Semua Bab ขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา: Bab 31 - Bab 40

ตำหนักไทเฮาผ้ามากมายสำหรับตัดเย็บถูกลำเลียงเข้ามาในตำหนัก“ข้าไม่ได้ใจร้ายทว่าให้เจ้าตัดเย็บอาภรณ์เหล่านี้ภายในสามวัน เพื่อผลัดเปลี่ยนให้กับฝ่าบาท”“หรูหรานอ้าปากค้างในเมื่อผ้าที่ลำเลียงเข้ามา ตัดเย็บ สิบวันก็คงไม่แล้วเสร็จไทเฮาจงใจกลั่นแกล้ง สนมเอกเจียเฟย“ ไทเฮาแต่นี่มัน เยอะมากเจียเฟยจะทำอย่างไรให้มันเสร็จภายในวันเดียว”“นั่นมันเรื่องของเจ้า สนมเอกเจียเฟย เจ้าเป็นสนมเอกเพราะฮ่องเต้โปรดปราน หากวันไหนฮ่องเต้แต่งตั้งเจ้าเป็นฮองเฮาแต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เจ้ายังไม่อาจกระทำเพียงพูดว่าทำไม่ได้ทั้งๆ ที่บังไม่ทันลงมือ เจ้าควรจะเป็นฮองเฮาอีกหรือ อีกอย่างเจ้าเข้ามาในวังหลวงในฐานะขันทีไม่เคยเรียนการเย็บปักหากสนมนางในคนอื่น พูดเรื่องนี้หรือตั้งใจลองภูมิเจ้าขึ้นมา มิต้องขายหน้ากันหรือเพียงเพราะว่าเจ้าถนัดแต่เรื่องผลัดเปลี่ยนอาภรณ์กับเตรียมน้ำอุ่นให้กับฝ่าบาทเท่านั้น” เจียเฟย จับพับผ้าไว้แน่น“เพคะไทเฮา” ไทเฮาจากไปแล้ว หรูหรานเดินมาตบที่หลังมือเจียเฟยเบาๆ“สนมเอกข้าเห็นใจท่านยิ่งนัก ปกติแล้วไทเฮาหาใช่คนที่ไร้เหตุผลแต่ด้วย ตำแหน่งของท่านได้มาง่ายดายเพียงชั่วข้ามคืนจึงเป็นการยากที่ไทเฮาจะยอมรับไ

“หรูหรานหุบปากเจ้าเสีย ข้ายอมให้นางในตำแหน่งสนมเอกแต่ไม่ยอมในตำแหน่งฮองเฮา อย่างไรเสียแค่เพียงให้เฉวียนเอ่อร์อยู่ในอานัสของข้า เหมือนที่เคยก็พอแล้ว ข้าไม่ได้ให้เฉวียนเอ่อร์เลิกรากับนางเสียหน่อย”“ไทเฮาเพคะเอี้ยงอูมีเรื่องจะกราบทูล”ยายอ้วนเอี้ยงอูแม่สื่อ ก้าวขาเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อมไทเฮาขมวดคิ้ว“มีเรื่องใด ว่ามา”“สนมเอก เจียเฟยคนนั้น”“ทำไมกัน”“นางมิใช่แค่สามัญชน ทว่านางคือสิบแปดมงกุฎที่คอยหลอกล่อและลักขโมย” ไทเฮา ส่ายหน้าไปมา หรูหรานหลับตาถอนหายใจด้วยความเบื่อระอา และสงสารเจียเฟยที่ต้องเผชิญทุกข์เข็ญไม่หมดเสียทีตำหนักฮ่องเต้“ฮ่องเต้นางไม่เหมาะที่จะเป็นฮองเฮา ในเมื่อคนทั่วไปต่างรู้ว่านางเป็นคนที่หลอกลวงผู้อื่นเพื่อเงินมาก่อน”หรูหรานพยุงไทเฮาเข้ามาในห้องด้วยความร้อนรน“เสด็จแม่ เจียเฟยนางทำไปเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวหาใช่สันดานของนางไม่”“แต่แม่ไม่ยอมให้ใครมาพูดว่า ฮองเฮาเคยเป็นคนที่หลอกลวงผู้อื่นเพื่อเงินทอง”“เสด็จแม่ลูกจะตบปากพวกนั้นเสีย หรือไม่ก็สั่งลงทัณฑ์พวกปากหอยปากปู”“เจ้าคิดว่าเจ้าจะต้องฆ่าไปกี่คนเจ้าจะจะต้องลงทัณฑ์กี่คนจึงจะหมดมิต้องทั้งแคว้นเลยหรือ”“แล้วเสด็จแม่จะให้ทำอ

หลุดออกมาจากท้องพระโรง หานตงเดินขึ้นมาเคียงข้างหลีลู่เจีี้ยน“ใต้เท้าเอาอย่างไรดี ฝ่าบาทแคว้นฉินคล้ายกำลังตั้งใจชุบตัวองค์หญิงรองให้ทรงคุณค่า”“ไม่ผิดอย่างที่เจ้าพูดทั้งสองตั้งใจทำให้องค์หญิงควรค่าจนใครๆ ไม่อาจครหาได้ บางทีเราอาจจะพลาดไปในเมื่อนางแค่เพียงองค์หญิงบุญธรรมเป็นไปได้ไหมที่ไม่นานจะ เลื่อนฐานะขึ้นมาเป็นลูกสะใภ้นั่งตำแหน่งไท่จือเฟย”“ใต้เท้าคิดหนักไปแล้วจะอย่างไรหากตั้งใจให้เป็นไท่จือเฟยแต่แรกก็ไม่แต่งตั้งเป็น องค์หญิงรองเห็นได้ชัดว่า แคว้นฉินไม่นิยมบังคับใจใคร หากจะบังคับก็คงบังคับได้ตั้งแต่ทีแรกเลยทีเดียว”“คืนนี้และอีกหลายๆ คืนเราคงต้องพำนักที่วังหลวงแห่งนี้จนกว่าจะได้คำตอบ ส่งม้าเร็วแจ้งไปยังวังหลวงแคว้นฉีด้วยว่าการสู่ขอยังไม่ลุล่วง”หานตงประสานมือ“ขอรับ”ดวงดาวส่งแสงระยิบระยับบนฟากฟ้า ตำหนักเหมยฮวาของเจียเฟยตั้งเด่นเป็นสง่าภายใต้แสงจันทร์เงาดำไหววูบที่กำแพงไต่ระไปบนกิ่งไม้หนากระโดดลง ไปยังยังพื้นด้านล่าง แต่ตาข่ายขนาดใหญ่ถึงขึงรอบด้านเขาโง่งมไม่ยอมมาดูลาดเลาเสียก่อน ร่างนอนอยู่บนตาข่ายหนากระบี่ในมือ ถูกชักออกฟาดฟันไปบนตาข่ายหวังปลดเปลื้องตัวเองให้หล่นลงบนพื้น หาทางหนีที

หนึ่งเดือนผ่านไป"ฝะฝะฝ่าบาท ใจเย็น"เจียเฟยยกมือขึ้นดันอกกว้างเมื่อม่อเฉวียนเปิดผ้าคลุมหน้าไม่แม้แต่จะจ้องตาโน้มตัวลงตั้งใจเผด็จศึกเจียเฟย"ขะขะ ไม่ไหวแล้วเจ้า มีเหตุผลใดกัน""เอ่อ..เอ่อ..คือไม่มีบทหวานๆ บ้างหรือไรไม่มีจ้องตาไม่มีคำหวาน ไม่มีน้ำจิ้มก่อนหรือ""เจ้า งดงามเพียงนี้ใครกันจะอดใจไหว""เช่นนั้นก็ เริ่มกันเลยหากฝ่าบาทไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่เจียเฟยใจสั่นระรัวขนาดนี้ เราควรจะมีการเกริ่นนำกันก่อนหรือไม่ก็เราควรจะอารัมภบทกันนิดเพื่อให้ เจียเฟยหายตื่นเต้น"ชักแม่น้ำเหมือนทุกครั้ง ม่อเฉวียนส่ายหน้ายิ้มๆ เจียเฟยก็คือเจียเฟยนี่เองกระมังที่ทำให้เขารู้สึกว่านางช่างแตกต่าง หญิงที่ไร้จริต หญิงที่มีพยายามอธิบายเพื่อให้คนอื่นเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง และรอดพ้นจากวิกฤติ"อืมมมมมมได้ข้ายินดีตามใจเจ้า"ถอนหายใจยาวยอมตามใจมิใช่ หวาดเกรงทว่ากลับรู้สึกว่า สิ่งใดที่ได้มาด้วยความเต็มใจมักจะทรงคุณค่าเสมอม่อเฉวียนอมยิ้มขยับตัวขึ้นทาบทับร่างบางไว้แน่นกดริมฝีปากหนักหน่วง เจียเฟยยกมือขึ้นโอบรอบลำคอเผยอริมฝีปาก รับรสจูบหวานฉ่ำโคมไฟสาดแสงกระทบเงาร่างสองร่างแนบชิด กอดรัดกันบนแท่นนอนหนา ความเต็มใจจากผู้ให้ย่อ

“ท่านแม่ท่านพ่อรับเงินไว้เสียหมดไว้พรุ่งนี้ข้าจึงจะขอรับเงินมาให้ท่าน”“สามีชั่ว นั่นข่มเหงเจ้าอีกแล้ว ข้าจะฆ่าเขาเสียแม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม”“นางหญิงชั่ว ใครกันจะฆ่าข้า”ฝ่ามือหนาสะบัดเข้าใส่ใบหน้าเล็กจนล้มลงกับพื้น“ท่านพ่อ ได้โปรดอย่าทำร้ายท่านแม่”“พวกเจ้ามีหน้าที่หาเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว ก็ต้องหาเงินมาใครคิดเป็นศัตรูกับข้าอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” ถ่มน้ำลายลงพื้นมารดาของกัวหยินหยิบมีดในครัวมากำไว้ลุกพลวดพุ่งเข้าใส่สามีแต่เจ้าคนถ่อยกลับหันมาบีบคอแน่น“ตายเสียบังอาจนัก”“ท่านพ่ออย่า” เงื้อมือขึ้นตั้งใจจะฟาดลงไปที่ใบหน้าของกัวหยิน“ไท่จือเสด็จจจจจ”มือใหญ่ของหลงเอ่อซัดเข้าใส่ร่างสูงใหญ่ของบิดาเลี้ยงของกัวหยินจนเซถลาลงไปกองกับพื้น ล้มลุกคลุกคลาน เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าดวงตาเหลือกถลน ขยับกายคุกเข่าลงกับพื้นเมื่อเห็นคมกระบี่ขององครักษ์จ่อเข้าที่คอหอย“ไท่จือโปรดไว้ชีวิตด้วย ไท่จือได้โปรด”“องครักษ์จับตัวคนผู้นี้ไปขังไว้ในคุกหลวงรอการไต่สวน”“ขอบพระทัยไท่จือ ขอบพระทัยไท่จือ”หลงเอ่อพยุง กัวหยินให้ลุกขึ้น ด้วยสายตาห่วงใย“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่”กัวหยินก้มหน้าหลบตาส่ายหน้าไปมา“ท่าน ท่าน”