All Chapters of กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงบีทหนัก ๆ ดังกระหึ่มดังเข้าโซนประสาทหูทันทีเมื่อ'โรสริน'ก้าวขาเข้ามาในคลับชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงศรีวิไลซึ่งเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวในยามราตรีในค่ำคืนนี้ใบหน้าเรียวสวยจับใจชายหันมองเพื่อหาเป้าหมาย ดวงตากลมโตหรี่มองหาผ่านแสงไฟสลัวที่ทำให้เธอรู้สึกมัวตา ก่อนเรียวขายาวจะก้าวเดินไปยังทิศทางเมื่อเห็นเป้าหมายกำลังยืนโบกมือให้กับเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมุมปากสวยกระตุกยิ้มทักทาย เมื่อมีผู้ชายรอยกายส่งยิ้มทักทายหมายจะเข้ามาทำความรู้จักเธอในค่ำคืนนี้ระหว่างที่ตนเองนั้นกำลังก้าวขาเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่อยู่ไม่ไกลเธอแค่โปรยเสน่ยิ้มหวานทักทาย คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรใช่ไหม ร่างสูงโปร่งมีสัดส่วนลงตัวเดินตรงไปและไม่วายที่จะส่งยิ้มทักทายผู้คนที่ให้ความสนใจแก่เธออย่างเป็นมิตร"โรส ทางนี้"เสียงตะโกนแข่งกับเสียงเพลงของปัทมาหรือว่าลูกปัดดังขึ้น ดวงตากลมโตปกปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิดยามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกำลังเดินตรงมาทางนี้ ร่างสวยของเจ้าแม่แฟชั่นเจ้าของร้านเสื้อผ้ากำลังโบกมือส่งสัญญาณให้เพื่อนสนิทเดินมาหาด้วยใบหน้าเบิกบานความดีใจเปี่ยมล้นอยู่ในอก เมื่อเห็นร่างสวยในชุดกางเกงยีนขายาว ด้านบนสวมทับด

แม้จะรู้สึกตกใจแต่ริมฝีปากของโรสรินก็ยังคงมีรอยยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้ เธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องพบเจอกับชายหนุ่มตรงหน้า ต่างจากภาคภูมิที่ไม่คิดว่าเขาจะได้พบเจอกับอดีตคนรักอย่างโรสรินอีกครั้งเช่นเดียวกับปานหรือปานชีวาซึ่งได้อยู่ในสภาวะตะลึงงันเมื่อเห็นอดีตแฟนสาวของแฟนหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้"ระ...โรส""ยัยโรส ทำไมมาช้านักล่ะฉันดื่มไวน์ไปหลายแก้วแล้วนะ""ขอโทษทีนะ พอดีว่าห้องน้ำมีคนต่อคิวเยอะไปหน่อยก็เลยช้า"โรสรินฉีกยิ้มหวานก่อนหญิงสาวจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างเพื่อนสาวคนสนิทท่ามกลางสายตาของทุกคนภายในโต๊ะที่กำลังมองเธออย่างให้ความสนอกสนใจสีหน้าของภาคภูมิไม่ต่างอะไรราวกับถูกผีหลอก เมื่อได้เห็นร่างของอดีตแฟนสาวกำลังนั่งพูดคุยกับเพื่อนสนิทอยู่ตรงหน้าของเขาระยะห่างแค่เพียงยื่นแขนเอื้อม"ภาคคะ ภาค""คะ...ครับ"เสียงเรียกของแฟนสาวคนปัจจุบันทำให้ชายหนุ่มได้สติขึ้นมา ภาคภูมิละสายตาจากอดีตคนรักหันมามองหน้าแฟนสาวซึ่งกำลังนั่งหน้าบึ้งจ้องมองมาที่เขาด้วยความไม่พึงพอใจใช่ เขามองอดีตแฟนสาวอย่างโรสรินนานเกินไปหน่อย ไม่แปลกที่ปานชีวาแฟนสาวคนปัจจุบันของเขาจะเกิดอาการไม่พึงพอใจ"อย่าลืมนะคะ เรื่องของคุณกับผู้หญิ

ใบหน้าสวยดูโฉบเฉี่ยวมีเสน่ห์อันเย้ายวนของโรสรินตกเป็นเป้าสายตา เธอมีเสน่ห์สามารถดึงดูดเพศตรงข้ามได้จนทำให้ใครบางคนที่ยืนแอบมองอยู่เริ่มรู้สึกไม่พอใจเมื่อมีสายตาของผู้ชายจ้องมองมายังเธอร่างสวยของหญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงก้าวขาเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ดวงตากลมโตมองเห็นป้ายห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวขาไปถึงก็มีแรงกระชากตรงข้อแขนทำให้ร่างสวยของเธอเซถลาไปตามแรงดึงพรึ่บ"อื้อ""อย่าเสียงดังสิครับ มีคนเดินตามคุณมา"เสียงอ่อนทุ้มฟังดูนุ่มนวลดังขึ้นในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายตรงหน้ากดปิดริมฝีปากของเธอไม่ให้เปล่งเสียงออกมา ดวงตากลมโตของโรสรินเงยจ้องมองเจ้าของน้ำเสียงนั้น พลันทำให้เธอใจเต้นสั่นขึ้นมาเพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือเขาคนนั้นเจ้าของสายตาที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ที่เธอเดินทางมาถึงคลับแห่งนี้'หายไปไหนแล้ววะ'เสียงเข้มซึ่งดังแว่วมาทำให้โรสรินชะงัก เธอหันไปมองยังต้นตอของเสียงก็เห็นร่างสูงใหญ่ของอดีตคนรักอย่างอภาคภูมิซึ่งกำลังยืนหัวเสียอยู่ไม่ไกลราวกับว่าเขามองหาอะไรบางสิ่งบางอย่างไม่เจอตึก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของอดีตชายคนรักเดินออกไปทำให้โร

สีหน้าในตอนนี้ของเธอมันช่างเย้ายวนมากจนเขาก้าวข้ามผ่านข้อห้ามที่เคยตั้งเอาไว้ว่าจะไม่ใช้ปลายลิ้นตรงร่องสวยให้กับใครแต่กับเธอคนนี้คือข้อยกเว้นแผล็บเล็บสวยทั้งห้าวางบนศีรษะก่อนออกแรงดึงเส้นผมของชายหนุ่มทันทีเมื่อส่วนอ่อนโยนได้สัมผัสกับปลายลิ้นของเขา 'เร่าร้อน'คำนี้ลอยวนไปมาในหัวสมองของโรสริน ปลายลิ้นสากของชายหนุ่มทำงานได้อย่างดีเยี่ยมจนเธอรู้สึกเกร็งไปทั่วทั้งร่าง มือเล็กของเธอลูบเส้นผมนุ่มละมุนของเขา อุณหภูมิในร่างของเธอร้อนผ่าว เรียวขาทั้งสองอ้าออกกว้างมากกว่าเก่าอย่างอัตโนมัติ"อืม ที่รัก""คุณหวาน"เนื้ออ่อนนุ่มแลดูเย้ายวนชวนให้เขาไม่อาจหักห้ามใจไหว โน้มใบหน้าต่ำลงไปฉกชิมมันอีกครั้งอย่างหิวกระหาย"อ๊าส์"ริมฝีปากสั่นระริกเปล่งเสียงครวญครางออกมา เธอสัมผัสได้ว่ากำลังมีบางสิ่งแปลกปลอบสอดแทรกเข้ามาด้านใน"อืม แน่น"เขาเอ่ยชมทันทีเมื่อสอดปลายนิ้วเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มของเธอแล้วพบว่ามันแคบเสียจนยากที่จะขยับได้"ค่อย ๆ นะคะ ระวังมันจะกัด""ไม่เป็นอะไรครับ ผมรับมือได้""อ๊ะ อ๊าส์"เธอหอบหายใจถี่กระชั้น ร้องครางออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อชายหนุ่มนั้นเริ่มขยับปลายนิ้วเข้าออกในช่องทางรักของเธอตามจั

'ขอบคุณสำหรับค่ำคืนอันแสนพิเศษนะคะ ถ้ามีโอกาสหวังว่าเราสองคนจะได้พบกันใหม่'โรสรินเพล้ง เพล้ง เพล้งแจกันและข้าวของราคาแพงแตกกระจายเกลื่อนกลาดเต็มพื้นจนลูกน้องต้องรีบถอยหนีด้วยความหวาดกลัว อารมณ์ขุ่นมัวของเจ้านายลอยขึ้นสู้เหนือชั้นบรรยากาศจนไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าเหยียบเท้าเข้าไปใกล้ "ใครสั่งให้พวกมึงปล่อยเธอไป"เสียงเข้มเอ่ยถาม ดวงตาคมกริบจ้องหน้าลูกน้องทั้งสามอย่างคาดโทษ"กูถาม ว่าไอ้ตัวไหนเป็นคนปล่อยให้ผู้หญิงของกูเดินออกไป"ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับจากลูกน้องทั้งสาม ยิ่งทำให้ภัคพงศ์เดือดดาลเข้าไปใหญ่แกร๊กเสียงประตูที่ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ดึงดูดสายตาของชายหนุ่มให้หันไป ความดีใจในตอนแรกหายไปในพริบตาเมื่อเขาคิดว่าเป็นหญิงสาวเดินกลับมาแต่มันไม่ใช่"ผมเป็นคนไปส่งคุณโรสรินเองครับนาย"ดนัย มือขวาของชายหนุ่มก้มหน้ารับชะตากรรมที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้"ใครเป็นคนสั่งให้มึงทำ""นายเป็นคนบอกผมตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอครับ ถ้าหากเสร็จธุระแล้วพวกเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่"คำตอบจากปากของลูกน้องคนสนิททำเอามาเฟียหนุ่มชะงักไปลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกมาจากโพรงจมูก ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตานั่งลง