All Chapters of ขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา: Chapter 11 - Chapter 20

มู่เฉวียนถอนหายใจ เป็นหญิงจะเข้ามาในวังหลวงได้ก็ต้องอาศัยคัดตัวนางใน แต่ตั้งแต่ม่อเฉวียนนั่งบนบัลลังก์เขาสั่งไม่ให้มีการคัดตัวนางในอ้างว่าไม่อยากให้ขุนนางใช้เรื่องนี้ในการไต่เต้าขึ้นสู่อำนาจ นางกำนัลก็อาศัยเพียงการฝากฝังจากคนต่อคนที่ทำงานในวังหลวงเท่านั้น ม่อเฉวียนไม่เคยก้าวก่าย แต่ขันทียังมีการคัดเลือกในทุกปี นั่นจึงทำให้คนต่างนินทาว่าม่อเฉวียนนิยมบุรุษด้วยกันจึงคัดตัวแค่เพียงขันที“ข้าเชื่อเจ้าได้แค่ไหน”“หาก เสี่ยวเฟยเข้ามาโดยมีประสงค์ร้ายให้ องค์หญิงเปิดเผยเรื่องนี้ได้ในทันที”“ถึงเวลานั้นอาจสายไป เจ้าอาจประสงค์ชีวิตของพี่ใหญ่เพราะอยู่ข้างกายใกล้พี่ใหญ่ข้าเหลือเกิน”“องค์หญิงข้าน้อยจะมาทนลำบากทำไมกัน เข้ามาในนี้ต้องตื่นเช้านอนดึกกินอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้าง หากคิดจะฆ่าฝ่าบาทจะมาทนลำบากเพื่ออะไร ข้าคงฆ่าฝ่าบาทไปตั้งแต่วันแรกแล้ว ข้าน้อยพยายามปกปิดตัวตนของตัวเองเพื่ออะไรกัน อีกอย่างข้าเป็นหญิง แม้แต่ว่ายน้ำยังทำไม่เป็น จะฆ่าใครได้ ข้าเข้ามาเพราะครอบครัวอดอยาก พ่อตายทิ้งเราไปเมื่อปีก่อน เหลือแต่แม่ที่ป่วยกระเสาะกระแสะเพราะทำงานหนักหาเลี้ยงพวกเราน้องหญิงชายอีกสองคนกำลังจะอดตาย แม้แต่น้ำแกงเ

ยกมือขึ้นดันหน้าอกแน่นไว้ทันทีทำให้ร่างใหญ่ให้ทรุดลงไปนั่งกับแท่นนอน“ฝ่าบาท ถอยไปหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”ดันอกกว้างให้ถอยห่างเต็มที่“ทำไมกัน ก็ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้ามึนตึงใส่ข้าทำไม” เริ่มหาทางเอาตัวรอดขืนทำมึนตึงอีกคนจะต้องหาเรื่องไม่เลิก“ฮ่าาาๆๆๆ ก็เสี่ยวเฟยฮัดชิ้ว….ฮัดเซ้ยยย เป็นหวัดเพราะต้องไอเย็น พูดกับฝ่าบาทมากความ ใกล้กันมากไป ก็จะทำให้ฝ่าบาททรงพระประชวร ลำพังเสี่ยวเฟยป่วยจะเป็นไรไปแต่ถ้าเป็นฝ่าบาทน่ากลัวว่าจะต้องวุ่นวายทั้งวังหลวง”ม่อเฉวียนยิ้มรู้ว่าอีกคนพยายามปกปิดอะไรอยู่แต่ก็อดขำไม่ได้หากคราวใดที่เสี่ยวเฟยอธิบายเหตุผลมากมาย แสดงว่ามีเรื่องโป้ปด“ข้าไม่กลัว”ก้มหน้าลงใกล้ๆ เจียเฟยหันหน้าหนียกมือดันอกกว้างไว้อย่างแข็งขัน“หากฝ่าบาทประชวรฝ่าบาทก็แค่นอนอยู่บนแท่นนอนแต่เสี่ยวเฟยสิต้องลำบากเคี่ยวยาดูแล ฉะนั้นถอยไปพ่ะย่ะค่ะ”อาศัยทีเผลอ ผลักม่อเฉวียนให้ทรุดลงไปกองกับแท่นนอน หันหลังจัดแจงอาภรณ์ใช้มือดึงชายเสื้อตรงสะดือให้ตึงเข้าไว้จะได้ไม่เห็นอกอวบที่ดันเนื้อผ้าออกมา“แน่ใจหรือ กลัวลำบากหรือว่าห่วงข้ากันแน่”“ก็ห่วงนั่นแหละ ก็ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้ไม่ห่วงฝ่าบาทจะให้เสี่ยวเฟยไปห่วง…” ม่อเฉวียนเอ

แม่สื่อเอี้ยงอูพยายามครุ่นคิด“ฝ่าบาทวันนี้บุตรีขุนนางกรมคลังจางซุนหนี่ วันนี้มาให้ฝ่าบาทดูตัว”ม่อเฉวียนลุกขึ้นจากแท่นนั่ง เดินวนร่างอรชรใบหน้างดงาม“บรรเลงกู้เจิ้งเป็นไหม” ”“เพคะ” ยิ้มก้มหน้าไม่กล้าสบตา“หรูหราน หรูหราน นำกู้เจิ้งมาให้ซุนหนี บุตรีใต้เท้าจางบรรเลงกล่อมข้า”หรูหรานที่อยู่ด้านนอกห้องรีบก้าวขาออกไปเตรียมเครื่องดนตรีกู้เจิ้งในทันทีเจียเฟยกลับเข้ามาพร้อมกับนางกำนัลห้องเครื่องที่ยกเครื่องเสวยเข้ามา วางที่โต๊ะตรงหน้า ม่อเฉวียน“ได้เวลาเสวยแล้วหรือ” ม่อเฉียนถอนหายใจไม่สนใจเจียเฟยเอาแต่สนใจจางซุนหนี่ เจียเฟยเหลือบตามองแม่นางจางซุนหนี่ที่งดงามราวกับภาพหวานปากคอคิ้วคางงดงามเกินหญิงใดมิน่าเล่าฝ่าบาทจึงไม่สนใจเจียเฟย“ข้ายังไม่หิว”“พวกเจ้ายกกลับไปก่อนฝ่าบาทยังไม่หิว” เจียเฟยสั่งนางกำนัลดังๆ ดัดหลัง“ไม่หิวไม่ได้บอกว่ายังไม่กินวางไว้ เดี๋ยวข้าจะกินไปพร้อมกับฟังแม่นางซุนหนี่บรรเลงเพลงกู้เจิ้ง” เจียเฟย เบ้ปาก“ไปยืนห่างๆ ข้า อยากใช้เวลาเพียงลำพังกับแม่นางซุนหนี่”แม่สื่อร่างอ้วนประสานมือออกไป แต่เสี่ยวเฟยกับยืนนิ่งในมือถือตะเกียบเงิน“ข้าหมายถึงเจ้าเสี่ยวเฟย” เจียเฟยยื่นหน้าเข้าไ

ตำหนักไทเฮา“มู่เฉวียนลมอะไรหอบเจ้ามาถึงนี่”“เสด็จแม่ ด้วยความคิดถึง”กอดรอบเอวหนาของมารดา น้ำเสียงออดอ้อน“เชื่อได้หรือ”พูดไปยิ้มไป มู่เฉียนหลบตาเกลือกกลิ้งใบหน้ากับอกของไทเฮา“เสด็จแม่มู่เฉวียนเช่นไรจะกล้าโป้ปด”“เอ้า แม่ยอมแล้ว ว่ามามีสิ่งใดจะให้แม่จัดการให้"“มู่เอ่อร์อยากให้ เสด็จบัญชาให้มีการแสดงพลุไฟแสงสีขึ้นในวังหลวง”“หือ เจ้าโตแล้วยังชอบดูพลุไฟอยู่อีกหรือ”"เสด็จแม่ลูกอยากจะจัดงานนี้เพื่อเสด็จพี่เลยทีเดียว มีทั้งงานรื่นเริงและการร่ายรำของเหล่าขันทีและ บุตรีขุนนาง”“แม่ไม่เข้าใจเจตนาของเจ้ามู่เอ่อร์”“หลายปีมานี้ลูกได้ยินว่าเสด็จแม่หนักใจเรื่องพี่ใหญ่ที่ไม่ยอมแต่งตั้งสนมนางในและยังไร้ฮองเฮา ลูกจึงอยากให้เสด็จแม่ส่งขันทีร่ายรำ กับหญิงงามร่ายรำประชันกันว่าพี่ใหญ่จะชื่นชอบแบบไหนมากกว่า”“แล้วหากเขาเลือกที่จะมองขันทีเล่า แม่ยิ่งไม่อกแตกตายหรือไร”“เสด็จแม่ เช่นนั้นเราก็จะได้หาวิธีป้องกันได้ถูก”“แม่ยังหวั่นใจ เกรงว่าฮ่องเต้จะไม่เป็นดั่งใจหวัง” ทอดถอนใจ“เสด็จแม่นี่คือวิธีเดียวที่เราจะรู้ว่า พี่ใหญ่ตัดแขนเสื้อหรือยัง” ไทเฮาถอนหายใจอีกรอบ “ข้าก็คงต้อง หาทางแก้ไขเรื่องนี้ต่อไปใช่

เจียเฟยเร่งฝีเท้ากลับไปยังตำหนักใหญ่ ไปยุ่งวุ่นวายที่ตำหนักองค์หญิงรองเสียนานป่านนี้ม่อเแวียนคงหัวเสียเมื่อเรียกหาไม่พบ“ม่ายมาวไม่เลิกรา5555” เสียงหัวเราะประสานเสียงดังลั่น เจียเฟยยืนพิงประตูบ่นพึมพำ“ดื่มมากมายขนาดนั้นจะไม่เมาได้อย่างไร ดื่มแบบนี้พรุ่งนี้บ่ายจะสร่างเมาหรือเปล่ายังไม่รู้”“เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟยยกกับแกล้ม”ตะโกนดังลอดออกมาจากห้อง“พ่ะย่ะค่ะ”ส่งเสียงตอบกลับไปวิ่งไปยังห้องเครื่องเร็วรี่ชนเข้ากับหานตงที่ มุมห้องอย่างจัง“โอ้ ขันทีน้อยเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่”เจียเฟยขมวดคิ้วร้อยวันพันปีหานตงเหม็นขี้หน้าเจียเฟยไม่เคยจะมีไมตรีด้วย หานตงชอบพอองค์หญิงมู่เฉวียนข้อนี้เจียเฟยเข้าใจดีมาวันนี้ทำไมดีหนักหนาพยุงเจียเฟยให้ลุกขึ้น“ไม่ไม่ ข้าไม่เป็นไร” ยกมืออังศีรษะของหานตง“ตัวก็ไม่ร้อนเสียหน่อย ทำไมแปลกไปวันนี้”“ขันทีน้อยเจ้าเดินดีๆ หน่อยหกล้มหกลุกไปบาดเจ็บจะแย่กันไปเสีย”คำพูดแสดงความห่วงใยชัดเจน“นี่เจ้าแอบไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า”หานตงยกมือขึ้นเกาที่ท้ายทอย ใบหน้าแดงระเรื่อเขินอาย“เปล่าๆ เพียงแค่ข้าอยากจะขอโทษเจ้า เจ้าขันทีน้อยที่เคยล่วงเกินเจ้า”“ล่วงเกินข้า” เจียเฟยประสาน