All Chapters of ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ถึงบ้านแล้ว ลืมตาขึ้นมาดูสิ”“…..” คนตัวเล็กค่อยๆ ตื่นขึ้นด้วยความสะลึมสะลือหลังจากได้ยินเสียงปลุกบุรินทร์อุ้มหญิงสาวไว้แน่นในอ้อมแขน พาเธอเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางลูกน้องคนสนิทที่วิ่งเข้ามาต้อนรับดวงตากลมโตกระพริบตาถี่ๆ มองไปรอบบริเวณโดยรอบที่คุ้นเคย“คิดถึงที่นี่ไหม มันคือบ้านของเรา”“คิดถึงค่ะ คิดถึงทุกอย่างเลย” คนตัวเล็กซุกใบหน้าแสนสวยเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน หลายเดือนที่จากไปและไม่ได้กลับมาบ้านหลังนี้ ทุกอย่างยังคงวางไว้ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป“กลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ อย่าหายไปไหนอีก”“…..”เดมี่ถูกวางลงบนเตียงหรูหราภายในห้องนอนของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน เธอหยิบตุ๊กตาตัวเก่าของบุรินทร์มากอดไว้แน่นราวกับคิดถึงมันนักหนา “หม่ามี้คิดถึงไข่เน่าจัง”“อย่าจับแรงเดี๋ยวมันขาด”“ทำไมถึงหวงไข่เน่าคะ”“เพราะมันเป็นตัวแทนของเธอ”“…..”“ไม่คิดถึงแด๊ดดี้ไข่เน่าบ้างรึไง”“ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้” ฝ่ามือเล็กดันใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างกันไม่กี่เซนติเมตรให้ถอยห่าง“กลัวเธอเห็นหน้าผัวไม่ชัด”“ถ้าใกล้กว่านี้จะจูบมี่แล้วนะ”“ก็อยากจูบอยู่เหมือนกัน”“ไม่ต้องมากวนเลย มี่ง่วง

‘สาวสวยมหาลัยXxxภาคอินเตอร์ ขาวเนียน หุ่นเอ็กซ์น่าเ-ดฉิบหายเลย’“ไอ้มี่! นี่มันรูปแกใช่มั้ย”“…..” เดมี่รับมือถือที่เพื่อนยื่นให้ด้วยความงงงวย ปลายนิ้วเลื่อนดูภาพหวาบหวิวในแอพพลิเคชั่นที่เรียกว่าทวิตเตอร์ ก่อนที่รอยยิ้มสดใสจะค่อยๆ หายไป ร่างกายหยุดนิ่งไล่สายตาอ่านคอมเม้นต์คุกคามมากมายเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามกรอบหน้า รีบกดปิดหน้าจอเพียงเพราะทนอ่านมันต่อไม่ไหว“ใช่แกไหมมี่”“ชะ…ใช่ เป็นมี่เอง” เดมี่พยักหน้าเบาๆ ริมฝีปากเล็กซีดสั่นหลังจากเห็นภาพพวกนั้นถึงแม้จะไม่เห็นหน้าแต่เธอก็จำตัวเองได้แม่น มีทั้งตอนที่เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า มุมภาพใต้กระโปรงและอื่นๆ ที่เสียหายไม่ใช่มีแค่เธอแต่ยังมีผู้หญิงคนอื่นอีกมากมายที่ตกเป็นเหยื่อแบบนี้“แล้วใครมันทำวะ บัดซบฉิบหายเลย” เทียนหอมออกอาการเป็นเดือดเป็นร้อนแทน ยอดคนดูรูปหลักหลายหมื่น ยอดกดไลก์ปาเข้าไปหลักพัน แถมพวกที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นก็มีแต่ข้อความคุกคามหยาบคายเต็มไปหมด “ไอ้เชอแกมาดูนี่…มันช่วยตัวเองแล้วปล่อยน้ำใส่รูปไอ้มี่ด้วย ไอ้ทุเรศ! ไอ้เวรตะไล”“มันเกินไปแล้วนะมี่ แกควรทำอะไรสักอย่าง เป็นใครก็ไม่รู้ ถ้าเกิดมันดักฉุดแกไปข่มขืนขึ้นมาจะทำยังไ

ท่าเรือขนส่งสินค้า“ขออนุญาตสักครู่ครับ นายหญิงต้องการเรียนสายกับนายน้อย”บุรินทร์ละสายตาจากแฟ้มเอกสารสำคัญตรงหน้า หันมองลูกน้องคนสนิทที่ยื่นโทรศัพท์ให้(แด๊ดดี้วันนี้มารับมี่หน่อยได้มั้ย) น้ำเสียงออดอ้อนสดใสของเดมี่ดังเล็ดลอดจนทำให้มาเฟียหนุ่มเผลอยิ้มตามออกมาอย่างไม่รู้ตัว“เดี๋ยวไปรับ”(ขอแวะกินไอติมด้วยได้มั้ย)“อืม”“ขากลับมี่อยากซื้อหมูปิ้งร้านเดิมด้วยนะ”“อืม”(วันนี้หงุดหงิดอะไร ทำไมน้ำเสียงถึงไม่ค่อยดีเลย มี่ทำอะไรให้แด๊ดดี้ไม่พอใจเหรอคะ)“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” บุรินทร์ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆ พลางถอนหายใจ สัมผัสได้ถึงดวงตานับสิบคู่ที่กำลังจ้องมองทุกการกระทำ(แต่แด๊ดดี้พูดเหมือนรำคาญมี่เลย มี่ทำตัวไม่น่ารักใช่มั้ยคะ)“ตอนนี้แด๊ดดี้คุยงานอยู่ ถ้าเสร็จแล้วจะรีบโทรกลับ” เขาเบือนหน้าหันหนีจากทุกคนพลางกระซิบกระซาบบอกกับคนปลายสาย(อ่อ…เข้าใจแล้วค่ะ มี่รักแด๊ดดี้นะ)“ฉันก็รักเธอ”ติ๊ด! หลังจากกดวางสายเขา จึงตีสีหน้าให้กลับมาเป็นเรียบนิ่งปกติดังเดิมแสร้งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น“เดี๋ยวแด๊ดดี้โทรกลับนะ ฉันก็รักเธอ แหวะ! กูจะอ้วก” ชนินทร์ส่งเสียงพลางทำท่าทางล้อเลียน เขายกมือขึ้

หนึ่งเดือนต่อมา“อันนี้สวยไหม”มาเฟียหนุ่มมองชุดเดรสสีสันสดใสที่คนตัวเล็กให้เขาช่วยเลือก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ “สวย”“แล้วสีไหนสวยกว่า”“ถ้าเธอใส่สีไหนก็สวย”“ให้เลือกแค่หนึ่ง จะเอาไว้ใส่ไปดินเนอร์กับแด๊ดดี้พรุ่งนี้” เดมี่พูดด้วยท่าทางตื่นเต้น มองไปยังชุดสีพาสเทลหวานแหววมากมายที่แขวนเรียงรายอยู่ในตู้เสื้อผ้าส่วนอีกฝั่งของบุรินทร์มีแค่ชุดที่เป็นสีดำเกือบจะทั้งหมด“สีชมพูเหมาะกับเธอ”“แด๊ดดี้ชอบให้มี่ใส่แต่สีชมพูบ่อยแล้วนะ ครั้งนี้ขอใส่สีม่วงบ้างดีกว่า”“…..” ชายหนุ่มนั่งมองท่าทางดุ๊กดิ๊กอยู่ไม่นิ่งก่อนจะยิ้มเล็กน้อยให้กับความสดใส ชีวิตที่แสนมืดมนกลับมีแสงสว่างของเดมี่ค่อยๆ เข้ามาเติมเต็ม“ตามใจ”“มี่รักแด๊ดดี้” เดมี่ฉีกยิ้มกว้าง เดินเข้าไปกอดชายหนุ่มไว้แน่นพลางเอนหน้าซบลงบนแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบศีรษะของคนตัวเล็กเบาๆ “แด๊ดดี้เป็นอะไร”“เปล่า”“ไม่สบายเหรอคะ สองสามวันมานี้ แด๊ดดี้ดูไม่ค่อยโอเคเลย” แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายซีดเซียว พร้อมกับยกหลังมือแตะลงบนหน้าผากของชายหนุ่มเบาๆ “ตัวก็ไม่ร้อน แล้วเป็นอะไร”“ฉันคงทำงานหนักไป เลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นยก

“ให้ผมโทรบอกนายใหญ่ไหมครับ เรื่องที่นายป่วยเข้าโรงพยาบาล”ครามมองผู้เป็นนายอยู่ห่างๆ บุรินทร์สวมชุดของผู้ป่วยของโรงพยาบาล ยืนทอดสายตามองผืนท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นยามค่ำคืน“ไม่ต้อง กูไม่ได้เป็นอะไรมาก”“ผมไม่อยากเชื่อว่านายจะมีวันนี้”“มึงหมายถึงอะไร?”“วันที่นายกำลังจะกลายเป็นพ่อคน”“คิดว่าคนอย่างกูไม่มีน้ำยารึไง” มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจและกำหนดมันขึ้นมาด้วยตัวเอง“ไม่ใช่แบบนั้น แต่ผมหมายถึงวันที่นายมีความรัก”“เพราะมีเดมี่ แค่เดมี่คนเดียว”“ผมอยากเห็นนายมีความสุขตลอดไป”“เข้ามาใกล้ๆ กูมีอะไรจะให้มึง”มาเฟียหนุ่มหันกลับไปมองลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาหา ก่อนที่ครามจะนั่งคุกเข่าลงบนพื้นอย่างเจียมตัว“…..” ครามก้มลงมองเช็คเงินสดที่อยู่ในมือ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเจ้านายให้มาด้วยเหตุผลใด“กูจะให้เงินมึงไปตั้งตัว อยากได้เท่าไหร่ไปกรอกตัวเลขเอาเอง ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ดูแลกูมาอย่างดี”“ผมไม่เอาครับ”“หมดหน้าที่ของมึงแล้ว”“นายอย่าไล่ผมออก อย่าให้ผมไปไหนเลย ผมอยากอยู่ดูแลนายแบบนี้ตลอดไป” ลูกน้องคนสนิทกอดขาผู้เป็นนายพร