Semua Bab LOVED TOO LATE: THE COLD HUSBAND'S REGRET: Bab 81 - Bab 90

Hindi inaasahan ni Margaret ang muling pagtawag ni Leo. Sa totoo lang, matapos ang huling pagtatalo nila, inakala niyang hindi siya kakausapin ng bata ng ilang buwan. Kaya't nang tumunog ang kanyang cellphone at makita ang pangalan ng anak, sandali siyang napatigil.“Mom,” mahina ang boses sa kabilang linya. “Pasukan na bukas… pwede mo ba akong ihatid sa school?”Napakunot ang noo ni Margaret. “Anak, may sakit ka ba? Ang hina ng boses mo ah.”May pag-aatubili si Leo bago sumagot. “Hindi po ako okay, I'm kinda sick po. Miss na miss na po kita, Mommy.”Sandaling natahimik si Margaret. Sa wakas ay nagsalita rin siya, “Paano ka nagkasakit? Hindi ka ba inaalagaan ng maayos ni Daddy mo? Ibigay mo nga sa kanya ang cellphone, kakausapin ko siya.”Napatigil si Leo. Napatingin siya sa ama niyang nakaupo sa sofa, malamig ang ekspresyon habang naka-krus ang mga binti. Napilitan siyang sumigaw, “Daddy, si Mommy po.”Tahimik sa kabilang linya. Si Margaret ay tila napapikit. Kinuha ni Xander ang ce

Napatulak si Owen nang malakas kaya’t sandali siyang natigilan. Nanatili siyang nakatayo roon, tila litong-lito at hindi alam ang nangyayari.Nakapamewang si Leo, nakakunot ang noo at puno ng galit ang tono, "Call me kuya, and not brother! I don't care if you're older than me."Kahit mabagal mag-react si Owen, medyo na-gets niya ang sinasabi. Pero litaw ang kalituhan sa mukha niya. "Pero sabi ng papa ko, ako daw ang mas matanda sa atin."Napakunot lalo ang noo ni Leo, mahigpit ang pagkakakuyom sa mga kamao. Hindi siya papayag na matalo sa argumento. Itinutok niya ang daliri sa ilong ni Owen. "Ang liit-liit mo, bakit mo naisip na mas matanda ka sa akin?! Kung ayaw mo akong tawaging kuya, ‘di tayo maglalaro!"Namumula na ang mga mata ni Owen.Kahit medyo mabagal sa pakiramdam, naramdaman niyang parang ayaw sa kanya ni Leo. Pero gusto niya ang feeling na may kasama, kasi si Leo, maalaga, at mukhang astig. Gusto niyang makipaglaro rito.Hindi naman talaga malinaw sa kanya kung sino ba tal

“Let me see,” mahinang sambit ni Xander habang inaabot ang parol sa anak niyang si Leo. Hindi na siya naghintay ng pahintulot. Agad niyang kinuha ito at tiningnan mula taas hanggang baba, lalo na ang kuhang-kuhang pusa na naka-drawing sa ibabaw nito.Tahimik lang siya, pero sa loob-loob niya, sigurado siya. Katulad ito ng nakita niyang lantern sa litrato sa cellphone ni Kin. Lalo na 'yung pusa.Ang ina niya ay isang pintor, at mula pagkabata ay lumaki na siyang exposed sa sining. Kaya sanay siyang kumilatis ng brush strokes. Mula sa simpleng mga drawing pa lang ay alam na niyang isang bihasang kamay ang may gawa nito.“Ang galing ng nagpaint nito,” bulong niya sa sarili.Pero sa larawan ni Kin, mas marami ang hayop na idinrawing. Hindi lang basta pusa at elepante. May mga sulat rin iyon. Mas detalyado, mas Artistic. Siguro nga, pinili ng taong nagregalo ang mas maganda para kay Owen kaysa sa kanyang anak.Pagkaraan ng ilang segundong pagmamasid, ibinalik ni Xander ang parol kay Leo, k

Tahimik ang paligid nang bahagyang bumukas ang pinto ng silid. Pumasok ang malamlam na liwanag ng buwan mula sa bintana, nagbibigay ng malamig at mapanatag na aura. Sa gitna ng kadiliman, nakaupo si Owen sa kama, suot ang kanyang plush raccoon pajamas. Blangko ang tingin ng bata, mistulang nawawala sa sariling mundo. Ngunit sa marahang tunog ng pagbukas ng pinto, agad siyang napalingon.“Mommy…” garalgal ang tinig ng bata, puno ng takot at pangungulila. Mabilis siyang bumangon, walang pakialam kahit nakayapak.Agad namang sumugod si Margaret at niyakap ang bata. “Huwag kang matakot, baby. Mommy’s here na, okay?”Napahagulhol ang bata. “Akala ko nawala ka na… Iniwan mo na ako.”Mas humigpit ang yakap ni Margaret sa bata. “No, sweetheart… I just stepped out saglit. Mommy’s here now. Safe ka na ulit.”Hindi niya inakalang magigising ito sa kalagitnaan ng gabi, lalo’t maingat naman siyang lumabas. Ngunit tila napakasensitibo ng bata, lalo na’t ito ang una niyang gabing nawalay dito kahit

Pagkabalik ni Margaret sa ospital matapos ayusin ang lahat ng gamit niya, agad siyang naupo sa kama para magpahinga. Hindi pa man siya nakakarelax, bumukas na ang pinto ng ward. Dumating si Kin kasama si Owen, galing eskwela. Napatingin agad si Kin sa kanya. “Bakit parang namumula ang pisngi mo?” tanong niya, bahagyang nagulat. Napahawak si Margaret sa mukha niya. Baka kasi sa pagmamadali at sa init ng panahon, uminit talaga ang katawan niya. “Siguro dahil umiinit na ang panahon,” sagot niya, umiwas ng tingin. Sandaling kinausap niya ang bata, tapos hinila niya si Kin palabas ng kwarto para makausap ng pribado. Pagkalabas nila, diretso agad siya sa punto. “Malapit na akong ma-discharge. Hindi maganda na masyadong ma-attach si Owen sa akin. Hindi ko siya kayang alagaan palagi. Ikaw ang tito niya, dapat ikaw ang mas madalas kasama niya.” Hindi ito inaasahan ni Kin. Napakamot siya ng ulo, medyo nahiya. Gusto naman niyang samahan ang pamangkin, pero alam niyang mas malapit it