All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด: Chapter 11 - Chapter 20

ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิงที่ถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองออกจนหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วค่อยๆ ก้าวเข้ามาหานางด้วยสายตาที่เร่าร้อน"ถอดเถิด ทำเรื่องสนุกกันก่อนแล้วค่อยอาบน้ำ"ฉินมู่หลานก้มลงมองแท่งเอ็นร้อนที่แข็งชูชันของเขา พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่น่ากินจัง!ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิง ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมากระดิกนิ้วเรียกเขาให้เข้าไปหาด้วยสายตาเชิญชวน"อยากเห็นตรงไหนก็เข้ามาถอดดูสิเพคะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบพุ่งตัวเข้าไปหานางอย่างไม่รอช้า เขาบรรจงถอดเสื้อผ้าของนางออกด้วยความตื่นเต้นเรือนร่างของนางยังคงงดงามเหมือนเช่นคืนนั้นคืนที่เขาตกเป็นของนางจ๊วบ จ๊วบ"อื้ออออ!"มู่หรงเสี่ยวหมิงดันร่างของฉินมู่หลานให้พิงกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล แล้วประคองร่างบางระหงของนางเอาไว้ ริมฝีปากหนาใหญ่ โน้มลงไปดูดเลียขบเม้มที่ยอดดอกบัวงามอย่างหื่นกระหาย"อื้ออ ท่านพี่อ๋อง""ข้ามาดูที่ตรงนี้แล้วถูกใจ จึงอยากจะชวนเจ้ามาเล่นสนุกกับข้าที่นี่!!!""อื้อออ เสียวเหลือเกินเพคะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้ลิ้นม้วนเลียยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตอย่างดูดดื่ม จนฉินมู่หลานรู้สึกเสียวกระสันเป็นอย่างยิ่งเขา

เสี่ยวเยี่ยนจื่อยืนมองดูหมอหลวงที่กำลังวิ่งวุ่นวายเข้าออกกระโจมของฉินมู่หลานด้วยสายตาเย้ยหยัน ได้ยินมาว่าลูกธนูอาบยาพิษเสียด้วย ขอให้ตกตายไปเสีย นางจะได้เป็นชายาเอกเพียงคนเดียวของชินอ๋องมู่หรงเสี่ยวหมิงรีบเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระโจมด้วยหัวใจที่ร้อนรนราวกับไฟ นางใช้ตนเองเป็นโล่กำบังภัยให้แก่เขาช่างน่าละอายยิ่งนัก เขาเป็นสามีของนางแท้ๆ กลับปกป้องนางไม่ได้!!!"ท่านอ๋องเพคะ พี่หญิงจะต้องปลอดภัยเพคะ"เสี่ยวเยี่ยนจื่อเดินเข้าไปลูบที่แขนของมู่หรงเสี่ยวหมิงเบาๆ แต่เขากลับไม่รับรู้ถึงสัมผัสจากมือนั้นของเสี่ยวเยี่ยนจื่อเลยแม้แต่น้อย จิตใจของเขาว้าวุ่นไปหมด เป็นห่วงฉินมู่หลานเหลือเกินไม่นานนักหมอหลวงก็เดินออกมา มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบเดินเข้าไปถามอาการของฉินมู่หลานอย่างไม่รอช้า"ท่านหมอหลวง พระชายาของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?""ทรงปลอดภัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ต้องพักผ่อนให้มากๆ พระวรกายจะได้แข็งแรงโดยไว โชคดีที่พิษไม่ร้ายแรงเท่าใดนักพ่ะย่ะค่ะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงพยักหน้าและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขารีบเดินเข้าไปดูฉินมู่หลานทันทีสตรีตรงหน้ากำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงไม้ ใบหน้าซีดเซียวราวกระดาษสร้างความปวด

"มู่หลาน ข้า...""วันนี้พอแค่นี้เถอะเพคะ หม่อมฉันเหนื่อย อากาศก็ค่อนข้างอบอ้าว จึงสวมเสื้อผ้าบางๆ ให้เย็นสบายเอาไว้เพคะ""เอ่อ..""อะไรหรือเพคะ วันนี้ท่านพี่อ๋องรับชายารองมาใหม่ เหตุใดจึงไม่ไปนอนค้างกับนางเล่าเพคะ""เจ้าโกรธข้า""เพคะ ในเมื่อรู้ว่าหม่อมฉันโกรธก็จงไสหัวไปให้ไกลจากสายตาหม่อมฉันเถิดเพคะ""โธ่ มู่หลาน"มู่หรงเสี่ยวหมิงดึงร่างบางระหงของฉินมู่หลานมากอดเอาไว้ ก่อนจะซบใบหน้าใหญ่ลงไปแนบที่เนินอกอวบอิ่มของนาง"ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรรับนางเอาไว้""เพิ่งคิดได้หรือเพคะ""ภรรยาที่รักของข้า""ท่านพี่อ๋องนอนที่พื้นนะเพคะคืนนี้ หากดันทุรังจะแอบคิดปีนเตียงขึ้นมา อย่าหาว่าหม่อมฉันไม่เตือน"ฉินมู่หลานไม่สนใจเขาอีก นางทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงบนเตียง ทิ้งให้มู่หรงเสี่ยวหมิงนั่งหน้างอง้ำอยู่ที่พื้นเช้าวันรุ่งขึ้น มู่หรงเสี่ยวหมิงไปวังหลวงแต่เช้าแล้ว ฉินมู่หลานที่งัวเงียตื่นขึ้นมา นางจัดการอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ รับสำรับเช้าและออกมาเดินรับลมที่ด้านนอกจู่ๆ นางก็คิดถึงเสี่ยวเยี่ยนจื่อขึ้นมา จึงคิดจะไปปั่นหัวนางเล่นเสียหน่อย ว่าแล้วฉินมู่หลานก็เดินตรงไปที่เรือนของเสี่ยวเยี่ยนจื่อทันทีเม

มู่หรงเสี่ยวหมิงเดินเข้าไปนั่งลงข้างกายของฉินมู่หลาน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปดูดดื่มที่ริมฝีปากบางสวยของนาง แล้วจึงสอดลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปในโพรงปากลิ้มรสความหวานฉ่ำจากปากของนางอย่างหื่นกระหายฉินมู่หลานยื่นแขนเรียวงามโอบรัดรอบคอของเขา นางตอบสนองรสจูบที่เขามอบให้อย่างดูดดื่ม ฝ่ามือใหญ่ของมู่หรงเสี่ยวหมิง บีบเคล้นคลึงยอดปทุมถันขนาดใหญ่ที่ชูช่อทั้งสองเต้าของนางอย่างเอาแต่ใจ แล้วจึงค่อยๆ เลื่อนมือให้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงเนินสวาทที่ไร้เส้นไหมสีดำปกคลุมเขาค่อยๆ แง้มกลีบกุหลาบให้แยกออกจากกัน แล้วจึงใช้นิ้วมือบดบี้ขยี้เม็ดเกสรสีชมพูหมุนวนไปมา จนฉินมู่หลานรู้สึกวาบหวิวเพราะถูกกระตุ้นที่จุดกระสัน"อ่าส์ ท่านพี่อ๋อง อื้อ!!!"จ๊วบ จ๊วบมู่หรงเสี่ยวหมิงผละออกจากริมฝีปากของนาง แล้วค่อยๆ เลื่อนใบหน้าให้ต่ำลงมา เขาครอบริมฝีปากลงไปดูดดื่มกับจุกดอกบัวสีชมพูของนางอย่างพึงพอใจ แล้วจึงใช้ลิ้นม้วนวนเลียบริเวณจุกดอกบัวสีชมพูนั้น พร้อมกับดูดดึงขบเม้มจนฉินมู่หลานรู้สึกเสียวซ่าน"เสียวเพคะ!!! อื้อออ!!!"นิ้วมือร้อนค่อยๆ แทรกเข้าไปในถ้ำสวาทของนางอย่างช้าๆ มู่หรงเสี่ยวหมิงขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะอย่างเร่งเร้า แล้วจึง

เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสองเดือน ภายในตำหนักชินอ๋องยังคงเงียบสงบเช่นเคย หย่งเยี่ยยังคงอยู่ในเรือนของนาง น้อยครั้งนักที่นางจะออกมานอกเรือนนอนและที่ฉินมู่หลานรู้สึกแปลกใจก็คือ ตั้งแต่หย่งเยี่ยเข้ามาในตำหนักชินอ๋อง นางไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่สนใจว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงจะใส่ใจไยดีต่อนางหรือไม่ช่างผิดวิสัยของการเป็นชายายิ่งนัก?ฉินมู่หลานมองดูมู่หรงเสี่ยวหมิงที่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมสัมภาระเพื่อเดินทางไปยังหมู่บ้านที่อยู่ติดชายแดนทุรกันดาร ปีนี้ภัยแล้งค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย ผู้คนอดอยากล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ฮ่องเต้มู่หรงเสี่ยวเฉินจึงสั่งให้มู่หรงเสี่ยวหมิง เดินทางไปแก้ปัญหาภัยแล้งในครั้งนี้ และถือโอกาสสำรวจความเป็นอยู่ของราษฎรด้วยตนเองว่าลำบากยากแค้นเพียงใด และพอจะมีทางแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ด้วยวิธีใดบ้าง"ไปนานหรือไม่เพคะ?""รวมเวลาเดินทางไปกลับก็คงจะร่วมสองเดือน เจ้าเองจงระวังเหตุการณ์รอบด้านเอาไว้ให้ดี หากเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นจนเจ้ารับมือไม่ไหว ให้ส่งคนไปแจ้งต่อข้า และถ้ามีคนคิดไม่ซื่อหากจำเป็นต้องฆ่าก็ให้เจ้าฆ่าทิ้งเสีย""เพคะ""ข้าไม่อยากไปเลย แต่มันเป็นเรื่องปากท้องและความเป็