บทที่ 13 ลอบฆ่า

รุ่งเช้าวันต่อมา ฉินมู่หลานแต่งกายด้วยชุดที่ทะมัดทะแมงเหมาะแก่การล่าสัตว์ ฮองเฮาฉินเหยาเซียวให้คนนำชุดนี้มามอบให้นางพร้อมกับคันธนูตั้งแต่เมื่อเย็นวาน นางเองก็รู้สึกพอใจไม่น้อย นานมากแล้วที่นางไม่ได้ยิงธนู ในชาติปัจจุบันที่นางจากมานั้น นางชอบยิงธนูมาก ฝึกยิงจนชำนาญ แต่ทว่าหลังจากที่นางตัดสินใจทำอาชีพเต้นยั่วๆ บดๆ นางก็ไม่เคยได้กลับไปจับมันอีกเลย

"ไปกันเถอะ"

"เพคะ"

มู่หรงเสี่ยวหมิงมองฉินมู่หลานด้วยสายตาที่ร้อนแรง ยิ่งนางสวมชุดล่าสัตว์เช่นนั้น มันรัดเรือนร่างของนางจนเห็นส่วนโค้งส่วนเว้า

เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าเช่นนั้นหรือ?

มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าฉินมู่หลานจะต้องเป็นที่จับจ้องในสายตาของชายอื่น

"มู่หลาน"

"เพคะ"

"ชุดของเจ้ามันรัดเกินไปหรือไม่?"

ฉินมู่หลานขมวดคิ้วแล้วจึงก้มลงมองดูร่างกายของตนเอง

"ไม่เห็นจะรัดตรงไหนเลยนี่เพคะ?"

"ข้าไม่ชอบ เจ้าไปเปลี่ยนชุดอื่นดีหรือไม่?"

"จะเอาชุดที่ไหนมาเปลี่ยนกันเล่าเพคะ นี่เป็นชุดที่ฮองเฮาทรงประทานมาให้นะเพคะ"

"มันรัดเรือนร่างเจ้าเกินไป"

"แหมๆๆ ท่านพี่อ๋อง หึงหวงหม่อมฉันหรือเพคะ?"

"ใช่ ข้าหึงหวงเจ้ามาก ข้าไม่อยากให้