Semua Bab ยั่วรักสามีนิตินัย: Bab 31 - Bab 40

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน.."คุณหมอยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดเลยค่ะ""ไม่เป็นไรค่ะฉันจะรออยู่แถวนี้" ที่จริงเธอมารอได้พักหนึ่งแล้ว เผื่อว่าคุณหมอผ่าตัดเสร็จเร็วจะได้ไม่คลาดกันรออยู่อีกครู่หนึ่งห้องผ่าตัดก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว นั่นหมายถึงคุณหมอผ่าตัดเสร็จแล้วผู้ช่วยแพทย์กำลังเคลียร์อุปกรณ์"คุณหมอใกล้ออกมาแล้วมั้งคะ"ม่านฟ้าใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ไม่รู้ว่าจะพูดกับคุณหมอยังไงดี ให้ช่วยติดต่ออาจารย์หมอกลับมารักษาพ่อของเธอ>>{"อะไรนะครับพ่อ"} ออกมาจากห้องผ่าตัดชั้นในสิ่งแรกที่เช็คก็คือโทรศัพท์ บางครั้งวาดฝันภรรยาของคีตะก็ทิ้งข้อความไว้ แต่พอเปิดดูก็เห็นเป็นข้อความของพ่อ คีตะรีบโทรกลับไปถามว่าเป็นเรื่องจริงเหรอที่ท่านจะเดินทางกลับมา {"ใช่"}>>{"แต่ช่วงนี้ใกล้สอบไม่ใช่หรือครับ"} เพราะช่วงใกล้สอบคนที่เป็นอาจารย์มีอะไรต้องทำเยอะมาก {"เสร็จธุระทางนั้นแล้วพ่อก็จะรีบบินกลับ"}>>{"มีอะไรให้กลับด่วนหรือเปล่าครับ"} เขาหมายถึงว่าพ่อมีเรื่องอะไรด่วนต้องบินกลับมาประเทศไทย แถมไม่ต่างจากบินไปกลับเลยอาจารย์หมอก็เลยบอกเรื่องที่ติดต่อลูกชายมา ให้เตรียมอะไรบ้าง หลักๆ คือเตรียมร่างกายผู้ป่วยที่จะทำการรักษาในคร

"คุณหมอพอจะบอกได้ไหมคะว่าใครเป็นคนติดต่อให้อาจารย์หมอกลับมารักษาพ่อ" คงไม่ใช่แบบที่เธอคิดแล้วล่ะ ถ้าถึงขนาดติดต่ออาจารย์หมอกลับมาแถมยังจ่ายค่าใช้จ่ายในการรักษาทั้งหมดให้คีตะเงียบไปครู่หนึ่ง ทำไมคนที่จัดการเรื่องนี้ถึงไม่บอกเธอ เขาจะเป็นคนบอกดีไหม"คุณหมอบอกฉันมาเถอะค่ะ ฉันจะได้รู้ว่าใครเป็นผู้มีพระคุณในครั้งนี้""ได้ยินพ่อบอกว่า คุณพิศาล อัครพิศาล เป็นคนติดต่อไป" ทีแรกคีตะแทบไม่เชื่อหู คนแบบคุณพิศาล อัครพิศาล เนี่ยนะ จะรู้จักอาจารย์หมอพ่อของเขา ถึงขนาดติดต่อไปให้กลับมาช่วยทำการรักษา ถึงแม้คีตะจะรู้จักกวินแต่ก็ไม่รู้ว่ากวินนั้นคือหลานของคุณพิศาล อัครพิศาล มหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศพอได้ฟังคำตอบขาเรียวแทบยืนไม่อยู่ เพราะถ้าเป็นฝีมือของคุณปู่ แล้วจะใครล่ะที่ติดต่อขอให้ท่านช่วยเรื่องนี้... นี่เราทำอะไรลงไป ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งที่หวังดีกับเรามาโดยตลอด ต้องเจ็บช้ำน้ำใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมเราถึงเลวแบบนี้ เขาทำทุกอย่าง โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนไม่แม้แต่จะปริปากพูดม่านฟ้าเดินออกมาจากห้องแบบเหม่อลอย เธอจะทำยังไงต่อดี ป่านนี้เขาจะจัดการเรื่องนั้นแล้วหรือยัง เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่ขอแยกทางจากเข

"เราจะเรียกตาม Number ที่ทุกคนได้ไปในใบสมัครนะคะ Number ที่ 1 ค่ะ"ผ่านไปสักพักคนแรกก็ออกมาด้วยใบหน้าที่ดูจะไม่ค่อยมีความหวัง"Number ที่ 2 ค่ะ""เป็นยังไงบ้างเธอ" เพื่อนๆ ต่างก็กระซิบถามคนที่ถูกสัมภาษณ์ไปคนแรก"เขาอยากได้คนที่มีประสบการณ์ทางด้านเลขา""เธอไม่มีประสบการณ์เลขาเหรอ""ฉันเพิ่งเรียนจบยังไม่ได้ทำงานเลย""แต่เธอก็ดูอายุไม่ใช่น้อยแล้วนะ เพิ่งเรียนจบเองเหรอ""ฉันเรียนจบป.โทมา""ห๊าอะไรนะ ปริญญาโทเขายังไม่รับอีกเหรอเนี่ย?""Number ที่ 3 ค่ะ""เราจะถอยกันดีไหม เข้าไปก็มีแต่อาย""ใช่ๆ ขนาดปริญญาโทเขายังไม่รับเลย""เธอเคยทำงานโรงแรมเป็นเลขามาหรือเปล่า" คนที่นั่งคุยกันอยู่หันมองมาหาผู้หญิงอีกคน ที่เคยคุยกันก่อนหน้านั้น"เปล่าค่ะ""ฉันว่าเธอคงหมดสิทธิ์แล้วล่ะ""Number ที่ 4 ค่ะ อย่ามัวแต่คุยกันนะคะ เราจะสัมภาษณ์เร็วหน่อย"จนเวลาผ่านไปใกล้เที่ยงวัน.."ยังสัมภาษณ์ไม่เสร็จอีกเหรอ""เห็นว่ายังนะคะเพราะคนมาสมัครเยอะมาก..คุณกวินจะเลือกด้วยตัวเองไหมคะ""ไม่ต้องหรอกให้ฝ่ายบุคคลจัดการไป" เพราะเขาก็แจ้งรายละเอียดให้กับฝ่ายบุคคลไว้หมดแล้วว่าต้องการคนแบบไหน"ค่ะ""พี่กวินจะออกไปทานข้าวเหรอคะ""

ลินินหันไปมองหน้ากวินทันทีที่ได้ยินเจ้าขาบอกว่ากระดาษบาดมือใคร คงเป็นตอนที่เธอแย่งเอากระดาษแผ่นนั้นมา ทีแรกก็พอเดาได้อยู่หรอกว่าเป็นเลือดของใครที่ติด แต่ไม่คิดว่าแม่นั่นจะมารยาถึงเพียงนี้ แค่ถูกกระดาษบาดถึงขนาดต้องให้น้องสาวของกวินเข้ามาเอายาให้เลยเหรอ"ของพวกนี้พี่ไม่มีหรอก""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเจ้าขาไปขอกับพี่เจ้าสมุทรก็ได้" ห้องของเจ้าสมุทรอยู่ถัดไปอีกไม่ไกลกันมากนัก เพราะชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหาร ส่วนห้องทำงานคุณปู่อยู่อีกมุมหนึ่งของชั้นเดียวกัน แต่ละห้องก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันมาก เพราะชั้นผู้บริหารถูกจัดไว้เป็นโซน"ทำไมต้องไปรบกวนถึงพี่ชายเราด้วย ให้ใครลงไปเบิกยาขึ้นมาไว้" กวินหันไปสั่งลินินที่ยังคงยืนอยู่ในห้องนี้"ค่ะ" เห็นท่าทีของกวินมันก็ทำให้ลินินอดยิ้มไม่ได้ เพราะมั่นใจยิ่งกว่ามั่นใจแล้วว่ากวินคงไม่มีใจให้กับม่านฟ้าอีกแล้ว ถ้าไม่งั้นคงรีบแจ้นออกไปดูด้วยตัวเองแล้ว"มียาไหมเจ้าขา" โบนัสเห็นเพื่อนออกมามือเปล่า"เดี๋ยวเลขาจะไปเบิกมาให้" เจ้าขาปรายหางตามองดูลินินที่ดูจะไม่รีบเลย เพราะยังมีอารมณ์กลับมาทำอะไรที่โต๊ะอยู่อีก"เดี๋ยวเราลงไปเบิกเองก็ได้นะ" โบนัสอาสาจะลงไปเบิกเอง"พี่ยัง

นี่เธอต้องไปต่อแถวใหม่เหรอ จะสมน้ำหน้าหรือสมเพชตัวเองดีเนี่ย แต่ถ้าจะให้ยอมแพ้ไม่มีทางซะหรอก ยังไม่ทันได้คุยกับเขาสักคำจะยอมแพ้ได้ยังไงพอคิดได้ม่านฟ้าก็หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องเครื่องดื่ม"......." อุตส่าห์คิดว่าจะดับเครื่องชน แต่พอออกมาก็เห็นน้องสาวของเขาเดินหายเข้าไปในห้องทำงานนั้น ม่านฟ้าทำไมเธอถึงไม่มีดวงแบบนี้เนี่ย"พี่ม่านฟ้าจะกลับก่อนก็ได้นะคะนี่ก็เลิกงานแล้ว""แล้วเราล่ะ ยังไม่กลับเหรอ""จะรอกลับพร้อมเพื่อนค่ะ มะรืนเจ้าขาก็จะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว"นี่น้องเขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศงั้นเหรอ"พี่กลับก่อนเถอะค่ะจะได้รีบไปหายาทาน" โบนัสพูดพร้อมกับจับกระเป๋าส่งไปให้ม่านฟ้าสะพายไหล่เพราะไม่อยากให้ใช้มืออีกข้างจับ"ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน""ค่ะ"เดินมาที่ลิฟต์ยังอดที่จะมองกลับไปดูประตูห้องของเขาไม่ได้ เผื่อว่าเขาเปิดออกมา..แต่ก็ไร้วี่แววฝั่งตรงข้ามกับบริษัทมีร้านขายยา แต่ต้องวิ่งข้ามถนน และรถก็เยอะมาก ม่านฟ้าคิดว่ากลับไปซื้อแถวโรงแรมที่เธอพักดีกว่าหญิงสาวยืนรอรถแท็กซี่หน้าบริษัท แต่ช่วงนี้ไม่ต้องพูดถึงไม่มีรถว่างเลย จะขึ้นรถเมล์ก็ไม่รู้ว่าต้องขึ้น