All Chapters of ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Chapter 31 - Chapter 40

หลังได้รับราชโองการพระราชทานสมรสหลินเหม่ยเหยาก็เก็บตัวอยู่แต่ในเรือน อีกไม่กี่วันนางก็จะเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว ภายในจวนจึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายอันเป็นมงคล เพราะกำลังจะได้เข้าไปเป็นสะใภ้ของสกุลใหญ่หยางสกุลหยาง ชุยอวี้หลันจึงต้องการที่จะเพิ่มเครื่องประดับและเครื่องแต่งกายให้หลินเหม่ยเหยาและคนในจวน ดังนั้นช่วงหลายวันมานี้ช่างตัดเสื้อจากหอสี่เชว่ต่างก็วิ่งเข้าวิ่งออกจวนเพื่อนำผ้ามาให้เลือกและวัดตัวคนในจวนด้วยความคึกคักหอเครื่องประดับอย่างหออวิ๋นหรูก็ไม่ได้น้อยหน้า จางซิงซินเป็นคนนำเครื่องประดับชุดใหม่เข้ามาให้ชุยอวี้หลันและหลินเหม่ยเหยาเลือกด้วยตนเอง เครื่องประดับที่จางซิงซินนำมาให้เลือกแค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นเครื่องประดับที่ผ่านการคัดเลือกมาอย่างดีก่อนแล้ว ดังนั้นเครื่องประดับที่วางอยู่บนถาดตรงหน้านางจึงล้วนเป็นของดีทั้งหมด“เหยาเหยาเจ้าเลือกก่อนเลย เลือกให้มากเข้าไว้ยามแต่งออกไปอยู่ที่จวนสกุลหยางจะได้ไม่ขายหน้าผู้อื่น” ชุยอวี้หลันเอ่ยพลางช่วยเลือกทั้งปิ่น กำไลและสร้อยเข้าชุดกันยื่นมาให้นาง“ท่านแม่ เครื่องประดับที่ข้ามีรับรองว่าไม่มีทางขายหน้าผู้อื่นอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” แม้ว่าจะเอ่ยเช่

พิธีปักปิ่นของหลินเหม่ยเหยาใหญ่โตหรูหรามากกว่าที่คนสกุลหลินตั้งใจเอาไว้ สตรีที่กำลังจะได้แต่งเข้าจวนสกุลหยางอย่างหลินเหม่ยเหยาได้รับความสนใจจากบรรดาสตรีชั้นสูงในเมืองหลวงแคว้นต้าเหลียนพอสมควร บุตรสาวหัวหน้าสำนักแพทย์หลวงกับแม่ทัพใหญ่ของแคว้นไม่ว่าจะมองทางมุมใดก็ยากที่จะเกิดขึ้นได้ แต่เมื่อหลายคนพิจารณาจากที่ตั้งของจวนที่อยู่ติดกัน ทุกคนก็ต่างเข้าใจว่าแม่ทัพใหญ่อย่างหยางเจี้ยนมีจิตปฏิพัทธ์ต่อคุณหนูใหญ่สกุลหลินเพราะกังวลเรื่องอายุที่ห่างกันมาก ก็เลยต้องเข้าวังไปกราบทูลขอราชโองการพระราชทานสมรสจากฝ่าบาทหยางเจี้ยนก็เป็นหนึ่งในแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีในงานพิธีด้วย เด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามาในโถงทำพิธีทำให้เขาละสายตาจากนางไม่ได้เลย ดวงหน้างดงามที่มีขนาดเล็กยิ่งกว่าฝ่ามือของเขา เรือนร่างบอบบางที่ยามนี้เริ่มมีสัดส่วนความเป็นสตรีให้เห็นแล้ว ยามที่นางถูกสางผมและเกล้าผมตามประเพณี สายตาของนางสงบนิ่งไม่ไหวติงไร้ซึ่งความตื่นเต้นและขลาดอาย แม้กระทั่งยามที่กุ้ยเฟยประทานปิ่นที่งดงามและล้ำค่ามาให้ดวงตาของนางก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม ไม่เพียงดวงตาอันแน่วแน่และมั่นคงกิริยาของนางก็สงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง ทำ

หลังผ่านพ้นพิธีปักปิ่นไปหลินเหม่ยเหยาก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติอยู่ในจวน ยามนี้เหตุการณ์หลายอย่างในชีวิตของนางได้เปลี่ยนแปลงไป ผลกระทบน่าจะเกิดจากการที่นางได้ย้อนกลับมาเกิดใหม่และได้แก้ไขชีวิตของตนเองอีกครั้ง เดิมทีนางเคยคิดว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่าผู้อื่นตรงที่ได้ย้อนกลับมาและรู้เหตุการณ์ที่จะเกิดล่วงหน้า แต่พอหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตได้เปลี่ยนไปความมั่นใจในการรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าของนางก็เริ่มจะสั่นคลอน‘อย่างน้อยยามนี้ข้าก็ยังไม่ได้แต่งงาน’ หลินเหม่ยเหยาคิดพลางค่อยๆ ไล่อ่านรายการสั่งซื้อสมุนไพรของหอเซียงอวี้อย่างตั้งอกตั้งใจในชาติก่อนยามนี้นางกำลังเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานกับซ่งเสวี่ยหรงแล้ว แต่ชาตินี้แม้ว่าจะมีราชโองการพระราชทานสมรสแล้ว แต่วันแต่งงานกลับยังไม่ได้มีกำหนดการลงมา อีกทั้งจากที่นางรู้มาหยางเจี้ยนได้บอกกับผู้อาวุโสในจวนของเขาว่าเรื่องกำหนดงานแต่งงานยังไม่ต้องเร่งรีบ ช่วงนี้เขามีภารกิจรัดตัวหากจะจัดงานปีนี้คงจะไม่เหมาะ ดังนั้นบรรดาผู้อาวุโสทั้งสองจวนจึงได้นัดหมายกันว่าจะหาฤกษ์แต่งในปีหน้าแล้วจะกำหนดวันแต่งงานร่วมกันอีกครั้งเมื่อทั้งสองจวนตกลงกันได้เช่นนี้หลินเหม่ยเหยาจึงได้ใช้

ท่าทีที่เต็มไปด้วยความยินดีของสองพระองค์ทำให้หลินเหม่ยเหยาพลอยรู้สึกยินดีไปด้วย สายพระเนตรที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ที่ทั้งสองพระองค์ทรงมอบให้แก่กันทำให้หลินเหม่ยเหยาได้แต่เศร้าใจ ในฐานะที่เรียนวิชาแพทย์มาหลายปีทำให้หลินเหม่ยเหยาพอจะรู้ว่ายามนี้สุขภาพของเสวียนหมิงหลงฮ่องเต้ไม่ค่อยจะดีนัก หลินเหม่ยเหยารู้ดีว่าถ้าอิงจากชาติที่แล้วเสวียนหมิงหลงฮ่องเต้จะอยู่ได้อีกแค่เพียงสองปี ดังนั้นต่อให้รู้สึกยินดีไปกับทั้งสองพระองค์มากเพียงใดแต่เมื่อคิดถึงเรื่องราวหลังจากนี้อีกสองปีในใจของหลินเหม่ยเหยาก็พลันมีความเศร้าปะปนมาด้วย“ในเมื่อมีข่าวอันเป็นมงคลแล้วเช่นนี้กระหม่อมไม่อยู่ขัดช่วงเวลาเฉลิมฉลองของทั้งสองพระองค์แล้ว” หยางเจี้ยนเอ่ยพลางค้อมกายคารวะอำลาแล้วจึงได้หันมาทางหลินเหม่ยเหยาแล้วเอ่ยกับนางเสียงเบา“เจ้าก็กลับกับข้าก็แล้วกัน เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปส่งที่จวนของเจ้าเอง” เมื่อหยางเจี้ยนเอ่ยเช่นนี้หลินเหม่ยเหยาก็พยักหน้าแล้วจึงได้หันไปคารวะอำลาทั้งสองพระองค์ที่ยืนอยู่ทางด้านหน้า“ถ้าเช่นนี้นั้นหม่อมฉันขอทูลลาทั้งสองพระองค์นะเพคะ” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยเช่นนี้เสวียนหมิงหลงฮ่องเต้จึงได้ทรงตรัสออกมาด้วยพร

เมื่อคิดได้ว่าตนเองเกือบจะต้องแต่งเข้าจวนอ๋องไปเป็นสตรีของคนที่เคยทำร้ายครอบครัวของตนในชาติก่อนหลินเหม่ยเหยาก็พลันรู้สึกสั่นไหวในจิตใจ นางจ้องมองบิดาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยกับบิดาตามตรง“รบกวนท่านพ่อไปรอข้าที่ห้องหนังสือของท่านได้ไหมเจ้าคะ ข้าขอไปนำของบางอย่างมาให้ท่านดูสักครู่” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยเช่นนี้หลินเจวี๋ยก็พยักหน้า“ได้สิ! เป็นเรื่องที่บอกผู้ใดไม่ได้หรือ” เมื่อหลินเจวี๋ยเอ่ยถามเช่นนี้หลินเหม่ยเหยาก็พยักหน้า“เช่นนั้นพ่อจะไปรอเจ้าที่ห้องหนังสือก็แล้วกัน” เมื่อเขาเอ่ยกับบุตรสาวจบแล้วจึงได้หันไปเก็บตำราและหนังสือของตนเองที่เขานำมาอ่านรอการกลับมาของหลินเหม่ยเหยา ไม่ใช่แค่เพียงชุยอวี้หลันหรอกที่เป็นกังวลเรื่องที่หลินเหม่ยเหยาเข้าวัง ตัวเขาที่เป็นบิดาแท้จริงแล้วมีความกังวลมากกว่าผู้ใด แต่เพราะไม่อยากจะทำให้บรรยากาศภายในจวนต้องเสียไปเขาจึงต้องเสแสร้งแสดงท่าทางสบายอกสบายใจเข้าไว้ห้องหนังสือของหลินเจวี๋ยเต็มไปด้วยตำราแพทย์ที่บรรพบุรุษของเขาเขียนขึ้นและตำราแพทย์ที่หาได้จากที่อื่น เขาไม่ได้แค่เพียงแต่สะสมแต่ยังอ่านจนเกือบหมดแล้วนำมาทดลองใช้จนสามารถเรียนตำราแพทย์ขึ้นมาใหม่อีกหลา