LOVED TOO LATE: THE COLD HUSBAND'S REGRET のすべてのチャプター: チャプター 71 - チャプター 80

Hindi pa gaanong kalayo ang grupo ng mga kidnapper at alam ni Margaret na kritikal ang bawat segundo. Ayaw niyang makatawag-pansin kaya hindi siya tumawag. Imbes, mabilis niyang kinuha ang cellphone, sinet sa silent mode, at nagpadala ng mensahe kina Shaina, Marie, at sa may-ari ng Airbnb—kasama ang real-time location niya."Sana lang may isa sa kanila ang magising agad… at matawagan ang pulis," dasal niya habang nanginginig ang mga daliri.Pero alam niyang hindi sapat iyon.Mabilis niyang binuksan ang messaging app, inedit ang isang maikling text na may current location niya, ang sitwasyon, at dinagdagan ng area code—isang uri ng alarm message na ginagamit niya dati sa pagko-cover ng mga dangerous areas noong siya'y student journalist pa siya sa university.Minsan na siyang napunta sa liblib na bundok para sa design research, nakatagpo ng mga hindi mabubuting tao na muntik na syang kindapin, kaya hindi na bago sa kanya ang ganitong tensyon."Kahit sino ang makabasa nito, Lord… basta

Tahimik ang buong silid ng ospital. Walang nagsasalita.Hindi alam ni Margaret kung ano ang dapat sabihin. Kahit anong sabihin niya, parang mali. Sobrang komplikado na ng sitwasyon ng pamilyang ito.Ang biglaang katahimikan ay naging nakakailang.Ilang minuto ang lumipas bago niya napagtanto na mas lalong awkward kung mananatili siyang tahimik. Magbubukas na sana siya ng bibig para magsalita nang marinig niyang nagsalita si Kin sa mahinang tinig.“Puwede mo bang bantayan muna ang bata… ilang araw lang?” tanong nito, tila nahihiya.“Bakit?” Agad sumabat si Marie. “Kin, ang kapal ng mukha mong humiling niyan sa ate Margaret ko! Gusto mo pa ba talaga na ipaalala ko sa’yo kung paano mo siya tratuhin noon?!”“Marie.” Mahinang awat ni Margaret, pero hindi rin siya sumagot agad.Oo, naaawa siya sa bata, pero hindi niya rin kayang basta limutin ang sakit na naranasan niya mula kay Kin noon. Wala namang kinalaman ang bata sa mga kasalanan ng matatanda, pero hindi rin madali ang magpatawad ng g

“Happy New Year, Mom!”Napangiti si Margaret habang nakikinig sa boses ng anak niya sa kabilang linya. Sa loob ng ilang araw, inakala niyang hindi siya babatiin ni Leo ngayong bagong taon. Ilang laruan, at mga mamahaling sapatos pa naman ang inihanda niyang regalo na hindi niya naipadala. Kaya naman nuong may time siya ay nag-transfer na lang sya ng 50,000 pesos sa bank account ng bata.Ngayon lang tumawag tumawag si Leo, few days after the new year, pero okay na rin at least, bumati pa rin siya.“Anak, Happy New Year rin sayo,” malumanay niyang tugon habang tinatanong kung kamusta ito, sabay pakikinig sa mga kwento nito—mga simpleng bagay pero napapasaya siya.“Mommy” Biglang tumigil si Leo. “Sabi ni Dad, to you're super busy ka raw kaya ‘di ka makakauwi. Tapos na ba work mo? Miss na miss na kita eh. Can you come home and play with me?”Parang tinusok ang puso ni Margaret.Marahil dahil kakatapos lang niya mailigtas ang isang bata at sariwa pa ang trauma, dama niya ang pananabik na m

Lumalim ang gabi. Tahimik ang paligid ng ospital maliban sa mahinang tunog ng monitor ng pasyente at mga yapak ng nars na dumaraan. Ilang araw na lang ay magbabalik-trabaho, babalik na siya sa pagde-design ng panibagong mga damit. Kailangan nang bumalik ni Shaina para asikasuhin ang tambak na kaso sa opisina, tapos na kasi ang cooling period niya. Naiwan si Margaret at si Owrn sa loob ng kwarto.Kasalukuyang naglalaro sila ng snake, isang simpleng board game na binili ni Shaina. Tahimik si Owen habang hawak ang dice gamit ang kanyang maliliit na kamay, seryoso sa bawat galaw.Napansin ni Margaret na kakaiba ang kilos ng bata sa mga nakaraang araw. Hindi siya tulad ng karaniwang bata—masyado siyang tahimik. Minsan lang siya magpakita ng emosyon, at iyon ay noong hinabol siya ng mga kidnapper, noong nakita niya si Xenox, at noong halos sapilitang ilayo siya ng tiyuhin niya mula sa kanya.Bukod doon, parang isa siyang maliit na robot. Mabait, masunurin, at tahimik. Walang ngiti. Walang r

On the first floor of the hospital...Kanina pa palakad-lakad si Rin sa harap ng entrance. Ilang beses na siyang tumingin sa orasan, at ilang ulit na rin siyang tumawag pero walang sumasagot. Napapadyak na siya sa inip nang biglang may lumapit.Dumating na rin si Madrid gulo-gulo ang buhok, nanginginig ang katawan, at mukhang lutang.“Ang tagal mo! Kamusta na? Nakausap mo na ba siya? Malapit na ba?” sunod-sunod ang tanong ni Rin habang mabilis siyang lumapit. Pero hindi sumagot si Madrid.Imbes, tulala lang itong nakatayo, para bang wala sa sarili. Dahil sa inis, mabilis siyang sinampal ni Rin. “Tinatanong kita! Sumagot ka!”Sa gulat ng sampal, medyo natauhan si Madrid, pero nanatiling wala sa tono ang boses niya habang pabulong niyang sinabi, “Ayaw na sa’kin ng ate ko… ayaw na talaga niya...”Dumikit sa kanyang isipan ang huling titig ng kanyang ate, puno ng galit at pandidiri. Parang ang sakit-sakit. Hindi pa siya tinitigan ng kapatid niyang gano’n noon… ni minsan."Talagang... gal