All Chapters of ฮูหยินผู้ถูกลืมเลือน ณ. เรือนเหมันต์: Chapter 11 - Chapter 20

ยามที่ซ่งเหวินจิ้งมาถึงเมืองหลวงก็เป็นยามดึกของอีกสองวันต่อมาแล้ว เดิมทีเขาจะเร่งมาให้เร็วกว่านี้ แต่เพราะคนที่ติดตามมาด้วยคือองค์ชาย เขาจะทอดทิ้งเอาไว้ด้านหลังดังที่ปากพูดไม่ได้ ถึงอย่างไรองค์ชายผู้นี้ก็ถือกำเนิดจากฮองเฮา หากเกิดเหตุร้ายขึ้นกับองค์ชายขึ้นมา คนในสกุลซ่งของเขาย่อมจะแบกรับโทษทัณฑ์กับเขาไม่ไหว“เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าทางประตูใหญ่ ลักลอบเข้ามาทางหลังจวนเช่นนี้ไม่ต่างไปจากขโมยเลยนะ” คำพูดขององค์ชายรองที่ติดตามเขามาทำให้เขาเริ่มคิดแล้วว่าหากเกิดเรื่องร้ายกับองค์ชายผู้นี้ขึ้นมา ฝ่าบาทจะยินยอมให้เขาขอรับโทษทัณฑ์เพียงคนเดียวได้หรือไม่“ราชโองการมีรับสั่งให้กระหม่อมเข้าเมืองหลวงอย่างลับๆ หากเปิดเผยตัวให้ผู้อื่นรู้จะไม่เป็นการขัดราชโองการหรอกหรือ” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองหลี่เสวียนพยักหน้า“ก็จริง มารดาของเจ้าไม่เท่าไหร่หรอกแต่น้องสาวของเจ้าผู้นั้นข้าเชื่อว่าหากนางรู้ว่าเจ้ากลับมาวันพรุ่งนี้ทั่วทั้งเมืองหลวงจะต้องรู้แน่”“...” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งไร้ถ้อยคำจะโต้เถียง เพราะถ้อยคำเมื่อครู่นี้ขององค์ชายล้วนเป็นความจริงทุกคำ ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจมารดาขอ

ยามนี้ในเรือนเหมันต์กำลังอยู่ในสภาวะที่ตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง ซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่กำลังนั่งคุกเข่ารอรับการลงโทษจากมารดาของพวกเขาด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยหยาดน้ำตา โม่ชิงเยว่ถือกระบองไม้ไผ่ขนาดเหมาะมือเดินวนไปเวียนมาอยู่รอบๆ เด็กน้อยทั้งสองเพื่อพิจารณาว่าควรจะลงโทษเด็กสองคนนี้เช่นไรดี“พวกเจ้าช่างถือดียิ่ง! คิดว่าตนเองปีกกล้าขาแข็งแล้วหรือจึงกล้าหลบหนีแม่กับพี่ชุ่ยเหมยออกจากเรือนไปเที่ยวเล่นในยามค่ำคืนเช่นนี้ พวกเจ้าลืมเรื่องนักฆ่าที่ถูกส่งมาฆ่าพวกเราไปแล้วหรือ หากต้องเผชิญหน้ากับนักฆ่าเหล่านั้นอีกพวกเจ้าคิดว่าจะสามารถเอาตัวรอดจากพวกเขาได้หรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้คนที่แอบเร้นกายอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ถึงกับขมวดคิ้ว โดยเฉพาะคำว่า “นักฆ่า” ทำให้ซ่งเหวินจิ้งที่ยืนแอบฟังอยู่อยากจะเผยกายออกไปสอบถามนักว่านักฆ่าที่โม่ชิงเยว่เอ่ยถึงนั้นโผล่มาได้อย่างไร“แต่ท่านแม่! ท่านฆ่าพวกนักฆ่าเหล่านั้นตายไปหมดแล้วนี่ขอรับ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้าในทันที“เจ้าแน่ใจหรือว่าตายไปหมดแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่านักฆ่าเหล่านั้นเป็นผู้ใดส่งมา นักฆ่าเหล่านั้นตายไปแล้วก็จริงแต่เจ้ามั่นใจหรือว่าคนที่อย

จวนสกุลซ่งรับรององค์ชายรองอย่างระมัดระวังโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าองครักษ์ที่สวมหน้ากากเหล็กยืนอยู่ทางด้านหลังคือผู้ใด สายตาของเขาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของโม่ชิงเยว่เลยจนนางมองเข้าไปในดวงตาของเขา เขาจึงได้รีบถอนสายตาของตนเองออกด้วยสามารถรับรู้ได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของนาง“จุดประสงค์ของข้าล้วนแจ้งอย่างตรงไปตรงมาเป็นอย่างยิ่งแล้ว ข้าก็แค่อยากจะพบหน้าซ่งฮูหยินเพียงเท่านั้น เอ๋ หรือว่าฮูหยินผู้เฒ่าคิดว่าข้าจะยังมีจุดประสงค์อื่นอีก” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็รีบส่ายหน้าในทันที“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เพียงแต่ก่อนหน้านี้องค์ชายรองทรงตรัสถึงสกุลสุ่ย หม่อมฉันจึงได้คิดว่าสาเหตุที่มาที่นี่เพราะคนจากสกุลสุ่ยผู้นั้น” ประโยคหลังของฮูหยินผู้เฒ่าแฝงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขัดเคืองใจปะปนมาด้วย"อ้อ กับญาติผู้น้องคนนั้นของข้า ข้าไม่เองก็ค่อยจะสนิทสนมมากนักถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรีในเรือนหลัง ข้าที่มีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ย่อมไม่อาจจะพบหน้านางได้บ่อยครั้งอยู่แล้ว แต่สาเหตุที่ข้ามาที่นี่เป็นเพราะพอได้ยินว่าสหายของข้ามีทายาทแล้วข้าก็รู้สึกประหลาดใจ เพราะซ่งเหวินจิ้งไม่เคยบอกสิ่งใดก

หลังจากออกจากจวนสกุลซ่งแล้วองค์ชายรองก็เสด็จกลับตำหนักส่วนพระองค์ โดยมีองครักษ์คอยติดตามอารักขาอย่างใกล้ชิด เมื่อได้อยู่ตามลำพังแล้วซ่งเหวินจิ้งก็ถอดหน้ากากเหล็กออกแล้วเอ่ยกับองค์ชายรองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ“เหตุใดกระหม่อมจึงไม่เคยเลยรู้ว่าตนเองได้รับบาดเจ็บจนทำให้ไม่อาจจะมีทายาทได้อีกแล้ว” คำถามขององครักษ์ที่สวมใส่หน้ากากเหล็กอยู่ทำให้องค์ชายรองทรงพระสรวลออกมาในทันที“หากไม่เอ่ยเช่นนั้น ลูกๆ ของเจ้าก็คงจะไม่ปลอดภัย อันที่จริงการที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในจวนของเจ้ามาได้จนถึงยามนี้หากไม่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าสกุลซ่งยังหลงเหลือความปรานีอยู่บ้างพวกเขาก็อาจจะไม่ได้ถือกำเนิดออกมา หรือไม่ก็ต้องชื่นชมฮูหยินของเจ้า แม้ว่าอาจจะไม่คุ้นชินต่อการต่อสู้ของบรรดาสตรีในเรือนหลังแต่ก็ยังสามารถปกป้องลูกๆ ได้เป็นอย่างดีเช่นนี้ถือว่าโม่ชิงเยว่เองก็มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันส่ายหน้า“กระหม่อมรู้ว่าองค์ชายทรงมีพระประสงค์ที่จะช่วยเหลือลูกและภรรยาของกระหม่อม เพียงแต่เรื่องในเรือนหลังของกระหม่อมมันไม่ได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น ยามนี้ท่านแม่คงจะกำลังเข้าใจผิดคิดว่าก

ยามที่ชุ่ยเหมยนำข้อความของเฉินมามาให้โม่ชิงเยว่อ่านโม่ชิงเยว่ถึงกับหัวเราะออกมาในทันที“ในที่สุดก็ได้เวลาที่ข้ากับแม่สามีจะต้องแตกหักกันแล้วสินะ ดีเหมือนกันข้าจะได้ใช้ข้ออ้างนี้เอ่ยถึงเรื่องการหย่าร้างกับท่านโหวได้ในยามที่เขากลับมา” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“แล้วท่านโหวจะยินยอมหรือเจ้าคะ องค์ชายรองทรงตรัสว่าที่ตรงนั้นของท่านโหวใช้การไม่ได้แล้วมิใช่หรือ” คำพูดประโยคนี้ของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่รีบเอ่ยถามในทันที“ตรงไหน... องค์ชายมิได้ตรัสเช่นนั้นไม่ใช่หรือ แค่ทรงตรัสว่าอาการบาดเจ็บของท่านโหวอาจจะส่งผลต่อการมีทายาท”“มันก็ความหมายทำนองเดียวกันนั่นแหละเจ้าคะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า“ว่าแต่เหตุใดเฉินมามาจึงได้คัดลอกข้อความจดหมายที่จะส่งให้สกุลกู้ของฮูหยินผู้เฒ่ามาให้เจ้ากันเล่า” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยยิ้มออกมา“น่าจะเพราะเงินก้อนโตของฮูหยินนั่นแหละเจ้าค่ะ อีกทั้งคนอย่างฮูหยินผู้เฒ่าผู้ใดจะอยากรับใช้ตลอดไปเล่าเจ้าคะ ไม่แน่ว่าวันไหนเกิดคิดอยากจะตัดมือตัดเท้านางขึ้นมาเฉินมามาก็คงยากที่จะเอาตัวรอดได้” ชุ่ยเหมยเอ่ยออกมาตามความรู้สึกของ