All Chapters of ท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา: Chapter 61 - Chapter 70

มงกุฎหงส์งดงามถูกประดับบนศีรษะ ใบหน้าถูกแต่งแต้มงดงามราวกับเทพธิดา กำยานถูกจุดเต็มห้องกลบกลิ่นสุราไว้จนมิด เพียงแต่หากเข้ามาใกล้ลมหายใจของนางก็ยังมีกลิ่นสุราอยู่ดีนางกำนัลรวมทั้งแม่นมได้แต่ทอดถอนหายใจหากเจ้าบ่าวเอาเรื่อง คนในตำหนักเห็นจะไม่รอดปล่อยให้องค์หญิงออกไปดื่มจนเมามายได้อย่างไรได้แต่ภาวนาในใจว่าขอท่านแม่ทัพโปรดเมตตา ไม่ได้ตำหนิองค์หญิงที่ทำตนเหลวไหลก่อนเข้าหอเช่นนี้เมื่อได้กำหนดเวลาเกี้ยวเจ้าสาวมารับที่หน้าตำหนัก องค์หญิงสิบสามภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงเดินตัวตรงออกมาก่อนจะถูกแม่สื่อประคองขึ้นเกี้ยว นางข่มกลั้นอาการอยากอาเจียนเอาไว้ อย่างไรเสียงานแต่งวันนี้ต้องไม่ขายหน้าด้วยถูกฝ่าบาทข่มขู่มา หากนางทำเสียเรื่องฝ่าบาทจะส่งพี่ใหญ่ของนางไปชายแดนและจะไม่ได้พบหน้ากันอีก ตัวประกันของเสด็จพ่อมากมายเช่นนี้มดปลวกตัวเล็กอย่างนางจะทำสิ่งใดได้ บางครั้งนางก็อดน้อยใจในเศษความรักที่พระบิดามอบให้ไม่ได้ ความจริงเกิดเป็นองค์หญิงใช่จะสบายยังดีอยู่บ้างที่เสด็จพ่อเห็นนางในสายตา พี่หญิงของนางหลายคนล้วนถูกละเลยด้วยถูกเสด็จพ่อลืมเลือน เป็นเพียงองค์หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งในวังเท่านั้น เมื่อคิดเช่นนี้หล

องค์หญิงสิบสามตอบเรื่อยเปื่อยในใจเมื่อหวนคิดเมื่อครั้นยังเยาว์ที่มีเพียงพี่ใหญ่คอยห่วงใย จวบจนทุกวันนี้ก็ยังมีเพียงเขาที่ดีกับนางที่สุด ย้อนคิดถึงภาพที่เขามองนางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว องค์หญิงสิบสามเห็นชัดเจนแม้เขาจะยืนอยู่ไกล เขากำลังร้องไห้ด้วยปวดใจเป็นแน่ พี่ใหญ่คงเหงาและโดดเดี่ยวอีกทั้งคงคิดว่าต่อไปนางไม่อาจเป็นเพื่อนเล่นให้พี่ใหญ่ได้แล้ว นางเพียงแต่ยิ้มให้เขาอย่างสดใสไม่นานหรอกที่นางกับหยางเอ้อหลางต้องหย่ากันในตอนนั้นหากพี่ใหญ่ยังไม่ออกเรือนนางจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ใหญ่จวบจนวาระสุดท้ายในชีวิต แม้จะเป็นชีวิตที่แสนสั้นนางก็จะอยู่เคียงข้างเขาเหม่อลอยอยู่ชั่วครู่ นางพลันยิ้มน้อยๆออกมา แต่เมื่อสบตากับหยางเอ้อหลางจึงพบว่าคนผู้นี้ขมวดคิ้วมุ่น รอบกายเขาดูมืดคลึ้มราวกับกำลังมีพายุฝนตั้งเค้า คนผู้นี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเมื่อสักครู่ยังดูห่วงใยนางเหตุใดเพียงชั่วพริบตาเดียวก็กลับมาทำท่าทางเย็นชาแปลกประหลาดอีกครั้ง หลินฮุ่ยหมินยักไหล่พลางคิดว่านางไม่อาจเดาทางคนผู้นี้ได้จริงๆ นางคงต้องศึกษาเขาให้มากขึ้นเพื่อหาทางหนีทีไล่แล้ว"ประเดี๋ยวข้าจะให้คนมาปรนนิบัติท่านล้างหน้าล้างตา กินอาหารเสียหน่อยจะได้มีแ

สีหน้าของนางดูดีขึ้นมากจึงทำให้เขาวางใจ ในขณะที่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านได้ไม่กี่หน้าฉับพลันองค์หญิงสิบสามเตะผ้าห่มออกจากตัว พร้อมขยับกายไปมาหยางเอ้อหลางย่นหน้าผากเพราะเช่นนี้สินะอาชิงจึงบอกเรื่องนี้กับเขา แม่ทัพหยางห่มผ้าให้องค์หญิงสิบสามแน่นหนา ตั้งใจอ่านหนังสือข้างกายนางเงียบๆ ไม่นานนางก็เตะผ้าห่มออกอีก ครานี้เขาจึงจับขาของนางไว้จัดท่าทางการนอนของนางให้เรียบร้อยขึ้น พลางสอดกายของตนเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน เขาสะบัดมือดับเทียนที่ส่องสว่าง กอดนางไว้อย่างนั้นในใจคิดเพียงว่า ตัวเขาเองไม่อยากให้ภรรยาต้องนอนป่วยทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานกันให้ท่านย่าของเขาตำหนิได้ หาได้คิดไปไกลกว่าเรื่องนี้ นอนกอดนางได้ไม่นานหยางเอ้อหลางกลับรู้สึกร้อนรุ่ม องค์หญิงสิบสามสวมเพียงเสื้อตัวในเขาจึงสัมผัสได้ถึงนวลเนื้อสาวนุ่มนิ่มได้อย่างชัดเจนหยาง เอ้อหลางเหงื่อออกแล้ว กลิ่นของนางหอมเกินไป เขากลับรู้สึกหายใจไม่ออก นางขยับกายพาดมือบนอกเขา ยิ่งนางแนบชิดลมหายใจของเขายิ่งติดขัดนางทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับจึงตัดสินใจลุกขึ้นห่มผ้าให้นางแน่นหนาส่วนตนเองสั่งสาวใช้นำผ้าห่มมาอีกผืน หยางเอ้อหลางขยับกายไปนอนที่เก้าอี้

เขาช่วยประคองนางให้เดิน องค์หญิงสิบสามรู้สึกหงุดหงิดกับร่างกายที่อ่อนแอราวกับสตรีไร้วรยุทธ์พวกนั้น อีกทั้งการมีคนมาคอยเอาใจใส่ทำให้นางไม่เคยชินเสียเลย แต่การขัดขืนเขาอย่างที่ตั้งใจนั้นก็เป็นไปอย่างลำบากในเมื่อนางรู้สึกเหมือนตนเองคล้ายยังเป็นผักที่เหี่ยวเฉาเช่นนี้"ข้าเดินไม่ไหวแล้ว" องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้น เป็นเพราะเขาที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้จึงคิดจะเอาเปรียบเขาไว้ให้มาก หากต่อไปถ้าเขาคิดรังแกนางก็ถือว่านางไม่ขาดทุนแล้วในใจคิดกลั่นแกล้งเขาให้สำนึกบ้างหยางเอ้อหลางขมวดคิ้วท่าทางเป็นกังวลอยู่มาก องค์หญิงสิบสามลอบยิ้มชั่วร้าย คนผู้นี้คงสำนึกผิดในใจดีให้เขารู้สึกผิดจนตายไปเลยที่กล้าทำเช่นนี้กับสตรีเช่นนาง"ท่านเดินไม่ไหวหรือ""ใช่ก้าวขาไม่ออกแล้ว จะไม่ไปเคารพผู้อาวุโสก็เห็นจะไม่สมควร ท่านจะอุ้มข้าได้หรือไม่" นางอ้อนหน้าไม่อายอีกทั้งวาจายังอ่อนหวานนัก หยางเอ้อหลางผู้นี้หน้าบางนางจะทำให้เขาอับอายต่อหน้าบ่าวไพร่“ได้สิ” เขาตอบรับไม่รีรอตวัดแขนใต้ขาของนางแล้วยกนางขึ้นทันใด องค์หญิงสิบสามเห็นเขาอุ้มนางเดินลิ่วก็เริ่มไม่แน่ใจในความคิดของตนเองว่าการแกล้งเขาแบบนี้จะทำให้เขาอับอายหรือไม่แต่ครั้น

"บ่าวหมายถึงเดินในจวน ไปด้านนอกต้องได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพเสียก่อน""ได้อย่างไร ข้าอยู่ในวังต้องขออนุญาตฮองเฮา แต่งออกมายังต้องขออนุญาตคนผู้นั้นอีก อาชิงเหตุใดจึงได้รู้สึกเหมือนว่าข้าติดคุกอยู่ตลอดเวลาเล่า""ทำเช่นไรได้เพคะ ท่านถูกลอบสังหารผู้ใดจะวางใจให้ท่านออกไปเดินเพ่นพ่านนอกจวน""แต่ว่าอาชิง แม้แต่พี่ชายใหญ่ก็ไม่มาพบข้า ที่นี่ช่างน่าเบื่อเหลือเกินข้ามีหนังสือที่ต้องการจำเป็นต้องไปที่ร้านหนังสือ""ท่านอ๋องได้รับมอบหมายให้ไปชายแดนเพคะ ข่าวว่าอาจเป็นท่านอ๋องที่ได้รับตราควบคุมกองทัพต่อจากท่านแม่ทัพ""จริงหรือ" องค์หญิงสิบสามดีใจยิ่งในความสำเร็จของพี่ชาย "เพคะ""เช่นนั้นก็ไม่สำคัญแล้วข้าไม่โกรธเขา หากออกไปอย่างเปิดเผยไม่ได้เราต้องปลอมกายเสียหน่อย อาชิงเจ้าไปหาอาภรณ์ของบุรุษมา"อาชิงอิดออดแต่ก็ทนการรบเร้าของผู้เป็นนายไม่ไหว สุดท้ายนางสามารถหาชุดบุรุษมาได้ทั้งคู่เปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นบุรุษ พร้อมแฝงตัวออกมากับเด็กรับใช้ขนผักองค์หญิงสิบสามดีใจยิ่งที่ไม่มีผู้ใดจับได้ นางและอาชิงออกมาจากจวนอย่างสบายใจ จวบจนเข้ามาในเมืองผู้คนต่างมองมาที่นางโดยเฉพาะสตรีที่เห็นนางแล้วใบหน้าแดงก่ำ ต่างลอบ