All Chapters of ข้ามันสตรีขี้อิจฉา: Chapter 31 - Chapter 40

คณะขุนนางแวะไปไหว้พระก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงาน รถม้าจอดอยู่บริเวณนอกวัด ทุกคนจะต้องเดินเท้าเข้าไปในวัดเอง เมื่อเดินเข้าไปด้านใน สิ่งแรกที่สะดุดตาหลิวหงเถาเลยก็คือองค์พระขนาดใหญ่ที่ประดิษฐานอยู่บนภูเขาสูง ลานกว้างของวัดสามารถใช้ทำกิจกรรมทางศาสนาได้หลากหลาย มีลานอธิษฐานที่สร้างเลียนแบบดอกบัวแยกเป็นชั้น โดยตรงจุดนี้จะเป็นจุดเชื่อมไปหาบันไดที่ใช้เดินขึ้นไปยังองค์พระใหญ่ ดูจากระดับความสูงของภูเขาแล้วมีขั้นบันไดกว่าสองร้อยขั้น ทำเอาหลิวหงเถาต้องใช้เวลาทำใจอยู่พักหนึ่ง“ท่านพ่อเจ้าคะ เราจำเป็นต้องเดินขึ้นบันไดนี้เพื่อไปไหว้พระให้ได้เลยหรือเจ้าคะ”“ใช่ ไม่กี่ขั้นเองลูก” เสนาบดีหลิวตอบออกมาอย่างที่ไม่เห็นว่าเป็นปัญหาใด เพราะตัวเขาเองแม้จะอายุมากจนเห็นริ้วรอยปรากฏขึ้นบนใบหน้าแล้ว แต่ร่างกายก็ยังคงแข็งแรงบึกบึนอยู่ไม่น้อย“น้องหญิงเล็กอย่าท้อสิ กลั้นใจไว้จะได้ไปขอพรพระให้สมหวังดั่งใจปรารถนาอย่างไรเล่า”หากขอพรแล้วได้สมปรารถนา คนเราก็ไม่ต้องทำมาหากินอันใดแล้วกระมังหลิวหงเถาคิดต่อต้านอยู่ในใจ แต่เพราะตอนนี้คนอยู่ที่ลานวัดเยอะ อีกทั้งก็เป็นคนในแวดวงขุนนางทั้งนั้น นางจึงอยากรักษาหน้าบิดา ไม่ได้

ไท่จื่อเสด็จมาเร็วกว่าที่คิด ในเรือนรับรองแห่งนี้ ถ้าไม่นับจูจิ่วลี่ หลิวหงเถาก็คือคนที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย นางถวายความเคารพไท่จื่อแล้วขอประทานอภัยในความล่าช้าของตนเอง“ไม่ถือโทษคุณหนูหลิว เป็นเปิ่นไท่จื่อมาเร็วกว่าเวลาเอง”ตรัสเสียงทุ้มอ่อนโยนพร้อมส่งรอยยิ้มมุมปากมาให้ว่าที่เช่อเฟย ทั้งคำพูด การกระทำ หรือไม่ว่าจะเป็นอุปนิสัยเฉพาะตัวของไท่จื่อล้วนผิดแผกไปหมดในความรู้สึกของขุนนางที่ประชุมในท้องพระโรงด้วยกันทุกวัน“เป็นพระมหากรุณาเพคะ”หลิวหงเถาก้มหน้าลงต่ำพร้อมย่อกายลงอย่างนอบน้อมก่อนที่จะเดินถอยมาหลบอยู่ข้างหลังบิดา ปล่อยให้ขุนนางทั้งหลายได้เสวนาหารือเรื่องเทศกาลการแข่งม้ากันต่อไปในจังหวะที่ไท่จื่อกำลังฟังคำรายงานการดำเนินงานกับเจ้ากรมพิธีการอยู่นั้น หลิวหย่งก็เอียงหน้าเล็กน้อยมาหาบุตรสาวพร้อมถาม“คุณหนูจูล่ะ”บิดากล่าวเสียงกระซิบมา นางจึงกระซิบตอบกลับไป“ยังแต่งกายไม่เสร็จเจ้าค่ะท่านพ่อ ให้เถาเอ๋อร์ไปตามหรือไม่เจ้าคะ”“ก็ดี ลอบออกไปอย่างเนียน ๆละ ประเดี๋ยวพ่อจะทูลเตี้ยนเซี่ยให้”หลิวหงเถาพยักหน้าเข้าใจ แล้วลอบออกทางอีกฝั่งของห้องโถง นางคิดว่าตัวเองเดินออกไปอย่างแนบเนียนมากพอแล้ว แต่ม

ปากเป็นแผล คางแตก ข้อเท้าหัก คือสิ่งที่หลิวหงเถาได้เป็นที่ระลึกกลับไปฝากมารดาแน่นอนว่ามารดาของนางย่อมแว้ด ๆ เสียงดังเพราะตกใจที่บุตรสาวเจ็บตัวกลับมาอีกแล้ว เมื่อรู้ต้นสายปลายเหตุก็สั่งให้คนสนิทไปหยิบไม้เรียวมาฟาดก้นหลิวหลี่เฟยเสียหลายที แม้ทุกคนจะพยายามอธิบายให้ฟังแล้วว่าเพราะมีคนลอบปาเข็มยาสลบใส่ม้า ทว่าก็ยังไม่ทำให้จูม่านหลิงคลายโกรธ มิหนำซ้ำยังไม่อนุญาตให้หลิวหลี่เฟยเข้าร่วมการแข่งม้าวันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ผ่านวันแข่งม้า ผ่านวันถวายตัวเข้าตำหนักบูรพาของจูจิ่วลี่ ผ่านวันตายของใครหลายคนในเมืองหลวง แต่ทุกช่วงเวลาที่ผ่านมานี้หลิวหงเถามักจะได้รับบาดเจ็บอยู่เรื่อย ๆ อีกทั้งความรุนแรงยังเพิ่มระดับขึ้นทุกครั้งชนิดที่ว่ากะเอาให้ถึงแก่ชีวิต ทุกคนพยายามตามสืบว่าใครเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลัง แต่ก็ไม่สามารถตามหาผู้ร้ายที่แท้จริงได้สักที และเพราะว่าหลิวหงเถาป่วยบ่อยจึงได้ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างหนีการถวายตัวเข้าตำหนักบูรพามาได้หลายเดือนจนถึงตอนนี้ซึ่งเวลาปัจจุบันนี้ก็มีเรื่องน่ายินดีของเชื้อพระวงศ์ชายเกิดขึ้น เมื่อหมอหลวงตรวจพบสัญญาณชีพจรการถือกำเนิดบุคคลสำคัญของแคว้นชิงชิวได้ หวางเฟยแห่

หลิวหงเถาหูอื้ออึงไปหมดแล้ว คำที่หลุดออกมาจากปากไท่จื่อไม่ได้ทำให้นางรู้สึกเขินอายใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะว่านางรู้สึกหวั่นไหวให้กับบุรุษอีกผู้หนึ่งไปแล้วกลับกันหากนางไม่มีใครในใจมาก่อน นางก็คงเปิดใจรับไท่จื่อทั้งหัวใจ ซึ่งในอนาคตมันอาจจะทำให้นางต้องเจ็บปวดเอามาก ๆ ด้วยตำแหน่งของเขา ไม่สามารถจะมีสตรีเพียงผู้เดียวได้เฉกเช่นที่ท่านพ่อของนางมีท่านแม่เพียงคนเดียว “หม่อมฉันจะไม่บ่ายเบี่ยงอีกแล้วเพคะ”คำตอบของหลิวหงเถามันน่าพอใจมากพอที่จะมองข้ามคำว่า ‘บ่ายเบี่ยง’ เพราะไม่ว่าที่ผ่านมานางจะพยายามหนีเขามากเพียงใด แต่ในตอนนี้นางก็ตอบ ‘ตกลง’ แล้วอย่างไร “เป็นข่าวดีที่สุดตั้งแต่ที่เราได้ยินมาเลย” หลิวหงเถาเชื่อว่าเขารู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ไท่จื่อยิ้มทั้งปากและตาแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่นางเคยได้เห็นเลยก็ว่าได้ตกเย็นไท่จื่อมาส่งหลิวหงเถาที่จวนพร้อมแง้มบอกเสนาบดีหลิวถึงเรื่องที่บุตรสาวของเขาเต็มใจเข้าวังบูรพาแล้ว สำหรับคนเป็นพ่อรู้สึกทั้งโล่งใจแล้วก็หนักใจไปพร้อม ๆ กัน“เถาเอ๋อร์แน่ใจแล้วหรือ หากลูกไม่มีความสุขอย่าได้ฝืนใจตัวเองเลย”เสนาบดีหลิวทนเห็นท่าทางเซื่องซึมของบุตรสาวไม่ไหวจึงได้โพล่งถามขึ้นมากลา

หลังจากที่ผ่านมรสุมรักมาทั้งคืน หลิวหงเถาต้องขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายก่อนที่จะไปถวายพระพรไท่จื่อเฟยตามกฎระเบียบที่ตั้งไว้ แม้ไท่จื่อจะบอกว่าไม่ต้องไปก็ได้ เดี๋ยวพระองค์จะพูดกับไท่จื่อเฟยให้เอง แต่หลิวหงเถาก็รั้นขอจะทำตามกฎของวังให้ได้ในระหว่างที่กำลังแช่น้ำอุ่่นอยู่นั้น น้ำเสียงเจือแววเป็นห่วงของนางกำนัลประจำกายก็ดังขึ้น“ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะเช่อเฟย” นางกำนัลหานอิงเห็นร่องรอยบนผิวกายขาวผ่องเแล้วทนไม่ได้เอ่ยถามขึ้นมาในที่สุด หลิวหงเถาลืมตาขึ้น ใคร่ครวญความรู้สึกของตนเองในตอนนี้ “เป็นอย่างไรนะหรือ” พร้อมกับไล่สายตาดูรอยช้ำจากการโดนเคี่ยวกรำมาทั้งคืนก็ได้คำตอบว่า “ดุดันไม่เกรงใจใครจริง ๆ”กุยต่านยกนิ้วชี้ทาบไว้ที่ริมฝีปากของตนเอง ระดับวรยุทธ์ของนางสูงพอตัว จึงทราบว่ารอบตำหนักมีผู้แฝงกายอยู่เต็มไปหมด“ต่อจากนี้จะตรัสสิ่งใดต้องระวังนะเพคะเช่อเฟย หม่อมฉันจับพลังยุทธ์ได้ มีองครักษ์เงากระจายอยู่ทุกมุมของตำหนักเลยเพคะ”หลิวหงเถาหันมองรอบกายอย่างระแวดระวัง ในหัวภาวนาขอให้พวกเขามีคุณธรรมมากพอที่จะไม่แอบดูผู้อื่นเขาอาบน้ำกัน“ขอบคุณที่เตือนกันนะกุยต่าน ว่าแต่มียารักษารอย