All Chapters of ฮูหยินผู้ถูกลืมเลือน ณ. เรือนเหมันต์: Chapter 51 - Chapter 60

กรมอาญาได้มอบหมายให้ไปตรวจสอบที่จวนไหวกั๋วกงอีกครั้ง และได้พบว่ามีผ้าปักอีกหนึ่งชุดที่เป็นของสกุลเจียงอยู่ในจวนไหวกั๋วกง และผ้าปักชุดนี้ตรงกับรายการการสั่งซื้อที่สกุลเจียงได้รับจากจวนไหวกั๋วกงเข้าพอดี ทางสกุลเจียงจึงได้ฟ้องร้องจวนไหวกั๋วกงที่ศาลของกรมอาญาว่าจวนไหวกั๋วกงจงใจกลั่นแกล้ง ทำให้คุณชายใหญ่ต้องติดคุกและร้านผ้าสกุลเจียงต้องมีมลทินการฟ้องร้องของสกุลเจียงในครั้งนี้ทำให้ไหวกั๋วกงเหยียนฉือต้องออกหน้ามาที่ศาลของกรมอาญาด้วยตนเอง ด้วยสถานการณ์ในยามนั้นทำให้เขาต้องลดตัวไปขอขมาต่อคุณชายใหญ่สกุลเจียงด้วยตนเองและแจ้งกับกรมอาญาว่าเป็นการเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงของจวนไหวกั๋วกงและทางจวนกั๋วกงยินดีที่จะชดใช้ความผิดด้วยเงินจำนวนหนึ่งอีกทั้งยังจะว่าจ้างคนไปป่าวประกาศรอบๆ เมืองว่าเป็นจวนไหวกั๋วกงเข้าใจสกุลเจียงผิด ทางสกุลเจียงยินดีที่จะยอมรับข้อเสนอนี้ของจวนไหวกั๋วกงจึงทำให้คดีความเรื่องการคดโกงของสกุลเจียงจบลงเพียงเท่านี้ยามที่ทางจวนไหวกั๋วกงส่งคนป่าวร้องและประกาศว่าเป็นการเข้าใจผิดผู้คนต่างก็ให้ความสนใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีคนรู้สึกผิดที่เคยเข้าใจผิดร้านผ้าสกุลเจียงและรู้สึกเห็

แม้ว่าช่วงนี้จะไม่ได้ออกไปไหนแต่โม่ชิงเยว่ก็ยังติดตามความเคลื่อนไหวของผู้คนภายนอกอยู่เสมอ คำเตือนของซ่งเหวินจิ้งนางไม่กล้าละเลยแม้ว่าตัวนางจะมีวรยุทธ์ติดกายแต่นางก็ไม่กล้าทะนงตนคิดว่าตนเองมีดีกว่าผู้อื่นจนละเลยเรื่องความปลอดภัยของตนเองไป ส่วนซ่งเหวินจิ้งพอบาดแผลของเขาหายดีก็หายหน้าหายตาไปจากจวน ทิ้งไว้เพียงกองกำลังและผู้คุ้มกันของของเขาเอาไว้ให้นางใช้งานเพียงเท่านั้น ด้วยรู้ดีว่าเขามีภารกิจที่ต้องทำนางจึงไม่ได้คิดน้อยอกน้อยใจกับการที่อยู่ๆ เขาก็หายหน้าไปดังเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว“ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนูสามสกุลสุ่ยมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันยิ้มออกมา“มิใช่ว่านางต้องคอยปรนนิบัติองค์ฮองเฮาอยู่ในวังห้ามออกมาข้างนอกหรอกหรือ” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยส่ายหน้า“บ่าวเองก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ บ่าวแค่ได้ยินมาว่าสาเหตุที่คุณหนูสามสกุลสุ่ยพ้นโทษเนรเทศก็เพราะสุ่ยฮองเฮาทรงทูลขอกับฝ่าบาท ส่วนเรื่องห้ามออกจากวังนั้นบ่าวเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า“ให้นางไปรอที่โถงรับแขกเถิด ข้าจะออกไปพบนางเสียหน่อย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเ

สายลมเย็นฉ่ำพัดพาเข้ามาผ่านบานประตูที่เปิดเอาไว้ ซ่งเหวินจิ้งยืนจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก ครั้งนี้เขาลอบเข้าไปก่อความวุ่นวายในกองทัพของฉินอ๋อง แม้ว่าจะอยู่ในช่วงเวลาเฉียดตายแต่สิ่งที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกของเขาก็คือจะต้องปฏิบัติภารกิจให้เสร็จเพื่อจะได้กลับมาหาลูกและโม่ชิงเยว่ที่อยู่ในเมืองหลวง ภารกิจเสี่ยงตายในครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ทำเพื่อฝ่าบาทและไม่ได้ทำเพื่อรวบรวมอำนาจให้แก่องค์ชายรองผู้เป็นสหาย แต่เขาตั้งใจทำให้ภารกิจลุล่วงเพื่อความปลอดภัยของผู้คนในเมืองหลวง และที่สำคัญเขาทำเพื่อครอบครัวของเขาจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างสงบสุขและปลอดภัยวันนี้เมื่อสามารถเด็ดหัวศัตรูได้คนแรกที่เขารีบมาหาก็คือโม่ชิงเยว่ ไม่ได้พบเจอกันหลายวันเขาทั้งคิดถึงและเป็นห่วงนาง ยามนี้เมื่อได้เห็นว่านางยังใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่นและปลอดภัยดีในใจของเขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่ทำลงไปคุ้มค่ากับความเสี่ยงแล้ว อาจจะมีน้อยอกน้อยใจอยู่บ้างเมื่อได้พบว่าในใจของนางไม่ได้คิดถึงเขาอย่างที่เขาคิดถึงนาง แต่เมื่อคิดว่าที่ผ่านมานางเคยได้รับความทุกข์ยากเช่นใดภายใต้การละเลยของเขา ยามนี้เมื่อได้เห็นความหมางเม

มื้อเย็นครั้งแรกกับครอบครัวจบลงไปอย่างเรียบง่ายคนที่ยึดครองบทสนทนามากที่สุดเห็นจะเป็นซ่งจื่อเยว่ โดยมีซ่งจื่อเหยาคอยปรามเขาเป็นระยะ เรื่องที่เขาพูดคุยส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเรื่องที่เขาทำอะไรมาบ้างในหนึ่งวันนี้ เสียงเล็กๆ ของซ่งจื่อเยว่ทำให้ความเจริญอาหารของซ่งเหวินจิ้งดีขึ้นมาก แม้ว่าจะได้รับการอบรมว่ายามกินห้ามพูด แต่ซ่งเหวินจิ้งที่คุ้นชินกับการนอนกลางดินกินกลางทรายมาก่อนกลับคิดว่าต่อให้อาหารจะย่ำแย่มากเพียงใดแต่ก็กลายเป็นอาหารเลิศรสได้เพราะบทสนทนาระหว่างอาหาร เขาและลูกน้องที่มักจะพูดจาเล่นหัวกันระหว่างกินอาหารด้วยกันเป็นประจำจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจการพูดคุยระหว่างกินสักเท่าไหร่ ดังนั้นยามนี้เขาจึงได้คิดว่าการที่เด็กน้อยอย่างซ่งจื่อเยว่มานั่งพูดคุยบนโต๊ะอาหารเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะห้ามปราม“พวกเจ้าอยากจะไปดูดาวกับข้าหรือไม่” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยถามลูกและภรรยาของเขาหลังจากจบมื้ออาหารไปแล้วด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ“ดาวบนฟ้า พวกข้าก็เห็นอยู่ทุกวัน มีอะไรน่าดูกัน” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแต่ซ่งเหวินจิ้งกลับไม่ได้ถือสา“แต่ดาวที่ข้าจะพาพวกเจ้าไปดูนั้นต้องไปดูในสถานที่ที่มีความพิเ

ซ่งเหวินจิ้งรั้งรออยู่ที่เรือนของโม่ชิงเยว่จนดึกจนกระทั่งเห็นว่านางเริ่มง่วงแล้วเขาจึงได้ขอตัวกลับเรือนของตนเอง แม้ว่าในใจอยากจะรั้งอยู่ที่เรือนแห่งนี้กับนางใจแทบขาด แต่เมื่อคิดได้ว่าหากบีบบังคับนางมากเกินไปความเกลียดชังของนางที่มีต่อเขาอาจจะปะทุขึ้นมาอีก เขาจึงได้กำชับให้นางดูแลตนเองให้ดีแล้วจึงได้เดินกลับไปที่เรือนของตนเอง“ดูแลบริเวณเรือนของฮูหยินและลูกๆ ของข้าให้ดี อย่าให้มีผู้ใดลักลอบเข้าไปบริเวณนั้นได้” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยกับลูกน้องของเขาด้วยสีหน้าจริงจังแล้วจึงได้เข้าไปพักผ่อนในเรือนแม้ว่าจะหลับไปแล้วแต่เพราะการฝึกฝนมานานหลายปีแค่เพียงได้ยินเสียงที่ผิดแปลกไปเขาก็พลันลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที แม้จะรู้ดีว่าการป้องกันอันแน่นหนาของลูกน้องของเขาจะทำให้ลูกๆ และโม่ชิงเยว่ปลอดภัย แต่ในใจของเขากลับไม่อาจจะวางใจได้อย่างแท้จริง สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือเปิดช่องโหว่ของเรือนแห่งนี้เอาไว้ ใช้ชีวิตของตนเองเป็นเหยื่อล่อให้นักฆ่ากลุ่มนั้นหลงเข้ามาติดกับ“เคร้ง!” เสียงกระบี่ที่ซ่งเหวินจิ้งชักออกมากระทบกับกระบี่ที่แทงจ้วงลงมาดังก้องห้องอันเงียบสงบ ซ่งเหวินจิ้งรีบพลิกตัวหนีคมกระบี่ที่แทงลงมาอีกครั้ง นักฆ่