All Chapters of ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Chapter 21 - Chapter 30

ยามที่หลินเหม่ยเหยาลงจากรถม้าก็ได้เห็นว่ามีคนผู้หนึ่งขี่ม้าติดตามรถม้าของนางมาด้วย เขาและนางจ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาจึงได้เดินเข้าไปในหออวิ๋นหรูโดยการเดินผ่านนางหน้าไป หลินเหม่ยเหยาได้แต่กะพริบตาแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองป้ายชื่อของหออวิ๋นหรูอีกครั้งด้วยความคาดไม่ถึงว่าคนอย่างซ่งเสวี่ยหรงจะเข้าไปหออวิ๋นหรูเพื่อหาซื้อเครื่องประดับของอิสตรี แต่เมื่อคิดได้ว่าในชาติก่อนนางรู้อะไรเกี่ยวกับเขาอย่างลึกซึ้งบ้าง เขาไม่เคยหาซื้อเครื่องประดับให้นางก็จริงแต่เขาอาจจะเคยหาซื้อเครื่องประดับให้สตรีอื่นด้วยตนเองก็ได้ เมื่อคิดได้เช่นนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็พลันจางหายไปในทันที“พี่หญิง หรือว่าพวกเราควรจะมาใหม่ในวันหลังดีหรือไม่ขอรับ” หลินโม่วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ แม้ว่าเขาจะยังเด็กแต่เขาก็รู้เรื่องราวเกี่ยวกับการขอยกเลิกการหมั้นหมายของพี่สาวของเขากับซ่งเสวี่ยหรงเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของพี่สาวของเขาจางหายไปเขาจึงได้รีบชักชวนให้พี่สาวมาที่นี่อีกครั้งในวันหลัง“จะมาใหม่อีกทำไมกันเล่า ไหนๆ ก็มาถึงแล้วพวกเราเข้าไปด้านในกันเถิด ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าเครื่องประดับที่ทางหออวิ๋นห

ทางด้านหลินเหม่ยเหยานางไม่ได้รู้เลยว่าเส้นทางชีวิตของนางกำลังจะได้รับผลกระทบจากการพูดจาตอบโต้กับซ่งเสวี่ยหรงเมื่อครู่นี้ ยามนี้นางกำลังเล่นสนุกกับหวังจื่อเถียน เฉินฮุ่ยเจียง และกัวไป๋จูในห้องรับรองพิเศษของหออวิ๋นหรู ทุกครั้งที่หลินเหม่ยเหยาหยิบจับเครื่องประดับชิ้นใด สตรีทั้งสามก็พลันยื้อแย่งซื้อไปก่อนนางเกือบทั้งสิ้น จนผลสุดท้ายเครื่องประดับชุดใหม่ก็ถูกจับจองไปจนหมดจนหลินเหม่ยเหยาไม่ได้ออกเงินซื้อเครื่องประดับเลยสักชิ้น“น่าเสียดายจริงวันนี้พี่หญิงของข้าก็เลยต้องกลับบ้านมือเปล่าเลย” หลินโม่วอุทานออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด“ต้องโทษที่พี่หญิงของเจ้ามัวชักช้าตำหนิว่าแพงเกินไป คนที่เขามีเงินจริงๆ ไม่มีทางมานั่งต่อรองราคาราวกับหญิงชาวบ้านตามร้านค้าในตลาดหรอก หลินเหม่ยเหยาไม่มีเงินก็คือไม่มีเงินเหตุใดเจ้าจึงต้องเสแสร้งด้วย” หวังจื่อเถียนเอ่ยออกมาพลางชูปิ่นปักผมที่นางแย่งซื้อได้ด้วยความภาคภูมิใจ“ข้าก็บอกไปแล้วว่าถ้าเป็นของที่ข้าชอบแพงแค่ไหนข้าก็ทุ่มเทเงินทองเพื่อที่จะซื้อ เครื่องประดับชุดนี้สวยมากก็จริง แต่ก็ไม่ได้สวยถูกใจข้าจนสามารถทำให้ข้ายินยอมทุ่มเทเงินทองออกไปมากมายถึงขนาดนั้นได้ ผู้ดูแลจ

ยามที่หลินเหม่ยเหยาและหลินโม่วกลับมาถึงจวน คนของหยางเจี้ยนก็นำของขวัญมามอบให้ที่จวนพอดีเช่นกัน หลินเหม่ยเหยาจึงได้มอบยารักษาแผลและยาที่ช่วยลดไข้ให้คนของเขานำกลับไปอีกหลายขวด ในครานั้นเพราะต้องการขอขมาที่ล่วงเกินเขาด้วยการทำร้ายลูกสุนัขจิ้งจอกของเขานางจึงได้มอบยาสลบให้เขาไป ในใจของนางไม่ได้คิดถึงเรื่องที่เขาจะนำไปใช้ประโยชน์ในกองทัพ แต่นางแค่เพียงคิดว่าเขาจะได้นำไปตรวจสอบได้ว่าเป็นยาที่ใช้แล้วไม่ได้เกิดอันตรายใดๆ นอกจากทำให้หมดสติไปเพียงเท่านั้นแต่วันนี้เมื่อได้พูดคุยกันนางจึงได้รู้ว่าการมอบยาสลบให้เขาไปกลายเป็นความผิดพลาดชนิดหนึ่ง แต่เมื่อคิดได้ว่าเขาก็แค่ชื่นชมในประสิทธิภาพของมันเพียงเท่านั้น ข้างกายของคนเช่นเขาย่อมไม่ขาดผู้มีความสามารถ แค่เพียงยาที่ทำให้คนและสัตว์หมดสติได้โดยไม่ก่อให้เกิดอันตรายมีหรือที่คนของเขาจะปรุงยาออกมาไม่ได้ แต่เพราะนางเคยเผชิญกับเรื่องราวอันเลวร้ายในชาติก่อน ทำให้ความคิดของนางมักจะดำดิ่งลงไปในทิศทางที่เลวร้ายมากที่สุดเสมอ ดังนั้นยามที่เขาเอ่ยปากชื่นชมสรรพคุณของยาออกมานางก็เลยมีอาการต่อต้านที่รุนแรงจนเกินไปอยู่บ้างเมื่อคิดถึงคำพูดของตนเองที่พูดกับเขาแล้วหลินเ

หลี่ไทเฮาทรงทอดพระเนตรมองพระโอรสที่พระนางประสูติออกมาด้วยสายพระเนตรที่เปี่ยมไปด้วยความรัก หากไม่ใช่เพราะสุขภาพของฉินอ๋องไม่แข็งแรงในวัยเยาว์ยามนี้ราชบัลลังก์ก็คงจะตกเป็นของฉินอ๋องไปแล้ว แม้ว่าฉินอ๋องจะมีพระชันษาน้อยกว่าเสวียนหมิงหลงฮ่องเต้ แต่ในฐานะพระโอรสที่ประสูติจากองค์ฮองเฮาย่อมจะต้องมีสิทธิ์ในการที่จะได้ครอบครองราชบัลลังก์มากกว่าผู้อื่น แต่ยามนี้เมื่อราชบัลลังก์ตกเป็นของเสวียนหมิงหลงฮ่องเต้แล้วสุขภาพของฉินอ๋องกลับดีขึ้นมา ความเสียดายขององค์ไทเฮาจึงมักจะผุดขึ้นมาทุกครั้งเมื่อได้เห็นฉินอ๋อง“รุ่ยเอ๋อ อายุของเจ้าก็ไม่ใช่น้อยแล้วใจคอเจ้าจะไม่คิดถึงเรื่องคู่ครองบ้างเลยหรือ” เมื่อหลี่ไทเฮาทรงตรัสเช่นนี้ ฉินอ๋องเสวียนหมิงรุ่ยก็พลันส่ายพระพักตร์ในทันที“กราบทูลเสด็จแม่ เรื่องคู่ครองของลูกไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนแต่อย่างใด สำหรับลูกแล้วการใช้ชีวิตเพียงลำพังก็มีความสุขดี” เมื่อเสวียนหมิงรุ่ยเอ่ยเช่นนี้หลี่ไทเฮาก็ทรงขมวดพระขนงแน่นแล้วจึงได้ตรัสออกมาด้วยพระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยการหยั่งเชิง“แล้วคุณหนูใหญ่สกุลหลินเล่า มิใช่ว่านางสามารถดึงดูดความสนใจของเจ้าได้หรอกหรือ หากเจ้าชมชอบนางก็ไม่ใช่ว่าแม่

ในขณะที่ทางจวนสกุลหลินปลงตกกับเรื่องสมรสพระราชทานแล้ว ทางสกุลหยางกลับตึงเครียดจนคนในจวนไม่กล้าหายใจ หยางเจี้ยนบุกไปถึงเรือนหลักเพื่อตำหนิมารดาเลี้ยงของตนเอง ไม่ต้องให้ผู้ใดไปสืบเขาก็คาดเดาได้แล้วว่าจะต้องเป็นฝีมือของนาง ยามนี้เขาจึงได้ยืนเอามือไพล่หลังอยู่กลางโถงกลางของเรือนหลักแล้วใช้สายตาอันคมกริบประดุจกระบี่ของเขาจ้องมองสวีเยียนผู้เป็นมารดาเลี้ยงแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา“ท่านแม่! เป็นฝีมือของท่านใช่หรือไม่ ท่านเห็นว่าเรือนหลังของจวนเราสงบเกินไปหรือจึงได้หาเรื่องให้ตนเองด้วยการมายุ่งเรื่องของข้า” คำถามของเขาทำให้นิ้วมืออันขาวผ่องที่พึ่งจะวางถ้วยชาไปบนโต๊ะสั่นระริกในทันที สวีเยียนพยายามข่มใจแล้วเอ่ยกับหยางเจี้ยนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ข้าก็แค่อยากช่วยเจ้า ยามนี้อายุของเจ้าก็ไม่น้อยแล้ว ทั้งพ่อของเจ้าและกุ้ยเฟยที่อยู่ในวังต่างก็พากันสอบถามข้าเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของเจ้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร หลานสาวจากสกุลเดิมของมารดาของเจ้า เจ้าก็ไม่สนใจ หลานสาวจากสกุลสวีของข้าเจ้าก็ยิ่งรังเกียจเข้าไปใหญ่ หากจะให้พูดก็คือนอกจากมารดาผู้ให้กำเนิดและกุ้ยเฟยผู้เป็น