All Chapters of ผู้ใดก็บอกว่าสามีของข้านั้นอัปลักษณ์: Chapter 21 - Chapter 30

ตำหนักชินอ๋องย้อนกลับไปก่อนฤดูหนาวจะมาเยือนจดหมายถึง ชินอ๋องเซียวเฟยเทียนถวายพระพรชินอ๋อง กระหม่อมได้รับคำสั่งจากท่านเจ้าเมืองซานหลางให้เขียนจดหมายฉบับนี้ถึงพระองค์ เมื่อไม่นานมานี้ท่านเจ้าเมืองได้ถูกผู้ไม่ประสงค์ดีลอบทำร้ายแต่ได้มีบุรุษผู้หนึ่งให้ความช่วยเหลือ บุรุษผู้นั้นมีจุดเด่นคือปานสีดำขนาดใหญ่อยู่บนใบหน้าด้านขวาคราแรกท่านเจ้าเมืองเพียงรู้สึกซาบซึ้งใจจึงเชิญให้ชายผู้นั้นมาพบที่จวนเพื่อตอบแทนแต่ภายหลังฮูหยินเฝิงรู้สึกถูกชะตาทั้งยังเห็นใจที่สองสามีภรรยาถูกครอบครัวรังแกจึงรับชายผู้นั้นเป็นบุตรบุญธรรม ชายผู้นั้นมีภรรยาเป็นเกอคราเเรกที่ท่านเจ้าเมืองและฮูหยินได้พบใบหน้าของภรรยาชายผู้นั้นทั้งสองรู้สึกคุ้นเคยใบหน้านั้นจึงรีบให้กระหม่อมเขียนจดหมายฉบับนี้ส่งถึงพระองค์ เกอผู้นั้นมีนามว่า หลี่เฟินหนิง บิดามีนามว่า หลี่อู๋ซิน ส่วนมารดามีนามว่า เซียวเฟยเยี่ยน เกอผู้นั้นบอกว่าบิดามารดาของตนได้เสียชีวิตลงตั้งแต่ตนเพิ่งมีอายุเพียงเก้าหนาว ที่สำคัญคือเกอผู้นั้นมีหน้าตาละม้ายคล้ายกับองค์ชายรองถึงแปดส่วน ท่านเจ้าเมืองให้กระหม่อมบอกแก่ท่านอ๋องว่าหากต้องการมาพบเกอผู้นี้ก็ให้รอฤดูหนาวผ่านพ้

เพราะต้องอัญเชิญป้ายวิญญาณของมารดาและบิดาของเซียวเฟินหนิงไปที่เมืองหลวงสองสามีภรรยาจึงต้องจัดแบ่งงานให้กับคนงานอย่างชัดเจน ตอนนี้พวกเขารับคนในหมู่บ้านให้มาทำงานเพิ่มแล้วรวมถึงบิดาบุญธรรมอย่างท่านเจ้าเมืองก็สั่งให้คนมาคอยดูแลระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่"ระหว่างที่พวกข้าไม่อยู่ก็ให้พวกท่านก็ทำตามที่ข้าแบ่งหน้าที่ไว้ให้นะขอรับ" เฝิงลี่หมิงแม้จะได้รับบรรดาศักดิ์เป็นองค์ชายแต่เขาก็ยังคงพูดจานอบน้อมเช่นเดิม"การไปเมืองหลวงครั้งนี้อาจใช้เวลาร่วมเดือนหากพวกท่านมีปัญหาอันใดให้แจ้งกับท่านลุงเมิ่งได้เลยนะขอรับ เขาจะเป็นผู้ดูแลพวกท่านระหว่างที่ข้ากับท่านพี่ไม่อยู่" เซียวเฟินหนิงเอ่ยบอกแก่คนงาน "พะยะค่ะ" เหล่าคนงานเอ่ยรับมองดูเจ้านายทั้งสองด้วยสายตาที่ชื่นชม ดูสิจากเด็กน้อยที่ถูกครอบครัวขับไล่ออกจากตระกูลมาวันนี้ได้เป็นท่านชายองค์ชายเสียแล้ว ณ จวนเจ้าเมืองซานหลางเฝิงลี่หมิงกับเซียวเฟินหนิงอยู่ในชุดสีขาวจากผ้าไหมชั้นดีดูงดงามและสูงศักดิ์ปักลวดลายด้วยดิ้นเงิน เฝิงลี่หมิงสวมใส่หน้ากากครึ่งใบหน้าสีเงินที่ชินอ๋องประทานให้ยิ่งทำให้ดูสง่างามลึกลับน่าค้นหา ทั้งสองแม้อยากจะคุกเข่าคำนับลาบิดามารดาบุญธรรมเม

เฝิงลี่หมิงกับเซียวเฟินหนิงถูกพามาที่ตำหนักเยว่ซินที่ฮ่องเต้ได้พระราชทานให้ ตัวตำหนักค่อนข้างกว้างขวางกว่าตำหนักของเหล่าสนมเสียอีก ภายในประดับด้วยของล้ำค่างดงามวิจิตร ภายนอกร่มรื่นด้วยไม้นานาพันธุ์และหลากสีสันด้วยดอกไม้หากยาก อีกทั้งมีลำธารน้ำจำลองพร้อมกับสะพานข้ามเล็กๆอยู่ นับว่าเป็นตำหนักที่งดงามมากเลยทีเดียว หน้าตำหนักมีนางกำนัลที่รอรับใช้อยู่"ถึงแล้วพะยะค่ะ" หลีกงกงเอ่ยบอก"ขอบใจหลีกงกง" เซียวเฟินหนิงเอ่ยบอก"เป็นหน้าที่ของกะหม่อม พวกเจ้าดูแลองค์ชายและท่านชายให้ดี" หลีกงกงหันไปสั่งนางกำนัลทั้งสองคน"เจ้าค่ะ""องค์ชายหก ท่านชายเฝิง กระหม่อมขอตัวลา" หลีกงกงคำนับก่อนจะเดินออกไปจากตำหนัก"ถวายพระพรองค์ชายหก ท่านชายเฝิงเพคะ" นางกำนัลทั้งสองคนย่อคุกเข่าหนึ่งข้างเป็นการเคารพเหล่าบรรดาเชื้อพระวงศ์"พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด" เซียวเฟินหนิงเอ่ยบอก"ขอบพระทัยองค์ชายหก" นางกำนัลทั้งสองคนยืนขึ้นประสานมือไว้ด้านหน้าและก้มหน้าเล็กน้อย"พวกเจ้ามีชื่อว่าอันใดหรือ" เซียวเฟินหนิงเอ่ยถาม"ทูลองค์ชาย หม่อมฉันเจียวหลินเพคะ""หม่อมฉัน เจียวเจียวเพคะ""อ้อ" เซียวเฟินหนิงมองหน้าสามีเพราะไม่รู้ว่าต้องทำ

ไทเฮามองดูหลานเกอและหลานเขยที่คุกเข่าคำนับตรงหน้าก่อนที่จะพากันยืนขึ้นความรู้สึกภายในใจนั้นไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก"เหตุใดรีบกลับนักเล่าหนิงเออร์ ลี่หมิง" ไทเฮาตรัสถามทั้งสองคน"ที่เมืองซานหลางยังมีงานมากมายให้กระหม่อมทั้งสองคนไปจัดการพะยะค่ะ" เฝิงลี่หมิงเป็นคนเหตุตอบ"ทำไมไม่พากันมาอยู่ที่นี่เสียเลยเล่า ยายอยากให้พวกเจ้าทั้งสองอยู่ใกล้ๆ" ไทเฮามองทั้งสองด้วยสายตาเศร้าสร้อย"เห็นทีจะมิได้พะยะค่ะ" เซียวเฟินหนิงเอ่ยตอบ"เหตุใดจึงไม่ได้ล่ะหนิงเออร์ หรือหากว่าเจ้ามิต้องการอยู่ในวังก็ไปอยู่ที่จวนที่ฝ่าบาทประทานให้เจ้าก็ได้" ไทเฮาพยายามโน้มน้าว"เสด็จแม่อย่าทรงบังคับหลานเลยเพคะ ไม่ว่าจะในวังหลวงหรือเมืองหลวงก็ย่อมมีอสรพิษ ยิ่งทั้งสองเป็นที่โปรดปราณของเสด็จแม่และฝ่าบาทนั่นยิ่งเป็นอันราย คนที่หวังผลประโยชน์อยากเข้าหาคนที่ขัดผลประโยชน์อยากทำร้าย ให้พวกเขาไปใช้ชีวิตอิสระที่ชนบทนั่นเป็นเรื่องที่ดีแล้ว" ฮองเฮาเอ่ยบอก ตอนนี้ที่อยู่ในตำหนักมีเพียงไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮา ชินอ๋อง องค์รัชทายาท องค์ชายสาม เฝิงลี่หมิง เซียวเฟินหนิง และนางกำนัลกงกงคนสนิททุกคนจึงพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง"พี่สะใภ้พูดถูก เ

ทุกคนหันไปมองผู้มาใหม่ เซียวเฟินหนิงกวาดสายตามองการแต่งกายของคนผู้นั้นก็รู้ได้ว่าเป็นนายอำเภอ ส่วนสตรีที่เดินตามหลังไม่แน่ใจว่าเป็นภรรยาหรือบุตรี"ว่าอย่างไร เหตุใดมีเสบียงส่งมาให้ผู้อพยพถึงไม่นำไปรายงานท่านพ่อของข้าก่อนกล้าดีเยี่ยงไรถึงนำมาทำอาหารโดยพลการ" บุตรีของนายอำเภอเอ่ยขึ้นเมื่องนางกวาดตามองก็เห็นบุรุษรูปงามยืนอยู่ก็รู้สึกถูกใจอยากได้มาครอบครอง"อาหารเหล่านี้เป็นของที่ข้านำมาให้ผู้อพยพมิใช่ของทางการเหตุใดต้องแจ้ง" เซียวเฟินหนิงเอ่ยถาม"ไม่ว่ามาจากที่ได้ก็ต้องนำไปให้ข้าก่อนแล้วข้าจะจัดสรรให้เอง! " นายอำเภอตอบกลับ"เหตุใดต้องทำเช่นนั้นในเมื่องเสบียงเหล่านี้เป็นของข้ากับภรรยา คงมิใช่ว่าท่านนายอำเภออยากครอบครองของเหล่านี้ไว้เองหรอกนะ" เฝิงลี่หมิงเอ่ยขึ้น บุตรีของนายอำเภอที่ได้ยินว่าบุรุษที่นางหมายปองมีภรรยาแล้วอีกทั้งยังเป็นเกอที่มีรูปร่างหน้าตางดงามในใจก็รู้สึกไม่ยินยอม"คุณชายท่านคงยังไม่ทราบ บิดาของข้านั้นเป็นนายอำเภอมีหน้าที่ดูแลเสบียงของผู้อพยพ" บุตรีนางอำเภอเอ่ยเสียงหวานมิวายส่งสายตาเชื้อเชิญแต่เฝิงลี่หมิงหาได้สนใจไม่ ในสายตาของเขามีเพียงภรรยาผู้เดียวเขาสิเมินสายตานั่นไ