Semua Bab ภรรยาขัดดอก: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31.“ผมตามหาคุณขวัญเสียทั่ว มาอยู่ที่นี่เอง” ลุงน้อยมาหยุดที่หน้าห้องนอนของฟินิกซ์ และมองเลยขวัญตาเข้าไปภายในห้อง เห็นมิรินกำลังนิ่งตาแดงก่ำอยู่บนเตียง“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ”“ไม่มีอะไรหรอกลุงน้อย ฉันก็แค่มาทักทายคุณมิรินตามประสาคนเคยใช้ผู้ชายคนเดียวกันเท่านั้นแหละ นี่กำลังจะกลับแล้ว” ขวัญตากล้าออกมา และดันประตูให้ปิดสนิทลง“ไปกันเถอะ”ลุงน้อยมองบานประตูที่ปิดสนิทลงด้วยความเป็นกังวล แต่ก็จำต้องเดินตามขวัญตาไปอย่างไม่มีทางเลือก โดยไม่มีทางรู้ได้เลยว่าร่างเล็กบนเตียงกว้างกำลังร่ำไห้อย่างน่าเวทนาตอนนี้คงจะเที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่มิรินก็ยังคงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง หัวใจเต็มไปด้วยการรอคอยที่แสนทรมาน ในที่สุดหล่อนก็จำต้องผุดลุกขึ้นนั่ง มองผ่าความมืดของยามรัตติกาลไปยังบานประตูห้อง เฝ้ารอการกลับของใครบางคนหยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้ม คำพูดของขวัญตายังคงกึกก้องอยู่ในสองหู“ที่ฉันให้เธอถามฟิกซ์ก็เพราะว่า... ถ้าฟิกซ์ไว้ใจเธอ และเลิกรักฉันได้แล้ว เขาจะต้องกล้าพูดถึงฉันกับเธอ แต่ถ้าไม่... เธอก็จงรู้เอาไว้ซะว่า ฟิกซ์ยังคงตัดใจจากฉันไม่ได้ และเธอก็จะเป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้น”ถ้อยคำร้ายก

บทที่ 33.อย่าขยับตัวเชียวนะ มิริน... นอนให้นิ่งที่สุด... มิรินร้องสั่งตัวเองลั่นอก แต่กลับควบคุมร่างกายของตัวเองได้ไม่ดีนัก ในที่สุดคนตัวโตก็รับรู้ถึงอาการสั่นไหวของหล่อน“ผมทำให้คุณตื่นหรือ”เขาก้มหน้าต่ำลงมาหา และก็ทำให้หล่อนยิ่งสั่นไหว กลิ่นกายของเขาช่างเซ็กซี่และน่าหลงใหลเหลือเกิน“มะ ไม่ใช่หรอกค่ะ” หล่อนตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะร้องอุทานขึ้นเมื่อถูกปลายจมูกโด่งฝังลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่“อุ๊ย...”“นอนเถอะ ผมไม่กวนแล้ว เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้”แล้วคนที่ขโมยจูบแก้มของหล่อนก็พลิกตัวลงไปนอนหงายอยู่ข้างๆ ความอ้างว้างจึงจู่โจมเข้ามาทำร้ายทันที ดวงตากลมโตแอบชำเลืองมองเขา แต่ก็พบว่าฟินิกซ์หลับไปเสียแล้วเขาไม่ได้สนใจอะไรหล่อนเลย...หยาดน้ำตาร่วงอีกแล้ว และคราวนี้ก็คงร่วงกราวอาบแก้มอยู่แบบนี้ตลอดทั้งคืนมิรินขยับตัวพลิกหันหลังให้กับฟินิกซ์ และร้องไห้เงียบๆ ด้วยความปวดร้าวทรมานคงเป็นเพราะเมื่อคืนกว่าจะสามารถข่มตาหลับลงได้ก็จวนเจียนจะรุ่งเช้าอยู่รอมร่อ วันนี้หล่อนก็เลยตื่นสายชนิดที่เรียกได้ว่าตะวันเกือบจะลอยมาอยู่กลางหัวเลยทีเดียวร่างอรชรของมิรินค่อยๆ ผุดลุกขึ้นนั่ง แต่กระนั้นความงัวเงียก็ยังคงครอบง

บทที่ 35.“ผมหวังว่าคุณจะไม่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของมิรินนะขวัญตา” แม้จะยังไม่ได้ค้นหาทั้งไร่ แต่เพราะคำพูดทิ้งท้ายของขวัญตาทำให้ชายหนุ่มคิดเลยเถิดไปไกล“แล้วถ้าใช่ล่ะคะ”“ขวัญตา!”“ถ้าไม่มีมันสักคน คุณก็จะต้องรักขวัญ”“ผมไม่มีวันรักคุณอีกแล้วขวัญตา และถ้าคุณทำร้ายเมียของผม ผมจะลากคุณเข้าตะรางจำเอาไว้ด้วย”“น่ากลัวจังนะคะ”แล้วขวัญตาก็กดตัดสายลงอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฟินิกซ์ตะโกนอยู่คนเดียวลั่นบ้าน“ขวัญตา! คุณอย่าพึ่งวางสายนะ ขวัญตา!”แต่ไม่ว่าฟินิกซ์จะพยายามต่อสายหาขวัญตาอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับเลย“เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณฟิกซ์”ลุงน้อยที่ถูกสาวใช้อย่างมะเฟืองไปตามมา รีบละล่ำละลักถามเจ้านายหนุ่มด้วยความแปลกใจ“มิรินหายไป”“คุณมิรินหายไปเหรอครับ”“ใช่ ลุงน้อยช่วยไประดมคนงานตามหาให้ทั่วไร่ด้วยนะครับ”“ครับคุณฟิกซ์”“ขอบคุณครับ”ฟินิกซ์กล่าวขอบคุณก่อนจะโทรหาตำรวจซึ่งเป็นเพื่อนของตัวเองให้ส่งกำลังมาช่วย เสร็จแล้วก็หันมามองหน้ามะเฟือง“เธอก็ขึ้นไปตามหาบนห้องอีกครั้งนะ”มะเฟืองพยักหน้ารับคำ แต่ก็อดที่จะแสดงความคิดเห็นไม่ได้ “หนูว่าบางที... คุณมิรินอาจจะแค่ไปเดินเล่นนะคะ”“แต่ฉันมีลางส

บทที่ 37.ขวัญตาก็กำลังจะทำตาม และคนงานเอาท่อนไม้มาขวางหน้ารถเอาไว้ จนไม่สามารถไปต่อได้“มันเอาไม้มาขวาง ทำไงดีล่ะ” ขวัญตาหันไปขอความคิดเห็นไอ้สามคน“ก็แค่ปล่อยฉันลงไป แล้วฉันจะบอกกับฟินิกซ์ไม่ให้เอาเรื่องพวกคุณ” มิรินที่ใจชื้นขึ้นมาแล้วเพราะมีคนมาช่วยรีบพูดขึ้น แต่กลับถูกขวัญตาตวาดลั่นด้วยความฉุนเฉียว“อย่ามาสะเออะออกความคิดเห็น แกไม่มีทางรอดเงื้อมือฉันได้หรอก”“แต่คุณก็ไม่มีทางรอดเหมือนกัน” มิรินเถียง และพยายามหาหนทางที่จะลงไปจากรถคันนี้ให้ได้“ถ้าฉันไม่รอด แกก็ไม่รอดนังมิริน เฮ้ย... ไอ้ยักษ์พาลูกน้องแกลงไปจัดการพวกมันให้ยับ”“แต่มันหลายคนนะเจ๊ แถมแต่ละคนอาวุธครบมือ”“แล้วพวกแกไม่มีอาวุธเลยหรือไง ลงไป! ฉันบอกให้ลงไปสู้กับพวกมัน”ขวัญตาตวาดดังลั่น ตอนนี้ทั้งแค้นทั้งหวาดกลัวผสมรวมกันไปหมด“ถ้าไม่สู้พวกแกก็ต้องติดคุก แต่ถ้าสู้ บางทีอาจจะชนะ”“ก็ได้เจ๊ เฮ้ย... ลงไปจัดการพวกมันเร็วเข้า” ไอ้คนเป็นลูกพี่เปิดประตูนำลงไปก่อนที่ลูกน้องจะทำตาม จากนั้นก็ควักมีดที่เหน็บเอวเอาไว้ออกมาขู่คนงานของฟินิกซ์“พวกแกอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันแทงจริงๆ ด้วย”“ปล่อยเมียฉันซะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องอะไรพวกแ

บทที่ 39.“ผมแทบเป็นบ้า ตอนที่เห็นคุณล้มลงไป และมีเลือดออกเต็มหลัง”“ฉันถูกยิงนี่คะ ก็ต้องมีเลือดสิ”“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน ผมแทบขาดใจ... ตอนที่เห็นคุณสลบไป ผม... ผมนึกว่าผมจะต้องเสียคุณไปเสียแล้ว มิริน... อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ อย่าก้าวออกห่างจากผมแม้แต่ก้าวเดียว ผมคงทนเห็นคุณถูกทำร้ายไม่ได้อีกแล้ว...”“ขอบคุณค่ะ ที่เป็นห่วงฉัน” หล่อนยิ้มกว้าง มองเขาทั้งน้ำตา“คุณเจ็บก็เพราะผม ผมขอโทษ...”มิรินส่ายศีรษะน้อยๆ“ไม่ใช่เพราะคุณสักหน่อยค่ะ แต่เป็นเพราะฉัน... งี่เง่าเองต่างหาก ถ้าฉันไม่วิ่งหนีออกมา เรื่องร้ายก็คงไม่เกิดขึ้น”ฟินิกซ์คว้ามือนุ่มมากุมเอาไว้ พลางยกขึ้นแนบกับแก้มสากของตัวเอง “ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคุณจะได้ยินอะไรมา ได้โปรด... ถามผมก่อนนะมิริน... ผมสัญญาว่าจะไม่มีความลับระหว่างเราอีกแล้ว ผม... ผมจะบอกกับคุณทุกเรื่อง ผมขอโทษ...”“ฟินิกซ์คะ คุณไม่ได้ผิดอะไร ฉันต่างหากที่ผิด คนที่ควรขอโทษคือฉันค่ะ ไม่ใช่คุณ”“แต่ถ้าผมยอมบอกเหตุผลที่พาขวัญตาเข้ามาในไร่อีกครั้งให้คุณฟัง คุณก็คงจะไม่หึงหวงผมจนเข้าใจผิดแบบนั้น”มิรินแก้มแดงก่ำ และเสหลบตาด้ว