเทพมาขอพบฮูหยินน้อยขอรับ"พ่อบ้านเข้ามาแจ้งในขณะที่หยางเอ้อหลางยอมนั่งเป็นแบบวาดภาพให้ภรรยาของตนเองหลังจากโดนนางขอร้องอยู่นานหยางเอ้อหลางวางหนังสือในมือลงก่อนจะมองภรรยาเป็นเชิงถามว่าตัวเขาสามารถขยับได้หรือไม่จวบจนนางส่งยิ้มงดงามพลางพยักหน้ามาเขาจึงถอนหายใจเบาๆ กระแอมให้โล่งคอแล้วเอ่ยขึ้น"แจ้งแก่หัวหน้าธิดาเทพข้าและฮูหยินจะออกไปพบอีกสักครู่""ภาพของท่านยังไม่เสร็จดีพรุ่งนี้หากท่านไม่มีธุระท่านมาเป็นแบบให้ข้าอีกครั้งได้หรือไม่""ข้าปฏิเสธได้หรือ"นางส่ายหน้าแล้วตอบว่า"ไม่ได้ท่านรับปากข้าแล้วว่าจะเป็นแบบให้ข้าวาดจนเสร็จ เป็นถึงแม่ทัพใหญ่พูดแล้วห