Semua Bab ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Bab 61 - Bab 70

หยางเจี้ยนสามารถฝากชีวิตด้วยได้หรือไม่หลินเหม่ยเหยายังไม่มีเวลาได้พิสูจน์ แต่ยามนี้นางได้เห็นแล้วว่าสวรรค์เบื้องบนนั้นมีตา ไม่เพียงเมตตาให้นางได้ย้อนกลับมาเกิดใหม่เพื่อให้ได้แก้ไขสิ่งต่างๆ ที่เคยทำผิดพลาดไปอีกครั้ง แต่ยังทำให้นางได้มีโอกาสใช้ชีวิตดีๆ ร่วมกับครอบครัวอีกครั้ง และที่สำคัญนางได้แก้แค้นและลงมือตอบโต้คนที่ทำไม่ดีกับนางอย่างที่นางไม่มีโอกาสได้ทำและได้เห็นในชาติก่อนภาพซ่งเสวี่ยหรงที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าโอบกอดหยางสุ่ยเซียนที่มีแค่ผ้าห่มพันกายยืนอยู่ท่ามกลางสายตาและเสียงก่นด่าของผู้คนทำให้หลินเหม่ยเหยาคิดถึงชาติที่แล้วที่ถูกคนทั้งคู่หักหลังและร่วมมือกันกำจัดนางทิ้ง ความเจ็บปวดรวดร้าวที่นางเคยได้รับพวกเขายังไม่ได้สัมผัส แต่นางเชื่อว่าอีกไม่นานพวกเขาจะต้องได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างที่นางเคยต้องเผชิญอย่างแน่นอน“พวกเรารีบกลับกันเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยเช่นนี้หยางเจี้ยนก็ยื่นมือไปเกาะกุมมือของนางเอาไว้แล้วพานางเดินลัดเลาะกลับไปทางเดิมโดยมีลูกน้องของเขาล่วงหน้าไปสะสางเส้นทางให้เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นพบเห็นท่านแม่ทัพของพวกเขาที่ในยามนี้กำลังจับจูงมือว่าที่ฮูหยินของตนออกมาก

เรื่องที่เฉินอี๋เหนียงอาจจะได้รับธูปหอมจากจางซิงซิน หยางเจี้ยนสั่งให้ฉางมามานำมาเล่าให้หลินเหม่ยเหยารับรู้เอาไว้ ในยามนี้สิ่งที่เขารู้สึกจนใจก็คือการต่อสู้ของสตรีในเรือนหลัง เรื่องในวังหลังของน้องสาวเขาไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงมากนัก นางฝึกฝนฝีมือจากการรับมือกับเฉินอี๋เหนียงมาตั้งแต่เด็กแล้วเขาจึงวางใจการจัดการกับเหล่าสตรีในวังหลังของนางแต่ในยามนี้พอเขากำลังจะแต่งฮูหยินเข้าจวนความเป็นห่วงเป็นใยที่ไม่เคยมีก็พลันปะทุขึ้น โชคยังดีที่สตรีที่เขากำลังจะแต่งงานด้วยคือหลินเหม่ยเหยา แม้ว่านางจะทำให้เขารู้สึกรักใคร่และเป็นห่วงจนเกินความพอดี แต่นางก็มีความสามารถติดตัว ยังคงพอจะทำให้เขาไว้วางใจได้บ้างวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันมงคลสมรสของท่านแม่ทัพหยางและคุณหนูใหญ่สกุลหลินแล้ว ฤกษ์แต่งงานถูกเลื่อนเข้ามาจนหลินเจวี๋ยรู้สึกหงุดหงิดใจ แม้หยางเจี้ยนจะบอกกับเขาว่าเพื่อความปลอดภัยของบุตรี แต่คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นเขาจะไม่รู้เชียวหรือว่าแท้จริงแล้วหยางเจี้ยนมีความคิดอื่นอยู่ ช่วงนี้ทุกครั้งที่หยางเจี้ยนมาเป็นแขกในจวน เขาจึงได้พยายามหาหนทางให้หยางเจี้ยนไม่มีโอกาสที่จะได้พูดคุยกับบุตรสา

การที่หยางสุ่ยเซียนถูกควบคุมตัวโดยคนของหยางเจี้ยนเช่นนี้ ไม่ต้องคาดเดาหลินเหม่ยเหยาก็สามารถรู้ได้ว่าหยางสุ่ยเซียนจะไม่ได้รับความสะดวกสบายเท่าใดนัก“เจ้ามาทำไม” ยามที่หลินเหม่ยเหยาก้าวเท้าเข้าเรือนไปก็ได้รับสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นอริจากหยางสุ่ยเซียนในทันที แต่หลินเหม่ยเหยากลับไม่ได้สนใจท่าทีของนาง หันไปมองทางสวีเยียนครู่หนึ่งแล้วจึงได้หันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ให้ช่วยกันจับตัวหยางสุ่ยเซียนในทันที“จับตัวนางให้ข้าที” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยจบบรรดาสาวใช้ก็เข้าไปช่วยกันจับตัวหยางสุ่ยเซียนเอาไว้ในทันที หลินเหม่ยเหยาเดินตรงเข้าไปจับชีพจรของหยางสุ่ยเซียนด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่หยางสุ่ยเซียนกลับโวยวายออกมาในทันที“พวกเจ้าจะทำอันใด ปล่อยข้านะ” แม้จะเอ่ยเช่นนั้นแต่สายตาที่มองหลินเหม่ยเหยากลับเต็มไปด้วยความท้าทาย ส่วนหลินเหม่ยเหยาถึงกับเลิกคิ้วขึ้นในทันทีเมื่อพบว่าชีพจรของนางไม่ราบรื่นและมีลักษณะของชีพจรของคนที่กำลังตั้งครรภ์“ทำไม คิดว่าข้าโกหกหรือ พวกเจ้าระวังให้ดีเถิด นี่คือลูกคนแรกของคุณชายซ่ง หากเด็กคนนี้เป็นอันใดไปเขาจะต้องมาทวงความยุติธรรมให้พวกข้าสองแม่ลูกแน่” คำพูดของหยางสุ่ยเซียนทำให้หลิน

หยางเจี้ยนใช้เรือนพักของตนเองเป็นห้องหอ เขาไม่ได้คิดจะมีสาวใช้อุ่นเตียงหรือว่ามีอนุในอนาคตจึงไม่คิดจะแยกห้องหรือแยกเรือนกับฮูหยินของตนเอง ยามนี้เรือนพักของเขาแค่เพียงขยับขยายให้กว้างขวางมากยิ่งขึ้น และประดับประดาตกแต่งใหม่เพื่อต้อนรับงานมงคลหยางเจี้ยนไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างที่มาเข้าร่วมในพิธีส่งตัวเข้าหอเท่าใดนัก เขาแค่เพียงตกรางวัลให้แม่สื่อ แจกเงินหยวนเป่าให้แก่บรรดาญาติที่เป็นสตรีที่มาร่วมสร้างความครึกครื้นในห้องหอ ยามที่เขาใช้คันชั่งเปิดผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวเสียงชื่นชม และเสียงโห่ร้องของบรรดาคนที่มามุงดูทำให้เขาอยากจะเอาผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวปิดลงไปเช่นเดิม เสียดายก็แต่เจ้าสาวคนงามของเขานางจะคาดเดาความคิดของเขาได้ นางดึงผ้าคลุมหน้าเอาไว้แล้วนำไปเก็บไว้ทางด้านหลังของนางในทันทีหยางเจี้ยนก้มมองดวงหน้างามที่ในยามนี้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมจนงดงามมากกว่าทุกครั้งที่ได้พบกันด้วยความหลงใหล พวกแก้มงามของนางดูเหมือนว่าจะตอบลงแล้วแถมยามนี้ยังมีสีชมพูระเรื่อเข้ามาทำให้นางงดงามน่ามองมากยิ่งขึ้น เขาจ้องมองนางด้วยความปลาบปลื้มใจที่ยามนี้นางกลายเป็นฮูหยินของเขาแล้ว จากเด็กสาวตัวน้อยที่เคยทำให้

หลินเหม่ยเหยาได้รับการต้อนรับจากพ่อสามีและแม่สามีเป็นอย่างดี แม้ว่าหยางเม่าจะมีท่าทีเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาแต่ก็แสดงออกถึงการต้อนรับสะใภ้ใหม่เช่นนาง ส่วนสวีเยียนนั้นไม่ต้องพูดถึง หลินเหม่ยเหยาคือสะใภ้ที่นางหมายตามีหรือที่จะวางท่าจนเกินงามหลังจากรับน้ำชาจากลูกสะใภ้แล้วนางก็มอบของขวัญเป็นเครื่องประดับชุดใหญ่ให้หลินเหม่ยเหยาเพื่อเป็นการรับขวัญแล้วจึงได้เอ่ยชักชวนให้หยางเจี้ยนและหลินเหม่ยเหยาอยู่ร่วมกินมื้อเช้าด้วยกัน ซึ่งเมื่อหลินเหม่ยเหยาตอบตกลงมีหรือที่หยางเจี้ยนจะปฏิเสธ“ข้ารู้ว่าเจ้าชอบโจ๊กเม็ดบัวใส่กลีบไป่เหอ ก็เลยสั่งให้ห้องครัวทำให้เจ้าเป็นพิเศษ” สวีเยียนเอ่ยเมื่อเห็นว่าหลินเหม่ยเหยาจ้องมองชามโจ๊กด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ“ขอบคุณท่านแม่มากเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางลงมือคนโจ๊กเมื่อเห็นว่าพ่อสามีลงมือกินแล้ว“เจ้าลาหยุดกี่วันหรือ” เมื่อหยางเม่าเอ่ยถามเช่นนี้หยางเจี้ยนก็เงยหน้าขึ้นไปมองบิดาด้วยสายตาว่างเปล่าในทันที“อย่าบอกนะว่าเจ้ายังจะออกไปวิ่งวุ่นอยู่ด้านนอกจวนเช่นเดิม เจี้ยนเอ๋อเจ้าแต่งงานแล้วก็ควรจะแบ่งเวลาให้ภรรยาของเจ้าบ้าง” เมื่อหยางเม่าเอ่ยเช่นนี้หยางเจี้ยนก็หันไปมองหลินเหม่ย