All Chapters of เมียลับของมาคัส: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างสูงชั่งใจอยู่สักพักแล้วพยายามเก็บอาการเอาไว้ เขาอยากจะมุดลงดำดิ่งไปกับช่องทางรักของเธอให้หนำใจ แต่กลัวจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่ไหว จึงเลือกที่จะดึงรั้งชุดเดรสของเธอให้ปกปิดต้นขาเนียนสวยเอาไว้ แล้วก็ใส่แพนตี้ของเธอกลับเข้าไปเหมือนเดิม " ฟู่ววส์...ฝันรู้ไหมว่าผมต้องห้ามใจตัวเองมากแค่ไหน " ร่างบอบบางมองเขาตาแป๋วเพราะไม่คิดว่าเขาจะหยุดแค่ตรงนี้ นี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลย ปกติเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ " ฝันขอโทษนะคะที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี ฝันขอชดใช้ให้วันหลังแล้วกันนะคะ วันนี้ไม่ไหวจริงๆ " " มันคือหน้าที่อย่างนั้นหรอ? " ยิ่งได้ฟังเธอพูดก็ยิ่งโมโห คำพูดแต่ละคำฟังได้ที่ไหน ทำเหมือนกับไม่แคร์ไม่สนใจเขาเลยสักนิด " ค่ะ หน้าที่ที่ฝันต้องทำไงคะ แลกกับหนี้สินคุณลืมไปแล้วหรือไง " " นั่นสินะ " ร่างสูงพูดออกมาอย่างน้อยใจ จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาเตรียมจะออกไปข้างนอก ซึ่งเขามีนัดกับแม่ของเขาไว้ ที่เขาออกไปเร็วแบบนี้เพราะไม่อยากทะเลาะกับเธอ ร่างบอบบางมองเขาเพียงชั่วครู่ เขาแต่งตัวออกมาหล่อมาก แสดงว่าเขาคงมีธุระสำคัญสินะใช่สิ! จะมาอยู่เฝ้าเธอทั้งวันแบบนี้ก็คงไ

มาคัสกลับมาถึงห้องพักในคอนโดสุดหรูก็เลยเวลาไปกว่าตีสองแล้ว พอเขามาถึงก็ดิ่งตรงไปยังห้องนอนก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และความเมาจึงทำให้เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด แล้วขึ้นไปนอนกอดเธอบนเตียงพร้อมกับซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ เขาทำมันอยู่สักพักจนร่างบอบบางรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา " อื้อ...กลับมาแล้วหรอคะ "" พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ฉันไปที่ผับมา นั่งดื่มกับแก๊งค์เพื่อนๆ " ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากบอกเธอให้สบายใจว่าที่เขาไปข้างนอกไม่ได้ไปหาสาวที่ไหน แต่ไปสังสรรค์กับเพื่อนเพียงเท่านั้น ซึ่งก็จริงเพราะมีแค่เพื่อนผู้ชายโดยไม่ได้มีสาวๆมานั่งข้างกายเลยแม้แต่คนเดียว " คุณเมาหรอ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ไปอาบน้ำก่อนนะคะ แล้วกินอะไรมาหรือยังให้ฝันทำอะไรให้กินก่อนไหม " " ยังไม่ได้กินอะไรเลย กะจะมากินคนที่บ้านนี่แหละ " " คนบ้า! เมาแล้วชอบพูดไปเรื่อย " " พูดไปเรื่อยที่ไหน ก็มันจริงหนิ " " ใครจะรู้ล่ะคะ ข้างนอกมีสาวๆสวยๆเยอะจะตายไป ที่พร้อมจะบริการให้คุณอยู่ตลอด " เธออดน้อยใจไม่ได้เมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่เขาพาเธอไปที่ผับแห่งนั้น แล้วก็มีสาวสวยรายล้อมเขาทั้งสองข้าง จนเธอได้ขยับหนีไป

หลังจากวันนั้นที่เขารังแกเธอนี่ก็เป็นเวลาร่วมเดือนแล้วที่เขาตีตัวออกห่างจากเธอ เพราะอยากรู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าคิดยังไงกันแน่ ถ้าไม่มีเธอแล้วเขาจะอยู่ได้ไหม แล้วผลก็ปรากฏว่าเขาทำงานทุกวันเพื่อให้ลืมหน้าของเธอ แต่ทำยังไงก็ลืมไม่ได้สักที โหมงานหนัก เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แต่พอถึงเวลานอนกลับคิดถึงแต่ใบหน้าของเธอ เขาเริ่มกินไม่ได้นอนไม่หลับจนตอนนี้ซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง เพราะเขาปล่อยเธอไว้ที่ห้องกับซานโต้บอดี้การ์ดมือขวาของเขา จะได้รับรู้เรื่องราวของเธอเพียงแค่ซานโต้ส่งข่าวมาบอกเท่านั้น " นายครับ พรุ่งนี้นายต้องไปฮ่องกงเพื่อดูธุรกิจที่นั่น " โดนัลบอกผู้เป็นเจ้านายให้รับรู้เพราะกลัวว่าจะลืม " แล้วกูต้องไปนานไหม " " ประมาณสองสัปดาห์ครับ กลับมาก็น่าจะถึงวันหมั้นของนายพอดี " มาคัสถอนหายใจพร้อมกับเอนตัวลงกับเก้าอี้ทำงาน แล้วหลับตาลงอย่างคนใช้ความคิด " เที่ยงนี้จองร้านอาหารให้ที แล้วก็ไปพาปลายฝันมาเจอฉันที่นั่นเลย " เขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว อย่างน้อยๆได้เห็นหน้าเธอสักหน่อยก่อนไปทำงานก็ยังดี" ครับ " โดนัลรับคำอย่างว่าง่ายพร้อมกับรีบออกไปจองร้านอาหารให้ก

" เฮ้ย! " พวกคนร้ายที่มาฆ่าเขาร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะโดดลงไปจริงๆเพราะถ้าหากโดดลงไปน้ำตกสูงขนาดนี้โอกาสรอดก็แทบไม่มีเหลือเลย " เอาไงดีลูกพี่ พวกมันโดดลงไปแล้ว " " จะเอาไงล่ะ ก็กลับไปรายงานเจ้านายสิหน้าผาสูงขนาดนี้แล้วข้างล่างก็ยังเป็นน้ำตกเชี่ยวอีก มึงคิดว่าพวกมันจะรอดหรือไง " " ก็จริงของพี่ โดดลงไปก็มีแต่ตายกับตาย ไอ้มาคัสมันกล้าบ้าบิ่นสมกับที่เป็นมาเฟียใหญ่จริงๆ " คนร้ายหลายๆคนอดชมในความใจกล้าของมาคัสไม่ได้ หากเป็นพวกเขาคงไม่กล้ากระโดดลงไปแบบนี้แน่ หลังจากนั้นพวกคนร้ายก็รีบกลับมารายงานนายของตัวเองว่ามาคัสและปลายฝันได้โดดลงไปที่หน้าผาเรียบร้อยแล้ว โอกาสรอดมีน้อยมากเพราะหน้าผานั้นทั้งสูงและที่ตรงนั้นเป็นป่าทึบแทบไม่มีคนเข้าไปเลยด้วยซ้ำ " โดนัล คุณปลายฝันโทรหามึงหรือเปล่าวะ " เมื่อเพื่อนพูดออกมาอย่างตกใจ เขาจึงรีบคว้าโทรศัพท์ที่วางไว้ที่รถตอนออกไปซื้ออาหารสดกับซานโต้ " อืม เกือบสิบสายเลย " " ของกูก็เหมือนกัน " ซานโต้ที่เริ่มเอะใจจนเปิดดูข้อความที่ปลายฝันส่งมาให้พร้อมกับแชร์โลเคชั่นมาไว้เรียบร้อย " แย่แล้วโดนัล คุณปลายฝันส่งข้อความมาว่ามีคนร้ายตามรถของนาย

" มากันแล้วหรอพ่อหนุ่ม มาๆเมียฉันทำอาหารด้วยรอเยอะแยะเลย " ผู้นำหมู่บ้านแห่งนี้เอ่ยชวนมาคัสและปลายฝันให้นั่งลงกินข้าวด้วยกัน ซึ่งในกระท่อมหลังนี้นั่งกินข้าวที่พื้น แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับปลายฝันเลยเพราะที่บ้านเธอก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เธอจึงชำเลืองมองหน้าของคนตัวโตที่มากับเธอเพราะเขาคงไม่เคยเจอแบบนี้ และแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มและการพยักหน้าจากเขานั่นหมายความว่าเขาโอเคกับการกินข้าวแบบนี้ ทั้งสองจึงนั่งลงกับพื้นร่วมวงกินข้าวซึ่งปลายฝันกับมาคัสนั่งข้างกับจ้อยเด็กที่พวกเขาตามมา" กินเยอะๆนะแม่หนู ป้าไม่รู้ว่าของป่าแบบนี้จะเคยกินกันหรือเปล่า แต่ทุกเมนูป้าขอบอกว่ามันอร่อยมากๆเลยล่ะ " ปลายฝันมองดูอาหารหลากหลายเมนูที่เธอยังไม่เคยกิน แต่หนึ่งในนั้นก็มีเมนูที่เธอรู้จักดีคือไข่เจียว สำหรับเธอเธอกินได้หมดแต่ไม่รู้ว่ามาคัสจะกินอะไรได้บ้างแต่ก็ยังดีที่ยังพอมีไข่เจียวให้เขาบ้าง " คุณรู้จักเมนูอาหารพวกนี้มั้ยคะ พอกินได้ไหม " ในระหว่างที่เธอถามเขาเธอก็ตักไข่เจียวมาใส่ในจานของเขาไปด้วย ผู้นำชุมชนและภรรยาก็เห็นในความน่ารักของทั้งสองคนด้วยเช่นกัน " ผมทานได้ ว่าแต่คุณเถอะทานได้หรือเปล่