All Chapters of ข้ามันสตรีขี้อิจฉา: Chapter 21 - Chapter 30

คืนนี้เป็นอีกคืนที่พระจันทร์เต็มดวงให้ความสว่างไสวแก่ใต้หล้า บางคนอาจจะมีความสุขที่ได้นั่งดื่มสุราเคล้าแสงจันทร์ เห็นพระจันทร์เป็นสิ่งสวยงาม แต่สำหรับบางคนแล้วนั้น พวกเขาอาจจะเห็นพระจันทร์สีเหลืองในคืนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเลือดก็ได้ร่างสูงในชุดสีดำสนิทวิ่งขึ้นมาบนหลังคาของหอโคมเขียวขึ้นชื่อในเมือง เขามาที่นี่ไม่ใช่เพราะจะมาเสพสมร่วมระคากับสตรีในที่แห่งนี้ แต่เขามาเพื่อปลิดชีพบุรุษที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายของพวกนางต่างหาก“อยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็ดี จะได้จัดการได้ง่าย ๆ”ร่างสูงกระโดดลงจากหลังคาโดยการเข้าทางหน้าต่างพร้อมห้อยโหนไปยังขื่อคานด้วยความรวดเร็ว คนที่อยู่ในห้องพิเศษห้องใหญ่นี้ไม่มีผู้ใดรับรู้การมาถึงของเขาเลยเพราะว่ากำลังมึนเมาได้ที่ อีกทั้งสตรีร่างอรชรอ่อนแอ้นในอ้อมแขนมันน่าสนใจกว่าสิ่งใดเยอะ“พรุ่งนี้ข่าวคงดังกระฉ่อนไปทั้งเมือง บุตรชายคนเล็กของเจ้ากรมพิธีการและบุตรชายคนรองของแม่ทัพเซียวเข่นฆ่ากันเพราะร่ำสุราที่หอโคมเขียวจนมึนเมา พยานรู้เห็นเหตุการณ์ก็มี ดูสิว่าจะมาสืบเรื่องราวสาวต่อยังไง”วิธีที่เขาเลือกใช้จัดการคนแม้จะเป็นการเพิ่มความเสี่ยงให้เขาสำหรับในอีกฐานะหนึ่ง แต่เขาไม่

ข่าวดังที่สุดของเมืองหลวงในหลายวันที่ผ่านมาย่อมเป็นเรื่องฆาตกรรมที่เกิดขึ้นกับหอโคมเขียวชื่อดัง แต่เพราะว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นในช่วงใกล้วันอภิเษกขององค์ไท่จื่อ ดังนั้นเจ้ากรมยุติธรรมจึงเร่งสั่งให้ปิดคดีแล้วสรุปผลออกมาว่าเป็นเพียงเพราะเมาสุราแล้วเกิดการทะเลาะวิวาทกันเท่านั้น ผู้เสียชีวิตคือบุตรชายของแม่ทัพเซียวและผู้ที่เป็นฆาตกรก็ถูกสั่งให้จำคุก โดยสองขุนนางในราชสำนักกลายเป็นปรปักษ์กันไปตลอดกาลเมื่อมาถึงวันงานอภิเษก ข่าวทั้งหลายก็เงียบสงบลง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังข้องใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หนึ่งในนั้นคือไท่จื่อ เขาได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจโดยยังคงแอบสืบหาความจริงอยู่เรื่อย ๆวันงานอภิเษกจูจิ่วลี่และหลิวหงเถาถูกจินเซียนเหม่ยชวนมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยกัน ความจริงหลิวหงเถาจะหาข้ออ้างปฏิเสธก็ได้หากไม่อยากมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งผู้อื่นที่พระสวามีในอนาคตอาจจะเป็นคนเดียวกัน แต่เพราะว่านางอยากหลบหน้าชิงหมิน ไม่อยากอยู่จวนที่ทุกพื้นที่มีแต่เขาวนเวียนอยู่รอบกาย หลังจากที่จุมพิตกับเขาในคืนนั้น นางรู้สึกว่าอยู่ ๆ ก็มีความทรงจำไม่ทราบที่มาผุดขึ้น อย่างเช่นนางเคยให้น้ำแก่ขอทานผู้หน

‘ตาแก่ขี้จุ้นจ้าน ไล่ข้าให้มาอยู่แดนมนุษย์ตั้งนานไม่เคยมาเหลียวแลกันเลยสักนิด พอข้าอยากมีความรักดี ๆ กับเขาบ้างมายุ่งจุ้นจ้านอะไรด้วย!’‘ก็เจ้ามันลีลาท่าเยอะ จอมปีศาจผู้นี้เห็นแล้วหงุดหงิดตาจึงช่วยให้ ไม่ได้หรืออย่างไร’‘ก็ไม่ได้นะสิ เรื่องของข้าข้าจัดการเองได้‘เหอะ! ขืนปล่อยให้เจ้าจัดการเองก็คงได้เผลอฆ่ามนุษย์ไปมากกว่านี้อีกแน่ รู้ทั้งรู้ว่าการทำลายมนุษย์เท่ากับเลือกเป็นศัตรูกับเแดนสวรรค์ หากเจ้ารักนางจริงเพียงทนรอเท่านั้น แม้มันจะมีอุปสรรคไปบ้าง แต่ระหว่างเทพเซียนกับปีศาจย่อมเป็นไปได้มากกว่าปีศาจกับมนุษย์’‘ท่านหมายถึงให้ข้ารอนางหมดอายุขัยของการเป็นมนุษย์ก่อนเช่นนั้นหรือ? แล้วข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเมื่อนางกลับไปเป็นเทพเช่นเดิมแล้วจะยังรักข้า’‘น่าขัน! ทำอย่างกับว่าตอนนี้นางบอกรักเจ้าแล้ว’‘น่าขันตรงไหน ทำอย่างกับตัวเองรู้จักความรักดี’ชิงหมินนึกถึงบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างตนกับจอมปีศาจเมื่อหลายชั่วยามก่อนหน้านี้“ข้ารู้ว่าท่านรักข้าจะตาย ใช่หรือไม่”น้ำเสียงอ่อนหวานถูกใช้ถามร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทรา คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขาลอบเข้ามานั่งมองนางนอนหลับ การได้มองนางนอ

หลิวหงเถาและจูจิ่วลี่ขอตัวกลับทันทีหลังจากที่มื้อเที่ยงได้ร่วมโต๊ะเสวยกับไท่จื่อเฟย ด้วยเพราะจูจิ่วลี่ยังไม่อยากกลับจวนในตอนนี้ นางจึงได้ชวนหลิวหงเถาไปหาอะไรทำสนุก ๆ ต่อ“เจ้าเคยเข้าหอศิลป์หรือไม่ โครงการที่ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยทรงริเริ่มทำได้ไม่นานมานี้ ข้าได้ยินมาว่าที่นั่นกำลังอยากได้งานฝีมือมาประดับหอศิลป์ไว้ ในอนาคตเอาไว้สำหรับใครที่ต้องการทำการกุศลก็ให้เอางานศิลปะแขนงต่าง ๆ ส่งไปที่นั่นได้ หากภาพใดที่ขายออก รายได้จะถูกบริจาคให้เด็กยากไร้ในชนบท”หลิวหงเถาไม่ได้ติดตามข่าวสารในช่วงนี้เลย นางจึงส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ในขณะเดียวกันนางก็ตั้งคำถามขึ้นมาด้วยว่า ‘งบราชการแผ่นดินไม่เพียงพอสำหรับเด็กยากไร้เลยหรือ’ แม้จะเห็นด้วยกับการกุศล แต่ใจมันก็ยังตั้งคำถามขึ้นมาอยู่ดี“ทำไม เจ้าอยากจะส่งผลงานอะไรทำการกุศลล่ะ ภาพจากฝีมือเจ้าจะขายได้หรือ”จูจิ่วลี่นิ่วหน้า “หยาบคาย กล่าวเช่นนี้ต่างอะไรกับการที่เอามือตบหน้าข้า…แต่ก็เอาเถอะ ตกลงจะไปด้วยกันหรือไม่”หลิวหงเถาส่ายหน้า ตอนนี้นางยังหาทางออกสำหรับชีวิตตัวเองไม่ได้เลย ไม่พร้อมจะไปช่วยเหลือใครหรอก“ข้าไม่ได้มีเวลาถึงเพียงนั้น เจ้าไม่มีสหายคนอื่นแล้วหรืออย

“ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความอิจฉาของข้าก็มีประโยชน์เหมือนกัน” คำพูดนี้เกิดขึ้นมาหลังจากที่ภาพวาดบนร่มของหลิวหงเถาถูกวางแทนที่ร่มลายบุปผาสวรรค์ ผู้มีพรสวรรค์เพียงแค่ไม่กี่ชั่วยามก็สามารถรังสรรค์ภาพงดงามแปลกตากว่าที่ใครทำได้ ร่มทั้งหมดที่ถูกเขียนมีแต่สีสันสวยงาม พอเจอมังกรดำตัดกับสีขาวของหลิวหงเถาไป ไม่แปลกหากจะตรึงสายตาของคนมองได้หลิวหงเถาได้รับเสียงคำชมจากทุกคนถล่มทลาย แต่เจ้าของผลงานแค่ยิ้มรับแสดงคำขอบคุณสำหรับคำชมเท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้นางตื่นเต้นจนร้อง ‘งื้อ’ ออกมาจากลำคอได้คือร่มสีชมพูมีพู่ห้อยระย้าของจูจิ่วลี่ต่างหาก“น่ารักมาก ข้าอยากได้อันนี้กลับจวน”เดิมทีจูจิ่วลี่รู้สึกหม่นหมองเป็นอย่างมาก ทุกคนพากันให้ความสนใจญาติตระกูลสายรองของนางกันไปเสียหมดจนละเลยคุณหนูตระกูลจินเช่นนาง โดยเฉพาะไท่จื่อที่สายตาจดจ้องเพียงแค่หลิวหงเถาเท่านั้นยังไม่ทันได้ถวายตัวเลย นี่ข้าจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยหรือ“ก็แค่ร่มดาดดื่นทั่วไปเท่านั้น ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหน”คนเรามักมองไม่เห็นค่าในสิ่งที่ตัวเองทำและมักจะรู้สึกตายด้านกับสิ่งที่ได้รับอยู่เสมอ ต่อมความอิจฉาของหลิวหงเถาก็เช่นกัน นางดีใ