Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

เช้าวันต่อมา.... เนตรทรายลืมตาขึ้นช้าๆ จากการหลับไหล เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นสองครั้ง หญิงสาวเปิดอ่าน เป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากมารดาหนึ่งครั้งใจความว่า (แม่โอนเงินให้หนูแล้วนะห้าหมื่นบาท เอาไปช็อปปิ้ง กินอะไรอร่อยๆ ในห้างกับเพื่อนๆ นะจ๊ะ อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่ถึงจะได้กลับ ดูแลตัวเองนะจ๊ะ แม่รักหนูนะ พร้อมอิโมจิรูปหัวใจ) หญิงสาวเปิดดูข้อความที่ผูกติดไว้กับบัญชีธนาคาร มียอดเงินโอนเข้ามาจำนวนห้าหมื่นบาท พ่อกับแม่จะรู้บ้างไหมนะ ว่าบางครั้งหล่อนอยากให้พวกท่านอยู่บ้านบ้าง ทำกิจกรรมด้วยกันบ้าง มีเวลานั่งกินข้าวดูทีวีด้วยกัน ขอแค่อาทิตย์ละครั้งก็ได้ แต่เปล่าเลย เธอแทบไม่ได้เจอหน้าพวกท่านด้วยซ้ำ ไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เพราะพวกท่านมัวทำแต่งาน หญิงสาวเดินลงมาด้านล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้า เจอป้าแม่บ้านที่เดินถือเหยือกน้ำเปล่าออกมาจากห้องครัวพอดี เธอส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ "ป้าแมววันนี้ข้าวเช้าเป็นอะไรคะ" เนตรทรายทิ้งสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ในที่ประจำของเธอ ดื่มน้ำสะอาดครึ่งแก้วก่อนรับประทานอาหาร "วันนี้ป้าทำข้าวต้มปลาเอาไว้ให้คุณหนูค่ะ กำลังร้อนๆ เลย" "งั้นก็ให้พี่อ้อยยกมา

สองบอดี้การ์ดเดินลงจากรถคันหรูของสิงหนาท ราเชนทร์กับไบรอันเตรียมพร้อมจะไปจัดการกับนายดำคนขับรถจอมหื่น ก่อนไปก็ไม่ลืมโทรเรียกกำลังเสริมเพื่อให้ขับรถมารับยังจุดเกิดเหตุ"ไอ้เชษ เดี๋ยวมึงมารับกูกับไอ้อั๋นด้วยนะ พิกัดกับโลเคชั่นกูส่งไปทางไลน์แล้ว""ได้ครับพี่เชนทร์ แล้วจะให้พวกผมพกอาวุธไปด้วยไหมครับ""ไม่ต้องพกมาก็ได้ กูกับไอ้อั๋นสองคนน่าจะเอาอยู่ มึงขับรถมารับพวกกูก็พอ""ครับ"จบคำราเชนทร์ก็กดตัดสาย หันมองไปยังร่างใหญ่ที่ยืนทำหน้าบูด อีกทั้งยังส่งค้อนวงใหญ่มาให้เขา"อ้าว..แล้วนี่มึงเป็นอะไร มายืนทำหน้าบูดเหมือนตูดอยู่ได้ แล้วมึงค้อนกูทำไมไอ้อั๋น"ไบรอันกรอกตาไปมา ทำท่าทางฟึดฟัด "ไบรอัน..ผมชื่อไบรอันไม่ใช่อั๋น เราเคยตกลงกันแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกไบรอัน ทำไมพี่เรียกอั๋น มันไม่เท่เข้าใจมะ""ไอ้ห่า..เดี๋ยวปั่ดเหนี่ยวเข้าให้ หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังจะมางอนกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำไม! ถ้ากูไม่เรียกไบรอันมึงไม่มีแรงเดินหรือไงวะ""ใช่ครับ..พี่ต้องเรียกผมว่าไบรอัน..เท่านั้น!""อะ..เอา ไบรอันก็ไบรอัน แม่งเอ๊ย! กูล่ะปวดตับกับมึงจริงจริ๊ง บ้านเกิดอยู่อุดรธานีเสือกอยากชื่อเหมือนเกิดที่ลอสแอนเจลิส กูแม่งอยา

ณ คฤหาสน์เจริญพิทักษ์พิเชษชัยจัดการเรื่องนายดำที่โรงพักเสร็จสรรพก็เดินทางกลับบ้าน เขานั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับชายฉกรรจ์ที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมสัน รูปร่างสูงสมาร์ท อายุอานามไม่น่าจะเกินสี่สิบสาม ชายชราเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย หันมองหน้าเนตรทรายแล้วผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆเด็กสาวยังมีอาการตื่นกลัวและตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่มาก จึงมีอาการเสียขวัญ หากวันนี้เธอไม่ได้สิงหนาทช่วยเอาไว้ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไร พิเชษชัยเบนสายตามายังหนุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ลูกสาวของเขาอีกครั้ง"ผมต้องขอขอบคุณคุณสิงหนาทมากเลยนะครับ ที่ช่วยเหลือลูกสาวผมไว้""ไม่เป็นไรเลยครับคุณอา เป็นใครก็ต้องช่วยทั้งนั้นครับ หากต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ ว่าแต่คุณอารู้จักผมด้วยหรือครับ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เพราะมั่นใจว่าเขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตาชายชราคนนี้"ในแวดวงธุรกิจใครบ้างจะไม่รู้จักคุณสิงหนาท ลูกชายคนโตของเจ้าสัวสนธิล่ะครับ คุณอาจไม่รู้จักผม เพราะคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ คุณเป็นนักธุรกิจไฟแรงในแวดวงอสังหาริมทรัพย์ ส่วนผมทำธุรกิจด้านส่งออกเครื่องดื่มและอาหาร ไม่แปลกที่คุณจะไม่รู้จัก

สองอาทิตย์ต่อมา....ณ คฤหาสน์อันใหญ่โตโอ่อ่าของสิงหนาท ชายหนุ่มแต่งตัวหล่อเดินลงมาด้านล่าง เตรียมตัวจะออกไปบ้านเจริญพิทักษ์ เพราะวันนี้เขามีนัดทานข้าวกับครอบครัวนั้นทันทีที่ชายหนุ่มเดินมาถึงโถงกลางบ้าน ก็มีเด็กน้อยตัวอ้วนกลมวิ่งตุกตักมาขวางทางเขาเอาไว้ กระโดดโหยงๆ พลางส่งเสียงอ้อนให้เขาอุ้มตัวเองขึ้นมา"แดดดี๊อุ้ม แดดดี๊อุ้มมาเวลหน่อยครับ"สิงหนาทจับเด็กน้อยพุงกลมขึ้นมาอุ้มอย่างตามใจ เขาจูบฟัดแก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้างนั้นไปหลายครั้ง มาเวลหัวเราะเอิ๊กอ๊าก จั๊กจี้กับตอหนวดดำๆ ที่แทงเข้าที่ผิวเนื้อนุ่มนิ่ม"ฮ่า ฮ่า ฮ่า..มาเวลจั๊กจี้ครับ"เสียงเด็กน้อยหัวเราะสดใสดังลั่นบ้าน สิงหนาทงับไปที่พุงกลมๆ นั้นไปอีกหลายครั้ง ด้วยความมันเขี้ยวหลาน"แดดดี๊จะไปไหนครับ ให้มาเวลไปด้วยได้ไหม" เมื่อคนเป็นลุงหยุดซุกไซ้ใบหน้าเข้ากับพุงกลมๆ เจ้าเด็กน้อยจอมยุ่งจึงหันมาตั้งคำถาม ดวงตากลมแป๋วจ้องมองใบหน้าคมสันด้วยแววตาจริงจัง"แด๊ดจะไปทานข้าวบ้านแฟนครับ มาเวลอยู่บ้านกับคุณปู่นะ""แฟนคืออะไรเหรอครับ"มาเวลถามพลางทำหน้าสงสัย คิ้วขมวดเป็นปมเหมือนผู้ใหญ่เวลาที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างสิงหนาทอึกอัก ไม่รู้จะตอบคำถามหลานอย

สามอาทิตย์ก่อนถึงวันแต่งงาน สิงหนาทพาว่าที่ภรรยามาชอปปิงในห้างดัง โดยมีบอดี้การ์ดเดินตามหลังสามสี่คน เสมือนสิงหนาทเป็นพวกมีอิทธิพลหรือมาเฟียอะไรเทือกนั้น อันที่จริงพวกเขาแค่มาทำหน้าที่อารักขาทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัวสนธิต่างหาก"หนูอยากได้อะไรบอกอาได้เลยนะ อาจะซื้อให้หนูทุกอย่าง""จริงเหรอคะคุณอา"น้ำเสียงสดใสบวกกับประกายวิบวับในดวงตาทำเอาคนร่างหนาถึงกับยิ้มไม่หุบ"อาจะทำอย่างที่พูด หนูอยากได้อะไรบ้างล่ะ""อืม..เอาอะไรดีนะ" เธอทำหน้าคล้ายกำลังคิดหนัก เบียดตัวเองเข้ากับแผงอกกว้าง ทำหน้าออดอ้อนอย่างน่ารัก "หนูอยากได้สามอย่าง""สามอย่างเองเหรอคะ อะไรบ้างล่ะ" สิงหนาทอมยิ้มมุมปาก ลูบศีรษะทุยได้รูปที่มีเส้นผมยาวสลวยของเธอช้าๆ"เป็นสามอย่างที่แพงมากๆ เลยค่ะ""จะเท่าไหร่กันจ๊ะ เพื่อคนที่อารัก อาพร้อมเปย์ค่ะ""คุณอาน่ารักจังเลยค่ะ ป๋ามาก"สิงหนาทกดปลายจมูกโด่งลงบนหน้าผากโหนกนูนของเธอหนึ่งครั้ง เพราะมันเขี้ยวคนน่ารัก"จะบอกได้หรือยังว่าหนูอยากได้อะไร""หนูอยากได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดค่ะคุณอา เครื่องเก่ามันใกล้จะพังแล้วค่ะ""จัดให้ค่ะ..แล้วอยากได้อะไรอีกคะ""กระเป๋าชาแนลใบละแสนกว่า""ย่อมได้..แล