Semua Bab ยั่วรักสามีนิตินัย: Bab 11 - Bab 20

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งตอนที่เขาขอค้างด้วย ที่เงียบไปเพราะถ้าจะปฏิเสธไปสถานะของเขาก็ชัดเจนว่าเป็นสามีเธอ มันก็สิทธิ์ของเขาอยู่แล้ว"ที่นี่โรงแรมคุณอยากค้างก็ค้างสิคะ เดี๋ยวฉันจะเปิดห้องให้" ตอบแบบนี้ดีสุดแล้วมั้ง"คุณพักที่นี่ไม่ใช่เหรอทำไมต้องให้ผมเปิดห้องด้วย""แต่เรื่องของเรามันไม่ใช่เรื่องจริง""อะไรคือไม่ใช่เรื่องจริง ตอนที่เราจดทะเบียนสมรสก็มีพยานรับรู้ แถมเราจดต่อหน้านายทะเบียน""เราคุยกันแล้วนี่คะ""ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดที่รับร่างเธอไว้เมื่อสักครู่ คนมันจะปฏิเสธก็หาทุกวิถีทางอยู่แล้ว"แล้วนี่คุณจะไปไหน" ม่านฟ้าเห็นว่าเขาจะไม่ขึ้นไปชั้นบนแล้ว"ผมฝากคุณดูแลลูกค้าต่อด้วย""ค้างก็ได้ค่ะ" เราพูดบ้าอะไรไปวะเนี่ยจากที่กวินกำลังจะลงบันไดก็หยุดทันที..แล้วหันกลับมา"แต่เรื่องของเรา ฉันยังไม่อยากให้ใครรู้" ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงกับเขาดี ถ้าเปิดตัวไปคนที่เสียหายก็มีแต่เธอ"ผมจะไม่บอกใคร""ห้องฉันอยู่ชั้นบน รหัสผ่านเข้าห้อง 1 2 3 4 ""แน่ใจนะว่านี่คือรหัสรัดกุมแล้ว""ก็ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบจำอะไรพวกนี้ และนี่มันก็โรงแรมของฉันคงไ

ติ๊ก4 ติ๊ก4 ติ๊ก4 ติ๊ก4 แกร็ก.."ทำไมต้องมาเปลี่ยนรหัสประตูห้องกันด้วย ก็รู้อยู่ว่า..คุณ?" เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ในห้องนี้ก็เลยบ่นซะเสียงดัง แต่พอเปิดเข้ามาก็เห็นว่าอีกฝ่ายยืนกอดอกมองมาทางประตู "..คุณอยู่ในนี้ทำไมไม่เปิดประตูให้ฉัน""ก็รู้อยู่ว่า..อะไร?" กวินถามประโยคที่เธอเพิ่งพูดค้างไว้ก่อนเห็นว่าเขาก็อยู่ในนี้"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ค่อยจำอะไรพวกนี้" ในแต่ละวันงานของเธอยุ่งมากแทบหัวหมุนเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่แค่เลขประตูหรอก..เบอร์โทรตัวเองยังจำไม่ได้เลย ถ้าใครขอก็แค่ยื่นนามบัตรให้..หรือไม่ก็เอาเบอร์ของคนนั้นแหละกดโทรออกให้เลย"แล้วเลขที่ผมเปลี่ยนใหม่มันจำยากตรงไหน""คุณรู้ไหมก่อนที่ฉันจะกดเลขใหม่ ฉันต้องกดเลขเก่าก่อนแน่" เธอหมายถึงว่าความเคยชินของตัวเองพอมาถึงก็กด 1 2 3 4 ไปเลย"ถ้างั้นผมจะทำให้คุณจำมันจนขึ้นใจ" พูดจบคนที่ยืนกอดอกพิงผนังอยู่ก็เดินตรงเข้ามาหา"คุณจะทำอะไร" หญิงสาวก้าวถอยหลังจนชิดประตูที่เพิ่งปิดเมื่อสักครู่ "อืม"กึก! ทั้งกระเป๋าถือและของที่ติดมือมาตกลงพื้นแบบไม่รู้ตัว เมื่อถูกอีกฝ่ายโน้มตัวลงมาประกบจูบวันนี้รอยจูบของเขาไม่เหมือนวันก่อนเพราะลิ้นหนาแทรกเข้าไปดูดดื่มความหวา

"กำลังมองหาเครื่องบินอยู่เหรอ""......." กวินพยายามที่จะเลี่ยงไม่อยากมีเรื่องกับท่าน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายอยากมี..พอเขาจะเดินหนีไปทางอื่นก็รีบเดินมาขวางหน้าไว้"บอกแล้วใช่ไหมว่าให้แกเลิกติดต่อกับลูกสาวของฉัน""คงไม่ได้หรอกครับ""ฉันเป็นพ่อต้องมีสิทธิ์เลือกคนที่จะมาดูแลลูกสาวฉันได้""ผมคิดว่า..ผมก็ดูแลเธอได้นะครับ""เงินเดือนผู้จัดการจะสักเท่าไรเชียว รู้ไหมว่ากระเป๋าใบหนึ่งของลูกสาวฉันแกทำงานทั้งปีก็ไม่มีปัญญาซื้อ""มีธุระจะคุยกับผมแค่นี้ใช่ไหมครับ" คนประเภทที่ดูถูกคนด้วยกันมันเป็นอะไรที่กวินเกลียดมาก จะผิดไหมถ้าเขาคิดว่าทำไมเธอต้องมีพ่อแบบนี้ด้วย"ถ้าแกยังดื้อดึงที่จะติดต่อกับลูกสาวฉันอยู่ แกคงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น"กวินไม่ได้ใส่ใจ พอไม่เห็นเธออยู่แถวนั้นเขาก็กลับเข้ามาในงานเลี้ยงดึกๆ คืนเดียวกัน..ติ๊ก4 ติ๊ก4 ติ๊ก4 ติ๊ก4 แกร็ก..กวินที่เพิ่งส่งลูกค้ากลับห้องพักก็รีบตรงขึ้นมาชั้นบน ทีแรกคิดว่าเธอจะเปลี่ยนรหัสไปแล้วแต่พอเปิดเข้ามาได้ ชายหนุ่มก็รีบเข้าไปดูด้านใน ..ไปไหน? หาดูจนทั่วห้องแล้วก็ไม่เห็นม่านฟ้าอยู่ในนี้เขาล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาอีกครั้ง ที่จริงเขาโทรหาเธอหลายครั้งแล้วแต่ทางนั

"ตามพ่อเข้ามา" พิทักษ์ฉุดกระชากลากแขนลูกสาวให้เดินตามเข้ามาในโรงแรม ม่านฟ้ายังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้เธอมองไปทางด้านหลังตลอดเวลาที่เดินตามพ่อเข้ามา"พาลูกสาวฉันขึ้นไปส่งบนห้องและก็ให้คนเฝ้าไว้ให้ดี ห้ามให้หนีออกมาได้""ม่านไม่ใช่นักโทษของพ่อนะคะ""จนกว่าพ่อจะแน่ใจว่าแกเชื่อฟังไม่ต้องออกจากห้อง"พอขึ้นมาถึงบนห้องพักหญิงสาวรีบโทรศัพท์ออกไปหาเขาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาแค่ 2-3 ครั้งปลายสายก็กดรับ>>{"คุณเป็นยังไงบ้าง คุณรีบไปหาหมอนะคะ"} {"คงเป็นห่วงมันมากล่ะสินะ"}หญิงสาวชักโทรศัพท์นั้นออกมาจากหูเพื่อดูเบอร์โทรอีกครั้งว่าเธอโทรถูกไหมทำไมมันถึงเป็นเสียงของพ่อ>>{"คุณพ่อทำอะไรกับโทรศัพท์ม่าน"} {"แกอย่าฝันว่าจะได้ติดต่อกับมันอีกเลย"} พูดจบพิทักษ์ก็ตัดสายไป เป็นแบบนี้เองเหรอ ที่จริงเขาโทรมาหาเธอจริงๆ ด้วย ม่านฟ้ารู้แล้วพ่อของเธอคงทำเรื่องโอนสาย ไม่ว่าเบอร์นั้นจะโทรมาหาเธอหรือเบอร์โทรของเธอจะโทรหาเขามันก็จะเข้าเครื่องของพ่อหญิงสาวรีบเดินมาเปิดประตูดูว่าคนของพ่อยังอยู่หน้าห้องไหม"คุณม่านจะไปไหนครับ""ฉันจะลงไปข้างล่าง""ท่านบอกว่าให้คุณอยู่แต่ในห้อง""ฉันไม่ใช่นักโทษ""เรื่องนี้คุณต้องคุยก

ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจกับรถคันหรูที่เพิ่งวิ่งเข้ามาจอดหน้าโรงแรม คนที่ดูจะดีใจมากที่สุดก็คงจะเป็นพิทักษ์ เพราะวันนี้ได้ยินผู้ร่วมหุ้นคนใหม่บอกว่าหลานชายจะมาประชุมงานแทน"เชิญได้เลยครับท่าน" เห็นประตูรถค่อยๆ เปิดออกมาพิทักษ์ก็รีบเข้าไปโค้งตัวเพื่อเป็นการบอกว่ายินดีต้อนรับเป็นที่สุดเท้าแกร่งที่สวมรองเท้าแบรนด์เนมแบบผู้ชายวางลงกับพื้นหน้าโรงแรมก่อนที่เจ้าของร่างสูงนั้นจะดันตัวออกมาจากรถ"..... ??? !!!" พอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของผู้ที่เพิ่งลงจากรถแบบชัดๆ แล้วไม่รู้ว่าพิทักษ์จะอยู่ในอารมณ์ไหนดีไม่ใช่แค่พิทักษ์หรอกที่จำหน้าเขาได้ พนักงานอีกหลายคนก็จำได้ เพราะช่วงเดือนก่อนเขามาโรงแรมบ่อยมาก แต่ช่วงหลังไม่เห็นหน้ามาเลย"ทำไม?" พิทักษ์ยังอดมองเข้าไปดูในรถไม่ได้ ว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนนั้นอาจจะเป็นแค่ผู้ติดตาม แต่พอมองเข้าไปก็เหลือแค่คนขับรถ"ทำไมหรือครับ คุณคิดว่าผมเป็นใคร""แล้วคุณพิศาลล่ะ""คุณปู่บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้หลานชายท่านจะมาดูงานแทน"มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง แต่จะว่าเป็นไปไม่ได้ก็คงไม่ใช่ เพราะไอ้หมอนี่มันตอบได้หมดเลย แต่ทำไมท่าทางของมันดูหยิ่งผยองไม่เหมือนไอ้ขี้กุ๊ยคนเดิมเล