All Chapters of LOVED TOO LATE: THE COLD HUSBAND'S REGRET: Chapter 111 - Chapter 120

‎Sa Ramirez Villa, ‎‎Tahimik na pumasok ang sasakyan sa gate ng villa. ‎Dalawang bodyguards ang nakaabang sa ibaba. ‎Sa itaas na kwarto, naghihintay si Leo. ‎‎“Mommy!” bungad agad ng bata nang makita si Margaret. ‎‎Ngumiti siya kahit litong-lito ang isip..‎Hinawakan niya ang bata, hinalikan sa noo, at pagkatapos ay nilambing, “Anak, mag-iimpake tayo ha? Punta tayo sa old house ng ilang araw.” ‎‎“Okiesss!” sabay talon ng bata pabalik sa paglalaro niya ng tablet. ‎‎Habang busy si Leo sa laruan niya, si Margaret naman ay palihim na naghanap. ‎‎Pero hindi laruan ang hinahanap niya. ‎‎Dokumento. ‎‎Ang mga ID, passport, at lahat ng ebidensya ng pagkakakilanlan niya na kinuha sa kanya, dapat niya ‘yong makuha. ‎Tinahak niya ang buong second floor, pati kwarto ng anak, pero… ‎‎Wala. ‎--- ‎‎“Mommy, ano hinahanap mo?” tanong ni Leo, di inaalis ang tingin sa tablet. ‎‎“Uhm, iniisip ko lang kung anong laruan ang dadalhin mo sa old house,” mabilis niyang palusot habang pasimpleng iniabo

Sa loob ng isang private room sa isang mamahaling restaurant. Anim na katao ang nakaupo sa paligid ng round table. Maliban kay Xander at ang dalawa niyang kasama, lahat ay mula sa Alzo team. Tahimik na iniikot ni Xander ang paningin sa mga hindi pamilyar na mukha. Bahagyang kumunot ang noo niya, ten minutes late na, pero wala pa rin ang core member ng team Alzo. Napuno ng tensyon ang hangin. Sa ilalim ng tingin ni Rio, nagkatinginan ang tatlong representative. Isa sa kanila ang lumabas at tumawag. Pagbalik niya, nahihiyang tumango. "Mr. Romano, He wants to talk to you." Mr. Romano? So, yun pala ang tunay na surname ni Alzo? Tumango lang si Xander at sinenyasan itong i-speaker. Pagkabukas ng hands-free, may humahaplos na hangin sa kabilang linya. Hanggang sa marinig nila ang isang boses, mababa, banayad, at pamilyar. "Brother Xander, long time no see." Nanlamig ang katawan ni Xander. Hindi siya agad nagsalita. Pero ang mga mata niya, tumalim. Tahimik ang buong silid. Napal

Tahimik na muli ang kwarto matapos ang kaguluhan. Magulong nakahandusay si Margaret sa kama. Gulong-gulo ang buhok, basa ang damit, at tila wala sa sarili habang nakatitig sa kawalan. Ilang minuto rin siyang tulala bago unti-unting bumangon. Nanginig ang mga kamay niya habang binababa ang mga paa sa sahig. Huminga siya ng malalim, isang beses, dalawa. Nang bahagyang kumalma, naglakad siya papasok sa banyo at ikinandado ang pinto. Sa harap ng salamin, hindi niya halos makilala ang sarili. May dugo pa sa pisngi, leeg, at katawan niya. Namumugto ang mga mata. Hindi niya alam kung pawis, luha, o dugo ang tumutulo. Binuksan niya ang gripo at hinugasan ang mga kamay, paulit-ulit, parang may tinatanggal na kasalanan. Pero parang mas lalo pa itong dumidikit. Tumapat siya sa shower, binuksan ang tubig, mainit, malamig, kahit alin, basta matanggal lang ang dumi.“Napatay ko ba siya?”“Makukulong ba ako?”“Sino’ng maniniwala sa akin?” Pilit niyang hinuhugasan ang katawan, pero sa paningin n

Hindi na naman nakatulog ng maayos si Margaret. Magdamag siyang gising, nanlalaki ang mata sa dilim habang naka-on ang lampshade buong gabi, para bang may humahabol sa kanya sa bawat kisapmata. Kaya kinabukasan, bagsak ang katawan niyang bumaba ng hagdan, madilim ang ilalim ng mata at wala sa sarili. Pagkakita sa kanya ni Asher, na noon ay kagagaling lang mula sa kusina, pansamantalang napatigil ito. Napatingin ito sa eyebags ni Margaret, pero hindi na siya tinanong pa. Alam niyang pagod ito, hindi lang sa katawan, kundi lalo na sa loob. “Yanna, gusto mo bang matulog pa ulit?” alok nito habang inaayos ang mesa. “We ran out of some groceries kaya hindi ako makagawa ng favorite mong hash browns. But I made brown sugar pie!” Alam pa rin niya... Kahit lumipas na ang pitong taon, hindi pa rin nakalimot si Asher. Samantalang ang pamilya ni Xander… kahit minsan, hindi man lang tinanong kung anong gusto niya. Tahimik siyang naupo sa dining table. Sumunod si Asher, may bitbit na gatas a

Kahit pa gusto na niyang sipain palabas si Wayne, hindi na niya ito pwedeng itapon basta-basta. After all, si Mama pa rin ang may final say. “Just let me recover at saka mo na lang ako guluhin,” maikling sabi ni Xander. “Ohh~” sagot ni Wayne, kunyaring inosente habang nakatitig nang tuwid kina Cassandra at Xander, ngiting may malisya. Napakuyom ng kamao si Xander, halatang naiirita. Pero bago pa siya makapagsalita, naunahan na siya ng pinsan: “My dad ask me to go here every weekend. Kung hindi raw, I'll be punished. Tapos, may sakit ka pa! Eh kung ‘di ako dumalaw, hindi na ako tao n’un, ‘di ba?” "Get him out of here" Hindi na nagdalawang-isip si Rio. Parang laruan lang na binuhat si Wayne at inilabas sa kwarto. Pagbagsak sa labas, napa-“Aray!” si Wayne. “Tangina, lakas non!” Wayne cursed while still in shock. Pero syempre, hindi siya nagpatalo. Kumalampag siya sa pinto ng ward habang sumisigaw. "Bye, cousin~ See you tomorrow!" Tapos, mabilis siyang tumakbo pababa. Habang pab