Chapter : 11น้ำสีใสพวยพุ่งออกมาเคนน้อมรับน้ำดอกไม้ของพลอยที่ทะลักล้นนั้นเข้ามาในปากและกลืนกินจนหมดจด ลิ้มรสรสชาติหวานแปลกที่น่าค้นหาด้วยรู้สึกความเอร็ดอร่อยพลอยที่ยกสะโพกค้างไว้บนอากาศ เมื่ออารมณ์ค่อย ๆ ผ่อนคลายและสงบ ลง ที่สุดแล้วเธอก็นอนแผ่อ้าซ่าอยู่บนเก้าอี้ในสภาพที่ทั้งเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า เหงื่อไหลไคลย้อย อุณหภูมิของร่างกายเพิ่มขึ้นสูง หน้าอกกระเพื่อมแรง เหมือนนักกีฬาที่พึ่งจะผ่านการวิ่งมาราธอนมาไม่มีผิดเมื่อถอนริมฝีปากออกมาจากร่องรักนั้น น้ำสีใสเหนียวหนืดก็ยืดเยิ้มตามมา และเมื่อมันขาดสะบั้นลง เคนก็ค่อย ๆ ยืนขึ้นและคร่อมร่างอรชรที่อ่อนล้าของพลอย สายตาของเขาเป็นประกายแห่งความท้าทาย “แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ?” เขาเอ่ยขึ้นอย่างหยอกเย้า แฝงด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า เสียงทุ้มนุ่มนั้นปลุกเร้าความรู้สึกให้พลอยหายใจติดขัดยิ่งกว่าเดิมพลอยที่นั่งอยู่ ใบหน้าแดงเรื่อที่สะท้อนแววอ่อนล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้ เธอจ้องมองตอบกลับภายใต้กรอบแว่น ใบหน้าประดับประดาด้วยรอยยิ้มขบขัน “พี่คิดว่าหนูจะยอมแพ้พี่ง่าย ๆ งั้นเหรอ? ในเมื่ออุตส่าห์เค้นความกล้าหนีออกจากบ้านมาหาพี่ทั้งที” น้ำเสียงของเธ
Last Updated : 2025-04-27 Read more