Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 อิจฉาจื่อเหย่าไม่อยากโต้ตอบรีบเดินนำหน้ายั่วถงกลับบ้านไปหาเจ้อหยูณ์ เมื่อมาถึงแม่หลี่กับเจ้อหยูร์ต้องแปลกใจที่เห็นทั้งสองมาด้วยกัน“ทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะตอนนี้ลูกน่าจะอยู่ที่โรงงานไม่ใช่หรือไง”“ผมพยายามเคลียร์งานแล้วออกมาครับ คิดว่าจะออกมาเลือกซื้อรองเท้าให้จื่อเหยาแต่เมื่อมาตลาดเห็นเธอเลือกซื้อรองเท้าอยู่ก่อนหน้าแล้วเลยกลับมาที่บ้านพร้อมกันครับ” “เป็นอย่างนี้นี่เอง เจ้อหยูร์รอเธอกลับมาอย่างตั้งหน้าตั้งตารอมาแล้วก็รีบพาไปทำเถอะเดี๋ยวจะถึงเวลานอนกลางวันแล้ว” “เจ้อหยูร์เราเข้าไปที่ครัวกันเถอะ ส่วนนี่รองเท้าคุณแม่ค่ะขอบคุณนะคะสวมใส่สบายมากฉันเลยซื้ออีกคู่มาเป็นของฝากให้คุณแม่ด้วย เจ้อหยูร์แม่เองก็มีของฝากมาให้ลูกเหมือนกันชอบมั้ย” จื่อเหยายื่นรองเท้าคืนให้แม่หลี่พร้อมรอเท้าใหม่ที่เธอตั้งใจซื้อมาให้แม่หลี่ก่อนจะยื่นของเล่นกับเจ้อหยูร์ เด็กชายเห็นของเล่นดวงตาเริ่มคลอแดงแต่รอยยิ้มบนใบหน้ายิ้มกว้างกว่าเดิม“คุณแม่ให้ผมจริง ๆ หรือครับ ผมรับมันได้ใช่มั้ย”“แม่ตั้งใจซื้อมาให้ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หรือว่าลูกไม่ชอบ”“ไม่ครับ ผมชอบและชอบมันมาก ๆ เลย ขอบคุณนะครับคุณแม่” เด็กน้อยกระโดดกอดจื่อ

บทที่ 14 สร้อยคงไม่มีเท้าเดินเองแม่หลี่รีบเดินไปหาหลันเหย่ที่อยู่หน้าตู้ผ้าของจื่อเหยาเพื่อไปดูว่าของที่หลันเหย่บอกใช่ของเธอหรือไม่? เมื่ิอเห็นสร้อยที่อยู่ในมือของหลันเหย่ใบหน้าของแม่หลี่พลันเปลี่ยนสี ชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันขวับมามองจื่อเหยาที่ยืนอยู่ด้านหลัง‘อะไรกันนี่ฉันพลาดตั้งแต่ตอนไหน ทำไมสร้อยของคุณแม่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือว่าช่วงที่ฉันออกไปซื้อของหรือว่าช่วงที่ฉันนอนกับเจ้อหยูร์เหรอ’“สะใภ้เล็กอธิบายมาสิว่าสร้อยของฉันมาอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าของเธอได้ยังไงกัน”“คุณแม่คะเรื่องสร้อยมาอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าของฉันได้ยังไงฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เช้ามาฉันออกไปตลาดพึ่งจะได้กลับเข้าห้องเมื่อครู่เพื่ออาบน้ำจะรู้ได้อย่างไรว่าสร้อยคุณแม่มาอยู่ในห้องฉัน เหมือนว่ามีคนจงใจนำมันมาใส่เอาไว้ แล้วทำไมที่อื่นคนอื่นหาไม่เจอแต่พี่สะใภ้มาเจอเข้าเหมือนรู้มาก่อนว่าสร้อยอยู่ตรงไหน ตั้งแต่เดินเข้ามาพี่สะใภ้เดินตรงเข้ามาหาตู้เสื้อผ้าเลย ปกติหากจะเก็บของมีค่าไม่ใช่เก็บไปตรงโต๊ะหัวเตียงหรอกหรือคะ” จื่อเหยาไม่ยอมเป็นแพะรับบาปและยอมอ่อนข้อให้คนอื่นใส่ร้ายแน่นอน ในเมื่อทำกันแบบนี้เธอก็จะร้ายสู้เหมือนกัน“นี่

บทที่ 16 จะจัดการให้หมดตึง ตึง …เสียงฝีเท้าของหลันเหย่พร้อมเสียงกรีดร้องทำให้ทุกคนที่นอนอยู่ในบ้านสะดุ้งตื่นตกใจรีบเปิดไฟออกมาดู“กรี๊ด ช่วยด้วย ๆ ผีหลอก”“เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงส่งเสียงร้องในขณะที่ทุกคนเขาหลับเขานอนกันอยู่” แม่หลี่เดินออกมาจากห้องแสงไฟในบ้านทุกดวงสว่างไสว สาวใช้ที่นอนอยู่ชั้นล่างพากันได้ยินรีบลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ“คุณแม่ในบ้านหลังนี้มีผีค่ะ ฉันกลัวมันตามหลอกหลอนจนนอนไม่ได้” เสียงสั่นเครือเอ่ยตอบผู้ถาม แม่หลี่คิ้วขมวดเข้าหากันพลางเดินลงมาชั้นล่างที่หลันเหย่ยืนอยู่“คุณแม่เกิดอะไรขึ้นครับ” ยั่วถงเดินตามมาทีหลังรีบเอ่ยถามอีกคน“ก็สะใภ้ใหญ่นะสิ เอะอะโวยวายเสียงดังว่าในบ้านมีผีมีวิญญาณ เหลวไหลที่สุดมันจะมีได้ยังไงกันเธอมาอยู่ที่นี่กี่ปีมาแล้วไม่เห็นจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสักครั้ง แล้วนี่เธอร้องเสียงดังโวยวายลงมาจากห้อง แล้วซืออี้ล่ะทำไมเธอไม่อยู่ในห้องแล้วให้สามีปลอบให้หายกลัว มันใช่เรื่องมั้ยที่มาโวยวายเสียงดังรบกวนคนอื่น” แม่หลี่ตอบยั่วถงก่อนจะเดินมานั่งลงที่โซฟาถามหาลูกชายคนโต ตอนนั้นเองจื่อเหยาเดินลงมาจากบันใด เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ทำเหมือนคนที่พึ่งถูกปลุกให้ตื่น

บทที่ 18 คนรักเก่าซืออี้ลงมากินข้าวพร้อมกับทุกคนทำจะยอมทำตามที่คุณแม่สั่งและทำตัวดีเพื่อที่จะเข้าโรงงานในเมื่อต้องการเงินกงสีอาจจะนานและแผนการของเขาที่วางเอากำลังดำเนินการ ระหว่างนี้เขาคิดจะยักยอกเงินของโรงงานมาใช้หนี้ต้าหลง ทีละน้อยเพราะกลัวว่าเขาจะเอามาชีวิตของตัวเอง ส่วนจื่อเหยาหลังจากกินข้าวเสร็จจึงชักชวนเจ้อหยูร์ออกไปตลาดเพื่อเลือกซื้อกระเป๋าชุดนักเรียนเมื่อถามแม่หลี่ เธอบอกว่ายังไม่ได้ออกไปเลือกซื้อจื่อเหยาจึงรับอาสาพาลูกชายของเธอออกไปเลือกซื้อเอง เจ้อหยูร์ดีใจมากทั้งสองเดินเลือกซื้อของอย่างสนุกสนานวันนี้จื่อเหยาตามใจลูกชายพาไปเดินเล่นจนเหนื่อยก่อนจะแวะกินข้าวกลางวันข้างนอก และเดินเล่นอีกสักหน่อยรอให้ท้องฟ้าเริ่มคล้อยต่ำค่อยพาเจ้อหยูร์กลับบ้าน เธอพาเจ้อหยูร์เดินมาได้สักพักเห็นไอศกรีมน่ากินขายอยู่ข้างทาง รีบถามเจ้อหยูร์ทันที“เจ้อหยูร์ลูกอยากกินไอศกรีมหรือเปล่า อากาศร้อน ๆ กินไอศกรีมเย็น ๆ ดับความร้อนได้เลยรู้มั้ย”“ผมอยากลองครับ เวลาที่ออกมาข้างนอกกับคุณพ่อและคุณย่าทั้งสองมักจะบอกว่ามันไม่ดีต่อร่างกาย ทำให้ผมไม่เคยได้ลิ้มลองเลย” เด็กชายเศร้าสร้อยลงเมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่ออกมาก

บทที่ 20 ปรับความเข้าใจ“กลับมาเหนื่อย ๆ ให้ฉันช่วยถือนะ พี่ซืออี้ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้างคะ”“ก็ดีแต่เป็นงานที่น่าเบื่อที่สุด นี่คุณแม่กับหลันเหย่ไปไหนทำไมบ้านถึงได้เงียบแบบนี้”“พี่ีสะใภ้นั่งอยู่ที่โต๊ะต้อนรับ ส่วนคุณแม่น่าจะยังไม่ลงมา” ซืออี้ไม่ตอบอะไรเมื่อได้ยินคำพูดของจื่อเหยารีบเดินเข้าไปหาภรรยาทันที ส่วนยั่วถงเขาแปลกใจที่จู่ ๆ จื่อเหยาออกมาต้อนรับเขา“”ทำไมจู่ ๆ ถึงออกมาต้อนรับแบบนี้ เดี๋ยวพี่ซืออี้จับได้หรอก“อะไรกันไม่เห็นแปลกเลย ภรรยาออกมาต้อนรับสามีก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือไง รีบเข้ามาในบ้านเถอะวันนี้คุณแม่เตรียมอาหารไว้เยอะเลย สงสัยดีใจที่เห็นพี่ซืออี้ไปทำงาน แล้วเกิดอะไรขึ้นที่ทำงานมั้ย”“เรื่องนี้เราค่อยคุยกันเถอะตอนนี้คนเยอะเดี๋ยวจะถึงหูพี่ซืออี้ได้ แล้วเจ้อหยูร์อยู่ไหนยังไม่ลงมาอีกหรือ”“คุณพ่อ คุณพ่อกลับมาแล้ววันนี้รู้มั้ยว่าผมได้ของมาเยอะขนาดไหนคุณแม่พาผมไปเดินซื้อของมาสนุกมาก ๆ เลยครับ” พูดไม่ทันจบเจ้อหยูร์วิ่งลงบันไดลงมาพร้อมกับแม่หลี่ที่เดินตามหลังมาติด ๆ“เจ้อหยูร์อย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวจะหกล้มเอาได้ วันนี้ลูกชายของพ่อมีรอยยิ้มมากกว่าทุกวันอย่างนี้หมายความว่าวันนี้พบเจอเรื