All Chapters of ฮูหยินผู้ถูกลืมเลือน ณ. เรือนเหมันต์: Chapter 41 - Chapter 50

โม่ชิงเยว่จ้องมองซ่งเหวินจิ้งด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อคิดทบทวนถึงสถานการณ์ในยามนี้แล้วนางจึงได้เอ่ยถามเขาออกมาตามตรง“เพื่อตบตาฝ่าบาทหรือ” คำถามของนางทำให้เขาพยักหน้า“องค์ชายรองคิดจะก่อการกบฏหรือ” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า“อย่าได้ยัดเยียดโทษกบฏให้ข้ากับองค์ชายรองเช่นนี้สิ” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่นิ่วหน้า เขาจึงได้อธิบายให้นางฟังตามตรง“ข้าต้องการแค่เพียงทำให้ฝ่าบาททรงชี้ปลายกระบี่ไปที่ผู้อื่นเพียงนั้น ดังนั้นข้าจึงมาบอกเจ้าก่อน วันพรุ่งนี้ข่าวการตายของข้าคงจะถูกกราบทูลต่อฝ่าบาท ฝ่าบาทก็คงไม่อาจจะประกาศออกมาได้ว่าข้าตายเพราะทำภารกิจในเมืองหลวงดังนั้นอีกไม่นานก็คงจะทรงมีราชโองการประกาศลงมาว่าข้าตายที่ชายแดน ถึงยามนั้นฐานะฮูหยินม่ายของจวนโหวก็คงจะต้องตกลงบนศีรษะของเจ้าแล้ว” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า“ที่แท้ไม่ต้องหย่าก็สามารถตกพุ่มม่ายได้เช่นกัน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็รีบส่ายหน้าในทันที“อย่าได้คิดเชียว ต่อให้ข้าเคยบอกกับเจ้าว่าจะเห็นดีเห็นงามกับเจ้าทุกอย่างขอแค่เพียงเจ้าไม่ไปจากข้า แต่การที่เจ้าคิดจะฆ่าข้าให้ตายข้าขอยืนกรานเลยว่าข้าไม่ย

โม่ชิงเยว่ยังไม่ทันจะได้กลับไปที่เรือนส่วนตัวของตนชุ่ยเหมยก็รีบมาตามนางด้วยสีหน้าร้อนรน พอเห็นหน้านางชุ่ยเหมยก็เม้มปากแน่นหันไปโบกมือไล่คนที่ติดตามนางมาและส่งสัญญาณให้ชุ่ยหลันช่วยกันคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไป แล้วนางจึงได้เอ่ยรายงานโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“เรือนคิมหันต์เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ พอฮูหยินผู้เฒ่าได้รู้ข่าวการตายของท่านโหวก็ได้รับความสะเทือนใจจนสิ้นสติข้าให้คนไปตามท่านหมอแล้ว ฮูหยินท่านจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็นิ่วหน้าแล้วเอ่ยกับชุ่ยเหมยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ท่านหมอเมิ่งที่ท่านโหวมักจะส่งมาคอยดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่าเล่า”“ยามนี้เขาอยู่ในเรือนคิมหันต์แล้วและกำลังพยายามช่วยชีวิตฮูหยินผู้เฒ่าอยู่” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา“เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนลูกๆ ของข้าให้หน่อย ข่าวการตายของท่านพ่อของพวกเขาอาจจะทำให้พวกเขาตกใจ ข้าจะไปดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่าที่เรือนคิมหันต์เสียหน่อย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ก็พยักหน้าแล้วจึงได้เดินตรงไปที่เรือนพักของซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่เรือนคิมหันต์เต็มไปด้วยความวุ่นวายยามที่นางเดินเข้าไปใ

ยามที่โม่ชิงเยว่กลับมาที่เรือนของตนก็พบว่ามีคนมารอนางในห้องนอนส่วนตัวแล้ว โม่ชิงเยว่ไล่สาวใช้ของตนเองออกไปแล้วจึงได้เดินเข้าในห้องนอนด้วยสีหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มระบายอยู่“ข้าบอกให้ท่านไปรักษาตัวมิใช่หรือ ลักลอบกลับเข้ามาเช่นนี้บาดแผลของท่านคงจะปริแตกไปแล้วกระมัง” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเดินเข้าไปหาเขาแล้วยื่นมือไปปลดสายคาดเอวของเขาอย่างคุ้นชินทำให้ซ่งเหวินจิ้งรีบยื่นมือมาจับมือของนางเอาไว้“เจ้าทำเช่นนั้นทำไม”“ก็ท่านบอกกับข้าเองว่าจะส่งน้องสาวของท่านไปอยู่สำนักนางชี ข้าหวังดีก็เลยสั่งให้คนช่วยโกนศีรษะให้แล้วส่งนางไปจำวัดแทนท่านอย่างไรเล่า” โม่ชิงเยว่เอยพลางพยายามดึงมือของตนเองให้หลุดพ้นออกมาจากอุ้งมือของเขา“ข้าหมายถึงการที่เจ้าไปพูดจาท้าทายเหยียนเซียวเช่นนั้นต่างหาก” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้น แต่เมื่อนางคิดถึงคำพูดของตนเองในวันนี้นางก็ยิ้มออกมา“ข้าหรือพูดจาท้าทายเขา ข้าก็แค่บอกให้เขารับรู้ว่าลูกๆ ของข้าไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ข้าจะปกป้องเจ้ากับลูกเอง” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายห

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีศพไปแล้วโม่ชิงเยว่ก็ใช้ข้ออ้างว่าต้องไว้ทุกข์ให้สามีปฏิเสธเทียบเชิญและเทียบขอเข้าพบเกือบทั้งหมด อีกทั้งช่วงนี้ฝ่าบาททรงมีราชโองการลงอาญาขุนนางใหญ่หลายสกุล อัครเสนาบดีหยางถูกปลดออกจากตำแหน่งเสนาบดี จวนสกุลหยางถูกยึดทรัพย์ทั้งสกุลและถูกเนรเทศออกจากเมืองหลวง เจ้ากรมพิธีการสุ่ยถูกปลดออกจากตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการ จวนสกุลหยางถูกยึดทรัพย์ทั้งสกุลนาย ท่านผู้เฒ่า นายท่านสุ่ยและสุ่ยฮูหยินถูกขังที่กรมอาญา ฉินอ๋องและองค์ชายใหญ่ต่างก็ถูกกักขังอยู่ในคุกหลวง สิ่งที่ผู้คนต่างไม่เข้าใจก็คือความวุ่นวายในครั้งนี้สุ่ยฮองเฮาและองค์ชายรองกลับไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย ส่วนหยางเต๋อเฟยถูกปลดยศเป็นแค่เพียงกุ้ยเหรินถูกส่งเข้าสู่ตำหนักเย็น“สถานการณ์ในเมืองหลวงเริ่มจะคลี่คลายแล้ว ชุ่ยหลันเจ้าจงไปบอกให้ผู้ดูแลร้านเตรียมตัวเปิดร้านได้เลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ชุ่ยหลันก็รับคำแล้วเดินจากไป เหลือแค่เพียงชุ่ยเหมยและหรงมามาที่ยังคงรอรับคำสั่งจากนาง“หรงมามา ท่านเป็นคนกว้างขวางช่วยสืบเสาะหาอาจารย์ที่มากความรู้มาสั่งสอนและอบรมลูกๆ ของข้าด้วย ท่านอาจารย์คนก่อนที่ข้าเชื้อเชิญมาเขาขอลากลับบ้านเกิดที่ต่าง

เช้าวันรุ่งขึ้นโม่ชิงเยว่ก็แต่งเนื้อแต่งตัวอย่างประณีต สวมใส่เครื่องประดับอย่างพอเหมาะ เดินทางไปจวนไหวกั๋วกงโดยมีสาวใช้และผู้คุ้มกันอีกจำนวนหนึ่งติดตามไปด้วย เมื่อคืนนี้กว่านางจะไล่ให้ซ่งเหวินจิ้งออกไปจากห้องนอนของนางได้ ต้องใช้ความพยายามพอสมควร จนผลสุดท้ายนางต้องบอกเขาว่าหากเขายังไม่ไปนางจะลงมือทำแผลให้เขาด้วยตนเอง เขาจึงได้ยินยอมออกจากห้องของนางอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมจะกำชับนางให้ระมัดระวังตัว ความใส่ใจของเขานางมองออกว่าไม่ใช่การเสแสร้ง ในใจย่อมจะรู้สึกดีกับเขามากยิ่งขึ้น แม้ว่าความลำบากแต่เก่าก่อนจะยังคงหลอกหลอน แต่เมื่อคิดว่าตัวนางเองก็มีส่วนที่ทำให้ตนเองต้องลำบาก นางจึงไม่ได้พยายามผลักไสเขาอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้จวนไหวกั๋วกงอยู่ไม่ไกลจากจวนนิ่งอันโหวเท่าใดนัก ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถึงแล้ว เมื่อนางลงจากรถม้าก็มีมามาสูงวัยผู้หนึ่งมารอต้อนรับ เครื่องแต่งกายที่นางสวมใส่รวมไปถึงท่าทีเคารพนบนอบของสาวใช้ทำให้โม่ชิงเยว่คาดเดาเอาว่าฐานะของนางย่อมจะไม่ธรรมดา เมื่อไปถึงโถงรับรองแขกของจวนไหวกั๋วกงนางจึงได้รู้ว่ามามาสูงวัยผู้นี้คือมามาอาวุโสที่อยู่ข้างกายไหวกั๋วกงฮูหยิน“โม่ชิงเยว่ คารวะไหวกั๋วก