Semua Bab กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

"ทำไมไอ้เวรนั่นมันถึงไปอยู่ที่ไร่ของคุณได้"เป็นคำถามแรกที่ภัคพงศ์ยิ่งคำถามใส่ทันทีเมื่อโรสรินกดรับสาย และเพียงแค่คำพูดประโยคเดียวเธอก็สัมผัสมันได้ถึงความไม่พอใจจากอีกฝ่าย"โรสก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไมภาคเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ โรสกลับมาจากธุระข้างนอกก็เจอเขาเดินอยู่ในไร่โรสจึงรีบโทรมาบอกคุณก่อน"พ่อคนคลั่งรักพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แม้ตอนนี้มันจะดูเหมือนยากก็ตาม"ที่มันบุกไปหาคุณถึงที่นั่นเพราะมันเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว""อะไรนะคะ""แฟนเก่าของคุณเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ในโลกโซเชียลกำลังเป็นข่าวดังเลยครับในตอนนี้"และฝีมือคนที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นเลิกกันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเขานั่นเอง"เป็นไปได้ยังไงกัน""ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันสิครับ อยู่ ๆ ก็มีข่าวเลิกของทั้งสองคนออกมา"ถ้าโรสรินอยู่ตรงหน้า เธอคงได้เห็นสีหน้าแสดงความสะใจของภัคพงศ์ในตอนนี้ แต่ดูเหมือนว่าการที่ภาคภูมิบุกไปหาถึงโรสรินถึงที่ไร่นั่นมันเหมือนจะอยู่เหนือความคาดหมายของเขาไปหน่อย"ช่างเขาเถอะค่ะ โรสไม่สนว่าเขาจะรักหรือจะเลิกกับใคร เพราะสำหรับโรสแล้ว เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เคยเข้ามาในชีวิตของโรสก็เท่านั้น และมันก็ผ่านมานานแล้ว

บรรยากาศภายในไร่ในช่วงตอนเช้าคือสิ่งที่ทำให้แขกทุกคนต่างพากันออกมาจากห้องนอนเพื่อสัมผัสบรรยากาศนั้น ๆ เหล่าคนงานต่างก็ทำหน้าที่ตัดกุหลาบที่ได้ตามเกรดไปส่งให้กับแม่ค้าที่ติดต่อเข้ามาเพื่อซื้อขาย "ตอนนี้รีสอร์ตของเราเต็มทุกห้องเลยค่ะคุณโรส"สิ่งที่น้ำฟ้าพูดออกมาทำให้โรสรินรู้สึกดีใจ ไม่ผิดหวังจริง ๆ ที่เธอคิดเปิดรีสอร์ตใจกลางไร่กุหลาบสวยของเธอ"แขกเข้ามาพักเต็มทุกห้องแบบนี้ ทุกคนอาจจะเหนื่อยกันหน่อยนะคะ""ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณโรส พวกป้าทุกคนพร้อมลุย ขอแค่คุณโรสบอกมา"พนักงานในรีสอร์ตและไร่ล้วนเป็นชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงเสียส่วนใหญ่ เพื่อที่จะกระจายรายได้ให้กับทุกคนเพื่อจะได้มีเงินไปเลี้ยงปากเลี้ยงท้องครอบครัว"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ เอาไว้สิ้นเดือนนี้โรสจะเพิ่มโบนัสเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เป็นรางวัลนะคะ""ขอบใจมากนะจ๊ะหนูโรส ได้ยินแบบนี้พวกป้าก็มีแรงทำงานขึ้นมาเยอะเลย ใช่ไหมพวกเรา""ใช่จ้า""ไป ๆ แยกย้ายกันไปดูแลทำความสะอาดรีสอร์ตกันดีกว่า"เหล่าแม่บ้านต่างพากันฮึกเหิม ช่างเป็นภาพที่ดูน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้ผู้พบเห็นต่างพากันหลุดยิ้มออกมา"ยังอยากจะพิสูจน์อะไรกันอีกคะ แบบนี้ยังไม่ดีพออีกเหรอ"คุณหญ

"ไม่ต้องเป็นห่วงหนูค่ะคุณท่าน อึก""หุบปากของคุณซะโรส ถ้ายังไม่อยากตายเอาตอนนี้""ไม่ คนอย่างนายควรได้รับการลงโทษ"โรสรินตะคอกเสียงดังลั่น เธอพยายามออกแรงดึงไม่ให้แขนของภาคภูมิรัดคอของเธอแน่นมากไปกว่านี้"จัดการมันเลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงโรส"ในใจของเธอในตอนนี้มีแต่ความโกรธจนเกลียดขี้หน้า ภาคภูมิยังคงหน้าด้านจับตัวของเธอไว้เป็นตัวประกัน เพราะถ้าหากเขาปล่อยให้โรสรินหลุดหนีไปได้นั่นก็เท่ากับว่าโอกาสรอดของเขานั้นได้หมดลงทันที"เอาอย่างนี้ไหม"คุณภูวดลเอ่ยขึ้น ก่อนจะลดมือที่ถือปืนลง"ฉันจะปล่อยนายไป ถ้านายยอมปล่อยหนูโรสให้ฉัน""แล้วผมจะเชื่อใจท่านได้อย่างไร ว่าท่านจะไม่เล่นตุกติกทีหลัง""คนอย่างฉัน พูดคำไหนคำนั้น ถ้านายปล่อยหนูโรส ฉันจะยอมปล่อยนายไป และจะไม่ให้ใครไปยุ่งวุ่นวายกับนายอีก"คำพูดของเจ้าพ่อมาเฟียดูน่าเชื่อถือทำให้ภาคภูมิหวั่นใจ อีกใจก็อยากหนีไปให้ได้แต่อีกหนึ่งใจก็คิดว่ามันจะเป็นกับดักไว้ล่อลวงเขาหรือไม่"ว่ายังไงล่ะ ฉันให้โอกาสนายได้คิดสามนาที"ความกดดันทั้งหมดตกอยู่ที่ภาคภูมิ เมื่อคุณภูวดลเริ่มนับเวลาถอยหลัง"สาม""...""สอง""...""หนึ่ง"อุก โรสรินใจกล้าใช้ศอกแหลมกระทุ้งลงบนหน้

โรสรินนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบสองอาทิตย์หมอก็อนุญาตให้เธอกลับบ้านได้ ซึ่งในระหว่างที่เธอนอนพักรักษาตัวอยู่นั้นก็มีชายหนุ่มอย่างภัคพงศ์คอยดูแลไม่ห่างไปไหน เขาคอยบริการเช็ดตัวให้ ช่วยพยุงพาเธอเข้าห้องน้ำ อีกทั้งยังคอยป้อนอาหารให้ การที่เขาคอยดูแลเอาใจใส่ทำให้เธอรู้สึกดีและมีความเกรงใจไปพร้อม ๆ กัน ส่วนบิดาและมารดาของชายหนุ่มนั้นเมื่อท่านเห็นว่าอาการของเธอเริ่มดีขึ้นก็ต่างพากันเดินทางกลับกรุงเทพเพื่อเข้าไปดูแลบริษัทแทนภัคพงศ์ชั่วคราวเมื่อเขายังคอยเฝ้าดูแลเธออยู่ที่นี่"ขอบใจมากนะน้ำฟ้า""ไม่เป็นอะไรค่ะ ส่วนเรื่องอาหารของคุณโรสเดี๋ยวน้ำฟ้าจะนำมาเสิร์ฟให้ตรงกับเวลาทานยานะคะคุณภัคพงศ์""รบกวนด้วยนะครับ""ยินดีค่ะ"เลขาสาวของไร่ได้รู้จักชายหนุ่มเมื่อตอนที่เธอได้ไปเยี่ยมโรสรินที่โรงพยาบาล แม้ตอนแรกน้ำฟ้าจะรู้สึกตกใจว่าโรสรินได้ไปปลูกรักครั้งใหม่กับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่เมื่อได้เห็นว่าเขาคนนี้คอยดูแลเอาใจใส่โรสรินเป็นอย่างดีน้ำฟ้าก็รู้สึกเบาใจและคลายความเป็นกังวล"ยังเจ็บอยู่ไหมครับ""โรสจำไม่ได้แล้วนะคะว่าคุณภัคถามคำถามนี้กับโรสไปกี่รอบแล้ว"โรสรินพูดติดตลกเพื่อคลายความตึงเคร

จุดต้นกำเนิดของน้ำตกอยู่ห่างออกไปยังทิศตะวันออกของไร่ ภัคพงศ์สัมผัสได้ถึงความร่มรื่นและความอุดมสมบูรณ์ทันทีเมื่อขับรถมาถึง ลำธารน้อยมีสายน้ำใสเย็นเฉียบไหลผ่านสามารถมองเห็นตัวปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายไหลไปตามกระแสน้ำ"ที่นี่อุดมสมบูรณ์ดีจังเลยนะครับ ไม่เหมือนกับกรุงเทพ""ชาวบ้านแถวนี้เขาอนุรักษ์ความเป็นธรรมชาติเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ เคยมีนายทุนมาขอซื้อที่ไปทำโรงงานนะคะแต่พวกชาวบ้านเขาไม่ขาย"โรสรินตอบชายหนุ่มก่อนเธอจะเดินถือตะกร้าใส่ของทานเล่นนำไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ก่อนจะนำเสื่อผืนใหญ่ออกมากางเพื่อใช้เป็นที่รองนั่ง"บรรยากาศร่มรื่นอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่ขายนะ"ภัคพงศ์นั่งลงด้านข้างหญิงสาว จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นอายความเป็นธรรมชาติเข้าเต็มปอด"จะทานอาหารเลยหรือว่าจะนั่งพักก่อนดีคะ""ผมยังไงก็ได้ครับ ว่าแต่โรสเถอะหิวหรือยัง ผมเห็นคุณใช้เวลาอยู่ในครัวเตรียมของพวกนี้ตั้งนาน"ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาก็มารู้จากปากของน้ำฟ้าว่าโรสรินออกไปตลาดเพื่อซื้อของเตรียมจะออกมาปิกนิกกับเขาที่นี่ และเธอยังเป็นคนที่จัดเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเองโดยไม่ให้เขาเป็นลูกมือช่วยสักนิด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เ