Semua Bab ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Bab 11 - Bab 20

หลินเหม่ยเหยาคิดถึงคำพูดของชุยอวี้หลันผู้เป็นมารดาเลี้ยงแล้วก็ได้แต่เศร้าใจ ‘บุรุษที่ไม่มีใจให้เจ้า ต่อให้เจ้าทำดีสักเพียงใดก็ไม่สามารถเข้าไปอยู่ในหัวใจของเขาได้หรอก’ เมื่อก่อนนางไม่เข้าใจคำพูดประโยคนี้ของมารดาเลี้ยง แต่เพราะเคยผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายในชาติก่อนยามนี้นางจึงได้เข้าใจคำพูดประโยคนี้ได้อย่างชัดเจนเพียงแต่นางเชื่อว่ายามนี้ซ่งเสวี่ยหรงกับหยางสุ่ยเซียนยังไม่ได้มีความรู้สึกฉันชู้สาวต่อกัน แต่ความรู้สึกดีๆ ที่คนทั้งคู่มีต่อกันก็ทำให้จิตใจของนางพลันรู้สึกเจ็บแค้นคนทั้งคู่และพลันรู้สึกเกลียดชังตนเองที่ในชาติก่อนหูหนวกตาบอดมองไม่เห็นว่าซ่งเสวี่ยหรงและหยางสุ่ยเซียนมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันก่อนหน้าที่นางกับซ่งเสวี่ยหรงจะแต่งงานกันแล้ว“คุณหนูหลินเจ้าไม่อยากจะให้การหมั้นหมายนี้ดำเนินต่อไปก็พูดออกมาตามตรงไม่จำเป็นต้องตีหน้าเศร้าบีบน้ำตาเพื่อหาเรื่องข้าหรอก และที่สำคัญเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับคุณหนูสามสกุลหยางเลย เจ้าจะเอ่ยถึงนางแล้วทำให้นางต้องมาแปดเปื้อนเพียงเพราะคำพูดของเจ้าอีกทำไมกัน” คำพูดของซ่งเสวี่ยหรงทำให้หลินเหม่ยเหยาแค่นหัวเราะอยู่ในใจแต่ฉากหน้านางหลั่งน้ำตาออกมาตรง

ท่าทีของสองสาวสกุลชุยทำให้ แขกที่มาร่วมงานต่างหันมามองพวกนางด้วยสายตาดูแคลน แล้วก็เริ่มสอบถามกันว่าคุณหนูสองคนของสกุลชุยเหตุใดจึงได้แสดงกิริยาที่ไร้มารยาทเช่นนี้ เรื่องการยกเลิกการหมั้นหมายของสตรีผู้หนึ่งเดิมทีก็ไม่ควรจะนำมาพูดถึงอยู่แล้ว แต่นี่ไม่เพียงชุยฮูหยินผู้เป็นมารดานำมาค่อนแคะ แต่บุตรสาวทั้งสองกลับหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้คนทั้งงานต่างก็จ้องมองหลินเหม่ยเหยาที่ยามนี้กำลังตีหน้าเศร้าเพื่อเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจจากผู้อื่นอยู่“พี่สะใภ้ เรื่องการยกเลิกการหมั้นหมายไม่ใช่เรื่องที่จะนำมาเอ่ยถึงได้ ยามนี้ท่านไม่เพียงเอ่ยถึง แต่ยังปล่อยให้หลานสาวทั้งสองมาหัวเราะเยาะเหยาเหยาของข้าเช่นนี้ พี่หญิงท่านยังเป็นคนอยู่หรือไม่” คำถามของชุยอวี้หลันทำให้ชุยฮูหยินที่กำลังมองดูบุตรสาวทั้งสองของตนด้วยความเป็นห่วงพลันมีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นในทันที“ข้าน่ะหรือที่ไม่มีความเป็นคน เจ้าดูบุตรสาวทั้งสองของข้า พวกนางหัวเราะจนหยุดไม่ได้เช่นนี้เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องปกติหรือ ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่าจวนสกุลหลินของพวกเจ้าดินฟ้าอากาศไม่ปกติหรืออย่างไรเหตุใดบุตรสาวของข้าจึงได้มีท่าทีผิดปกติเช่นนี้” ชุยฮูหยินเอ่ย

การที่ชุยอวี้หลันได้เลื่อนฐานะขึ้นมาเป็นฮูหยินแล้วจวนสกุลหลินก็ไม่มีสิ่งใดที่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก นางยังอาศัยอยู่ในเรือนหนิงฝูเช่นเดิม ส่วนหลินเจวี๋ยก็ยังคงอาศัยอยู่ในเรือนหนิงโซ่วซึ่งเป็นเรือนเก่าที่เขาและฮูหยินคนก่อนเคยพำนักอยู่ด้วยกัน นางเคารพความเป็นส่วนตัวเขาจึงไม่ได้ย้ายไปรบกวนสถานที่ส่วนตัวของเขาแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขาจะยังคงดำเนินไปแบบเรียบง่าย เขาปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ส่วนนางก็ให้ความเคารพให้เกียรติเขาและทำทุกอย่างเท่าที่สตรีผู้หนึ่งจะสามารถมอบให้แก่สามีได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งนางและเขาต่างก็รู้ดีนั่นก็คือต่างฝ่ายก็ต่างไม่สามารถมอบความรักให้แก่กันและกันได้ ต่างฝ่ายก็ต่างมีคนในใจที่ไม่อาจจะลบเลือนไปจากใจได้เหมือนกัน ดังนั้นนางและเขาจึงสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างเป็นปกติสุขหลินโม่วคือบุตรชายที่นางมีความตั้งใจจะมอบให้แก่เขาเพื่อตอบแทนที่เขาเมตตานางมาโดยตลอด แต่ยิ่งนานวันนางก็ยิ่งรู้ว่าหลินโม่วคือของขวัญที่นางมอบให้แก่ตนเองด้วยเช่นกัน หากไม่มีหลินโม่วชีวิตของนางคงจะดำเนินไปในแต่ละวันอย่างไรความหมาย แต่เพราะบุตรชายคนนี้ทำให้นางมีเป้าหมายในการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน แ

ยามที่หลินเหม่ยเหยาติดตามมารดาเลี้ยงลงจากรถม้า มีคุณหนูหลายคนหันไปกระซิบกระซาบและถามกันว่านางใช้คุณหนูใหญ่จวนสกุลหลินหรือไม่ หลินเหม่ยเหยาได้แต่ยิ้มเยาะอยู่ในใจ นางเป็นคุณหนูเพียงคนเดียวของจวนสกุลหลิน ดังนั้นคุณหนูที่ลงจากรถม้าสกุลหลินจะเป็นผู้อื่นได้อย่างไร“อย่าได้สนใจคำพูดของผู้อื่น” ชุยอวี้หลันส่งเสียงกระซิบปลอบใจหลินเหม่ยเหยาเบาๆยามนี้ในใจของชุยอวี้หลันรู้สึกว่านางไม่น่าพาหลินเหม่ยเหยาออกจากจวนมาเลย เรื่องการยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างสกุลหลินและสกุลซ่งผ่านมานานหลายเดือนถึงขนาดนี้เดิมทีนางคิดว่าผู้คนน่าจะลืมเลือนกันไปได้แล้ว แต่นางกลับประเมินความนิยมที่บรรดาสตรีมีต่อคุณชายใหญ่จวนสกุลซ่งผิดไป เมื่อดูจากสีหน้าและแววตาที่บรรดาคุณหนูจวนอื่นต่างใช้จ้องมองหลินเหม่ยเหยาแล้วชุยอวี้หลันจึงได้รู้ว่าซ่งเสวี่ยหรงผู้เป็นอดีตคู่หมายของหลินเหม่ยเหยาคือชายหนุ่มที่บรรดาคุณหนูหลายคนในเมืองหลวงต่างหมายปอง“นี่น่ะหรือคุณหนูใหญ่จวนสกุลหลิน ก็ไม่เห็นว่าจะงดงามอย่างที่ผู้อื่นพากันเอ่ยถึงเลยสักนิด”“นั่นสิ! นางเป็นสตรีที่มีหน้าตาธรรมดา ชาติตระกูลก็ธรรมดาไม่มีค่าคู่ควรอะไรที่จะไปขอยกเลิกการหมั้นหมายกับคุณ

เมื่อคนที่นั่งอยู่ด้านหลังฉากกั้นโบกมือส่งสัญญาณให้คนของเขานำฉากกั้นออกหลินเหม่ยเหยาก็ยืนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่มารดาเลี้ยงของนางกลับรวดเร็วกว่ารีบดึงนางให้ย่อกายคารวะผู้สูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าตามธรรมเนียมในทันที“หม่อมฉันชุยอวี้หลันและบุตรสาวคารวะฉินอ๋องเพคะ” ชุยอวี้หลันเอ่ยพลางย่อกายถวายการคารวะโดยมีหลินเหม่ยเหยาทำตามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน ดวงหน้าอันงดงามเกินกว่าบุรุษโดยทั่วไป กลิ่นอายอันสูงศักดิ์และสายตาที่กดดันผู้คนของฉินอ๋องทำให้หลินเหม่ยเหยาพลันพยายามทบทวนความทรงจำเกี่ยวกับชินอ๋องผู้นี้ในชาติก่อนของนางในทันทีฉินอ๋องผู้นี้ในชาติที่แล้วเป็นชินอ๋องเพียงผู้เดียวที่เหลือรอดจากเหตุการณ์ก่อจลาจลหลังจากที่หยางไทเฮาทรงสิ้นพระชนม์ เสวียนเทียนหลงฮ่องเต้ทรงมอบความเคารพต่อท่านอ๋องผู้นี้เป็นอย่างมาก เขาคือหนึ่งในบุคคลที่เสวียนเทียนหลงฮ่องเต้ยินยอมเชื่อใจนอกจากหยางเจี้ยนผู้เป็นพระมาตุลาและผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จากการรับรู้ของนางในชาติที่แล้วฉินอ๋องผู้นี้มีร่างกายอ่อนแอ ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในจวนอ๋องจึงเป็นชินอ๋องเพียงผู้เดียวที่ไม่ต้องย้ายออกไปยังที่ดินตามศักดินาของตนเอง ก่อนที่ห