All Chapters of ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

ร่างเล็กขยับพลิกตัวตื่นขึ้นในช่วงเช้าของอีกวัน เดมี่ลืมตาขึ้นมองแผ่นหลังกว้างที่เปลือยเปล่ายืนแต่งตัวอยู่ภายในห้อง“แด๊ดดี้จะออกไปไหนแต่เช้าคะ”“เข้าไปตรวจงานที่ท่าเรือ เด็กดีอยากออกไปเปิดหูเปิดตาด้วยกันไหม”“มี่ไม่อยากไปกวนสมาธิตอนแด๊ดดี้ทำงาน รอที่บ้านดีกว่าค่ะ”ร่างสูงเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งสะลึมสะลืออยู่บนเตียง ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่พวงแก้มของเธอเบาๆ อย่างนึกหวงแหน “อย่าออกไปเล่นซนที่ไหน แล้วจะโทรหาบ่อยๆ”“…..”“อยากได้อะไรให้โทรบอก จะหามาให้”“ไม่อยากได้อะไรเลย”“ดูแลลูกดีๆ เข้าใจไหม” กำชับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฝ่ามือหนาวางลงบนหน้าท้องที่เริ่มนูน ส่งเสียงพูดคุยกับสิ่งมีชีวิตทั้งสองที่นอนรออยู่ในนั้น “เดี๋ยวแด๊ดดี้รีบกลับมาหา แล้วเจอกัน”“…..” เดมี่ยกมือลูบหน้าเบาๆ เพื่อดึงสติ ชะเง้อคอมองตามชายหนุ่มที่เดินออกจากห้องไปข้อความเชอลีน : ฉันกำลังไปนะ เจอกันที่ร้าน xxxเดมี่ : แด๊ดดี้เพิ่งออกไปทำงาน แล้วเจอกัน…ตึกตัก…เสียงฝีเท้าเล็กดังขึ้นอย่างรีบร้อน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทมากมายของบุรินทร์ที่้เดินวนไปมาอยู่ภายในบ้าน“จะไปไหนครับ”เดมี่แหงนหน้าขึ้นมองชายชกรรจ์รูปร่างส

ก๊อก…ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในยามวิกาลติดต่อกันก่อนจะถูกเปิดออกในเวลาต่อมาครามหรี่สายตามองคนที่มาใหม่อย่างสะลึมสะลือเห็นผู้เป็นนายยืนอยู่หน้าห้อง บุรินทร์สวมชุดนอน หอบหมอนและผ้าห่มพะรุงพะรัง“นายน้อยต้องการอะไรครับ”“…..” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถาม เลือกที่จะเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องพักของลูกน้องอย่างถือวิสาสะ“คืนนี้กูจะนอนกับมึง”“นอนกับผม?”“เด็กนั่นไล่กูออกจากห้อง”“แล้วนายไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่าครับ”“…..” บุรินทร์ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียง ก่อนจะลืมตาขึ้นมองเพดานห้องพร้อมกับถอนหายใจลากยาว “มึงว่าเด็กนั่นจะนอนหลับไหมถ้าไม่มีกู”“ผมคิดว่าคงเป็นนายมากกว่าที่นอนไม่หลับเพราะไม่ได้กลิ่นของนายหญิง”“…..”เช้าวันต่อมา“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นชายหนุ่มกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร“นายน้อยยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนเลยครับ”“…..” บุรินทร์ปรายหางตามองคนตัวเล็กเพียงนิด ท่าทางของเธอดูสดชื่นและมีความสุขดี ต่างจากเขาที่ใบหน้าซีดเซียวอิดโรยเพราะไม่ได้นอน “เป็นไง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม”“หล

ร้านกาแฟ“ไม่เจอกันนาน เชอรีนดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” เดมี่ยิ้มกว้างมองเพื่อนสนิททั้งสองด้วยความคิดถึงปนดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปี“ฉันยังเป็นคนเดิม แล้วก็เป็นเพื่อนแกเหมือนเดิมด้วย”“แล้วเทียนหอมสบายดีไหม มี่ได้ข่าวว่าเรียนต่อปริญญาโทเหรอ”“ฉันสบายดี แต่ช่วงนี้เรียนหนักไปหน่อย อาจารย์เข้มงวดชะมัด น่าเบื่อจะแย่” เทียนหอมบ่นงุบงิบอย่างเบื่อหน่าย หลังจากที่พวกเธอเรียนจบต่างพากันแยกย้ายออกไปใช้ชีวิตของตัวเองเธอกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ส่วนเชอรีนไม่รู้ไปร่ำรวยมาจากไหนถึงมีเงินก้อนโตมากมายเอามาลงทุนทำธุรกิจส่วนตัว“แกเองก็คงใกล้จบแล้วใช่ไหม”“เหลืออีกไม่กี่วิชาก็จบแล้ว”“เอาน่า ถึงจะจบช้ากว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่อย่างน้อยแกก็ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วนะ” เทียนหอมตบบ่าเพื่อนเบาๆ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันนาน แต่ความรู้สึกหวังดีที่เคยมีให้กันยังคงเหมือนเดิม “แต่งงานแล้วแถมยังมีลูกอีกตั้งสองคน ดูพวกฉันสิแม้แต่ผัวก็ยังไม่มี”“…..”“หลานสองคนเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงไม่พามาด้วย”รอยยิ้มที่มีค่อยๆ เลือนหาย สีหน้าของเดมี่ดูซึมลงจนเพื่อนทั้งสองอดสงสัยไม่ได้ “อยู่บ้านปู่ทั้งสองคนเลย นานๆ ถึงจะได้เจอก

“มี๊ทำอาไย”ผู้เป็นแม่หันกลับไปยิ้มกว้างทักทายลูกชายตัวน้อยที่เดินเข้ามาหา‘ฟาโรห์’ ในวัยสามขวบกว่าเป็นเด็กชายช่างสังเกตและช่างเจรจาน่าเอ็นดู“ทำของว่างให้แด๊ดดี้อยู่ค่ะ”“มีของลูกมั้ย”“มีค่ะ…มีของฟราน มีของฟาโรห์และมีของฟรังค์ด้วย”‘ฟรังค์’ คือน้องชายคนเล็กในวัยขวบเศษ“ไหนฟรังค์ แล้วฟรังค์หายไปไหน” มืออ้วนป้อมของเด็กน้อยชี้ไปทางรูปถ่ายของครอบครัวที่แขวนอยู่บนฝาผนัง มีพ่อแม่ มีพี่สาวฝาแฝดในวันที่แม่สวมชุดรับปริญญา“ตอนนั้นน้องฟรังค์ยังเป็นเบบี้อยู่ค่ะ”“เอ๋…” ใบหน้าน้อยๆ เอียงคอมองผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยเพราะไม่เข้าใจในความหมาย“พี่ครามมาก็ดีแล้วค่ะ มี่มีเรื่องอยากถามสักหน่อยค่ะ ว่าแต่พี่ครามเห็นน้องฟรานบ้างไหมคะ”“อยู่กับนายน้อยครับ” ครามบอกผ่านใบหน้ายิ้มแย้ม มองไปทางคุณหนูด้วยความรักใคร่ หน้าตาและบุคลิกของเด็กชายทั้งสองละหม้ายคล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน“ถามหาฉันอยู่เหรอ”มาเฟียหนุ่มเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมจูงแขนลูกสาวคนโปรด ถึงแม้จะบอกว่ารักลูกเท่ากัน แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าบุรินทร์รักลูกสาวยิ่งกว่าใคร“สองพ่อลูกหายไปไหนกันมาคะ”“ฟรานพาแด๊ดดี้ไปทำเล็บมา สวยไหมคะ”“น้องฟรานก

“สวัสดีค่ะคุณอา หนูขอโทษที่ต้องมารบกวนกลางดึก”บุรินทร์วัชร์ปรายสายตามองหญิงสาวที่บุกมาหาถึงบ้านในยามวิกาล สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนกเอาแต่สอดส่องไปมาคล้ายกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง“เชิญนั่งก่อนสิ”“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความกังวล ท่าทางของบุรินทร์วัชร์ดูสุขุมนิ่งสงบน่ากลัวไม่ได้ต่างจากชายหนุ่มเลยสักนิด“หนูมีธุระอะไร”“…..”“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรืออยากให้อาช่วยตรงไหน”“…..”“ไม่ต้องกลัว อาอยู่ตรงนี้จะไม่มีใครทำอะไรหนูได้ทั้งนั้น”“มะ…มี่อยากให้คุณอาช่วยพาแด๊ดดี้ไปรักษาหน่อยได้ไหมคะ”“…..”“มี่ไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้ดีไหม มี่แค่อยากให้แด๊ดดี้หายป่วยค่ะ” เดมี่พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือฝืนกลั้นห้ามหยดน้ำตา “ตอนนี้กำลังท้อง มี่กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนที่ผ่านมา”“…..” บุรินทร์วัชร์ค่อยๆ ไล่สายตามองคนตรงหน้า ขมวดคิ้วเข้าหากันหลังพบความผิดปกติบางอย่าง“มี่อยากมาขอความช่วยเหลือจากคุณอาค่ะ”“…..”“ถ้าไม่มีคุณอา มี่ก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้วค่ะ”“…..” ผู้เป็นอาถอนหายใจหนักอย่างคิดไม่ตก เขารู้อยู่แก่ใจว่าเดมี่ต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง ใบหน้าของเธอซีดเซียว