Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 2 ใจร้ายจริง ๆหลินชิงเสียงได้ยินเสียงคนพูดคุยกันแถมยังได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กชายที่ดังอยู่ใกล้ ๆ หู เธอพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นทว่าความทรงจำของเธอก็แวบเข้ามาเมื่อครู่เธอได้แลกเปลี่ยนตกลงกับผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งและตอนนี้เธอเองก็ตายไปแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกที่ถึงลมหายใจเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักเช่นนี้เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบแสงสว่างและที่น่าตกใจคือทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่"ที่นี่ที่ไหน แล้วทำไมเสื้อผ้าของฉันถึงเปียกโชกแบบนี้ โอ๊ยปวดหัววว" หลี่ยั่วถงเห็นภรรยาของตนฟื้นคืนจากความตายเขาไม่ได้หวาดกลัวเธอแต่อย่างไรแต่รีบเข้ามาหาเธอด้วยความดีใจ"จื่อเหยาเธอฟื้นกลับมาแล้ว สวรรค์เมตตาจริง ๆ ต่อจากนี้ไม่ว่าเธอจะรังเกียจต่อว่าฉันหรือจะเย็นชาต่อกันเพียงใดฉันจะไม่นึกโกรธเธอเลย ขอแค่เธอมีลมหายใจอยู่ต่อเพียงเท่านี้ฉันก็ดีใจแล้ว" หลินชิงเสียงกุมขมับตัวเองเงยหน้าจ้องมองชายที่ยืนอยู่ใกล้ ดวงตาของเขาเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำตารอยยิ้มที่เผยให้เห็นว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ร่างนี้ฟื้นขึ้นมา แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของเขาความทรงจำมากมายได้พรั่งพรูเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง' คุณแม่

บทที่ 4 ไม่ใช่ฝันสินะจิ๊บ ๆ เสียงนกร้องขับขานกันไปมาแสงแดดเริ่มสาดส่องเล็ดลอดแผ่นไม้เข้ามากระทบใบหน้าของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงทำให้เธอแสบตาสะลึมสะลือลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองเห็นเพดานห้องเป็นแผ่นไม้เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอไม่ใช่หลินชิงเสียงแต่เป็นหลี่จื่อเหยาที่อยู่ในยุคทศวรรษ1980“ฉันคิดว่าเป็นความฝันเสียอีก แต่เป็นความจริงสินะดีจริง ๆ ที่ฉันฝันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดของหลี่จื่อเหยา เธอไม่ต้องห่วงนะต่อจากนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเอง เอ๊ะ!แต่จริงสิทำไมในฝันไม่เผยให้ฉันเห็นเรื่องที่เธอตกลงไปอยู่ในน้ำกันนะ อย่างนั้นตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถเชื่อใจใครได้นะสิ และคนที่น่าสงสัยที่สุดคือหลี่ยั่วถงสามีของเธอ ไม่แน่เขาอาจจะโกรธแค้นที่เธอไม่เคยรักเขาเอาแต่คอยทำร้ายจิตใจไม่ว่าจะเป็นเขาหรือลูกชาย จนเขาหมดความอดทนเลยลงมือจัดการฆ่าหลี่จื่อเหยา นี่ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ว่าสายตาที่เขาจ้องมองตอนที่ฉันฟื้นมาทำไมดวงตาเขาดีใจด้วยล่ะ หรือว่าเขาแค่แสดงเท่านั้นนะ ต่อจากนี้ไปฉันจะเชื่อใจใครไม่ได้ถ้ายังไม่รู้ว่าร่างของจื่อเหยาตกลงไปในแม่น้ำได้ยังไง” หลินชิงเสียงพูดคนเดียวสักพัก

บทที่ 6 ลองให้โอกาสฝั่งด้านซืออี้เขาทั้งโมโหและรู้สึกไม่พอใจในสิ่งที่แม่ของเขาลำเอียงรักแต่น้องชาย“โธ่เว้ย ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยว่ะ นังจื่อเหยาทำไมถึงรอดมาได้แถมยังทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณแม่ก็อีกคนเข้าข้างแต่ยั่วถงแล้วอย่างนี้จะเอายังไงต่อไปดี”“พี่ซืออี้เอาแบบนี้มั้ยเดี๋ยวฉันจะเข้าหานังจื่อเหยาเองจะได้รู้ว่ามันแกล้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้หรือว่ามันจำเรื่องทุกอย่างไม่ได้จริง ๆ หากมันจำได้ฉันจะจัดการส่งมันไปลงนรกอีกครั้ง หากไม่ทำแบบนั้นมันจะเปิดโปงเราทั้งสองคนนะแล้วแผนการที่เราจะหุบสมบัติทั้งหมดจะได้ล่มกันพอดี”“จะทำอะไรก็ทำเถอะ ระวังด้วยแล้วกันเธอยิ่งท้องอยู่เฮ้อ แล้ววันนี้ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปเล่นว่ะ หงุดหงิดเป็นบ้าให้ตายสิ” หลันเหย่รักสามีเธอมากและคิดว่าวันหนึ่งยังไงสมบัติทุกอย่างต้องตกเป็นของเธอ จึงเดินไปยกหีบเงินที่เธอเก็บเอาไว้ให้สามีของเธอเผื่อเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง“ฉันพอจะมาเงินเก็บอยู่บ้างพี่เอาไปหมุนก่อนเถอะนะอีกไม่กี่วันเงินกงสีจะออกแล้ว”“ภรรยาของฉันดีที่หนึ่งเลย ขอบใจเธอมากนะฉันจะเอาเงินนี่ไปต่อทุนหากได้มาจะเอามาคืน ฉันไปก่อนนะอย่าลืมไปทำเรื่องที่เราพูดเมื่อครู่

บทที่ 8 ใจสั่นเดินเล่นมาได้สักพักเจ้อหยูร์ไม่มีความเหนื่อยเลยสักนิดแต่เป็นจื่อเหยามากกว่าที่เดินแทบขาลาก“เจ้อหยูร์ แม่ขอนั่งตรงนี่สักครู่ได้มั้ย จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดข้อเท้าขึ้นมา” คงเป็นเพราะรองเท้าที่ใส่มาหรือเพราะความคับแคบของรองเท้าทำให้เธอเริ่มเจ็บขึ้นมาและแดงระเรื่อขึ้น“คุณแม่เหนื่อยนั่งพักก่อนก็ได้ครับ โอ๊ะ..นั่นคุณย่า คุณย่าครับผมอยู่ทางนี้ คุณแม่อย่างนั้นผมขอไปเดินเล่นกับคุณย่านะครับ คุณพ่อผมฝากคุณแม่ด้วยนะครับ” เจ้อหยูร์นักวางแผนตัวน้อยขยิบตาให้พ่อ เสมือนส่งสัญญาณยั่วถงยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะหันมาบอกกับจื่อเหยาให้นั่งคอยอยู่ตรงนี้สักครู่“คุณนั่งพักอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะพาเจ้อหยูร์ไปหาคุณแม่ก่อน กลัวจะวิ่งไปแล้วพลัดหลงได้”“ไปเถอะฉันจะนั่งคอยอยู่ตรงนี้ดีขึ้นแล้วจะเดินตามไป” จื่อเหยาย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่ง มองผู้คนเดินเล่นอย่างสนุกสนาน“คงเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกมานอกบ้านหรือเปล่านะรองเท้าถึงได้คับแบบนี้ เมื่อก่อนเธอใช้ชีวิตที่ผ่านมาแบบไหนกันนะจื่อเหยา น่าเสียดายเวลาจริง ๆ เลย” เธอบ่นพึมพำเมื่อนั่งอยู่คนเดียวเมื่อยั่วถงพาเจ้อหยูร์ไปส่งแม่หลี่ ไม่นานนักเขาก็เดินกลับมาหาเธอ นั่งลง

บทที่ 10 ลงทุนฝั่งด้านซืออี้กับหลันเหย่มื้อคืนนี้กว่าเขาจะกลับเข้ามาบ้านก็จนจะสว่าง เมื่อตื่นขึ้นมาหลันเหย่พูดคุยหารือเรื่องของจื่อเหยากับสามีของเธอ“พี่ซืออี้มื้อวานนี้ฉันลองเข้าไปพูดคุยกับนังจื่อเหยา แต่ดูเหมือนว่าเธอพูดอะไรแปลก ๆ ออกมาด้วย หรือว่าเธอจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าเราเป็นคนที่ผลักเธอตกน้ำ และวางแผนปั่นหัวพวกเรารอวันเอาคืน”“หลันเยว่เธอคิดไปเองหรือเปล่า ทำไมฉันรู้สึกว่าจื่อเหยาสายตาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน เราอย่าพึ่งด่วนสรุปตีโพยตีพายไปก่อน ต้องรอดูอีกสักนิดหากจื่อเหยาเป็นอย่างที่เธอบอกเราค่อยวางแผนจัดการก็แล้วกัน จริงสิวันนี้เงินกงสีออกนี่น่าเรารีบลงไปด้านล่างกันเถอะ ฉันจะได้มีเงินเอาไปลงทุนสำหรับวันนี้เพื่อเอาคืนเงินที่เสียไปมื้อวาน วันนี้พี่ขอเงินในส่วนของที่รักด้วยได้มั้ย วันนี้พี่มั่นใจยังไงวันนี้ต้องดวงดีแน่ ๆ” ซืออี้ออดอ้อนภรรยาของตัวเองเอาอกเอาใจเพราะเขาเสียจนหมดตัววันนี้จึงคิดจะไปเอาเงินที่เสียไปคืนมา หลันเหย่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับซืออี้อย่างเหนื่อยใจ“พี่ซืออี้ ช่วงนี้พี่เล่นหนักมากเลยรู้ตัวหรือเปล่าเงินเก็บของฉัน ฉันก็เอาให้พี่ไปจนหมดอีกไม่กี่เดือนล