All Chapters of ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Chapter 41 - Chapter 50

โรงน้ำชาฟู่ฉาคืออีกกิจการของหลินเหม่ยเหยา หลินเจวี๋ยจึงเลือกใช้โรงน้ำชาแห่งนี้เป็นสถานที่พูดคุย เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าบุตรสาวแค่เพียงอยากปรับปรุงกิจการของมารดาแท้ๆ ของนาง แต่หลังจากที่ได้พูดคุยกับนางเมื่อวานนี้ทำให้เขารู้ว่าแท้จริงแล้วบุตรสาวของเขากำลังหวาดกลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึงต่างหาก นางจึงได้พยายามสร้างความมั่นคงทางการเงินให้กับตนเองด้วยการปรับปรุงร้านค้าและกิจการอื่นๆ ของมารดาจนประสบความสำเร็จเช่นนี้“นายท่าน เชิญทางด้านนี้ขอรับ” เมื่อผู้ดูแลเห็นหลินเจวี๋ยก็รีบออกมาต้อนรับด้วยตนเองแล้วเชื้อเชิญเขาให้ขึ้นไปยังชั้นสองที่มีห้องรับรองพิเศษสำหรับคนในครอบครัวสกุลหลินในทันที หยางเจี้ยนเดินติดตามหลินเจวี๋ยเข้าไปด้านในสายตาก็สำรวจโรงน้ำชาแห่งนี้ด้วยความสนใจการตกแต่งของโรงน้ำชาแห่งนี้แม้ว่าจะดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความหรูหรา กลิ่นหอมอบอวลของน้ำชาผสานกับกลิ่นหอมหวานของขนมอบที่มีกลิ่นหอมละมุน เขาเคยได้ยินว่าน้ำชาของโรงน้ำชาฟู่ฉาแห่งนี้นอกจากจะมีกลิ่นหอมที่ทำให้คนหลงใหลแล้วยังมีสรรพคุณช่วยบำรุงร่างกายและบำรุงกำลังด้วย ขนมอบในร้านก็มีรสชาติแปลกใหม่มีคนพูดกันว่าคนทำขนมของโรงน้ำชาแห่งนี้เจ้าของโ

หลินเหม่ยเหยาจ้องมองสตรีตรงตาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสาแก่ใจ แต่แน่นอนว่านางจะไม่มีทางทำให้กัวไป๋จูรู้ตัวอย่างเด็ดขาดว่าวันหน้านางจะกลายเป็นแค่เพียงอนุของคุณชายรองสกุลหวัง“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเพราะเหตุใดคุณหนูกัวจึงได้เกลียดชังข้าจนถึงกับกล้าเข้ามาพูดจาหาเรื่องข้าเช่นนี้ แต่ข้ามันใจว่าตนเองไม่ได้มีเรื่องที่ติดค้างอันใดกับเจ้า ดังนั้นหากเจ้าอยากให้ข้าพูดจาดีๆ ด้วยเจ้าก็ควรจะพูดจาดีๆ กับข้าก่อน มาพูดจาดูถูกดูแคลนแถมยังลามปามไปถึงมารดาเลี้ยงของข้าเช่นนี้ไม่ว่าจะมองอย่างไรท่านก็ดูเหมือนสตรีที่ขาดการอบรมเช่นเดียวกัน” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยจบก็หันมองหยางเจี้ยนแล้วหันมามองกัวไป๋จู“สตรีที่คุยโอ้อวดว่าจะแต่งเข้าจวนอ๋องแต่สายตากลับเต็มไปด้วยความชื่นชอบบุรุษอีกคน นี่ยังกล้านับว่าตนเองเป็นสตรีที่มีคุณธรรมได้ด้วยหรือ คุณหนูกัวนี่เจ้ากำลังคิดจะทำอันใดอยู่กันแน่ หรือว่าเจ้ากำลังคิดจะแสร้งปล่อยเพื่อจับ ทำให้ท่านแม่ทัพรู้สึกหึงหวงและเสียดายกับการที่เจ้าจะได้แต่งเข้าจวนของฉินอ๋องเช่นนั้นหรือ” คำพูดของหลินเหม่ยเหยาทำให้กัวไป๋จูโกรธเคืองจนรีบสาวเท้าเข้ามาแล้วเงื้อมือขึ้นมาตบเข้าที่ใบหน้าของหลินเหม่ยเหย

หลินเหม่ยเหยาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่คิดจะหลบเลี่ยงสายตา นางไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าความหวาดกลัวและความหวาดหวั่นที่นางเคยมีต่อเขาจางหายไปตั้งแต่ยามไหน ความรู้สึกขัดเขินและความเขินอายที่เริ่มผุดขึ้นมาทำให้นางยิ่งต้องพยายามตีสีหน้าให้เคร่งเครียดเข้าไว้ เขาชอบเอ่ยออกมาว่านางเป็นแค่เด็กสาวทั้งที่ความคิดและจิตใจของนางเข้าสู่วัยผู้ใหญ่มาแล้วชาติหนึ่งทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยจะพอใจคำพูดของขานัก ดังนั้นยามนี้นางจะมามัวเขินอายแค่เพียงเพราะการจ้องตากับเขาเช่นนี้ไม่ได้“ท่านมีสิ่งใดจะพูดกับข้าหรือเจ้าคะ” คำถามและสีหน้าที่เต็มไปด้วยเคร่งเครียดของหลินเหม่ยเหยาทำให้หยางเจี้ยนกระแอมออกมาอีกครั้งในใจก็คิดว่าเขากำลังจะพูดคุยกับนางเรื่องกำหนดการแต่งงานแล้วเหตุใดนางจึงจะต้องทำสีหน้าเคร่งขรึมใส่เขาถึงขนาดนี้ด้วย“แน่นอนว่าย่อมจะต้องพูดถึงเรื่องการแต่งงาน” เมื่อหยางเจี้ยนเอ่ยเช่นนี้ทั้งอิงจื่อและอิงเถาก็ต่างหันไปจ้องตากันแล้วก็คิดว่าพวกนางควรจะหลบเลี่ยงออกไปดีหรือไม่ แต่เมื่อคิดถึงชื่อเสียงของเจ้านายพวกนางจึงยังมีความจำเป็นที่จะต้องรั้งอยู่ก่อน“กำหนดวันแต่งงานที่ข้าตั้งใจเอาไว้ว่าจะเป็นปลายปีหน้า ข้าคิดว่าคว

นั่งรถม้าแค่เพียงไม่นานก็ถึงวังหลวง หลินเหม่ยเหยาลงจากรถม้าติดตามนางข้าหลวงไปต่อแถวเพื่อให้ราชองครักษ์ที่เฝ้าประตูกำแพงวังตรวจความเรียบร้อยก่อนที่จะเข้าวัง เดิมทีหลินเหม่ยเหยาก็รู้สึกหวาดหวั่นในหัวใจอยู่บ้างด้วยกังวลว่าหากราชองครักษ์ตรวจพบว่านางแอบซุกซ่อนผงยาและอาวุธลับนางคงได้ถูกลากตัวเอาไปตัดหัวแน่ แต่หากนางไม่พกสิ่งใดมาวันนี้นางก็อาจจะพลาดท่าถูกคนรังแกจนตายแน่แต่สิ่งที่ทำให้นางคาดไม่ถึงก็คือแค่เพียงฉางมามายกป้ายหยกที่พกติดกายขึ้นมาทั้งหลินเหม่ยเหยาและคนของนางทุกคนก็สามารถเข้าไปในเขตพระราชฐานชั้นในโดยไม่ต้องเข้าแถวรอให้ราชองครักษ์มาค้นตัวอย่างที่ควรจะเป็น“...” หลินเหม่ยเหยาหันไปมองฉางมามาด้วยสายตาที่เต็มไปความประหลาดใจ เมื่อฉางมามาเห็นสายตาของนางจึงได้อธิบายให้นางฟังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ข้าถึงได้บอกอย่างไรเล่าเจ้าคะ ว่าคุณหนูไม่ต้องกังวล” คำพูดของฉางมามาทำให้หลินเหม่ยเหยาพลันผ่อนคลายความตึงเครียดได้ในที่สุดแล้วนางจึงได้เดินติดตามนางข้าหลวงตรงไปยังตำหนักขององค์ไทเฮาด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่ตำหนักของหลี่ไทเฮาตั้งอยู่ทางทิศเหนือของวังหลวง หลินเหม่ยเหยาติดตามนางข้าหลวงเข้าไปด้

เสียงร้องขอความช่วยเหลืออันวุ่นวายภายในพระตำหนักขององค์ไทเฮาทำให้หลินเหม่ยเหยายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ในฐานะผู้รู้วิชาแพทย์ทำให้หลินเหม่ยเหยาคาดเดาได้ว่าหลี่ไทเฮาน่าจะทรงมีพระโทสะมากจนเกินไป จนทำให้พระนางประชวรพระวาโยกะทันหันเช่นนี้ แน่นอนว่าหากรีบแก้ไขให้ฟื้นคืนสติโดยเร็วก็จะไม่เป็นอันใดมาก แต่หากทิ้งเอาไว้นานก็ไม่แน่ว่าพระอาการจะหนักหนาจนถึงขั้นสิ้นพระชนม์ได้ แต่เพราะหลินเหม่ยเหยารู้ดีว่าพระชนม์ของหลี่ไทเฮายังอยู่ได้อีกนาน อีกทั้งนางก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ จึงไม่คิดจะอาสาออกหน้าช่วยแก้ไขพระอาการให้ทันท่วงที ยามนี้นางจึงทำแค่เพียงหันไปถามคนของตนเองเพียงเท่านั้น“พวกเจ้าได้ยินอันใดหรือไม่” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยถามเช่นนี้ทั้งอิงเถาและอิงจื่อก็รีบส่งเสียงตอบกลับด้วยความรวดเร็วในทันที“ไม่ได้ยินเพคะ” เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นจากคนของหลินเหม่ยเหยา หยางกุ้ยเฟยก็พยักพระพักตร์แล้วจึงได้เอ่ยกับหลินเหม่ยเหยาด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา“เช่นนั้นเจ้าก็รีบออกจากวังเถิด ที่แห่งนี้พี่ชายของข้าวางกำลังคนเอาไว้แล้วก็จริง แต่คนสกุลหลี่ก็วางกำลังเอาไว้แล้วเช่นเดียวกัน หากอยู่ข้างนอกข้าเชื่อมั่นว่าเสด็จพี่ยังพ