Semua Bab ขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า: Bab 71 - Bab 80

เรื่องที่หยางสุ่ยเซียนขอตัดขาดกับสกุลเดิมของตนเองเพื่อจะได้อยู่สกุลซ่ง ทำให้หยางเม่าล้มป่วยอยู่หลายวัน แต่เมื่อคิดถึงการกระทำที่ผ่านมาของทั้งเฉินอี๋เหนียงและหยางสุ่ยเซียนแล้วผลสุดท้ายเขาก็สามารถทำใจได้ในที่สุด ในใจก็ได้แต่คิดว่าในเมื่อนางอยากอยู่อย่างไร้ฐานะในจวนสกุลซ่งการขอตัดขาดกับวงศ์สกุลก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว บุตรสาวที่ลดเกียรติและฐานะของตนเองโดยไม่สนใจชื่อเสียงของวงศ์สกุลเช่นนี้ หากมีนางอยู่คงจะทำให้เขาไม่กล้าบากหน้าไปพบบรรพบุรุษในปรโลกเป็นแน่แม้ว่าจะเศร้าเสียใจอยู่บ้างแต่ผลสุดท้ายหยางเม่าก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ในที่สุด หนทางเดียวที่ทำให้เขาไม่รู้สึกเป็นทุกข์ก็คือ ทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลต้นไม้ใบหญ้าที่ลูกสะใภ้คนโตสั่งให้คนเพาะปลูกเอาไว้ ยิ่งได้รู้ว่าส่วนใหญ่ล้วนมีประโยชน์ในการรักษาผู้คนเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองใช้ชีวิตในแต่ละวันได้อย่างมีประโยชน์มากยิ่งขึ้นส่วนทางด้านหยางเจี้ยนและภรรยาแม้ว่าส่วนใหญ่เขาจะยังคงใช้ชีวิตอยู่แต่ในกองทัพ แต่ทุกครั้งที่มีเวลาว่างเขาก็มักจะกลับมาหาภรรยาและใช้เวลายามค่ำคืนกับภรรยาอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับคนของฉินอ๋องเขาก็มักจ

ในขณะที่หลินเหม่ยเหยากำลังต้อนรับแขกในโถงรับแขกของจวน ทางฝั่งของสวีเยียนก็ได้รับข่าวคราวที่ไม่ค่อยจะดีนักของหยางสุ่ยเซียน“คุณหนูแย่แล้วเจ้าค่ะ” อิงจื่อเข้ามากระซิบที่หูของหลินเหม่ยเหยาด้วยความร้อนรน“คุณหนูสามดื่มยาพิษฆ่าตัวตายเจ้าค่ะ” เมื่ออิงจื่อเอ่ยเช่นนี้หลินเหม่ยเหยาก็พลันขมวดคิ้วในทันที“พิษชนิดใด” เมื่อนางเอ่ยถามเช่นนี้อิงจื่อก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น“ได้ยินว่าเป็นพิษหงอนกระเรียนแดงเจ้าค่ะ” คำพูดของอิงจื่อทำให้หลินเหม่ยเหยานิ่งงันไปในทันที ชาติก่อนนางก็ถูกหยางสุ่ยเซียนและซ่งเสวี่ยหรงกรอกยาพิษชนิดนี้“คุณหนูสามที่สาวใช้ผู้นี้เอ่ยถึงคงจะไม่ใช่หยางสุ่ยเซียนกระมัง” ฉางเจียเอ่ยถามออกมาด้วยความร้อนใจ นางเป็นผู้ฝึกยุทธ์เสียงกระซิบกระซาบที่อยู่ใกล้ถึงเพียงนี้นางย่อมจะได้ยิน“ใช่แล้ว ที่สาวใช้ของข้าพูดถึงก็คือคุณหนูสามของจวนนี้ หยางสุ่ยเซียน” เมื่อรู้ว่าไม่อาจจะปิดบังได้แล้วหลินเหม่ยเหยาจึงได้ยอมรับออกมาตามตรง“จะเป็นไปได้อย่างไร คนอย่างหยางสุ่ยเซียนไม่มีทางยอมตายง่ายๆ หรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องยาพิษ คนเช่นนางหากสามารถหายาพิษได้ เอาไปลอบฆ่าคนที่นางเกลียดชังจะไ

ฉางเจียไม่สนใจคำครหาของผู้คน นางเข้ามาอยู่ในจวนสกุลหยางราวกับที่นี่เป็นจวนของตนเอง ที่สำคัญนางเฝ้าติดตามหลินเหม่ยเหยาราวกับเงา แต่หลินเหม่ยเหยากลับไม่ได้รังเกียจนางอีกทั้งยังอยู่ร่วมกับฉางเจียราวกับว่านางคือพี่สาวน้องสาวคนหนึ่ง ซ่งเสวี่ยหรงทนได้รับการสอบสวนจากกรมอาญาไม่ไหวยอมรับสารภาพออกมาว่าเขาได้รับการติดต่อจากกัวไป๋จิ้งให้หาวิธีเข้าไปวางยาพิษเสวียนหมิงหลงฮ่องเต้ แต่เพราะช่วงนี้เขาถูกขับออกจากสำนักแพทย์หลวงทำให้เขาต้องยื่นข้อต่อรองขอให้กัวไป๋จิ้งหาวิธีให้เขาได้กลับเข้าไปทำงานในสำนักแพทย์หลวงอีกครั้งกัวไป๋จิ้งจึงสั่งให้เขาสังหารอนุจากสกุลหยางของตนเองก่อนเพื่อที่จะได้เอาอกเอาใจคนสกุลหวัง แล้วหลังจากนั้นกัวไป๋จิ้งจะไปช่วยพูดกับคนสกุลหวังเพื่อช่วยเขา ช่วงนี้กัวไป๋จูกำลังตั้งครรภ์อยู่แม้ว่านางจะมีฐานะแค่เพียงอนุ แต่ทารกที่อยู่ในครรภ์ของนางถือเป็นหลานคนแรกของท่านเสนาบดีหวัง กัวไป๋จิ้งจึงตั้งใจจะใช้การตั้งครรภ์ของน้องสาวเป็นสะพานให้ตนเองตีสนิทกับสกุลหวังและตั้งใจว่าจะเข้าไปช่วยพูดกับท่านเสนาบดีหาวิธีผลักดันซ่งเสวี่ยหรงด้วย ซ่งเสวี่ยหรงเกรงว่ากัวไป๋จิ้งจะเปลี่ยนใจ เขาจึงได้เก็บจดหมายที่ใช้ต

ยามที่หยางเจี้ยนขี่ม้าไปถึงจวนก็เห็นว่าคนของกรมอาญามาอยู่ที่จวนอย่างผิดปกติ เขารีบเดินไปลากคอของกัวไป๋จิ้งให้ลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็วในทันที โดยที่เขาไม่สนใจว่ากัวไป๋จิ้งตั้งหลักได้หรือไม่ ดังนั้นภาพที่ทุกคนเห็นก็คือแม่ทัพใหญ่หยางกำลังลากคุณชายกัวในสภาพเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือดเข้าไปในจวนสกุลหยาง“เหยาเหยา” เมื่อเข้าไปในจวนได้เขาก็ตะโกนเรียกชื่อของภรรยาในทันที ทำให้หลินเหม่ยเหยาที่กำลังมอบยาถอนพิษให้กับข้ารับใช้ภายในจวนต้องรีบเดินออกมาหาเขา“ท่านกลับมาแล้ว” หลินเหม่ยเหยาส่งเสียงทักทายเขาออกมาด้วยความยินดี เมื่อเขาเห็นนางก็เหวี่ยงกัวไป๋จิ้งให้สวีหย่วนที่กำลังยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่แล้วก็รีบวิ่งไปดึงร่างของนางมาโอบกอดเอาไว้“เจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเขาทำให้หลินเหม่ยเหยารีบพยักหน้าแล้วเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงปลอบโยนเพื่อให้เขาสบายใจในทันที“ท่านวางใจได้ข้าไม่ได้เป็นอันใด บ่อน้ำที่ใช้ภายในจวนล้วนต้องผ่านการตรวจสอบจากคนของข้าที่นำมาจากร้านฝูโซ่วก่อน มีเพียงข้ารับใช้แค่เพียงไม่กี่คนเพียงเท่านั้นที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งดื่มน้ำในบ่อก่อนตรวจสอบ ก็เลยทำให้พวกเขาไ

‘ข้าเคยพูดว่าเขาเป็นคนหน้าตาธรรมดาหรือ ข้าเคยพูดตอนไหนกันนะ’ นี่คือความคิดของฉางเจียหลังจากที่นางมอบถุงผ้าปักของตนเองให้สวีหย่วนเพื่อเป็นของแทนใจแต่กลับถูกเขาส่งคืนมาให้แถมยังบอกกับนางว่า“คุณหนูเคยเอ่ยกับข้าว่าข้าเป็นคนที่มีหน้าตาธรรมดา ดังนั้นคนที่มีหน้าตาธรรมดาเช่นข้าจึงไม่คู่ควรที่คุณหนูฉางจะมาชื่นชอบหรอก” คำตอบของเขาพร้อมกับถุงผ้าปักที่ถูกส่งคืนทำให้ฉางเจียยื่นนิ่งอยู่กับที่ด้วยความสับสนวุ่นวายใจ“คุณหนูพวกเรารีบกลับจวนกันเถิด หากมัวชักช้าจะมืดค่ำเอาได้นะเจ้าคะ” คำพูดของสาวใช้ทำให้ฉางเจียตื่นจากภวังค์ความคิดในที่สุด นางหันไปมองสวีหย่วนอีกครั้งด้วยความปวดใจแล้วจึงได้เดินทางกลับจวนของตนเองด้วยความเหม่อลอยสวีหย่วนคือชายหนุ่มที่มีอนาคตไกล มีอายุแค่เพียงยี่สิบต้นๆ เขาก็ได้เป็นเจ้ากรมอาญาแล้ว ส่วนนางเป็นสตรีที่กำลังจะพ้นวัยออกเรือนแล้ว เดิมทีนางไม่คิดว่าตนเองจะถูกใจบุรุษคนใดนอกจากญาติผู้พี่ของตนเองอีกแล้ว จวบจนนางได้เห็นเขาตอนที่กำลังแสดงฝีมือจับกุมคนร้ายนางจึงได้รู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนที่มีความห้าวหาญไม่แตกต่างไปจากญาติผู้พี่ของนางเลย สายตาเย็นชาที่เขาใช้จ้องมองนางทำให้นางรู้สึกได้ว่า