All Chapters of เมื่อหมอไม่รัก: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่เมื่อคืนดังอยู่ค่อนคืน กลับเกิดขึ้นอีกครั้งตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด คนตัวเล็กวาดมือไปด้านหลังสัมผัสโดนหน้าท้องแข็งคัดที่เขยื้อนตามแรงสะโพก ใบหน้าหวานคว่ำลงส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อแรงกระแทกจากด้านหลังถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ เสียงร้องครางกระเส่ากรีดร้องทุกครั้งเมื่อความแข็งแกร่งแทรกลึกเข้ามาภายใน ราวกับมีพายุลูกใหญ่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง"บะ..เบาก่อน" คนตัวเล็กทั้งเอ่ยร้อง เอ่ยครางเสียงสั่นให้คนเหนือร่างผ่อนจังหวะลง เมื่อเธอคล้ายจะไปถึงปลายทางอีกครั้งหลังจากเสร็จสมไปแล้วหนึ่งรอบ"เสร็จเลย!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยความเครียดคล้ายออกคำสั่ง ก่อนสะโพกหนาจะกระทั้นเป็นจังหวะถี่ยิบเพื่อส่งเธอไปยังปลายทาง ร่างทั้งร่างสั่นไหวทรงตัวได้ยากเต็มที ร่างกายท่อนบนค่อยๆ ทรุดลงก่อนเธอจะแนบแก้มกับผ้าปูที่นอน ปลดปล่อยเสียงครางดังก้องทั่วห้องร่างบอบบางสั่นสะท้าน และกระตุกตอบรับจังหวะการสอดใส่ ก่อนเลือดทุกหยดในร่างกายจะเดือดพล่าน ความรู้สึกเสียวปลาบเซ็นซ่านไปทั่วทั้งร่าง ก่อนจะปลดปล่อยความต้องการออกมาจนหมดความแข็งขึงที่ยังสอดประสานเสียดสีกับช่องทางรักอีกไม่กี่ครั้งก่อนส่วนที่ฝังตัวจะเกร็งสะท

คนตัวเล็กเดินหาวออกมาจากห้องนอนตนเอง หลังจากที่คนตัวสูงเพิ่งลุกออกไปเมื่อชั่วโมงก่อน เธออาบน้ำจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องมา ได้กลิ่นอาหารโชยมาจนถึงกับลอบกลืนน้ำลาย ยิ่งหลังๆ ได้มีโอกาสชิมอาหารฝีมือเขาบ่อยๆ ยิ่งติดใจ ติดใจทั้งอาหาร ทั้งคนทำ ไม่รู้ว่างานดีขนาดนี้หลุดรอดมาถึงเธอได้ไงลัลนาเดินมาถึงโต๊ะอาหารขนาดเล็กในห้องครัว ด้วยความที่พวกเธออยู่กันแค่สองคนจึงชอบนั่งกินบนโต๊ะเล็กในห้องครัวมากกว่าห้องอาหารด้านนอกที่มีโต๊ะขนาดใหญ่อยู่ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมีเพียงอาหารวางอยู่ กวาดสายตามองรอบๆ เห็นคุณหมอหนุ่มยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกระเบียง ในชุดเรียบร้อยพร้อมไปทำงานคนตัวเล็กเดินมานั่งรอที่โต๊ะ ที่มีข้าวต้มกุ้งร้อนๆ วางอยู่ ฝั่งเธอมีน้ำส้มคั้นสีสวยพร้อมน้ำเปล่าวางอยู่อย่างละแก้ว ส่วนเขามีเพียงกาแฟแก้วเล็กสีดำวางแน่นิ่งอยู่ คล้ายว่าเขายังไม่ทันได้แตะต้องอะไรแต่มีสายเข้าเสียก่อนลัลนายกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม เมื่อได้ชิมก็พยักหน้าอย่างถูกใจเหมือนเดิมกับรสชาติที่เขาทำ ก่อนจะเงยหน้ายกยิ้มกว้างให้คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ก่อนรอยยิ้มจะเริ่มหายไปเมื่อเห็นท่าทางบึ้งตึงของคนที่เพิ่งเดิ

"เราค่อยๆ คุยกันดีกว่าไหมคุณบอย ปล่อยพวกฉันไปเถอะ" ยิ่งเห็นท่าทีอ่อนลงของคนตรงหน้าลัลนาก็รีบพูดอาศัยจังหวะนี้เกลี้ยกล่อม ในขณะที่มนิสราขยับตัวมาใกล้ลัลนามากขึ้น นั่งลุ้นคำตอบไปด้วยกัน"คุณไม่โกรธผมแล้วจริงๆ ใช่ไหม""ใช่ฉันไม่เคยโกรธคุณเลย""ฉันดีใจด้วยนะมะนาว เธอได้สมหวังกับคุณบอยเขาสักที" มนิสราพูดเสริมทัพ ใบหน้าตื้นตันใจ ต้องขอบคุณการแสดงในวงการหลายปีที่ผ่านมาของเธอกับมนิสราที่ทำให้ไอ้โจรนี่เริ่มเชื่อเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น บอยจึงเอื้อมมือไปแกะเชือกมะนาวก่อน เมื่อคลายปมสำเร็จ มะนาวจึงหันไปช่วยแก้มัดให้มินนี่ต่อ เมื่อเป็นอิสระทั้งสองจึงเริ่มสอดส่องสายตาสำรวจบริเวณโดยรอบ"ถ้างั้นเราไปกันเถอะคุณนาว""ปะ..ไปไหนคะ" ลัลนาผงะตกใจเมื่ออยู่ๆ โดนคนโรคจิตเข้าประชิดตัว"ก็ไปห้องของเราไง ผมจะชดเชยเวลาที่ผ่านมาให้คุณเอง"โคตรน้ำเน่า! ละครเรื่องล่าสุดที่เธอเล่นยังไม่มีบทน้ำเน่าแบบนี้เลย"คุณบอยใจเย็นๆ ก่อนสิคะ ฉันไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้สักเท่าไหร่" เธอจึงหาข้ออ้างต่อ จับมือกับมนิสราแน่น"ทำไม?""กะ...ก็มีกล้องเต็มไปหมดเลย แถมมีคนอื่นอยู่ด้วย""ไม่เป็นไรถ้าอย่างนั้นไปอีกห้องกับผม" เขาดึงมือเธอให้เด

"สวยมากเลยค่ะคุณนาว" ลัลนายกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นผลงานที่ตนเองทำเป็นครั้งแรก "ครั้งแรกทำได้ขนาดนี้เก่งมากเลยค่ะ""ขอบคุณนะคะ ได้ครูดีด้วย""เพราะคุณนาวตั้งใจต่างหากค่ะ ถ้าอย่างนั้นก่อนเอาเค้กใส่กล่องพี่ขอถ่ายรูปกับคุณนาวได้ไหมคะ จะได้โปรโมทว่าได้สอนคุณนาวทำเค้กก้อนแรกในชีวิต""ได้เลยค่าาา แต่ลงวันหลังนะคะ" ลัลนาเอ่ยอย่างยินดีเมื่อครูที่สอนเธอทำเค้กอยากได้ภาพเธอไว้โปรโมทร้านตนเอง"จะเก็บไว้เซอร์ไพรส์ใช่ไหมคะ" ลัลนายิ้มเขินๆ พลางมองเค้กที่ตนเองทำอย่างภูมิใจ นี่คือเค้กก้อนแรกในชีวิตที่เธอทำ ไม่คิดว่ามันจะออกมาดีขนาดนี้ลัลนาประคองกล่องเค้กไปที่รถ เปิดสมาร์ทโฟนดูแชทที่สามีตนเองส่งมาให้P : ผมถึงบ้านแล้วช่วงหลังมานี้ทั้งตัวเขาและตัวเธอมักจะส่งอัปเดตเรื่องตัวเองให้คนตรงข้ามฟังอยู่บ่อยๆ ทั้งสถานที่ และชีวิตประจำวันต่างๆวันนี้ก็เช่นเดียวกัน แต่พิเศษกว่าทุกวันเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของเขา รพีภัทรซึ่งชวนเธอแล้วว่าวันนี้จะมีการจัดงานวันเกิด แต่เธอแกล้งบอกว่าติดงาน เลยไปร่วมไม่ได้ แต่ความจริงเธอเคลียร์คิวไว้ล่วงหน้าแล้ววันนี้จึงติดต่อร้านเค้กเจ้าประจำที่เคยซื้อ ว่าอยากจะขอมีส่วนร่ว

"อากาศดีมากเลย เห็นแบบนี้แล้วไม่อยากกลับเลยว่าไหม" วราลีเอ่ยขึ้นขณะที่สูดลมหายใจจนเต็มปอด ชื่นชมบรรยากาศรอบๆ"นั่นสิคะ ชาก็ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว""เสียดายเนอะ ใบข้าวติดเรียน" น้ำตาลกล่าวถึงลูกสาวของใบชาที่วันนี้ติดเรียนเลยไม่ได้มาด้วยกัน"นี่ก็งอแงอยู่ หมอกเลยจะพามาอีกทีเดือนหน้าค่ะ" ใบชายกยิ้มบอกวราลีสีหน้าเอือมๆ ถึงความตามใจลูกของอวัศย์"สปอยเก่งจริงๆ นะ""นั่นสิคะ นาวเหมือนกันถ้ามีลูกต้องคอย ห้ามคุณพีร์นะคะ""คะ?" ลัลนาที่กำลังเหม่อๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเมื่อถูกกล่าวถึงก็หันมามองตามเสียงเรียก "อะไรนะคะ""ใบชาบอกว่าถ้านาวมีลูกต้องช่วยปรามคุณพีร์ ไม่ให้สปอยลูกเกินไป""อ้อ...ไม่หรอกมั้งคะ""ไม่เหลือสิคะ เชื่อชาสิ แก๊งนี้เหมือนกันหมด คุณพีร์เห็นแบบนั้นชอบแอบซื้อของเล่นมาตามใจใบข้าวอยู่บ่อยๆ" ลัลนายิ้มเจื่อนๆ ตอบไป ไม่ได้แก้ความคิดของใบชา ว่าที่เธอบอกว่าไม่ หมายถึงไม่น่าจะมีลูกมากกว่า"เชื่อเลยค่ะ พีร์เห็นแบบนั้นนิ่งกับทุกคนยกเว้นเด็ก" ลัลนาพยักหน้าคล้อยตาม พอจะเห็นโมเม้นตอนเขาอยู่กับเด็กๆ มาบ้าง"แล้วนาวสรุปไม่ถ่ายรูปแล้วเหรอ ไหนล่ะชุดที่เตรียมมา" วราลีหันมาถามคู่สะใภ้บ้าง จำได้ว่