All Chapters of ยั่วรักสามีนิตินัย: Chapter 41 - Chapter 50

โบนัสเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน เพราะถ้าถามพนักงานมากไปกว่านี้ เดี๋ยวพนักงานจะคิดว่าเธอเป็นสต๊อกเกอร์ออกไปได้หลายนาทีโบนัสก็กลับเข้ามา ใจจริงก็อยากจะหายไปเลย แต่มันก็เป็นงานเลี้ยงส่งเพื่อนไปเรียนต่อต่างประเทศ อีกกี่ปีไม่รู้จะได้เจอกัน คิดแบบนั้นก็รู้สึกใจหาย ถึงแม้เรียนจบมาทั้งสองก็ยังคงติดต่อกันตลอด"เพื่อนเราคนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลใช่ไหมเนี่ย""คุณตาจำได้ด้วยเหรอคะ""ทำไมตาจะจำไม่ได้ล่ะ ก็เรามีเพื่อนแค่คนเดียว ช่วงหลังไม่เห็นพามาเที่ยวที่บ้านเลย""คุณตาอย่าพูดเสียงดังไปนะคะ" เจ้าขากระซิบพูดเบาๆ เรื่องนี้เธอยังไม่ได้พูดกับคุณตา"มีอะไรเหรอ" พิศาลกระซิบถามกลับเล่นกับหลานสาวบ้าง"เจ้าขาฝากงานให้เพื่อนทำในบริษัทค่ะ""แล้วมันลับลมคมในตรงไหน" เห็นว่าหลานสาวกระซิบพูดเหมือนว่ามันเป็นความลับ แต่เจ้าขาก็ไม่ได้บอกคุณตาว่าทำไม"คุณปู่จะไปส่งเจ้าขากี่วันครับ" กวินไม่ค่อยได้คุย แต่ไม่รู้จะคุยอะไรก็เลยถามเรื่องน้องสาว"แล้วเจ้าขาอยากให้ตาอยู่นานไหมล่ะ" แทนที่พิศาลจะตอบหลานชายเลย แต่หันมาถามเจ้าขาดู"คุณตาอยู่กับเจ้าขาจนเรียนจบเลยได้ไหมล่ะคะ""เจ้าเด็กคนนี้" ขณะที่พูดพิศาลก็เอื้อมไปขยี้ผมหล

"คุณ คุณครับ" ถึงขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ชายหนุ่มปลุกผู้หญิงที่เขาดันร่างไว้ไม่ให้ตกเก้าอี้ ถ้าเธอขยับตัวอีกนิดมีหวังตกแน่เอาไงดี ปลุกก็ไม่ตื่น ไม่สบายหรือเปล่า แล้วเธอทำงานแผนกไหน คำถามหลายคำถามต่างก็ผุดขึ้นมาในหัว"อึบ" เป็นไงเป็นกัน ชายหนุ่มใช้แรงอุ้มเธอให้ลอยขึ้นจากเก้าอี้ ไม่รู้ว่าจะไปส่งเธอที่ไหนพากลับห้องก่อนดีกว่าจนเวลาผ่านไปใกล้บ่ายโมง.."พี่ม่านฟ้าไปไหนเนี่ย" โบนัสกลับมาได้สักพักแล้ว เดินหาม่านฟ้าแถวนั้นก็ไม่เจอ แล้วพี่เขาไปแอบนอนอยู่ที่ไหน ถ้าคนอื่นมาเห็นก่อนเป็นเรื่องแน่เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาเข้างานช่วงบ่ายแล้วโทรศัพท์ใคร? เดินมาอีกหน่อยก็เห็นโทรศัพท์ตกอยู่พื้น มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นคนอยู่แถวนี้ โบนัสโน้มตัวลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูของพี่เจ้าสมุทร? เห็นแค่ภาพพักหน้าจอก็รู้ได้ในทันทีเลยว่าเป็นของพี่ชายเพื่อน แล้วมาวางอะไรอยู่ตรงนี้ หรือว่าทำหล่นตอนลงไปทานข้าว โทรศัพท์หล่นจะไม่รู้ตัวเลยเหรอโบนัสถือโทรศัพท์นั้นมาที่ห้องทำงานของเจ้าสมุทร เพราะเธอรู้ว่าห้องพี่ชายเจ้าขาอยู่ตรงไหน"???" แต่พอมาถึงก็รีบหลบเพราะคนที่เปิดประตูออกมาจากห้องนั้นก็คือม่านฟ้าเวลาต่อมาที่หน้าห้อ

"ฉันถามว่าเมื่อกี้คุณพูดอะไร" เรื่องอื่นอาจจะยอมได้ แต่มาแช่งโรงแรมของเธอแบบนี้ได้เห็นดีกันแน่"ก็แบบที่ได้ยินนั่นแหละ ผู้ชายเขาไม่เอาแล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่ได้"ม่านฟ้าวางกระเป๋าลงที่โต๊ะทำงานแล้วก็เดินตรงมาโต๊ะทำงานของเลขาที่อยู่หน้าห้อง"เธอจะทำอะไร" ลินินกระชากตัวลุกขึ้น สองขาก้าวถอยหลังออกไปแบบอัตโนมัติ"ก็จะเอาหมาออกจากปากเธอไง พูดไม่สร้างสรรค์ก็หุบปากไป""ไม่ทำตัวเป็นผู้ดีอีกแล้วเหรอ เห็นมีความอดทนสูงนี่"เพี๊ยะ!!"มีอะไรกัน"เพราะเหตุนี้แหละลินินถึงกล้าชูคอให้ม่านฟ้าตบโดยไม่ได้หลบอีก "ท่านรองประธานคะ" ลินินรีบยกมือขึ้นมากุมแก้มตัวเองไว้"มีเรื่องอะไรกันทำไมถึงต้องลงไม้ลงมือ"ม่านฟ้าที่ยืนหันหลังให้รีบหันกลับไปมองไมเคิลเดินผ่านมาทางนี้กำลังจะไปสนามบินเพื่อส่งลูกสาว ส่วนคนอื่นที่ยังไม่มาเพราะไปสนามบินโดยที่ไม่ได้เข้าบริษัทก่อน..รวมถึงกวินลินินมองต่ำไม่กล้าสบตา"เรื่องนี้ค่อยคุยกัน" ไมเคิลต้องรีบไปที่สนามบินก่อนเพราะกลัวว่าจะส่งลูกสาวกับพ่อตาขึ้นเครื่องไม่ทันเกิดมาเพิ่งเคยเจอคนแบบนี้ เหลี่ยมจัดทุกเม็ดเลย ม่านฟ้าเพิ่งรู้ตัวว่าเธอติดกับดักลินิน แกล้งพูดให้เธอขาดสติ แต่ก็คุ้มมากเพ

เราจะไปกับเขาดีไหม ถ้าจะไม่ไปแต่วันนั้นก็เห็นเขานั่งคุยอยู่กับณดลรู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง คิดได้แบบนั้นม่านฟ้าก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่ง"คุณพักอยู่ที่ไหนครับผมจะได้ไปส่งถูก""ฉันพักอยู่โรงแรมนั้นแหละค่ะ""ok ครับ" ชัยชนะก็เลยขับรถไปทางโรงแรมที่เจอเธอวันนั้นม่านฟ้าแอบมองกระจกดูคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทำไมนั่งไม่พูดไม่จาใช้เวลาขับรถอยู่ร่วมชั่วโมงก็มาถึง เพราะเป็นเวลาที่รถติดมาก"คุณพักอยู่โรงแรมนี้เลยหรือครับ" คนธรรมดาคงไม่มาเปิดโรงแรมเพื่อพักแบบนี้แน่ นอกเสียจากว่าเธอจะมาเที่ยว หรือไม่ก็เธอได้พักแบบฟรีถึงอยู่ได้"ใช่ค่ะฉันพักอยู่ที่นี่ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง เอ่อ..ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ" ม่านฟ้ากดล็อก Safety Belt แล้วก็หันไปถามคนที่ทำหน้าที่ขับรถ"ถามมาได้เลยครับ""คุณเป็นอะไรกับคุณณดลคะ"ชัยชนะมองกระจกหลังเพื่อสบตาเจ้านายว่าจะพูดดีไหม"เป็นเพื่อนกัน" คนที่ตอบก็คือคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง"คุณรู้ไหมคะว่าคุณณดลชอบอะไรเป็นพิเศษ""คุณอยากรู้ไปทำไม" เจ้าสมุทรที่นั่งอยู่ด้านหลังเริ่มแปลกใจ"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่.." จะบอกดีไหมเนี่ย แต่มันเป็นความลับนะ ถ้าพวกเข

"สวัสดีค่ะดิฉันชื่อม่านฟ้ามาจากบริษัทอัครพิศาลค่ะ""ชื่อม่านฟ้า ใครช่างตั้งชื่อให้เธอ" เพราะความสวยของเธอเหมาะมากกับชื่อนี้ และดูเหมือนจะตั้งใจฟังกันเหลือเกินว่าเธอจะพูดอะไร แทบไม่มีเสียงพูดคุยกันเลย"ถ้าวันนี้ดิฉันพูดอะไรไม่ถูกใจคนที่ฟังอยู่ก็ต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ" ก่อนที่จะเริ่มการพรีเซนต์เธอขออภัยเผื่อว่ามีคำพูดที่ไม่ถูกใจบริษัทคู่แข่งและคงมีแต่เธอนี่ล่ะมั้งที่ขออภัยคู่แข่งไว้ก่อน เพราะคนอื่นที่ขึ้นพรีเซนต์ก็จะนำเสนองานของตัวเองเลย ด้วยความที่ม่านฟ้าทำงานโรงแรมพบเจอผู้คนมากมายเธอรู้ว่าต้องพูดยังไง"สินค้าที่ม่านจะนำเสนอในวันนี้ ก็คือชิ้นงานของคอมพิวเตอร์" เธอแทรกชื่อเล่นของตัวเองมาบ้างเป็นบางประโยค โดยไม่ใช้คำว่าดิฉันไปเสียทั้งหมด คนฟังจะได้เพลิดเพลินในการฟังสิ่งที่เธอนำเสนอ"ถ้าคุณณดลต้องการชิ้นงานตัวนี้ทางเรามีเครื่องจักรพร้อมส่งให้ด้วยนะคะ คุณณดลไม่ต้องติดต่อไปที่ไหนเลยค่ะทางเราพร้อม.." ประโยคนี้ม่านฟ้าชายตามองไปที่ณดลเพราะเธอจงใจและไม่มีบริษัทไหนหรอกที่ทำแบบนี้ ถ้าพรีเซนต์ชิ้นงานก็คือต้องเน้นที่ชิ้นงานตัวนั้นจนให้คนฟังคล้อยตามมาได้ แต่เธอเล่นขายเครื่องจักรกลในเวลาเดีย