Semua Bab ขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา: Bab 21 - Bab 30

เจียเฟยวิ่งไปหลบอยู่ข้างถังหมักผักดอง ที่วางรวมกันไว้ใบหน้าสวยไร้ตำหนิรีบยัดของกินลงท้องเคี้ยวงับๆ แล้วดึงเอาผ้าแพรมาพันใบหน้าจนหนาเตอะม่อเฉวียนวิ่งเลยไปก่อนจะหันกลับมามองรอบๆบริเวณ“อั๊กๆๆๆ ”เผลอยัดขนมเข้าไปเยอะเกินไปหน่อย ม่อเฉวียน หันหลังดึงแขนบางให้ลุกขึ้น จ้องมองผ้าแพรที่พันรอบใบหน้าหนาเตอะนั้น“เอาผ้าที่เจ้าพันไว้ออกเดี๋ยวนี้”“คือ คือ”"เอาผ้าออก”เจียเฟยทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้าช่างใจระหว่างยอมเอาผ้าออกกับวิ่งหายไป ม่อเฉวียนเอื้อมมือเย็นเฉียบไปตรงหน้า เจียเฟยหลับตาปี๋ ยกมือกุมที่ผ้าแพรไว้แน่น“ปี๊บ”คาดการณ์ผิดพลาดไปมือใหญ่ขยุ้มเข้าที่ หน้าอกอวบบีบเต็มแรง“ขะขะของจริงนี่”“ฝ่าบาท มาวิ่งเล่นอะไรแถวนี้ พอดีเลยแม่กำลังจะเข้าไปในงานไปเสียพร้อมกัน เอ้าแล้วมาเพียงลำพังหรือแล้วขันทีข้างกายเล่า”ไทเฮาที่เดินมาเมียงมองพร้อมกับขันทีและนางกำนัลอีกสองคนมองเลยมายัง ร่างบางที่นั่งนิ่งกัดฟันแน่นด้วยอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่ออกอวบถูกบีบอย่างแรงเต็มไม้เต็มมือ“ละลุ ละ ลูกม่อเฉวียนถวายพระพรเสด็จแม่ ลูกหิวเลยเข้ามาหาของรองท้องในห้องเครื่อง เพราะอดมื้อเย็นตั้งใจมาเสวยที่นี่พร้อมกับเสด็จแม่”“

“เฉวียนเอ่อร์ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”เสียงแหลมเล็กของไทเฮาที่ดังมาจากบัลลังก์สูง เสี่ยวเก่อกับเสี่ยวอูรีบมาพยุงเจียเฟยไว้ ม่อเฉวียนยืนนิ่ง“นำขันทีเสี่ยเฟยกลับไปยังตำหนักของข้าเสีย”ม่อเฉวียนเอ่ยปากเบาๆ คล้ายดังเสียงกระซิบ เสี่ยวอูอ้าปากค้าง เสี่ยวเก่อยกมือหุบปากเสี่ยวอูที่ค้างไว้ ต่างช่วยกันพยุงเจียเฟยที่หลับใหล“อืออออออ….หือออออออ”ใบหน้างดงามเมื่อแสงไฟตกกระทบ เสียงอุทานด้วยความตกตะลึงของเหล่าขุนนางและบุตรชายขุนนางดังระงมไปทั่วบริเวณเสนาบดีปินปินยกจอกสุราขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวหมดจอกสายตาคมกริบจ้องไปยังร่างบางชดช้อยกับอาภรณ์สีชมพูหวานของเจียเฟยไม่วางตา กวักมือเรียกคนสนิท กระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคนคนสนิทประสานมือเร้นกายตามคนทั้งสามที่เดินไปยังตำหนักของม่อเฉวียน“ฮ่องเต้ แม่ไม่คิดว่าฮ่องต้จะทำให้แม่ดีใจได้เพียงไม่นานและทำให้แม่เสียใจได้เพียงนี้”“เสด็จแม่ลูกชอบนาง”“เหลวไหล ฮ่องเต้กล้าเรียกขันทีนั่นว่านางเชียวหรือเห็นได้ชัดว่านั่นคือขันทีที่แต่งหน้าแต่งตาจนกลายเป็นหญิงงาม เพื่อล่อลวงฝ่าบาท ที่กำลังจะตัดแขนเสื้อตัวเอง”“เสด็จแม่ นางคือหญิงสาว”“ฮ่องเต้เลอะเลือนเกินไปแล้วเดิมแม่ดีใจที่ฮ่

“นี่ข้าเป็นฝ่ายเสียหายนะข้าเป็นหญิง จะต้องสูญเสียพรหมจรรย์ ข้ายังไม่เสียน้ำตาเพียงนี้ แม้จะ…เจ็บก้นจะตายก็เถอะ"ประโยคสุดท้ายทอดเสียงบางเบาราวกระซิบใบหน้าแดงระเรื่อ ก็จะปฏิเสธได้อย่างไรในป่าสองต่อสอง อากาศก็เป็นใจแล้วยังปวดก้นกบอีกจะเป็นอื่นไปได้หรือ หากไม่ใช่เรื่องนี้"ข้าเองก็เป็นฮ่องเต้ มาเสียทีให้กับเจ้า เป็นข้าทีเสียหายเจ้าต้องรับผิดชอบในตัวข้า"จำได้ว่าเขาปล่อยร่างของเจียเฟยล่วงก้นจำเบ้าไม่ผิดที่นางจะปวดก้น"จาบ้าหรือจะให้รับผิดชอบได้อย่างไรข้าแค่ขันทีจะมีปัญญาอะไรไปรับผิดชอบฝ่าบาท""นั่นสินะ เอาแบบนี้ข้าปลดเจ้าออกจากตำแหน่งขันที เป้นหญิงจะเป็นขันทีได้อย่างไรเจ้ายังกล้าใช้คำว่าขันทีหรือหลอกลวงเบื้องสูงว่าตัวเองเป้นขันทีข้ายังไม่ถือโทษ เอาแบบนี้เจ้าทำคุณไถ่โทษเจ้ารับตำแหน่งสนมเอกของข้าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป""ฝะฝะฝ่าบาทไม่เหมาะไม่เหมาะอยู่ๆ ก็เป็นสนมเอกคนอื่นจะว่าเอาได้ว่า อาศัยความใกล้ชิดกับฝ่าบาท เอาแบบนี้เสี่ยวเฟยจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ฝ่าบาทจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลความจริงเราสองคนก็ไม่ได้มีใจให้กัน ฝ่าบาทก็อย่าเสียใจให้มาก ข้ายอมถอยออกมา ฝ่าบาทก็ยังแต่งตั้งฮองเฮาได้ตามส

เช้าสดใสอีกแล้วม่อเฉวียน นั่งเอนกายพิงแท่นบรรทม สายตาจ้องมองเจียเฟยอย่างเป็นสุข แม้จะหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน เจียเฟยบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์“อ้าวฝ่าบาทยังไม่นอนอีกหรือ”พูดเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเอง นอนดิ้นแค่ไหน“หิวหรือยังข้าให้หรูหราน นำเครื่องเสวยเช้ามาแล้ว”“ไม่หิวเท่าไหร่ ตายจริงเจียเฟยลืมไปว่าจะต้องไปที่ตำหนักไทเฮานี่ก็สายแล้ว”ลุกพรวดพราดแต่ม่อเฉวียนจับแขนไว้แน่น“ไม่ต้องรีบ เจ้าจะรีบร้อนทำไมกัน”“ไม่ได้สิ ให้ไทเฮาทรงรอก็จะทรงกริ้ว”“ข้าไม่ให้ไป หากจะทรงกริ้วก็ทรงกริ้วข้าดีไหม”“ไม่เหมาะไม่เหมาะ เจียเฟยมาจากบ้านป่า แค่เพียงต้องการทำงานหาเงินไม่ได้อยากเป็นสนม มีคนพูดว่าวังหลวงโดดเดี่ยวเหน็บหนาว ยิ่งได้รับการโปรดปรานยิ่งจะถูกคนเกลียด” ม่อเฉวียนอมยิ้ม“ข้าไม่ห้ามแล้วไปเถอะ”“ฝ่าบาทคอยดูนะว่า เจียเฟยจะเอาชนะใจไทเฮาให้จงได้”ดวงตาใสน่าเอ็นดูยิ่งนัก ม่อเฉวียนยิ้ม“ข้าเอาใจช่วย เจ้าต้องทำได้จริงไหม”ยิ้มส่งกำลังใจ เจียเฟยพยักหน้าขึ้นลงรัวเร็ว“วางใจเถิดนายท่านเจียเฟยซะอย่าง” เดินหายไปยังฉากกั้น ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์จัดการตัวเองก่อนจะก้าวขาสั้นๆ ไปยังตำหนักไทเฮา ม่อเฉวียนถอนหายใ

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทเพคะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ม่อเฉวียนเงยหน้าขึ้นจากกองฎีกา“เอะอะโวยวายเรื่องใดกันหานตง”“รีบไปพ่ะย่ะค่ะ”ม่อเฉวียนลุกขึ้นจากท่านั่งสาวเท้าตาม หานตงไปทันทีซีหลิง ยิ้มมุมปาก หันหลังเดินอ้อมไปเสียอีกทาง“ไท่จือหลงเอ่อข้าไม่คิดว่าท่านจะร้ายกาจเพียงนี้”ม่อเฉวียนได้ยินเสียงดังมาจากหน้าห้องของเจียเฟย ซีหลิงที่เดินอ้อมมาจากทางด้านหลังยิ้ม สาแก่ใจนึกวาดภาพว่าม่อเฉวียนต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจของสนมคนโปรดจะทำสีหน้าอย่างไรกันขันทีนางกำนัลต่างรายล้อมคนทั้งสองไว้เหมือนกำลังดูการแสดงหุ่นกระบอก“ข้าผิดอะไร”“เจ้าคนฉวยโอกาสพอจะจากไปก็หาทางฉวยโอกาสอย่าคิดว่าเป็นไท่จือแล้วข้าจะไม่กล้าเอาเรื่องท่านนะ วันนี้ข้าขอสู้ตาย"ดึงแขนเสื้อขึ้นมาที่ไหล่ เตรียมท่าไว้มั่นเหมาะ“นี่เจ้าข้าเป็นถึงไท่จือแคว้นฉินจะทำสิ่งใด จะต้องกลัวเจ้าโกรธด้วยหรือ”ซีหลิงเยื้องย่างเข้าไป ม่อเฉวียนยืนนิ่งมองทั้งสองคนที่กำลังโต้เถียงกัน“สนมเอกเจียเฟย ไท่จือล่วงเกินอะไรท่าน เหตุใดไม่ยอมพูดให้กระจ่าง เผื่อว่าฝ่าบาทจะตัดสินให้ได้”“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่น”ทำท่าทีขึงขัง“จริงด้วยข้าลืมไปว่าเป็นเรื่องของคนสองคน ในเมื่อพระสนม