All Chapters of กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

ยามรุ่งอรุณ กาแฟอุ่น ๆ รสชาติกลมกล่อมคือสิ่งที่โรสรินเรียกร้องหา ดวงตาหลับพริ้มยามเมื่อกลิ่นหอมของกาแฟลอยแตะเข้าโพรงจมูก ดวงตากลมโตดั่งราวกับไข่มุกมองนักท่องเที่ยวและแขกของโรงแรมที่ทยอยกับเข้ามาทานอาหารเช้า ริมฝีปากสีสวยเป็นธรรมชาติระบายยิ้มต้องรับผู้มาใหม่อย่างเพื่อนรักและว่าที่สามีของปัทมาซึ่งทั้งคู่กำลังเดินตรงมาหาเธอ"ตื่นนานหรือยัง"ปัทมาเอ่ยทักก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โดยมีธีระคอยเลื่อนเก้าอี้ให้"ตื่นได้สักพักแล้วล่ะ ว่าแต่เธอเถอะไม่คิดจะหารองพื้นปิดรอยที่คอหน่อยเหรอ""พี่ขอโทษ"ธีระตอบเสียงอ่อน แต่สายตาของเขาไม่ได้แสดงอาการรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองได้แอบทำเอาไว้ ต่างจากปัทมาแทบจะมุดหน้าแทรกแผ่นดินหนีด้วยความเขินอายใส่ชุดว่ายน้ำเปิดเผยแบบนี้มีหรือที่ธีระจะไม่แสดงความเป็นเจ้าของ"ไม่ต้องมามองหน้าฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลยนะ ก่อนจะว่าของคนอื่นดูของตัวเองก่อนเถอะ"โรสรินเหยียดยิ้มกับรอยจาง ๆ บนเรือนร่างของเธอที่ภัคพงศ์ฝากเอาไว้ "พวกเพื่อนของพี่ยังไม่มีใครตื่นหรือยังไงคะ""พวกมันตื่นแล้วล่ะ อีกสักพักก็คงจะลงมา นั่นไง"ธีระชี้ไปยังกลุ่มคนซึ่งกำลังเดินตรงมายังทางนี้ สีหน้าของโรสรินสงบนิ่งแตกต่

เสียงประตูด้านนอกปิดลงทำให้โรสรินถอนหายใจ เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาเพื่อนสาวบอกอีกฝ่ายว่าภัคพงศ์ตามเธอมาถึงที่นี่ลูกปัด:OMG เป็นไปได้ยังไง นั่นมันคาสโนว่าตัวพ่อเชียวนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณภัคพงศ์จะตามเธอมาถึงที่นี่โรส:เป็นไปแล้ว เลยทักข้อความมาบอกแกก่อน แกจะได้ไม่ต้องตกใจลูกปัด:ฉันไม่รู้ว่าควรจะตกใจเรื่องอะไรก่อนดียัยโรส กรี๊ด เพื่อนฉันจะไม่โสดแล้วใช่ เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดี จากที่คิดว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะจบลงตั้งแต่วันนั้น กลับกลายเป็นว่าเขาตามเธอมาถึงที่นี่และยังประกาศกร้าวว่าจะจีบเธออีกหึคาสโนว่ามีผู้หญิงรายล้อมให้เขาเลือกตั้งมากมาย จะหยุดอยู่ที่เธอได้อย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้หรอกแกร๊กเสียงเปิดประตูจากทางด้านนอกทำให้โรสรินชะงัก ใช้สายตาเหลือบมองดูนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ คิ้วสวยทั้งสองข้างก็เริ่มขมวดเข้าหา ห้านาทีเวลาพึ่งผ่านไปได้ห้านาที ทำไมชายหนุ่มถึงได้กลับมาเร็วนัก ริมฝีปากเรียวสวยเม้มเข้าหา เธอรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ ระยะทางจากห้องพักไปถึงลานจอดรถใช้เวลาอย่างน้อยไม่เคยต่ำกว่าสิบนาทีโรสรินรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เธอลุกขึ้นยืนกวา

"อรุณสวัสดิ์ครับคนสวยของผม"ใบหน้าขาวใสไร้เครื่องสำอางซุกเข้าหาแผงอกแกร่งก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมามอง ความแข็งแรงของท่อนแขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างเพรียวบางของโรสรินเอาไว้อย่างหวงแหนราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป"ตื่นนานแล้วเหรอคะ""พึ่งตื่นก่อนหน้าคุณไม่กี่นาทีเองครับ"เขากระชับอ้อมกอดเธอเอาไว้ ใช้จมูกโด่งกดมความหอมของเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ"โรสหลับไปนานแค่ไหนคะ"เธอจำได้ว่าก่อนภาพจะตัดไปเธอกับเขายังนั่งกอดกันอยู่ในรถระหว่างการเดินทางกลับมาจากทะเล"หนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็ม ๆ เลยครับ ผมเห็นว่าคุณกำลังนอนหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุก หิวหรือยังครับ ""นิดหน่อยค่ะ""เสื้อผ้าของคุณอยู่ในตู้นะครับ ผมจัดเรียงเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ลุกขึ้นอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวผมจะพาคุณออกไปหาอะไรทาน""ได้ค่ะ"เธอส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปภัคพงศ์เลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องนั้น และดูเหมือนว่าโรสรินเองก็พยายามไม่นึกถึงมัน ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี"ผมไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร มื้อเช้าก็เลยโทรสั่งข้าวต้มมาให้ หรือว่าคุณอยากได้อะไรเพิ่ม""ไม่ค่ะ โรสทานได้"เธอนั่งลงบนเก้าอี้โดยมีชายหนุ่มคอยอำนวยความสะดวกให้ ก่อนเขาจะไ

"ไม่ทักทายกันหน่อยเหรอครับ""พูดแบบนี้อยากให้โรสเดินเข้าไปทักจริง ๆ เหรอคะ"เธอวางกระเป๋าใบสวยลงข้างกาย หลังจากทั้งคู่ได้โต๊ะสำหรับนั่งทานอาหาร ก่อนพนักงานจะเข้ามารับออเดอร์แล้วเดินออกไปหลังจากเสร็จสิ้นการสั่ง"แฟนของผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้นี่ครับ""รู้เยอะจังเลยนะคะ มองคนเก่งขนาดนั้นเชียว""จะด่าผมทางอ้อมทำไมครับ""โรสเปล่านะคะ"ภัคพงศ์หลุดยิ้มออกมากับท่าทีใสซื่ออาบยาพิษของเธอ"อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ ต่างคนต่างอยู่ โรสไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก""แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะกลับมารู้สึกพิเศษกับคนสวยของผมอีกครั้งนะครับ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงที่ชื่อปานชีวันคงไม่โกรธจนหัวไฟลุก""ดูที่เปรียบเปรยเข้า ภาคเขาก็เป็นแบบนี้นั่นแหละค่ะ หนุ่มเจ้าคารมอัธยาศัยดีกับผู้หญิงสวย ๆ ไปทั่ว ความสัมพันธ์ของโรสกับเขาถึงได้จบลง"เมื่อก่อนเธอคงไม่กล้าพูดอะไรที่เกี่ยวถึงแฟนเก่าเพราะยังตัดใจจากเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่าหัวใจของเธอและความรู้สึกของเธอนั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่ชื่อภาคภูมิอีกต่อไปแล้ว'เธอหมดรักเขาไปตั้งนานแล้ว'"แล้วตอนนี้คุณยัง""หมดรักไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ ไ

"ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลามาส่งถึงที่นี่เลย""ไม่เป็นอะไรครับคุณโรส มันคือหน้าที่ของผม"โรสรินรู้สึกเกรงใจลูกน้องของภัคพงศ์อยู่ไม่น้อย แต่ถ้าหากเธอไม่ยอมให้ชายหนุ่มตรงหน้าขับรถมาส่ง เจ้านายอย่างภัคพงศ์คงไม่ยอมปล่อยให้เธอก้าวขาออกมาจากห้องนอน"ขึ้นไปบนบ้านดื่มน้ำกันก่อนสิคะ ขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง"ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจนโรสรินหวั่นใจถ้าหากชายหนุ่มขับรถกลับเลยในตอนนี้"ไม่เป็นอะไรครับ""คุณกำลังทำให้โรสรู้สึกแย่""ผมเกรงใจ และอีกอย่างมันไม่เหมาะ"ถ้าหากเจ้านายของเขารู้เรื่องนี้เข้าเขาเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอา เหตุการณ์ที่ภัคพงศ์อาละวาดในห้องพักวันนั้นเพราะเธอคนนี้ ยังติดตราตรึงอยู่ในสายตาของเขามาตลอด เพราะเธอคือผู้หญิงที่เจ้านายหวงมากได้แต่เตือนสติตัวเองเอาไว้ว่าควรเข้าไปอยู่ใกล้ "ถ้าอย่างนั้นเดียวโรสให้คนเอาน้ำกับกาแฟแบบกระป๋องลงมาให้ก็แล้วกันนะคะ"เพราะเธอเห็นแววตาลำบากใจจึงไม่อยากคะยั้นคะยอ"ขอบคุณมากนะครับ""ยินดีค่ะ"เพราะเธอเป็นคนจิตใจดีแบบนี้สินะ เจ้านายของเขาถึงขึ้นลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น แม้จะเป็นสาวชาวไร่ แต่มีใบหน้าที่สะสวยใครเห็นเป็นต้องหลงใหล ยิ่งมีน้ำใจเผื่อแผ่ไม่แบ่งชลชั้