All Chapters of ผู้ใดก็บอกว่าสามีของข้านั้นอัปลักษณ์: Chapter 11 - Chapter 20

ยามชื่อ (09:00-10:59) ชาวบ้านที่ลงชื่อรับจ้างไว้ก็มาที่บ้านของหวังลี่หมิงตามที่ได้นัดหมายไว้เมื่อวาน เมื่อทำการตรวจสอบรายชื่อก็พบว่ามาครบกันทุกคนแล้ว ชาวบ้านที่มารับจ้างในครั้งนี้มีราวๆ 20 คน หวังลี่หมิงจึงจัดการบอกรายละเอียดพร้อมกับแบ่งงานให้กับทุกคน"ข้าจะแจ้งรายละเอียดทุกอย่างให้ทุกท่านทราบนะขอรับ งานที่ข้าจะจ้างให้พวกท่านทำคือเตรียมแปลงเพาะปลูกและขุดบ่อน้ำ ค่าจ้างคือวันละ 30 อีแปะตามที่ท่านผู้นำหมู่บ้านได้แจ้งกับทุกท่านไว้ ข้ามีข้าวกลางวันเลี้ยงคนงานทุกคนให้กินจนอิ่มและมีส่วนที่ให้พวกท่านนำกลับไปกินที่บ้านหลังเลิกงาน" สิ้นประโยคนั้นลูกจ้างต่างพากันส่งเสียงฮือฮา มีนายจ้างที่ไหนเลี้ยงลูกจ้างดีขนาดนี้แค่เลี้ยงข้าวก็มากพอแล้วนี่ถึงกลับมีส่วนที่ให้ห่อกลับไปกินที่บ้านอีก ลูกจ้างคิดได้ดังนั้นก็ได้แต่น้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งคิดไม่ผิดจริงๆที่มาสมัครงานตรงหน้า เรื่องเลี้ยงอาหารกลางวันคนงานนั้นหวังลี่หมิงกับหลี่เฟินหนิงตั้งใจจะทำอยู่แล้ว แต่เรื่องมีอาหารให้ห่อกลับนั้นหลี่เฟินหนิงนั้นเพิ่งคิดได้เมื่อคืนส่วนหนึ่งก็อยากช่วยเหลือเพราะรู้ดีว่าคนในหมู่บ้านนี้อดอยากมากแค่ไหน แต่เหตุผลหลักๆคือ

"หนิงเออร์ ข้ากลับมาแล้ว" หวังลี่หมิงพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงเกวียน"ท่านพี่ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่" หลี่เฟินหนิงที่ได้ยินเสียงสามีก็รีบออกมาจากมิติแล้วสำรวจร่างกายคนรักทันที"หนิงเออร์ข้าปลอดภัยดี เจ้ามิต้องเป็นกังวล" หวังลี่หมิงเอ่ยพร้อมกับลูบหัวภรรยา"แล้วนี่มันเกิดอันใดขึ้นกันหรือขอรับ" เมื่อเห็นว่าสามีไม่ได้เป็นอันใดหลี่เฟินหนิงก็รู้สึกโล่งใจก่อนจะเอ่ยถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน พอข้าไปถึงที่เกิดเหตุก็พบกับชายชุดดำห้าคนกำลังโจมตีท่านเจ้าเมืองอยู่" หวังลี่หมิงบอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอให้แก่ภรรยาฟัง"ท่านเจ้าเมืองเช่นนั้นหรือ ท่านพี่หมายถึงท่านเจ้าเมืองซานหลางใช่หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ"ใช่ ท่านเจ้าเมืองซานหลง เฝิงคงหรัน" หวังลี่หมิงพยักหน้าตอบภรรยา"เมืองซานหลางมิเคยมีโจรมาก่อน เหตุใดเกิดเหตุปล้นคราแรกถึงกับปล้นรถม้าของท่านเจ้าเมืองได้" หลี่เฟินหนิงเอ่ยอย่างสงสัย"เจ้าคิดว่าอย่างไร หากมิใช่การปล้นแล้วจะเป็นสิ่งใด" หวังลี่หมิงเอ่่ยถามภรรยาก่อนจะนึกบางอย่างได้ดวงตาก็เบิกกว้าง "หรือว่า... ""มีคนคิดลอบสังหารท่านเจ้าเมือง! "กว

ตั้งแต่วันที่ท่านเจ้าเมืองรับเฝิงลี่หมิงเป็นบุตรบุญธรรมตอนนี้ก็ล่วงเลยมาซานเยว่ ( 3 เดือน) แล้ว เฝิงลี่หมิงและหลี่เฟินหนิงยังคงใช้ชีวิตปกติเฉกเช่นเดิม ตื่นเช้ามาไปขายของและกลับมาดูแลงานในไร่มีบ้างบางวันที่สองสามีภรรยาจะไปนอนค้างที่จวนของท่านเจ้าเมืองตามที่ฮูหยินเฝิงร้องขอ และในตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดทราบว่าชายอัปลักษณ์และภรรยาที่ชาวบ้านหลายคนรังเกียจนั้นตอนนี้เป็นถึงลูกบุญธรรมและลูกสะใภ้ของท่านเจ้าเมืองแล้วเพราะทั้งสองไม่ได้นำมาอวดอ้างให้ผู้ใดฟัง"ลมหนาวเริ่มมาแล้วนะขอรับท่านพี่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยพูดกับสามี"ใช่ หลังการเก็บเกี่ยวของเราเสร็จหิมะคงจะตกพอดี""เช่นนั้นเราควรเริ่มตักตุนเสบียงแล้วนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเสนอความคิด"พี่ก็คิดว่าเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นคงไม่ทันเป็นแน่" เฝิงลี่หมิงเห็นด้วยกับความคิดภรรยา"น้องว่าจะไปซื้อพวกผ้าห่มและแจกจ่ายเสบียงให้คนงานท่านพี่เห็นด้วยหรือไม่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามสามี เขาเคยบอกไว้แล้วว่าจะทำให้ชาวบ้านพวกนั้นอิจฉาจนอกแตกตายไปเลย"เจ้าช่างใจตรงกับพี่นัก นี่พี่ก็คิดว่าจะขึ้นเขาล่าสัตว์มาแบ่งให้คนงานเสียหน่อย" เฝิงลี่หมิงเองก็กำลังคิดว่าจะช่วยคนงานอย่างไรด

เมื่อฤดูหนาวมาถึงการเก็บเกี่ยวก็เสร็จสิ้นพอดีตอนนี้สองสามีภรรยากำลังจ่ายค่าแรงวันสุดท้ายให้กับเหล่าคนงานก่อนที่หิมะเเรกจะมาเยือน เหล่าคนงานต่างพากันเหงาหงอยเพราะคิดว่าพวกเขาจะไม่ถูกจ้างอีกเลยแต่ก็เข้าใจเพราะที่ผ่านมารายได้จากการทำงานที่นี่ทำให้ครอบครัวของพวกเขาไม่ได้ลำบาก"ท่านใดรับเงินไปแล้วรอสักครู่นะขอรับ ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับพวกท่าน" เฝิงลี่หมิงเอ่ยบอกคนงานก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับไป คนงานจึงอยู่รอฟังและได้แต่หวังว่าสองสามีภรรยาจะบอกว่าจะจ้างพวกเขาหลังจากฤดูหนาวผ่านพ้นไป เพื่อจ่ายค่าแรงให้คนงานครบทุกคนเฝิงลี่หมิงจึงพูดขึ้น"ทุกท่านครับ ข้ารู้ว่าทุกท่านกำลังกังวลว่าข้ากับภรรยาจะเลิกจ้างพวกท่านข้าจึงอยากอธิบายว่าข้าจะหยุดจ้างงานแค่ช่วงฤดูหนาวเท่านั้นขอรับ เมื่อฤดูหนาวผ่านพ้นไปข้าจะให้ทุกท่านกลับมาทำงานอีกครั้ง" สิ้นประโยคเหล่าคนงานก็ต่างส่งเสียงเฮด้วยความดีใจที่พวกเขายังจะได้ทำงานกับนายจ้างดีๆเช่นนี้"เรื่องต่อไปคือข้าอยากจะขอบคุณทุกท่านที่ตั้งใจทำงานให้ข้า""เจ้าไม่ต้องขอบใจพวกข้าหรอกหวังลี่หมิง ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเจ้าสองคนที่ให้งานพวกข้าอีกทั้งยังเลี้ยงอาหารดีๆให้พวกข้าไ

เฝิงลี่หมิงกับหลี่เฟินหนิงพากันเดินเท้ามาที่บ้านของผู้นำหมู่บ้าน ระหว่างทางก็ได้เห็นชาวบ้านที่เริ่มออกมากวาดหิมะและพูดคุยกัน ชาวบ้านหลายคนต่างมองว่าสองสามีภรรยานั้นจะเดินไปที่ใด เมื่อเห็นว่าทั้งสองไปหยุดที่หน้าบ้านของผู้นำหมู่บ้านก็หันมาพูดคุยเรื่องอื่นต่อ ผู้ใดจะกล้าไปยุ่งเรื่องของบุตรบุญธรรมของท่านเจ้าเมืองกันเล่า"คาระวะท่านป้าจาง ท่านลุงจางอยู่หรือไม่ขอรับ" เฝิงลี่หมิงเอ่ยถามนางจางเหม่ยที่กำลังกวาดหิมะอยู่ลานหน้าบ้าน"อยู่ๆ เจ้าสองคนมีธุระอันใดเล่า" นางจางเหว่ยที่ตอนนี้เปลี่ยนท่าทีต่างจากเมื่อก่อนจนสองสามีภรรยาได้แต่แปลก"ข้ากับภรรยาจะมาพูดคุยเรื่องทำอาหารแจกชาวบ้านน่ะขอรับ" เฝิงลี่หมิงเอ่ยตอบ"เช่นนั้นพวกเจ้าก็เข้ามาพูดคุยกันในบ้านเถิด อากาศข้างนอกหนาวเย็นประเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" นางจางเหว่ยรีบเชิญทั้งสองคนเข้ามาบ้านทันที"อ้าวลี่หมิง เฟินหนิง เจ้าสองคนมีอันใดหรือ" เมื่อเข้ามาในบ้านก็พบกับจางเหว่ย"คาระวะท่านลุงจางขอรับ" สองสามีทำการคำนับผู้อาวุโสกว่าทันที"ที่ข้าสองคนมาวันนี้เพราะมีเรื่องให้ท่านลุงจางช่วยขอรับ" เฝิงลี่หมิงเอ่ยบอก"เรื่องอันใดรึ" จางเหว่ยถามอย่างสงสัย ยังมีเรื่อง