Semua Bab ภรรยาขัดดอก: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 11ลุงน้อยเงียบอย่างใช้ความคิดเพราะคำพูดของมะเฟืองมันเป็นความจริงทุกประการ ถ้ามิรินไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ ก็อาจจะเป็นนางฟ้าเลยทีเดียว ที่จะมาช่วยรักษาแผลใจให้กับฟีนิกซ์ “อย่าพึ่งสรุปเลย รอดูกันก่อนว่าแท้จริงแล้ว คุณมิรินเธอเป็นอย่างที่กำลังแสดงออกมาหรือเปล่า”“ใช่แน่ๆ ฉันเชื่อ” “แต่ข้ายังไม่เชื่อ จนกว่าจะเห็นหลักฐาน” “หลักฐานอะไรน่ะลุงน้อย ลุงน้อย...” มะเฟืองตะโกนเรียก แต่ลุงน้อยเดินหายไปแล้ว หล่อนจึงทำได้แค่เดินหน้าง้อง้ำตามประสาเด็กและรีบเดินกลับเรือนไปเท่านั้นมิรินยืนฉีกยิ้มอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องนอนโอ่อ่าของฟินิกซ์ ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจ้องมองสารรูปของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุดสีดำจากอายแชโดว์ที่พกติดตัวไว้ถูกละเลงลงบนใบหน้าจนทั่ว จนตอนนี้มองดูหล่อนไม่ผิดไปจากเงาะป่าแม้แต่น้อย มีแต่สีของฟันเท่านั้นที่ขาวสะอาด“ดูสิ ว่าคุณจะยังมีกระจิตกระใจจะปล้ำฉันอยู่หรือเปล่า”สาวน้อยหัวเราะพึงพอใจอยู่ได้ไม่กี่นาทีก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆ บานประตูไม้หน้าห้องก็ถูกผลักเข้ามาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า

บทที่ 13.แล้วพ่อเทพบุตรสุดหล่อที่ยืนค้ำตระหง่านอยู่ข้างเตียงก็กระชากเสื้อนอนของตัวเองแรงๆ จนกระดุมกระเด็นไปคนละทิศละทาง สาบเสื้อแยกออกจากกันก่อนที่มันจะหล่นลงไปกองกับพื้น เผยแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและเส้นขนสีเข้มเต็มๆ ตามิรินอ้าปากค้างเติ่งด้วยความหวาดหวั่น ตกใจ และร้อนฉ่าในบางจุดที่น่าละอาย“ผมตั้งใจจะไม่นอนกับคุณจนกว่าจะมั่นใจว่าคุณไม่โกหก แต่คุณก็ยั่วจนผมตื่น...”มือใหญ่ลดลงไปที่ขอบกางเกงนอนขายาวสีน้ำเงินอมดำ และทำท่าจะรูดมันให้ลงไปกองกับพื้นห้องเหมือนกับเสื้อนอน แต่มิรินร้องลั่น ร้องห้ามเอาไว้เสียก่อน“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตื่น ตะ แต่... แต่ตื่นแล้วคุณก็นอนต่อได้นี่ ฉัน... ฉันจะออกไปนอนข้างนอก”ฟินิกซ์แค่นยิ้มหยัน ก่อนจะรูดกางเกงนอนให้พ้นสะโพกเพรียวลงไป ท่อนชายใหญ่โตที่กำลังผงาดจึงเผยโฉมขึ้น มิรินเห็นแล้วก็อ้าปากค้างอย่างลืมหายใจ เพราะสิ่งที่เห็นมันน่ากลัวเหลือเกินมันใหญ่มาก... ใหญ่อย่างที่หล่อนเคยคิดเอาไว้เลย“สิ่งที่ผมบอกว่าตื่น มันคือเจ้านี่...”มือใหญ่จับมันเอาไว้ และจ้องหน้าหล่อนเขม็ง“และผมคงนอนหลับไม่ลงหรอก ถ้าเจ้านี่มันยังแข็งอยู่แบบนี้”“คน... คนลามก”ฟินิกซ์หั

บทที่15.ทำไมหล่อนถึงได้ปรีดานักกับเซ็กซ์ที่เหี้ยมเกรียมของฟินิกซ์ ทำไมหล่อนถึงได้มีความสุขเหลือเกินกับบทรัแสนอำมหิตของพ่อนักแห่งไฟคนนี้ ทำไมหล่อนถึงไม่ต่อต้าน“อ๊า... ฟิกซ์ขา... อ๊า...”หล่อนลอยสูงขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาอัดกระหน่ำเข้าใส่หนักหน่วงเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งหยัดยกร่อนขึ้นรออย่างกระตือรือร้น หล่อนชอบ หล่อนปรารถนา และลุ่มหลงกับเซ็กซ์ที่เขามอบให้“ไม่ไหวแล้ว... ฟิกซ์ขา... อู๊ยยย...”ในที่สุดหล่อนก็สุขสมอย่างรุนแรงสองครั้งต่อเนื่อง ร่างของหล่อนราวกับถูกจับโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะตกลงมากระแทกบนแผ่นดินอีกครั้ง หล่อนเสียวซ่านจนแทบขาดใจทำไมถึงได้มหัศจรรย์แบบนี้นะมิรินถามตัวเองด้วยความมึนเมา ในขณะคนตัวโตยังคงตอกย้ำความอหังการใส่กายสาวอย่างต่อเนื่อง เขาอัดกระหน่ำเข้าใส่ จนเตียงที่รองรับการร่วมรักอยู่สั่นคลอนรุนแรงเขาไม่หยุด... ไม่หยุดแม้แต่จะหายใจ เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับลมพายุ ซัดเข้าใส่หล่อนอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขาสอดใส่และดึงถอนรวดเร็วระรัว และร่ำๆ จะส่งให้หล่อนสุขสมอีกรอบ“แน่นเหลือเกิน... มิริน... รัดผมแน่นเหลือเกิน”ฟินิกซ์แทบขาดใจกับสัมผัสสวาทที่ได้รับ ท่อนชายที่เคลื่อนไ

บทที่17.“ว้าย... ปล่อยฉันนะคะ”“ไม่ปล่อยหรอก ก็บอกแล้วไงว่าผมจะอาบน้ำให้คุณ”“ตะ แต่ฉัน... ไม่...”“อย่าดื้อสิครับ”แล้วร่างของหล่อนก็ถูกอุ้มหายเข้ามาในห้องน้ำหรูแสนกว้างขวาง ก่อนจะถูกวางลงในอ่างน้ำใหญ่สีขาวสะอาดอย่างนุ่มนวล“คุณ... ออกไปเถอะค่ะ ฉันอาบเองได้”เมื่อเขาถอยออกห่างไปและทำท่าจะถอดเสื้อผ้า มิรินก็รีบร้องคัดค้าน“แต่ผมเป็นคนทำคุณเปื้อนนี่ครับ ผมก็ต้องทำให้คุณสะอาด”“ตะ... แต่คุณจะเปียกนะคะ”ฟินิกซ์อมยิ้ม มองแม่ภรรยาสาวด้วยนัยน์ตาเป็นประกายหิวกระหายมากยิ่งขึ้น แปลกที่ไม่อาจจะควบคุมความปรารถนาในกายหนุ่มให้ได้ดีเยี่ยมเหมือนเมื่อครั้งในอดีต“ผมยอมเปียก ถ้าได้อาบน้ำให้คุณ”แล้วพ่อคุณก็เปลื้องผ้าจนเกลี้ยงเกลา เหลือแต่กางเกงในแบบบ็อกเซอร์ติดตัวเพียงตัวเดียว มิรินห่อปาก แล้วก็ต้องหน้าร้อนจัดเมื่อสิ่งที่บ็อกเซอร์ห่อหุ้มเอาไว้มันผงาดชี้เข้ามาหามันใหญ่มันยาวแค่ไหน หล่อนจำได้ดี...“เอ่อ... ฉัน... ฉัน...”“คุณไม่ไว้ใจผม... แต่ก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะผมยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย”แล้วเขาก็ก้าวลงมาในอ่างน้ำ และทรุดกายลงเคียงข้าง หญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว“ฟินิกซ์...”“ผมแค่จะอาบน้ำให้คุณ...

บทที่ 19.แล้วฟินิกซ์ก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปในทันที ลุงน้อยที่มองตามไปถอนใจออกมาด้วยความเป็นกังวล โดยหารู้ไม่ว่ามิรินผู้หญิงที่พวกเขาพูดถึงกำลังยืนนิ่งอยู่ด้านข้างของมุมเสา“แม้แต่ตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น เรายังไม่สามารถเป็นได้เลย อย่างนั้นสินะ”มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง น้ำตากำลังจะทะลักออกมาหากไม่ได้ยินเสียงมะเฟืองดังอยู่ด้านหลังเสียก่อน มิรินรีบเช็ดน้ำตาทันที“คุณมิรินมาอยู่ตรงนี้นี่เอง”“มะเฟืองมีอะไรกับฉันเหรอ”พยายามฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนมะเฟืองอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้“คุณมิรินไม่สบายหรือเปล่าคะ หน้าซีดๆ เศร้าๆ แปลกๆ ค่ะ”“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เธอมีอะไรกับฉันเหรอมะเฟือง”แม้จะยังแปลกใจกับสีซีดเผือดบนใบหน้าของมิริน แต่ด้วยความเป็นเด็กทำให้มะเฟืองลืมได้อย่างง่ายดาย“อ๋อ มะเฟืองจะมาชวนคุณมิรินออกไปเที่ยวในไร่ชาค่ะ ตอนเช้าๆ แบบนี้อากาศดีมาก เราจะได้เห็นหมอกด้วยนะคะ”“แต่ฉันอยากกลับห้องน่ะ”“ว๊า เสียดายจัง มันสวยมากจริงๆ นะคะคุณมิริน ถ้าได้เห็นคุณมิรินจะติดใจ อยากออกไปดูทุกวัน”เมื่อถูกคะยั้นคะยอมากๆ เข้า มิรินที่รู้สึกเศร้าหมองอยู่ก็จำต้