Semua Bab ข้ามันสตรีขี้อิจฉา: Bab 41 - Bab 50

ราตรีมาเยือนเมื่อยามที่หลิวหงเถาเข้าสู่ห้วงนิทรา ภายใต้กลุ่มควันสีดำมืด หลิวหงเถาเห็นตัวเองกลับมาที่นี่อีกแล้ว‘พี่เถาเถ่า พี่เถาเถ่า’ดวงตากวาดมองโดยรอบเมื่อได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้ ‘หมินมิ่น นั่นเจ้าหรือ’เสียงนั้นเงียบหายไป ไม่ตอบอะไรกลับมา นางจึงได้แต่ยืนเคว้งคว้าง ไม่ก้าวเท้าไปไหนนอกจากยืนยิ่งอยู่ในจุดที่มีแสงไฟส่องลอดลงมาเพียงจุดเดียว จนกระทั่งเสียงเรียกนั้นดังขึ้นอีกครั้ง‘พี่เถาเถ่า หมินมิ่นอยากพบท่านเหลือเกิน พี่เถาเถ่า’‘หมินมิ่น หากเจ้าอยากมาพบพี่ เหตุใดจึงไม่มา กลับมาสิ นะ กลับมา’หลิวหงเถาร้องไห้ เนื้อตัวสั่นเทิ้มเมื่อคนที่นางเรียกหา ในที่สุดก็ยอมออกมาให้นางเห็นหน้าเสียที ไม่ใช่ออกมาแค่เสียงอย่างที่เป็นมา‘พี่เถาเถ่า’แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้นางตกใจมาก เมื่อชิงหมินนั้นผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ร่างกายถูกล่ามด้วบหนามยักษ์ มือเท้าถูกคล้องด้วยโซ่ตรวน‘หมินมิ่น เหตุใด เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ ฮึก ใครทำกับเจ้าแบบนี้ พี่ พี่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง’‘พี่เถาเถ่า หมินมิ่นต้องไปแล้ว ขอแค่พี่ไม่ลืมหมินมิ่น นั่นก็คือความสุขใจที่สุดแล้ว…’สิ้นคำร่างสูงของชิงหมินก็หายลับไปจากตรงหน้านาง

เจ้ากรมพิธีการจัดเตรียมกระโจมของไท่จื่อไว้หรูหรา ข้าวของเครื่องใช้ครบครันยิ่งกว่ากระโจมใด แต่แล้วจะมีความหมายใด เมื่อกลางคืนมาถึงเขาก็ไม่ได้นอนที่กระโจมตัวเองอยู่ดี“เป็นอย่างไรบ้าง เดินทางมาครึ่งค่อนวันเหนื่อยหรือไม่”ถามเสียงนุ่มในขณะที่กำลังตระกองกอดคนในอ้อมแขนจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาวางบนไหล่เล็กของคนที่นั่งอยู่บนตัก เดี๋ยวก็หอมแก้ม เดี๋ยวก็สูดดมความหอมจากซอกคอ กอดนางเช่นนี้มาได้สักพักหนึ่งแล้ว“นั่งอยู่เฉย ๆ เท่านั้น ไม่ได้เหนื่อยอันใดเลยเพคะ”“หือ แล้วเมื่อบ่ายนี้ใครกันที่บ่นว่านั่งรถม้ามานานจนไม่ค่อยอยากอาหารหวาน ทั้งที่ปกติแทบจะทานแทนข้าวอยู่แล้ว”หลิวหงเถาทำหน้ามุ่ย เพราะรู้ว่าอย่างไรเขาก็มองไม่เห็นสีหน้าของนางในยามนี้ “หม่อมฉันเปล่า ‘บ่น’ นะเพคะ แต่ว่าเตี้ยนเซี่ยทรงรู้ได้อย่างไร”หูตาว่องไวดีจริง ๆ!“ทุกอย่างที่อยู่ในสายตาเรา ไม่มีทางรอดพ้นไปได้หรอก ยิ่งกับเถาเอ๋อร์แล้วด้วย มีหรือจะรอดพ้น”หลิวหงเถาเอียงคอหันหน้ามาจ้องตาเขานิ่ง “จริงหรือเพคะ”“จริงสิ” ไท่จื่ออดใจไม่ไหว ก้มหน้าลงจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มเบา ๆ “ตอนแรกเราจะไปช่วยเจ้าลงจากรถม้า เป็นเราที่ชวดโอกาสนี้ไป”หลิวหงเถาส

ณ แดนปีศาจดินแดนที่ทั้งกลางวันและกลางคืนปกคลุมไปด้วยความมืดสลัว ไร้แสงสว่างเรืองรองของพระอาทิตย์ แล้วยิ่งสถานที่แห่งนี้ไม่ต่างจากคุกที่ใช้กักขังปีศาจชั้นสูงด้วยแล้ว กายว่าหนาวเหน็บแต่เจ็บไม่เท่าหนาวใจครืด~เสียงประตูเหล็กฉาบทับด้วยเวทย์ชั้นสูงถูกเปิดขึ้นโดยผู้ที่ร่ายมันขึ้นมา เขาก็คือ ‘จอมปีศาจ’ ราชาปกครองดินแดนปีศาจที่มีทั้งพลังและอำนาจสูงสุด“สงบลงได้หรือยัง”จอมปีศาจถามบุตรชายคนเล็กผู้ดื้อดึงของเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ นิ้วมือข้างขวาดีดขึ้นมาเพียงแค่ครั้งเดียว โคมไฟทุกจุดในโถงเวิ้งว้างแห่งนี้ก็พลันสว่างขึ้น “มาทำไม!”น้ำเสียงคับแค้นใจของปีศาจแห่งการซ่อนกาย ‘หยิ่นฉาง’ หรืออีกชื่อหนึ่งของเขาที่มนุษย์เรียกขาน ‘ชิงหมิน’ ดังขึ้นมาทันทีที่จอมปีศาจเข้ามาในเขตโถงกว้าง ดวงตาของเขาแดงก่ำ อารมณ์โกรธคนตรงหน้าฉายชัดในแววตา ทำเอาจอมปีศาจผู้เป็นบิดาใจปวดแปลบ“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจมาก แต่ที่ข้ากักขังเจ้าเช่นนี้ก็เพราะความหวังดีทั้งนั้น”โซ่ที่ล่ามแขนหนาวแหลมที่พันกายทำให้เขาไม่สามารถใช้พลังฝ่าคุกนี้ไปได้ จึงระบายอารมณ์ที่สุมอยู่ในอกด้วยการ ‘วาก’ ออกมาเสียงดัง“ข้าเกลียดท่าน เพราะท่านนางถึงได้แต่ง

สามปีต่อมาแคว้นชิงชิวมีเหตุการณ์ทางการเมืองหลายสิ่งเปลี่ยนไป มีการผันเปลี่ยนบัลลังก์มังกรเกิดขึ้น ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นเต้นใด เพราะไท่จื่อดำรงตำแหน่งตั้งแต่อายุเพียง 20 ชันษา จนผ่านมาแล้ว 11 ปี ถึงได้ขึ้นครองราชย์เสียทีเรื่องที่เป็นประเด็นถกเถียงกันทั่วราชอาณาจักรคือสตรีใดที่จะได้ขึ้นเป็นฮองเฮา ระหว่างไท่จื่อเฟยจินเซียนเหม่ยที่ดำรงตำแหน่งนี้มาตั้งแต่ต้น หรือว่าหลิวเช่อเฟยหลิวหงเถา ผู้ประทานองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองให้ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ อีกทั้งล่าสุดหลิวเช่อเฟยยังคลอดองค์หญิงสามออกมาด้วย เป็นที่ถูกใจของไทเฮายิ่ง!จนกระทั่งผ่านวันราชาภิเษกไป พระราชโองการฉบับแรกที่เขียนขึ้นคือการแต่งตั้งหลิวเช่อเฟยขึ้นเป็นฮองเฮา ส่วนจินเซียนเหม่ยนั้นได้ดำรงตำแหน่งหวงกุ้ยเฟย จูจิ่วลี่เป็นกุ้ยเฟย สร้างความไม่พอใจให้แก่ขุนนางฝ่ายเสนาบดีจินเป็นอย่างมาก พวกเขาวางแผนการร้ายไว้ตลบหลังไท่จื่อ แต่หนึ่งวันก่อนเริ่มแผนการกบฏ ขุนนางที่ร่วมแผนการทุกคนต่างฝันว่าโดนฮ่องเต้พระองค์ใหม่สั่งประหารทั้งตระกูล ไม่ว่าจะลูกเด็กเล็กแดงล้วนถูกประหารทั้งสิ้น การตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับมีภาพเลือดติดตาอยู่ โดยเฉพาะเสนาบดีจ

หลิวหงเถาพูด:เวลาของโลกมนุษย์และดินเแดนเบื้องบนต่างกัน หนึ่งวันของแดนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีของโลกมนุษย์ ระยะเวลารวมที่ข้าเซียนจากแดนแห่งการชำระล้างจากไปเป็น 40 วัน ของแดนสวรรค์ ในเมืองมนุษย์ก็เท่ากับ 40 ปีใช่! ตอนนี้ข้าตายจากการเป็นมนุษย์และได้กลับมายังดินแดนชำระล้างแล้ว พลังบริสุทธิ์ที่คุ้นเคยทำให้ข้ารู้สึกร่างกายคล้ายกับได้รับการเยียวยา พลังวิญญาณแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก …ที่แท้ความรู้สึกของการเลื่อนขั้นเป็นเช่นนี้ข้าเดินเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่อันมีดอกไม้นานาชนิดประดับตกแต่งไว้ ทั้งการจัดโต๊ะ ทั้งบรรยากาศโดยรอบให้ความรู้สึกถึงงานเลี้ยงฉลองไม่มีผิด ทันใดนั้นข้าก็ได้ยินเสียงของสตรีผู้หนึ่งดังขึ้น“ยินดีต้อนรับเซียนเถาฮวา ไม่ใช่สิ! ยินดีต้อนรับเทพเถาฮวากลับสู่แดนชำระล้าง ทั้งหมดนี้คืองานฉลองการต้อนรับกลับบ้าน”คนแรกที่ข้าเห็นยามเดินเข้ามาในห้องโถงคือท่านหัวหน้าดินแดน สิ้นประโยคของนางก็เกิดคลื่นพลังมากมายหลากสีขึ้นมาในห้องโถง พร้อมกับการปรากฏตัวของเทพเซียนองค์อื่น ๆ“ยินดีต้อนรับเถาฮวาเฉิน” พวกนางกล่าวต้อนรับข้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ข้าจึงมอบรอยยิ้มจริงใจส่งกลับไปให้ทุกคนเช่นกัน“ขอบคุณ