All Chapters of ภรรยาขัดดอก: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ที่นี่คือจังหวัดเชียงราย... เป็นหนึ่งในหลายสิบจังหวัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหล่อนไม่เคยเยือนมาก่อน และครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เหยียบลงบนพื้นดินของจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแห่งสยามแห่งนี้ ‘ดินแดนแห่งขุนเขา’ กำลังต้อนรับการมาเยือนของสาวน้อยแห่งเหมือนกรุงเช่นหล่อน มิริน อนันตกาล หรือน้องหนู สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง หญิงสาวได้รับคำสั่งเสียสุดท้ายจากคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลคุณย่าแท้ๆ ที่พึ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้เดินทางมาที่นี่...ไร่ชาอีเมอร์สัน ลมหายใจอ่อนล้าถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงธรรมชาติแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่หวานไม่แพ้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุณย่าเพ็ญศรีคือคนที่มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่แบเบาะ หลังจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางน้ำตั้งแต่หล่อนเกิดได้เพียงห้าเดือน ดังนั้นความต้องการสุดท้ายของท่าน หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ ท่านจะได้ไปสู่สุคติ จะได้ไม่ต้องมีห่วงเพราะหล่อนอีกแต่ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็ง กระนั้นหยาดน้ำตาก็อดที่จะเอ่อซึมออกมาไม่ได้ ความสูญเสียทำให้หล่อนต้องพลัดพรากจา

บทที่ 3 “เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณฟิกซ์” พ่อบ้านวัยกลางคนรีบวิ่งมารับหน้า เมื่อเห็นรถคันงามของเจ้านายใหญ่ขับเข้ามาจอดด้วยความเร็วสูงต่างจากทุกวัน ฟีนิกซ์ อีเมอร์สัน หนุ่มหล่อวัยฉกรรจ์ผู้เป็นเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มบินตามคุณตาที่มีภรรยาเป็นผู้หญิงไทยมาอยู่ที่เชียงรายตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ตราบจนสิ้นบุญคุณตาและภรรยาของท่าน เขาจึงเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่จะสืบต่อเจตนารมณ์ของผู้มีพระคุณ คุณตารักไร่ชาอีเมอร์สันมากแค่ไหน เขาก็จะรักให้เท่ากับที่ท่านเคยรัก เขาจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้ไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ไพศาลมากยิ่งขึ้น และเขาจะไม่มีวันทิ้งที่นี่กลับไปยังอเมริกาแน่นอน “มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินทะเล่อทะล่ามาขวางทางน่ะครับ” “ที่ไหนเหรอครับ” ลุงน้อยได้ยินเข้าก็หน้าเสีย รีบชะเง้อคอมองหน้า “หน้าไร่น่ะ แต่ช่างเถอะ ป่านนี้คงไปแล้วล่ะ” ฟีนิกซ์ถอนใจออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวตึกใหญ่ที่ทำจากไม้สัก ลุงน้อยรีบเดินตามเข้าไปติดๆ “ประชุมเป็นยังไงบ้างครับคุณฟิกซ์”

บทที่ 5 มิรินเดินตามร่างของมะเฟืองและลุงน้อยมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องรับแขกที่เปิดกว้างเอาไว้ ความประหม่ากำลังกัดกินไปทั่วทั้งหัวใจและความรู้สึกอย่างอำมหิต สองมือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความจริงหล่อนไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้เลย เพราะผู้ชายที่อยู่ในห้องเบื้องหน้าก็คงจะเป็นแค่ลุงหรือไม่ก็คุณตาแก่ๆ วัยใกล้เคียงกับคุณย่าผู้ล่วงลับของตัวเอง และที่หล่อนเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อนำจดหมายมาให้เท่านั้น แล้วทำไม? ทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากหน้าอก หล่อนกำลังเป็นอะไรไปนะ? ร้องถามตัวเองซ้ำอยู่หลายครั้ง แต่กระนั้นก็ไม่มีคำตอบใดเกิดขึ้นภายในสมองเลย “เชิญค่ะคุณมิริน” มะเฟืองรีบหันมาหา หลังจากที่เดินเข้าไปรายงานเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันเรียบร้อยแล้ว “ขอบใจจ้ะมะเฟือง ขอบคุณคุณลุงน้อยด้วยค่ะ” มิรินหันไปยกมือไหว้ลุงน้อยอีกครั้ง ซึ่งชายวัยกลางคนก็ยกมือขึ้นรับไหว้ในทันที “ผมทำตามหน้าที่เท่านั้นครับ ขอตัวครับ ไปนังมะเฟือง คุณฟิกซ์เรียกค่อยกลับมา”

บทที่ 7จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายการขอความเมตตาจากลูกหนี้วัยชราผู้ล่วงลับอย่างดิฉัน หนี้ที่อนันตกาลติดค้างเอาไว้กับอีเมอร์สันจำนวนกว่าสามล้านบาท ดิฉันคงไม่มีโอกาสได้ชดใช้ให้อีกแล้ว และก็ไม่อาจจะโยนหนี้ก้อนใหญ่นี้ให้กับหลานสาวที่พึ่งจะจบมอหกอย่างมิรินได้ ดิฉันจึงอยากจะขอความกรุณางดชำระหนี้สิ้นทั้งหมดลง ด้วยการยกมิรินให้แต่งงานกับคุณเพื่อเป็นการชดใช้หนี้สิ้นทั้งจำนวนที่ติดค้างอยู่ ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะเมตตากรุณารับความต้องการสุดท้ายของดิฉัน ขอบคุณล่วงหน้า สำหรับความกรุณาที่จะมีให้กับหลานสาวของดิฉัน’ฟีนิกซ์เงยหน้าขึ้นจากจดหมายในมือ และจ้องหน้าสตรีสาวสวยอย่าง มิรินด้วยความรู้สึกมากมายในอก แต่ที่ชัดเจนคือรู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอกให้เดินเข้าสู่กรงวิวาห์“คุณ... มองฉันแบบนั้นทำไมคะ คุณย่าเขียนเอาอะไรไว้คะ”มิรินเห็นสายตามืดดำและไม่เป็นมิตรของฟีนิกซ์ที่มองมาก็รู้สึกแปลกใจ และสงสัยเหลือเกิน“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้ว่าคุณย่าของตัวเองเขียนอะไรลงในจดหมาย”“พูดบ้าอะไรของคุณเนี้ย”เขายังคงแค่นยิ้มหยัน มองหล่อนราวกับเป็นเศษขยะร้าย“หรือบางที... จดหมายนี่อาจจะเป็นฝีมือของคุณเองก็ได้”“คุณ

บทที่ 9. ในที่สุดเขาก็กลับมายืนอยู่ตรงหน้าของหล่อนอีกครั้ง พ่อนกแห่งไฟอย่างฟีนิกซ์ อีเมอร์สัน มิรินช้อนดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจของตัวเองขึ้นมองพ่อเทพบุตรตรงหน้า ภาวนาให้คำตอบจากปากของตัวเองต่อจากนี้ไปไม่สร้างร่องรอยความเหยียดหยามในดวงตาคมกล้าของเขามากไปกว่านี้ ขอให้เขา... เข้าใจในความจนตรอกของหล่อนด้วยเถอะ ใช่ หล่อนวิงวอนต่อสวรรค์เช่นนั้น และก็หวังว่าท่านจะเมตตา ไม่ลิดรอนศักดิ์ศรีไปจากสองบ่าของหล่อนมากไปกว่านี้ “คำตอบของฉันคือ...” ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนกอดอกยืนฟังนิ่งด้วยท่าทางผ่อนคลาย ไม่เหมือนกับหล่อนที่ตอนนี้กำลังเคร่งเครียดจนเส้นประสาทแทบจะขาดกระจุย “ฉันตกลงที่จะทำตามคำสั่งของคุณย่าค่ะ” คำตอบของหล่อนเบาหวิว แต่กลับทำให้ฟีนิกซ์หัวเราะเยาะหยันออกมาเสียงดังได้ “ผมรู้คำตอบของคุณก่อนหน้านี้แล้วล่ะ” “คุณ... คุณจะรู้ได้ยังไงคะ ในเมื่อฉันพึ่งจะตัดสินใจได้เมื่อครู่นี้เอง” คนฟังแค่นยิ้มหยัน มองอย่างรู้ทัน “สิ่งที่ผู้หญิงจะเลือกอยู่ให้ห่างไกลม