บททั้งหมดของ คุณคนโปรดสุดที่ร้าย: บทที่ 61 - บทที่ 70

ภูริที่อดทนฟังอยู่นานทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตั้งท่าจะเปิดประตูออกไปดูหน้าคนที่นินทาคนอื่นเสีย ๆ หาย ๆ ทว่าแขนก็ถูกฉวยคว้าไว้ด้วยมือของอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน แม้เขาจะปัดสัมผัสที่ว่าทิ้ง ตั้งท่าจะเดินออกไปอีกรอบ หากแรงจับที่แขนก็ยิ่งเหนี่ยวรั้งแน่นกว่าเดิมดวงตาคมกริบหันมองริษาอีกที พบว่าบัดนี้ใบหน้าเพิก

“พอเวลาผ่านไปคนเขาก็ลืมเองนั่นแหละ” เสียงของริษายังคงพยายามปลุกปลอบเรียกขวัญและกำลังใจ“พี่ไม่เป็นไรเลยเหรอ…” บีบี้เม้มริมฝีปากรอฟัง ริษานิ่งชะงักเพียงอึดใจก็สั่นศีรษะทั้งยิ้มกว้างปรากฏบนดวงหน้า“เป็นคนในสื่อยังไงก็ต้องโดนวิจารณ์ ไม่โดนครั้งนี้ ก็โดนครั้งหน้า เราทำอะไรให้ใครพอใจร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ได้

“ใครอะพี่? ล้อหล่อ”“คนรู้จัก” ริษาให้คำตอบได้เพียงเท่านี้ ทว่าคนฟังมีสีหน้าไม่เชื่อ“ใช่เร้อ?” พระเอกหนุ่มเห็นอยู่กับตา ผู้ชายคนนั้นคล้ายจะไม่พอใจในความชิดใกล้ระหว่างเขากับดารารุ่นพี่“ฉันไปละ แกก็กลับได้แล้วนังบี้” เพราะไม่อยากจะแจกแจงรายละเอียด ริษาจึงทำตาเขียวค้อนมองน้อง ทว่าจังหวะนี้เองเสียงเคร

มือซึ่งปาดไปเช็ดมาที่ใบหน้าแห้งสนิทของอีกฝ่ายเริ่มลงน้ำหนักมือรุนแรงขึ้นทุกที และสัมผัสแบบที่ว่าก็ส่งผลให้ภูริหรี่ตามอง“เบามือหน่อย”“…”“แรงมือดีขนาดนี้ ผมไม่แปลกใจว่าทำไมคุณทำลูกหายบ่อย ๆ” คนฟังเม้มริมฝีปากกับคำที่ได้ยิน ฉับพลันก็ยิ่งลงแรงมือขยี้ผืนผ้าเข้ากับใบหน้าและลำคอของเจ้านาย “ร

ก่อนอีกฝ่ายจะให้คำตอบด้วยการขยับเรียวขาให้ดู ริษาเพิ่งได้เห็นก็ตอนนี้ว่าระหว่างช่วงเข่าของมุกดามีแผลเป็นจากการผ่าตัดพาดผ่านเป็นรอยยาว “รถคว่ำน่ะค่ะ” “คะ?” คนฟังเบิกตาโตยิ่งกว่าเดิม ทว่าคนซึ่งผ่านประสบการณ์เลวร้ายก็ยังหัวเราะได้ “หายดีแล้วค่ะ ตอนนั้นป๊าก็แย่เหมือนก