All Chapters of Mafia Of Love กลรักในรอยแค้น: Chapter 31 - Chapter 40

ช่วงเช้าของวันใหม่ วิลล่าริมทะเลส่วนตัวที่กวินเช่าไว้เพื่อเธอคนเดียว เสียงคลื่นกระทบฝั่ง เสียงลมพัดผ้าม่านเบา ๆ กลิ่นกาแฟหอมลอยมาจากครัว วันสุขเดินออกจากห้องนอนในชุดเสื้อเชิ้ตของกวิน ชุดเดียวกับที่เขาแขวนไว้เมื่อวาน ตอนนี้อยู่บนร่างของเธอ พร้อมผมยุ่ง ๆแต่นั่นกลับเป็นภาพที่ทำให้เจ้าของเสื้อนั่งยิ้มอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัวแบบละลายใจ“หืม…แค่เสื้อธรรมดาก็ทำให้ใจผมเต้นแรงขนาดนี้แล้ว”วันสุขเลิกคิ้ว แล้วแหวเสียงใส่“พูดอะไรแต่เช้าเนี่ย”กวินเดินถือแก้วกาแฟมาหา วางไว้ในมือเธอ แล้วกระซิบข้างหู“พูดความจริง…หรือจะให้พิสูจน์อีกทีว่าเมื่อคืนผมคลั่งคุณแค่ไหน?”“กวิน!!” วันสุขตีแขนเขาเบา ๆ แต่หน้าแดงจนถึงใบหู กวินถึงกับหัวเราะในลำคอ“ผมชอบเวลาเห็นคุณหน้าแดง…มันเหมือนคุณละลายอยู่ในอ้อมแขนผมจริง ๆ”เธอสบตาเขา แล้วคลี่ยิ้ม“เมื่อคืนก็พูดแบบนี้แหละ…แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้นอนเลยใช่ไหมล่ะ”กวินทำเป็นยกมือไหว้“โอเคครับ โอเค วันนี้จะเป็นสามีที่ดี นอนกลิ้งอยู่บนทรายให้ดูเฉย ๆ ก็ได้”วันสุขวางแก้วลง แล้วช้อนตามองก่อนจะถามเบา ๆ“จริงเหรอ จะไม่หึงถ้ามีคนเดินมาขอถ่ายรูปฉันตรงชายหาด?”“ใครจะเดินมาถ่าย?” กวินหุบยิ้

ลานจอดรถใต้ดิน อาคารประชุมเก่าของธาราพิพัฒน์กรุ๊ป วันสุขลงจากรถโดยไม่ได้มีใครตาม เธอได้รับเบาะแสจากเอกสารที่พี่จินแอบส่งให้ก่อนระบบในแผนกจะถูกปิดกั้น เบาะแสพาเธอมาที่โกดังเอกสารของบริษัท…ซึ่งปิดใช้งานไปเกือบปี เธอเปิดประตูเหล็กขึ้น เสียงดังสนั่นเล็กน้อย แสงไฟกะพริบช้า ๆ ก่อนจะค้างนิ่ง และเธอก็พบว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากอีกด้านของห้องชายในสูทเทาตัดเย็บพิเศษ เดินออกมาจากมุมมืด ผมดำสนิทถูกเสยเรียบ ดวงตาคมเฉียบของเขาสบเข้ากับเธอทันที“อาคิระ ทาเคดะ” ใบหน้าที่คุ้นเคยจากภาพถ่ายเธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าคือใคร วันสุขชะงักในเสี้ยววินาที แต่สายตาเธอไม่หวั่นไหว“คุณเข้ามาในเขตหวงห้ามของบริษัทฉัน” เสียงเธอนิ่งแต่กดแน่นอาคิระยิ้มอ่อน“บางครั้งสิ่งที่มีค่าที่สุด มักถูกเก็บไว้ในที่ที่ไม่มีใครกล้าเข้า ผมไม่ได้ต้องการอยากเจอคุณเร็วขนาดนี้…แต่โชคดีที่คุณมาด้วยตัวเอง”วันสุขขยับถอยหลังเล็กน้อย แต่ยังคงแววตาแข็งกล้า“หรือคุณจงใจทิ้งเศษขนมปังไว้ให้ฉันเดินตามเข้ามาเอง?”อาคิระยิ้มกว้างขึ้น ราวกับเจอคู่ต่อกรที่สนุก“เพราะผมอยากเห็นว่าผู้หญิงของกวินจะเก่งแค่ไหน เมื่ออยู่ลำพัง และไม่มีเขาอยู่ข

ค่ำคืนนั้น ห้องนอนชั้นบนของเพนท์เฮาส์สุดหรูใจกลางกรุงเทพฯ แสงไฟสลัวอบอุ่นถูกปรับระดับพอดี กลิ่นไวน์แดงกับกลิ่นกายของกวินเจือจางไปทั่วห้องอย่างอันตราย วันสุขเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมลูกไม้บางเบา ผมชุ่มน้ำเล็กน้อย หน้าแดงนิด ๆ แต่แววตาของเธอซุกซนไม่เบาเลยกวินนั่งพิงหัวเตียง เสื้อเชิ้ตตัวขาวปลดกระดุมถึงกลางหน้าอก แขนเสื้อพับขึ้น แววตาคมเข้มขณะจิบไวน์เหมือนนักล่า…ที่รอเหยื่อขึ้นเตียงมาเอง“คุณรู้ไหมว่า ตั้งแต่วันแรกที่ผมจับคุณไว้ ผมไม่เคยปล่อยคุณจากสายตาเลยสักคืน”วันสุขยิ้มยั่ว“แต่ฉันว่าคืนนี้คุณไม่ใช่แค่มอง…”กวินวางแก้วไวน์ลง แล้วลุกขึ้นช้า ๆ เดินตรงเข้าหาเธอ...ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยแรงปรารถนา“คืนนี้ผมจะไม่พูดมาก แต่ผมจะทำให้คุณจดจำชัยชนะของเรา...ด้วยร่างกายนี้ทั้งคืน”วันสุขชะงักเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ถอย เธอยิ้มแล้วกระซิบใกล้ใบหูเขา“งั้นก็พิสูจน์เลยสิคะ ว่าคุณควรเป็นเจ้าของฉันในทุก ๆ ด้าน” เขาตอบด้วยริมฝีปาก...ไม่ใช่คำพูด เสียงผ้าถูกปลดออกเบา ๆ เสียงเตียงยวบลง พร้อมร่างของเธอที่ถูกดึงลงไปในอ้อมแขนแกร่งนั้น“วันนี้ผมจะทำให้คุณจำว่า ผมคือทุกอย่างที่คุณได้มาจากเกมที่คุณลุยด้วยหัวใจ”ไฟด

แฟรงก์เฟิร์ต เวลา 09:18 น.วันสุขเปิดโน้ตบุ๊กขึ้น หน้าจอแสดงข้อมูลชุดใหม่ที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนชื่อไฟล์คือ Phoenix.Layer.2 Blackroom เอกสารภายในคือแผนขยายอิทธิพล Phoenix ที่ไม่เคยเปิดใช้พ่อของวันสุขเคยร่วมออกแบบโครงสร้างนี้ร่วมกับสามนักวิจัยเอไอระดับโลก แต่มันถูกแช่แข็งไว้ เพราะมันควบคุมได้มากเกินไปกวินเดินเข้ามา พร้อมถือถ้วยกาแฟสองใบ“คุณเปิดหมากแล้วใช่ไหม?”วันสุขหันมายิ้ม“อืม…ถึงเวลาทำให้เซเลน่ารู้ว่า ฉันไม่ได้มีแค่สิทธิ์บน Phoenix แต่มีทางเลือกใหม่ที่เธอไม่มี”เซเลน่าอยู่ตรงโถงล็อบบี้ตึกประชุมหลัก เธอได้รับอีเมลฉบับหนึ่งจาก WS.DP-Corp รหัสที่เธอจำได้ดีว่าคือวันสุข หัวข้ออีเมล:Let’s make it global. But on my terms. (เรามาทำให้มันเป็นระดับโลกกัน...แต่ต้องตามเงื่อนไขของฉัน)เธอเปิดเมล สิ่งที่แนบมาคือแผนของ Phoenix Layer 2 ที่วันสุขเป็นคนถือลิขสิทธิ์ร่วมโดยสมบูรณ์ พร้อมข้อความสั้น ๆ ว่า…“คุณเสนอ Phoenix Oblivion…ฉันเสนอ Phoenix Sovereign มาร่วมโต๊ะใหม่ ที่ฉันเป็นเจ้าภาพสิ”เซเลน่ากำแก้วกาแฟแน่นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ“เธอเริ่มเดินเกมของตัวเองแล้วสินะ…”@ห้องของวันสุ

คฤหาสน์ธาราพิพัฒน์หนึ่งเดือนหลังพิธีเปิด Phoenix Sovereign V.2ช่วงเย็นอบอุ่น แสงอาทิตย์สาดลอดผ้าม่านผืนบาง วันสุขเดินลงบันไดอย่างสบาย ๆ แต่กลับไม่เจอใครเลยในบ้าน แม้แต่แม่ของเธอก็หายตัวไปเงียบ ๆ ตั้งแต่ช่วงบ่ายสวนด้านหลังคฤหาสน์ เส้นทางไม้เรียงด้วยกลีบดอกกุหลาบ เสียงเพลงคลาสสิกแผ่วเบาลอยมา วันสุขเดินตามกลิ่นหอมบาง ๆ ของลาเวนเดอร์ จนถึงศาลากลางสวน ที่ถูกประดับด้วยไฟระยิบระยับ ภายในศาลามีโต๊ะอาหารสำหรับสองที่ ไวน์แดง แชนเดอเลียร์คริสตัล และแม่ของเธอ ยืนยิ้มอยู่ข้างประตู “แม่?” วันสุขงงจนแทบหลุดยิ้ม แม่ของเธอยิ้มแล้วเดินมากุมมือเธอ“แม่เคยเห็นแววตาผู้ชายแบบเดียวกับพ่อของลูกครั้งหนึ่ง ในดวงตาของกวิน และวันนี้แม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ ในฐานะแม่ของลูกสาวที่กำลังจะถูกรักตลอดไป”เสียงเท้าคนเดินเข้ามาเงียบ ๆ กวินในชุดสูทเรียบหรู ก้าวออกมาจากเงาไม้ ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีปืน ไม่มีอำนาจ มีแค่แหวนในกล่องเล็ก ๆ และแววตาที่อ่อนโยน เหมือนพระจันทร์กลางคืนที่ไม่มีเมฆ“วันสุข ผมเคยสัญญากับพ่อคุณว่าจะดูแลคุณ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากดูแลคุณเพราะสัญญาอีกแล้ว…”เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ยื่นกล่องแหวนออกมา มือข้างหนึ