All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 71 - Chapter 80

หลินฮุ่ยหมินกระโดดทีเดียวร่างของนางก็ประชิดตัวท่านแม่ทัพ นางรีบดึงมือของเขาเอาไว้ทัน คนผู้นี้เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นางจะส่งเสริมเขาไม่ได้เด็ดขาด"ท่านไม่ให้ข้าตัดมือหรือไม่โกรธแล้วหรือ" เขาถามในขณะที่ยอมเก็บกระบี่แต่โดยดีองค์หญิงสิบสามส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยกับเขาว่า “ท่านแม่ทัพอย่าเพิ่งวู่วามการฆ่าคนในเมืองหลวงยิ่งเป็นชาวบ้านไม่อาจทำได้ง่ายๆ หากเขามีความผิดท่านต้องจับเขาส่งทางการให้กรมยุติธรรมเป็นผู้ตัดสิน ท่านไม่อาจฆ่าคนส่งเดชเช่นที่สนามรบได้” นางอธิบายอย่างใจเย็น คนผู้นี้เพิ่งกลับจากสนามรบกฎหมายในเมืองเขาอาจจะไม่รู้เรื่องก็เป็นได้“ได้ท่านรีบจัดการเถิด”“เป็นหน้าที่ข้าเอง” นางตบอกอย่างห้าวหาญ“เขาสลบไปแล้วท่านจะทำเช่นไร”“ท่านแม่ทัพ ข้าขอถามท่านคนผู้นี้มีภรรยาและลูกที่ยังเล็ก อีกทั้งยังมีแม่ผู้ชราต้องเลี้ยงดูจริงหรือไม่”“จริง”นางถามพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหยางเอ้อหลางดังเดิม มองไปยังร่างที่ไร้สติของนักวาดนิทานผู้นั้น อาภรณ์ของเขาก็ดูซอมซ่อค่อนข้างเก่า เห็นได้ชัดว่าเขามัธยัสถ์เพียงใด อีกทั้งท่าทางขี้ขลาดเช่นนี้หากไม่จำเป็นคงไม่หากินกับเรื่องราวของคนชั้นสูงให้

ณ จวนสกุลหยาง“นางเข้าครัวเองเช่นนั้นหรือ”หยางเอ้อหลางสงสัย ภรรยาของเขาปกติแล้วนอกจากจะซุกซนวิ่งวุ่นในจวน ฝึกปรือ วรยุทธ์กับทหารของเขาจนทุกคนยอมรับแล้วหาได้สนใจทักษะแบบสตรีชั้นสูงโดยทั่วไปแม้แต่น้อย วันนี้พ่อบ้านกลับมารายงานว่านางตั้งอกตั้งใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้เขาแล้วรู้สึกประหลาดยิ่งเขารู้ว่าตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนมาหลายคราที่นางพยายามทำตัวให้ป่วนเข้าไว้ จุดประสงค์เขาย่อมรู้ว่านางเพียงต้องการให้เขาหย่าก็เท่านั้น แต่คนอย่างหยางเอ้อหลางไม่เคยยินยอมให้ผู้ใดมากำหนดกฎเกณฑ์ ยิ่งนางอยากหย่าเขายิ่งต้องการให้นางเป็นภรรยา แม้จะไม่ได้ร่วมเคียงหมอนแต่การที่เขาใกล้ชิดนางทำให้รับรู้นิสัยที่ดีหลายอย่างขององค์หญิงสิบสาม นางไม่ได้เพียงน่าสนใจในตอนแรกแต่บัดนี้องค์หญิงผู้นี้กลับทำให้เขาสนใจนางจนไม่อาจละสายตาได้“ขอรับ ฮูหยินน้อยคงตั้งใจทำเพื่อนายน้อยสุดฝีมือ ข้าน้อยเห็นเช่นนี้แล้วอดยินดีไม่ได้ แม้นางจะทำตัวประหลาดไปบ้างแต่วันนี้ลุกขึ้นมาทำอาหารเอาใจนายน้อยเช่นนี้คิดว่าองค์หญิงคงคิดได้แล้วว่าการทำตัวเป็นภรรยาที่ดีต้องทำเช่นไร”“ท่านคิดเป็นเช่นนี้หรือ”แม่ทัพหยางเอ่ยพลางยกยิ้ม การที่นางเข้าครัววัน

หยางเอ้อหลางเอ่ยขึ้นลอบมองภรรยาที่มีใบหน้าซีดเผือดแล้วรู้สึกไม่สบายใจ นางคงไม่อาจหาญวางยาเขาหรอกนะเขาจึงคิดห้ามปรามท่านย่า ยังไม่ทันเอ่ยคำท่านย่าก็เอ่ยชื่นชมหลานสะใภ้แล้ว“ดูสิเพียงทำครั้งแรกหน้าตาก็ไม่เลว เห็นชัดว่าเจ้าทุ่มเทมากเพียงใดเห็นเจ้าดูแลหลางเออร์ดีเช่นนี้ย่าก็วางใจแล้ว หลางเออร์เจ้าต้องดีต่อองค์หญิงให้มากเข้าใจหรือไม่”ท่านย่าเอ่ยปากชมอย่างจริงใจ หลินฮุ่ยหมินได้แต่ทำหน้าบิดเบี้ยวอยู่ในใจ ฝืนส่งยิ้มแห้งๆให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่า“ขอรับ”“ท่านย่าหลานคิดว่า”หลินฮุ่ยหมินนั่งลงด้านข้างพยายามหาเหตุผลที่คิดว่าดีที่สุดเพื่อไม่ให้ผู้เฒ่าร่วมวงอาหารมื้อนี้“อาหารจานนี้มีชื่อว่าอะไรหน้าตาใช้ได้”ฮูหยินชราไม่ปล่อยให้นางคิดต่อหลังกล่าวจบฮูหยินชราหยิบตะเกียบคีบสิ่งนั้นเข้าปากทันใดองค์หญิงสิบสามตาโตด้วยความตกใจ ในใจร้องว่า แย่แล้วท่านย่า งานนี้นางได้ตกเป็นนักโทษต้องสงสัยเป็นแน่หากท่านย่านอนหลับโดยไม่ตื่นในวันสองวันนี้ หยางเอ้อหลางนั้นตกใจไม่ต่างกับนางเพียงแต่ท่านย่านั้นว่องไวผิดสตรีชราผู้อื่น เขาไม่อาจอื่นปากห้ามทันสิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นเมื่อฮูหยินชราเคี้ยวได้เพียงคำเดียวนางพลันพ่นสิ่

หลังจากนั้นอาหารหลายอย่างถูกนางคีบให้ ในคราแรกที่กินก็ฝืนใจอยู่บ้าง หลังกินไปกินมาหยางเอ้อหลางกลับคิดว่าการทานอาหารฝีมือภรรยาถือเป็นการฝึกตนที่ดียิ่งเขาเป็นทหารผู้ออกรบ ผ่านอาหารมานับร้อยแบบทั้งดิบทั้งสดในสนามรบขอเพียงมีกินเพื่อประทังชีวิตก็พอแล้ว อาหารที่นางทำถึงรสชาติจะย่ำแย่เพียงใดก็ยังดีกว่ามาก เมื่อคิดได้ดังนี้ไม่ว่าแต่ละจานจะเค็ม เปรี้ยว หวานเพียงใด เขาก็สามารถกินได้หมดอีกทั้งยังคงแสดงท่าทางเอร็ดอร่อยนัก ในใจนึกท่องเพียงคำว่า ตนเองกำลังฝึกตนให้เป็นบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าองค์หญิงสิบสามเห็นหยางเอ้อหลางกินได้ดีเช่นนี้จึงเอ่ยว่า"หากท่านชอบข้าจะทำอาหารให้ท่านกินบ่อยๆ"ดูเหมือนเขาจะสำลักออกมาพลางโบกไม้โบกมือห้ามปราม องค์หญิงสิบสามรีบรินน้ำให้เขาเมื่อดื่มน้ำและตั้งสติได้เขาก็เอ่ยขึ้น"ไม่ลำบากเจ้าแล้วเพียงครั้งนี้ก็พอ คราวหน้าปล่อยเป็นหน้าที่ห้องครัวเถิด""สามีเห็นท่านกินเช่นนี้จึงทำให้ข้ารู้สึกจะชื่นชอบการทำอาหารแล้ว ท่านว่าไม่ดีหรือที่ข้าตั้งใจจะทำให้ท่านกิน"นางเอ่ยด้วยความภูมิใจ ในเมื่อเจ้าแท่นประหารนี้ชอบฝีมือนาง สตรีใจกว้างกว่าท้องทะเลเช่นองค์หญิงสิบสามมีหรือจะปฏิเสธ

เมื่อออกมานอกเรือนอาชิงพบองครักษ์ฝานอยู่เฝ้าอยู่ด้านหน้า ท่าทางผ่อนคลายอีกทั้งยังพูดคุยกับองครักษ์ผู้อื่นด้วยความสนุกสนาน เมื่อเห็นอาชิงเขาจึงเอ่ยทักขึ้นอีกทั้งยังไล่องครักษ์ผู้อื่นออกไปให้ห่าง"ความจริงเจ้าควรออกมานานแล้ว จะอยู่เป็นก้างขวางคอผู้อื่นด้วยเหตุใด""หัวหน้าฝานตำหนิข้าหรือ"องครักษ์ฝานพยักหน้า อาชิงเห็นพลันย่นจมูก คนผู้นี้เป็นคนตรงไปตรงมาไม่เคยไว้หน้าผู้ใดแม้แต่สตรีเช่นนาง เพราะเช่นนี้อาชิงจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะสนทนากับเขาด้วยไม่อยากทำให้ตนหงุดหงิดกับความเถรตรงเกินไปของคนผู้นี้"ข้าจะออกมาได้อย่างไรหากองค์หญิงไม่อนุญาต""เจ้ากับองค์หญิงนี่ข้ารู้สึกว่าช่างประหลาดนัก องค์หญิงอภิเษกแล้วเจ้าเป็นบ่าวควรรู้สิ่งใดควรไม่ควรกลับยังทำตามอำเภอใจเช่นนี้ ชอบทำเรื่องที่ไร้สาระโดยไม่มีผู้ใดห้ามปรามกันแบบนี้อันตรายยิ่ง""นี่เจ้า หากจะว่าข้าก็เชิญข้าไม่ถือสาอย่าลามปามไปถึงนายของข้า""เอาล่ะ ๆ ข้าเพียงเตือนเจ้าด้วยหวังดีหากเจ้าคิดเป็นอื่นข้าก็ไม่แก้ตัวแล้ว"อาชิงยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น องครักษ์ฝานมองใบหน้าบึ้งตึงของอาชิงแล้วส่ายหน้า ดื้อรั้น ไม่ฟังใครทั้งนายทั้งบ่าวจริงๆภายในห้องนอนองค์หญิงส